Share

บทที่ 597

Author: หรงหรงจื่ออี
พอเสิ่นชิงซูได้ยินว่าเป็นจิ้นเชวี่ย ก็รู้ได้ทันทีว่าโครงการนี้คงไม่ราบรื่นแล้ว

จะมีเรื่องบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง?

เสิ่นชิงซูไม่ฝืนต่อไป

แต่พอไป๋ชิงซิงได้ยินว่าเธอจะยอมแพ้ ก็พูดขึ้นมาอีกว่า “อันที่จริงคุณจิ้นก็เคยพูดไว้เหมือนกันครับว่าถ้าประธานเสิ่นยินดีที่จะร่วมมือ ทางฝั่งเขาก็ยอมรับการร่วมมือได้เหมือนกัน”

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะร่วมมือ” เสิ่นชิงซูพูดจบก็วางสายไปทันที

การมาดูงานที่เมืองหางครั้งนี้ ถือว่ามาเสียเที่ยวแล้ว

วันที่สาม เสิ่นชิงซูก็พาฉือกั่วเอ๋อร์และคนอื่น ๆ กลับเมืองเป่ย

เพิ่งจะออกจากสนามบิน ก็ได้รับโทรศัพท์จากเวินจิ่งซี

เสี่ยวอันหนิงเป็นไข้

พอเสิ่นชิงซูได้ยินว่าลูกป่วย ก็รีบให้โม่ไป๋ขับรถกลับบ้านอวิ๋นกุยทันที

โม่ไป๋ขับรถนิ่งมาตลอด แต่วันนี้กลับขับเร็วเป็นพิเศษ

เสิ่นชิงซูนั่งอยู่ที่เบาะหลัง มองท้ายทอยของผู้ชายที่สวมหมวกแก๊ปแล้วพูดว่า “ขับช้าลงหน่อยค่ะ ความปลอดภัยต้องมาก่อน”

มือของโม่ไป๋ที่กำพวงมาลัยอยู่กระชับแน่นขึ้น เขารับคำ “ครับ”

ถนนช่วงที่เหลือ โม่ไป๋ขับได้มั่นคงขึ้นมาก

เมื่อถึงบ้านอวิ๋นกุย เสิ่นชิงซูผลักประตูรถลงไป แล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 599

    หลังจากเสี่ยวอันหนิงฉีดยาแล้ว ไม่นานเธอก็หลับไปเสิ่นชิงซูวางเธอลงบนเตียงผู้ป่วย แล้วดึงราวกั้นเตียงขึ้นเวินจิ่งซีกลับไปเอาของใช้ในชีวิตประจำวันบางอย่างการเข้าโรงพยาบาลของเสี่ยวอันหนิงครั้งนี้ อย่างน้อยก็ต้องอยู่สี่ห้าวันในตอนนี้ ภายในห้องพักผู้ป่วยเหลือเพียงเสิ่นชิงซูและเสี่ยวอันหนิงโม่ไป๋ละสายตาออกไป เขาเฝ้าอยู่หน้าประตูเสิ่นชิงซูมองลูกสาวบนเตียงผู้ป่วย พลางยื่นมือไปลูบใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอครู่ต่อมา เธอก็หันหลังเดินออกไปทางประตูประตูเปิดออกโม่ไป๋ที่อยู่หน้าประตูรีบมองมาทันที เขาถามออกไปแทบจะตามสัญชาตญาณ “เสี่ยวอันหนิงไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมครับ?”เสิ่นชิงซูยืนอยู่ที่ประตูจ้องมองเขาในแววตาของเธอเต็มไปด้วยการพินิจพิจารณาโม่ไป๋พลันระแวดระวังขึ้นมาทันทีเขาก้มหน้าลง กลับมามีท่าทีนอบน้อมอีกครั้ง “ขอโทษครับประธานเสิ่น ผมไม่ควรเรียกชื่อคุณหนูตรง ๆ”“โม่ไป๋”“เชิญพูดได้เลยครับ”“ดูเหมือนคุณจะห่วงลูกสาวของฉันมากนะคะ?”โม่ไป๋ “...คุณหนูน่ารักมากครับ”“เด็กน่ารักมีเยอะแยะไปค่ะ” เสิ่นชิงซูมองเขาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เด็กน่ารักทุกคนคุณก็จะห่วงใยแบบนี้เหรอคะ?”โม่ไป๋ “...ค

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 598

    เวินจิ่งซีไปจัดการเรื่องขั้นตอนการนอนโรงพยาบาล ฉินเยี่ยนเฉิงไปส่งแม่ลูกเสิ่นชิงซูที่ห้องพักผู้ป่วยห้องพักผู้ป่วยเดี่ยว ฉินเยี่ยนเฉิงได้บอกกับหัวหน้าพยาบาลไว้แล้ว ให้พวกเธอช่วยดูแลเป็นพิเศษในช่วงสองสามวันนี้เสี่ยวอันหนิงป่วยจนไม่สบายตัว ติดคนและงอแงเป็นพิเศษไข้ขึ้นจนเบลอ พอได้ยินว่าพยาบาลจะมาฉีดยา ก็ร้องไห้งอแงไม่ยอมให้ความร่วมมือเด็ดขาด!เสิ่นชิงซูปลอบไม่ได้ผล เวินจิ่งซีมาก็ไม่ช่วยอะไร“หนูไม่ฉีดยา ฮือ ๆ ๆ...”“ไม่ฉีดก็ไม่หายนะ” เสิ่นชิงซูพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พี่พยาบาลคนนี้เก่งมากเลยนะ ไม่ต้องกลัวนะ”“ไม่เอา!” แขนเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของเสี่ยวอันหนิงกำคอเสื้อของแม่ไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด “หนูไม่ฉีดยา ฉีดยาเจ็บจะตาย!”เวินจิ่งซี “งั้นให้หนูกัดมือป๊ะป๋า ตอนที่หนูเจ็บก็กัดป๊ะป๋านะ แบบนี้ความเจ็บก็จะย้ายมาอยู่ที่ป๊ะป๋าแทน”“โกหก!” เสี่ยวอันหนิงสูดน้ำมูก “หนูต้องการพ่อ แม่คะ โทรหาพ่อให้หนูหน่อย หนูจะให้พ่ออยู่เป็นเพื่อน...”เสิ่นชิงซูอุ้มลูกสาวไว้ ในใจทั้งปวดหัวทั้งจนปัญญาที่สุดตอนที่โม่ไป๋มาถึงห้องพักผู้ป่วย เสียงร้องไห้แทบขาดใจของเสี่ยวอันหนิงก็ดังออกมาจากข้างในเด็กน้อ

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 597

    พอเสิ่นชิงซูได้ยินว่าเป็นจิ้นเชวี่ย ก็รู้ได้ทันทีว่าโครงการนี้คงไม่ราบรื่นแล้วจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง?เสิ่นชิงซูไม่ฝืนต่อไปแต่พอไป๋ชิงซิงได้ยินว่าเธอจะยอมแพ้ ก็พูดขึ้นมาอีกว่า “อันที่จริงคุณจิ้นก็เคยพูดไว้เหมือนกันครับว่าถ้าประธานเสิ่นยินดีที่จะร่วมมือ ทางฝั่งเขาก็ยอมรับการร่วมมือได้เหมือนกัน”“ขอโทษค่ะ ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะร่วมมือ” เสิ่นชิงซูพูดจบก็วางสายไปทันทีการมาดูงานที่เมืองหางครั้งนี้ ถือว่ามาเสียเที่ยวแล้ววันที่สาม เสิ่นชิงซูก็พาฉือกั่วเอ๋อร์และคนอื่น ๆ กลับเมืองเป่ยเพิ่งจะออกจากสนามบิน ก็ได้รับโทรศัพท์จากเวินจิ่งซีเสี่ยวอันหนิงเป็นไข้พอเสิ่นชิงซูได้ยินว่าลูกป่วย ก็รีบให้โม่ไป๋ขับรถกลับบ้านอวิ๋นกุยทันทีโม่ไป๋ขับรถนิ่งมาตลอด แต่วันนี้กลับขับเร็วเป็นพิเศษเสิ่นชิงซูนั่งอยู่ที่เบาะหลัง มองท้ายทอยของผู้ชายที่สวมหมวกแก๊ปแล้วพูดว่า “ขับช้าลงหน่อยค่ะ ความปลอดภัยต้องมาก่อน”มือของโม่ไป๋ที่กำพวงมาลัยอยู่กระชับแน่นขึ้น เขารับคำ “ครับ”ถนนช่วงที่เหลือ โม่ไป๋ขับได้มั่นคงขึ้นมากเมื่อถึงบ้านอวิ๋นกุย เสิ่นชิงซูผลักประตูรถลงไป แล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันทีโ

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 596

    เสิ่นชิงซูพยักหน้า “การที่คุณยอมพูดความจริง แสดงว่าคุณหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเด็ก ๆ ที่นี่จะได้รับการดูแลและการศึกษาที่ดี”“ฉันเป็นเด็กกำพร้า” หลินอวี่เนี่ยนยิ้มเล็กน้อย “เด็กแห่งดวงดาวเหล่านี้หลายคนถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง แต่ก็มีคนอย่างพี่หวังพี่จ้าวที่ยอมสละหน้าที่การงานและครอบครัวเพื่อลูก พาลูกของตัวเองมาที่นี่ ขณะที่ดูแลลูกของตัวเอง ก็ยังรักและเอ็นดูเด็กคนอื่น ๆ ที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งด้วย”เสิ่นชิงซูไม่ได้พูดอะไรเธอมองไปที่ฉือกั่วเอ๋อร์มือของฉือกั่วเอ๋อร์ที่กำลังพิมพ์แป้นพิมพ์หยุดลง เธอปิดโน้ตบุ๊ก “เรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันจดไว้หมดแล้ว”เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงซูก็ลุกขึ้นยืน มองไปที่ไป๋ชิงซิง “รายละเอียดต่าง ๆ เราเข้าใจหมดแล้ว คืนนี้กลับไปเราจะประชุมกัน แล้วจะติดต่อกลับไปอีกครั้งค่ะ”ไป๋ชิงซิงพยักหน้า “ได้ครับ ประธานเสิ่น พวกคุณเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพนะครับ”หลังจากกล่าวลา ผู้จัดการจางก็ขับรถไปส่งกลุ่มของเสิ่นชิงซูกลับโรงแรมรถยนต์ธุรกิจสีดำค่อย ๆ หายลับไปในเส้นทางบนภูเขาที่คดเคี้ยวที่สถานสงเคราะห์ ไป๋ชิงซิงยืนมองอยู่ที่ประตูเขาให้ความสำคัญกับโครงการนี้มาก เพราะมันเกี่ยวข้องกับว่าเด

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 595

    มาถึงเมืองหางก็เป็นตอนเที่ยงแล้วทุกคนเดินทางไปที่โรงแรมเพื่อเช็กอินเพื่อความสะดวกและความปลอดภัย ทุกคนจึงพักอยู่ชั้นเดียวกัน ห้องของโม่ไป๋อยู่ติดกับห้องของเสิ่นชิงซูมื้อเที่ยงก็กินที่ห้องอาหารของโรงแรมเลยตอนที่กินข้าว โม่ไป๋ก็หายตัวไป“โม่ไป๋ไปไหนเหรอครับ?” ทนายฟางเอ่ยถาม“เขาไปกินที่ห้องค่ะ” เสิ่นชิงซูพูดขึ้นเมื่อได้ยินดังนั้น ทนายฟางก็อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้“อ้อ ลืมไปเลย บนหน้าของเขามีแผล ไม่สะดวกจริง ๆ ด้วยสินะครับ”พวกเขายังไม่ทันกินข้าวเสร็จ โม่ไป๋ก็มาถึงคงเป็นเพราะเมื่อเช้าถูกเสิ่นชิงซูตำหนิ ตอนนี้ประสิทธิภาพของโม่ไป๋จึงสูงมากพอกินข้าวเสร็จ ที่เมืองหางฝนก็เริ่มตกผู้จัดการจางซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบการเจรจาโครงการนี้จากฝั่งผู้จัดงาน ขับรถตู้มารับพวกเขาสถานที่ที่พวกเขาจะไปคือสถานสงเคราะห์เด็กแห่งหนึ่งในเมืองหาง ที่นั่นมีเด็กที่มีความบกพร่องแต่กำเนิดอยู่มากมาย หรือที่เรียกกันว่า ‘เด็กแห่งดวงดาว’เพราะเด็กเหล่านี้เป็นกลุ่มคนพิเศษ สถานสงเคราะห์เด็กแห่งนี้จึงได้ชื่อว่า ‘สถานสงเคราะห์เด็กฟ่านซิง’สถานสงเคราะห์เด็กตั้งอยู่บนกลางหุบเขา หากขับรถออกจากโรงแรมต้อง

  • คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ   บทที่ 594

    สิบโมงเช้า ฉือกั่วเอ๋อร์เคาะประตูห้องทำงานของประธาน แล้วพาคนที่มาสัมภาษณ์งานบอดี้การ์ดส่วนตัวเข้ามาในห้องทำงาน“ประธานเสิ่น นี่คือคุณโม่ที่มาสัมภาษณ์งานบอดี้การ์ดส่วนตัวค่ะ”เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงซูจึงเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารผู้ชายคนนั้นสูงมาก ฉือกั่วเอ๋อร์ที่สูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรพอไปยืนอยู่ข้าง ๆ เขาเธอก็ดูตัวเล็กน่าทะนุถนอมไปเลยสวมชุดกีฬาสีดำทั้งตัว สวมหน้ากากอนามัยและหมวกแก๊ปนอกจากดวงตาคู่หนึ่งแล้ว ก็ปกปิดมิดชิดไปหมดฉือกั่วเอ๋อร์ยื่นเอกสารสัมภาษณ์ในมือไปตรงหน้าเสิ่นชิงซูเสิ่นชิงซูก้มหน้ามองเอกสารสัมภาษณ์ในมือโม่ไป๋ อายุสามสิบแปดปี เคยทำงานที่บริษัทรักษาความปลอดภัยนานาชาติเป็นเวลาสิบปี ต่อมาเกษียณเพราะได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ ฝีมือยอดเยี่ยม โสด สามารถสแตนด์บายได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแต่รูปถ่ายในเอกสารสัมภาษณ์เป็นรูปเมื่อสิบปีก่อนเสิ่นชิงซูเงยหน้าขึ้น สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของชายคนนั้น “รบกวนถอดหน้ากากอนามัยออกให้ฉันดูหน่อยค่ะ”ชายคนนั้นมองเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำและหนักแน่น “บนหน้าผมมีแผลไฟไหม้ กลัวว่าจะทำให้คุณตกใจครับ”แผลไฟไหม้?เสิ่นชิงซูขมวดคิ้ว “ใ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status