บทที่ 1 อกหักเพราะรักเด็ก

เมืองหนานซาง มณฑลเจียงซี...

คอนโดหรูกลางเมืองใหญ่ เป็นที่อยู่อาศัยของ ฉินเจินเจิน สาวใหญ่ในวัยสี่สิบปี เจ้าของอสังหาริมทรัพย์และธุรกิจมากมาย ชีวิตในปัจจุบันนั้นไร้สามี หรือลูกสาว ลูกชาย ให้สืบสกุล อีกทั้งบิดาและมารดาต่างก็พากันจากโลกนี้ไปตั้งแต่ที่เธอยังไม่ร่ำรวย

การใช้ชีวิตเพียงคนเดียวมานานแสนนานนั้นช่างเปลี่ยวเหงา บาร์โฮสต์อันแสนหรูหราจึงเป็นสถานที่ให้เธอได้บรรเทาความเหงา กับเงินในกระเป๋าที่ทำให้เธอซื้อความสุขมาครอบครอง

เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่หน้าตางดงาม เป็นเพียงหญิงสาวหน้าตาธรรมดาที่มีรูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ แต่โชคชะตากลับนำพาเด็กหนุ่มรูปหล่อนามว่าเป่าซานซาน ในวัยเพียงยี่สิบปีมาอยู่ข้างกายให้จิตใจกระชุ่มกระชวย

ฉินเจินเจิน ได้เจอกับเป่าซานซานที่บาร์โฮสต์ เขาทั้งเอาอกเอาใจ และไม่รังเกียจเธอที่มีอายุมากกว่า ทำให้เธอหลงรักเขาทั้งใจ จนต้องควักกระเป๋าจ่ายเงินครั้งใหญ่จ้างเขาให้เลิกทำงานเป็นโฮสต์ เพื่อมาอยู่กับเธอในทุกวัน

ชีวิตที่เป็นดั่งความฝันได้เริ่มต้นขึ้น จากความชอบกลายเป็นความรักที่ยากจะถอนตัวถอนใจ ไม่ว่าเป่าซานซานจะต้องการอะไรเธอก็บันดาลให้กับเขาได้ทุกสิ่ง และเด็กหนุ่มคนนั้นก็ตอบสนองความต้องการของเธอได้อย่างดีเยี่ยม ไม่เว้นแม้แต่เรื่องบนเตียงที่แสนจะเร่าร้อนให้กับสาววัยสี่สิบแบบเธอ

วันนี้เป็นวันเกิดของเป่าซานซาน เธอจึงอยากจะเซอร์ไพรส์เขาด้วยการมอบตัวเองให้เป็นของขวัญ ที่ไม่รู้เลยว่าเธอไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ทั้งที่หน้าตาและรูปร่างก็ไม่ได้ดูดีกว่าเด็กสาวทั่วไป แต่เพราะเห็นว่าซานซานเอาอกเอาใจเธอมานาน จึงมีความมั่นใจที่เปี่ยมล้น

ฉินเจินเจินอยู่ในชุดนอนไม่ได้นอนสีชมพูหวานแหว๋ว โชว์เนื้อหนังที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อและไขมันหนุบหนับใจ ก่อนที่เธอจะหยิบเอาริบบิ้นมาผูกเป็นโบว์เอาไว้ที่รอบอกอวบนูน เพื่อรอให้ซานซานมาแกะของขวัญวันเกิด

ทันทีที่บานประตูเปิดพร้อมกับการปรากฏตัวของเป่าซานซาน ในชุดเสื้อยืดรัดรูปสีขาวบางจนเห็นหัวนมที่ดันเสื้อออกมา กับกางเกงยีนพอดีตัว แม้จะเรียบง่ายแต่ทว่าชวนให้เธอใจเต้นเสียเหลือเกิน

“แฮปปี้เบิร์ทเดย์ นะซานซาน ปีนี้พี่ให้ตัวเองเป็นของขวัญกับเธอ” ฉินเจินเจินเดินเข้าไปสวมกอดเด็กหนุ่ม ก่อนจะผละออกและแอ่นอกเพื่อให้เขาได้แกะโบว์ออกจากตัวของเธอด้วยรอยยิ้มยั่วยวน

“ขอบคุณนะครับ”

เสียงของเด็กหนุ่มตรงหน้าช่างกร้าวใจเสียเหลือเกิน เป่าซานซานโอบแขนบนรอบเอวหนา ก่อนจะโน้มใบหน้าที่แสนหล่อเหลาคลอเคลียไปตามปลายจมูก ไต่ไปตามใบหน้าก่อนจะประกบริมฝีปากด้วยความเร่าร้อน

เขาเอาใจเธอเก่งนัก ร่างสูงดันร่างอวบอิ่มของเธอไปยังเตียงใหญ่ ก่อนจะผลักมือเบา ๆ ให้ฉินเจินเจินหงายหลังลงไปบนเตียง ก่อนจะเริ่มออกลีลาแห่งความเร่าร้อน จนเธอได้แต่อมยิ้มด้วยความพอใจที่เขาปรนเปรอความต้องการที่เปี่ยมล้นด้วยความสุขให้กับเธอเช่นนี้

เด็กหนุ่มในวัยร้อนแรงนั้นเรี่ยวแรงดีจนเธอนอนหายใจเหนื่อยหอบอยู่หลายครั้งหลายครา ท่ามกลางแรงกระแทกกระทั้นที่แสนจะดุดันของเป่าซานซาน เห็นทีเธอคงจะต้องเปย์ของขวัญก้อนใหญ่ให้เขาอีกแล้ว

กว่าจะเสร็จกิจที่ผ่านไปด้วยความร้อนแรงและเร้าใจถึงสามรอบติด ฉินเจินเจินก็หมดแรงอยู่ในอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของเด็กหนุ่ม แต่เธอยังคงซุกไซ้ใบหน้าลงบนแผงอกกว้างด้วยความหลงใหล ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเช็คเพื่อมอบเงินจำนวนมหาศาลเป็นของรางวัล

“พี่ให้ ถือว่าเป็นของขวัญอีกชิ้นที่พี่ให้เธอ” เธอบอกกับเขา พร้อมกับส่งเช็คให้

“ขอบคุณนะครับพี่เจินเจิน” 

เป่าซานซานรับเช็คที่เขียนจำนวนเงินราวสิบล้านหยวนอยู่บนนั้น ส่งให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยเลศนัย ก่อนที่เขาจะผละกายออกจากเธอเพื่อสวมใส่เสื้อผ้า

“นั่นเธอจะรีบร้อนไปไหนกัน ซานซาน” เธอถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางที่รีบร้อนของเขา

“พี่เจินเจิน ผมมีเรื่องจะต้องบอกพี่ ภรรยาของผมรออยู่ แล้วผมก็ขอบคุณเงินก้อนนี้ของพี่ ที่จะทำให้ผมและครอบครัวไม่ต้องลำบาก” 

เป่าซานซาน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา และสายตาที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคนที่เธอไม่เคยได้พบเจอมาก่อน

“เธอ...เธอหมายความว่ายังไงซานซาน พี่ไม่เข้าใจ” เสียงของเธอนั้นเริ่มสั่นเครือ และดวงตาร้อนผ่าวรื้นไปด้วยหยาดน้ำตา

“ภรรยาของผม เธอกำลังท้อง หลังจากนี้ผมอยู่กับพี่ไม่ได้แล้ว”

“เธอหลอกพี่มาตลอดอย่างนั้นหรือ ไหนเธอบอกพี่ว่าเธอไม่มีใครยังไงล่ะ” หัวใจของเธอเริ่มมีความเจ็บขึ้นมาแปลบ ๆ

“ผมแค่ทะเลาะกับเธอ ช่วงที่พี่เข้ามาพอดี และเธอก็ท้องลูกของผม ผมต้องการเงินที่จะเลี้ยงดูเธอกับลูก ผมจึงขายตัวให้กับพี่” เขายังคงบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก

“ซานซาน!เธอล้อเล่นกับความรู้สึกของพี่อย่างนั้นหรือ” เธอตวาดลั่นอย่างคนไร้สติ

“อย่างน้อยพี่ก็น่าจะรู้ตัว ว่าผมเป็นโฮสต์ ผมหวังแค่เงิน จะให้ผมรักผู้หญิงแก่แบบพี่น่ะหรอ ก็คงจะไม่ใช่ ผมไปก่อนนะครับพี่ ลาก่อน” พอพูดจบเป่าซานซานก็หันหลังให้กับเธอในทันที

กรี๊ด

“ซานซาน!อย่าทิ้งพี่ไป ฮือ”

ฉินเจินเจินลุกขึ้นจากเตียงทั้งที่ร่างกายยังคงไร้เสื้อผ้า เพื่อรั้งเขาเอาไว้ เวลาที่ผ่านมาเธอวาดฝันเอาไว้เองทุกอย่าง เธอรักเขาอย่างสุดหัวใจและไม่ได้เผื่อใจเลยแม้แต่น้อย หากจะด่าว่าผู้หญิงแก่อย่างเธอไม่เจียมตัวเองก็คงจะได้ เพราะตั้งแต่ที่เธอได้เจอกับเป่าซานซานชีวิตอันแสบอบอุ่นที่ไม่เคยได้พบเจอ กลับมีเขาเข้ามาเติมเต็ม

ปึง !

เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่พ้นออกจากห้องไป ความเสียใจที่อัดแน่นอยู่ภายในอกเริ่มประทุขึ้นมาด้วยการบีบรัดจนเจ็บปวด ร่างอวบแน่นที่กำลังจะตามไป กลับต้องทรุดลงบนพื้น น้ำตามากมายไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาด้วยความรวดร้าว

แต่ทว่าหัวใจของเธอกลับบีบรัดขึ้นมาอย่างหนักหน่วง และเจ็บแน่นไปทั่วหัวใจทั้งดวง ดวงตานั้นเริ่มพร่ามัวมองเห็นเลือนราง ลมหายใจนั้นขาดช่วงราวกับจะตาย เห็นทีอาการโรคหัวใจของเธอคงกำเริบขึ้นมาเสียแล้ว 

ฉินเจินเจินนอนราบลงไปบนพื้น ในขณะที่ฝ่ามือก็กอบกุมหัวใจเอาไว้แน่น แต่ความเจ็บปวดเหมือนมีหินหนักทับเอาไว้กลับยิ่งทวีคูณมากขึ้นเรื่อย ๆ ครั้งนี้เป็นความเสียใจมากที่สุดที่เธอเคยได้รับ อกหักเพราะรักเด็กจนเจ็บใจ ซ้ำยังดูเหมือนว่าความเจ็บปวดในครั้งนี้จะพรากลมหายใจออกไปจากร่าง มืออวบหนาเอื้อมสุดแรงเพื่อหยิบโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล แต่ทว่าเธอกลับไร้เรี่ยวแรง

เธอฟุบใบหน้าลงไปกับพื้นพรม และเริ่มรู้สึกแสบแน่นบริเวณหน้าอก จุกแน่นลิ้นปี่ ปวดร้าวจากลำคอมาจนถึงแนวกราม ซ้ำยังมีอาการตึง ๆ ชาๆ ที่หัวไหล่ไปจนถึงช่วงแขน รู้สึกเหมือนมีของหนักทับเอาไว้ ดวงตาใกล้จะปิดลงไปทุกที

คนที่ไม่เคยโชคดีในความรัก เมื่อมีใครสักคนเข้ามา ก็จะฝากความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ที่เขาแต่เพียงผู้เดียว และยกให้เขาเป็นทุกอย่างในชีวิต แต่เมื่อวันหนึ่งความหวังนั้นพังทลายลง ก็จะกลายเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เพราะอาการเดิมของเธอคือโรคหัวใจ เมื่อได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจมาก ๆ จึงเป็นตัวกระตุ้นโรคร้ายได้เป็นอย่างดี ก่อนที่เธอจะลาโลกนี้ไปพร้อมกับความผิดหวังและความเสียใจอย่างท่วมท้น

....................

“ฉินเจินเจิน ยังไม่รีบขอบคุณท่านผู้บัญชาการอีก ต่อจากนี้ชีวิตแกเป็นของท่าน !”

เสียงเร่งเร้าของมารดาทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ความคิดในชีวิตของฉินเจินเจินในโลกปัจจุบัน ที่ตายอย่างน่าอนาถเพราะรักเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเกือบยี่สิบปี

“ขะ...ขอบ...” ด้วยสติยังไม่เข้าร่องเข้ารอย เธอก็เอ่ยตามคำบอกกล่าวของมารดา แต่ทว่า ผู้บัญชาการคนนั้นกลับตัดบทขึ้นเสียก่อน

“ไปกันเถอะ รองเวินเอาเงินให้กับพวกเขาด้วย” 

เสียงเข้มเอ่ยขึ้นสั่งผู้ที่อยู่ภายใต้การบัญชาการ ก่อนจะเดินนำออกไป โดยที่เธอยังนั่งเอ๋ออยู่บนพื้น

“ยังไม่ตามมาอีก ตอนนี้คุณเป็นคนของผมแล้ว”