ตอนที่ 4 - สืบเสาะ 100%

ตอนที่ 4

สืบเสาะ

100%

----------------------

"อร่อยว่ะ" ชีสกินชีสเค้กหมดไปสองชิ้น และมีแววที่จะสั่งชิ้นที่สามเพิ่ม เงินหามาได้หมดไปกับของหวานเพราะเลิฟเวอร์สุด ๆ

"หิวข้าวมากกว่า" ส่วนซุปไก่ดูดชามะนาวหมดไปสองแก้ว แพงแต่ก็กัดฟันซื้อ เพราะกำลังสังเกตการณ์เป้าหมายอย่างเข้มข้น

"เก็บภาพได้ป่ะ"

"เดี๋ยวค่อยกลับไปเช็ค"

แว่นสายตารุ่นพิเศษถูกนำมาสวม มันติดกล้องเล็ก ๆ เอาไว้เก็บภาพ ได้มาตอนวันเกิดปีที่แล้ว ซุปไก่ขอเงินแม่ไปซื้อ ซึ่งแม่ก็ให้โดยไม่บ่นอะไรสักคำ ขณะที่ป๊ากับพี่ชายโวยวายอย่างกับเป็นเจ้าของเงินนั้น

ถึงคนรอบข้างจะบ่นในงานอดิเรกสุดแปลกประหลาดแต่ก็ไม่เคยขัดขวาง สนับสนุนเรื่องเงินตลอด

ขณะนี้เป้าหมายกำลังนั่งจู๋จี๋อยู่กับหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง ซึ่งซุปไก่ไม่มั่นใจว่าใช่คนที่แย่งมาจากพี่ซันไหม ดูเธอออกจะพอใจกับการกอดฟัดน่าดู ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องโชคดีที่พี่ซันตัดคนไม่จริงใจออกไปจากชีวิตได้

"เฮ้ย! มองทำไมวะครับ" แล้วก็นั่นแหละ เมื่อจ้องมาก ๆ เข้าเจ้าตัวก็จับได้

ร่างสูงผลักหญิงสาวในอ้อมแขนออกก่อนลุกเดินตรงมาหา ซุปไก่กับชีสมองหน้ากันพยายามทำตัวไม่ให้มีพิรุธ กระทั่งอีกฝ่ายเดินมาถึง สายฟ้าเอามือเท้าโต๊ะอย่างแรงพลางจ้องหน้าพวกเธออย่างเอาเรื่อง

ซุปไก่ขนลุกวาบไปทั้งตัว คนคนนี้น่ากลัวกว่าที่คิด เธอคิดเสมอว่าคนที่ร้ายแบบเปิดเผยไม่เคยน่ากลัวในสายตาเธอเลยสักนิด

กระทั่งสบตากับเขา... ก่อนหน้าที่เจอกันที่ห้างก็ยังไม่รู้สึกกลัว แต่มาคราวนี้กลัวแฮะ

"จากคณะไหนเนี่ย"

ไม่พูดเปล่ากวาดสายตามองสำรวจพวกเธอพลางเบะปากเย้ยหยัน เหยียดหยามด้วยสายตาให้รู้กันโต้ง ๆ ไปเลย

"ชนชั้นล่างมาทำอะไรที่นี่"

ซุปไก่เผลอขมวดคิ้วกับการแบ่งชนชั้น มองแวบเดียวก็แบ่งแยกคนได้เลยเหรอ แล้วถ้าเป็นชนชั้นล่างมันทำให้ชีวิตอันสูงส่งของเจ้าตัวดีเด่ขึ้นงั้นสิ แม้เธอจะกลัวแต่อดหมั่นไส้ไม่ได้

"ว่าแต่มีเงินจ่ายเหรอ ของที่นี่ค่อนแพงนะ" ปากร้ายตัวพ่อ

"ปกติพี่คุยกับคนอื่นแบบนี้ด้วยไหมคะ" เป็นชีสที่เอ่ยปากพลางจ้องหน้ากลับไป

"ก็ไม่นะ เพราะปกติเจอแต่คนระดับเดียวกัน" สายฟ้าจ้องกลับเช่นกัน

"แล้วพี่ลดตัวมายุ่งกับชนชั้นล่างทำไมคะ แค่มานั่งกินน้ำกินขนมเองค่ะ"

"เห็นมองมาทางนี้ตลอด ไม่ใช่ว่าสนใจ?"

"โอ๊ย ก็มองไปงั้นแหละค่ะ ในนี้นอกจากโต๊ะพี่ก็มีแค่โต๊ะหนู นั่งคุยมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อยแหละ"

ซุปไก่ไม่เข้าใจว่านี่มันบทสนทนาอะไรกัน เพื่อนรักไม่กลัวเลยเหรอ ขณะที่สายฟ้าเปลี่ยนจากสายตาหาเรื่องตอนนี้ดูจะชอบใจที่ได้ต่อปากต่อคำกับเพื่อนเธอ

เขาแสยะยิ้มทิ้งท้ายตัดจบบทสนทนาเพียงเท่านี้แล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม คราวนี้ไม่สนใจหญิงสาวข้างกายที่กำลังออดอ้อนอีกต่อไป หากแต่มองจ้องมาทางนี้ไม่วางตา

"เกือบไปแล้วไง" ซุปไก่ลอบถอนหายใจ

"เพราะแกแหละเอาแต่จ้องอยู่ได้" ชีสอยากฟาดให้หลังแอ่น

"แหะ ๆ ซอรี่น้า ถ้าไม่มองกล้องมันก็ถ่ายไม่ได้น่ะสิ"

"ค่อยเก็บภาพตอนมีเหตุก็ได้น่า"

"เออ ลืมคิดไป"

"พอ ๆ แกเอาแว่นมาฉันใส่เอง" ชีสดึงเอาแว่นตาไปใส่เสียเอง อย่างน้อยก็เนียนกว่าตัวแสบมันล่ะนะ

ซุปไก่เลยเลิกสนใจปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเพื่อนซี้จัดการ เช็คความเคลื่อนไหวในชุมชนหมูติดปีก หัวข้อหลักที่ไม่เคยเปลี่ยนคือเรื่องของพี่ซัน และเริ่มลามไปยังพี่ชายของเขา แฉวีรกรรมสุดห่าม บ้างก็พูดถึงความหล่อเหลาของสองพี่น้อง

ดูเหมือนฐานะกับหน้าตาคงเป็นเพียงเรื่องเดียวที่คนพวกนี้หาข้อมาติไม่ได้

เสียงในหัวดังปิ๊ง จู่ ๆ ก็ตาวาวคิดอะไรขึ้นมาได้ ซุปไก่กดสร้างเพจทันที เป็นเพจเพื่อโจมตีสายฟ้าโดยเฉพาะ เธอรู้ว่ามันตามได้ไม่ยากแต่นาทีนี้ต้องดึงกระแสให้คนหันมาสนใจมากที่สุด

' สายฟ้าเป็นไรมากป่ะ ' สร้างเพจเสร็จในเวลาไม่กี่นาที รูปโปรไฟล์เป็นรูปของสายฟ้าถูกถ่ายทีเผลอ บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของเพจไม่ชอบหน้าคนในรูปขนาดไหน

โพสแรกเริ่มต้นด้วยการเล่าประวัติที่หามาได้พร้อมเล่าเชื่อมไปถึงซันนี่ ว่าทั้งสองคนมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร แล้วตบท้ายด้วยการตั้งคำถามว่า

หรือนี่จะเป็นแผนการทำลายซันนี่ที่เจ้าตัวเกลียดชังเข้ากระดูกดำ

โพสต์ปุ๊บก็แชร์เข้าไปในชุมชนหมูติดปีกปั๊บ คนเรามันมีความอยากรู้อยากเห็นอยู่ในสันดานเป็นธรรมดาอยู่แล้วมีหรือที่จะไม่สนใจ ยอดเข้าชมเพจพุ่งพรวดในเวลาอันรวดเร็ว

ซุปไก่เพลิดเพลินกับฟีดแบ็ก มีคนเข้ามาคอมเมนต์ว่าเคยโดนสายฟ้าทำร้ายหลายคน และคอมเมนต์ส่วนใหญ่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง สองจิตสองใจ บางคอมเมนต์พยายามเชื่อมโยง บางคอมเมนต์มาจากโรงเรียนเดียวกันก็เล่าถึงพฤติกรรมของสายฟ้าที่ชอบหาเรื่องซันนี่เป็นประจำ

ขณะที่ซุปไก่ง่วนอยู่กับหน้าจอมือถือ ชีสเองก็มีหันไปมองสายฟ้า สบตาแข่งกันกระทั่งเพื่อนของเขาลากผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในร้าน แว่นตาติดกล้องจึงได้ทำงานเสียที

"ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะนะครับพี่" ผู้ชายที่ถูกลากเข้ามาคลุกเข่ายกมือไหว้ สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความกลัว

"มันทำอะไร" สายฟ้าถามเพื่อนหมายเลขหนึ่ง

"มันเดินผ่านรถมึงไปเฉย ๆ ไม่ลงไปคลาน กูไปเช็คกล้องแล้วเห็น"

ชีสที่ฟังอยู่ถึงกับนิ่งงัน งุนงงว่ามันคือตรรกะอะไร แค่จะเดินผ่านรถต้องคลานเนี่ยนะ คนพวกนี้สติดีอยู่หรือเปล่า

"กูเคยประกาศเป็นวาระสำคัญประจำคณะไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมมึงไปทำตาม"

เอ๊ะสองคือถึงขั้นประกาศเป็นวาระสำคัญ บ้าไปแล้วจริง ๆ ที่นี่มันวายป่วงกว่าที่คิดเสียอีก หวังว่ากล้องที่แว่นจะจับภาพและบันทึกเสียงไว้ได้หมด

"ผมรีบครับพี่ มีสอบเช้าผมเลยไม่ทันได้มอง" ชายหนุ่มตัวสั่นกลัว

"แต่คำสั่งของกูถือว่าคือที่สุด ใครไม่ทำตามก็ต้องลงโทษ หรือมึงจะขัด?"

"ปะ...เปล่าครับ"

"เฮ้ยพวกมึง กระทืบมัน"

สิ้นเสียงคำสั่งชายหนุ่มก็ถูกเพื่อนของสายฟ้ารุมกระทืบไม่ยั้ง ทั้งชีสแล้วก็ซุปไก่นั่งมองเหตุการณ์ตาไม่กระพริบ อ้าปากค้างกับความป่าเถื่อนที่แค่เรื่องไร้สาระก็เอามาเป็นอารมณ์

นี่สิ... อันธพาลที่ทุกคนควรรุมสาป

"เรากลับกันเหอะ" ชีสชวนเพื่อนรักหนีจากความรุนแรงพร้อมขอโทษชายหนุ่มในใจที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย

สองเพื่อนซี้มุ่งหน้ากลับไปยังคณะด้วยหัวใจเต้นรัว หวังว่าหลังจากที่พวกเธอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วจะไม่ถูกตามไปทำร้ายเหมือนอย่างผู้ชายคนนั้น

แต่เหนือสิ่งอื่นใดต้องรีบเช็คกล้องโดยด่วน!

-----------------------

100%

Tbc.