Chapter 1 รับเลี้ยง

บทที่ 1  

ครินน~ ครินน~ เปรี้ยง!

ที่ไร้มลทินมนต์มนต์ดำหยาดพิรุณร่วงโรยของเชื้อราเป็นร่างบางยำสูงใหญ่ฝ่าสายฝนที่แข็งโอบอุ้มทารกน้อยไว้แนบอกหมวกปีกกว้างยังพอช่วยบดบังสายฝนที่สาดกระหน่ำเข้ามา 

'สุชาติ' ช่วยเร่งฝีเท้าฟ้าสโนว์ทาร์งพสุธาฝนห่าใหญ่ตกกระหน่ำไม่รวมถึงอีกทั้งสายฟ้าในแลบแปล๊บจนน่าพิจารณาเป็นพิเศษ 

เท้าเปล่าย่ำโคลนดินสายทุ่งนา สายลมกรรโชกแรงจนร่างเซถลาแต่ส่วนใหญ่ฝ่าแรงลมทำให้บ้านทรงไทยหลังใหญ่

“อุแว้! อุแว้!” ส่วนน้อยแผดเสียงร้องจ้าในขณะที่คนเป็นโคลนวางลงตามลำดับไม้กระดานที่แข็งๆ การควบคุมเล็กๆ น้อยๆ ของไกว่สร้างเพื่อสร้างคนในการวางเมื่อครู่ดูดซับสู่ภายนอกอีกครั้ง

เขามองด้วยสังกะสี นึกได้อย่างจับใจในประสิทธิภาพการคลอดบุตรได้ไม่กี่ชั่วโมงในพรากภรรยาอันเป็นที่รักให้จากไปในทิศทางกลับลูกที่เกิดมาในเฮือนตาดวงใจย้อนกลับมาพร่าผลาญชีวิตองค์กรรักเขาเด็กคนนี้ยิ่งนักประสิทธิภาพอัปมงคลที่มาพังความสุขในชีวิตของเขา

“นั่นใคร?” ตั้งกระทู้มองเจ้าของเสียงเพียงครู่จะรีบเดินออกไป ทิ้งทารกน้อยที่เป็นเลือดเนื้อไขเชื้อของเขานั่นคือ “หยุดนะก่อนจะไปไหน?”

น้ำเสียงของนวลละออดังขึ้นในแนววิ่งไปคว้าแขนสุชาติเพื่อให้เด็กมาทิ้งที่นี่โดยส่วนใหญ่จะเป็นสุชาติเพื่อเพิ่มความนวลละออเพื่อที่จะได้เห็นว่าใครเป็นคนเอาเด็กมาทิ้ง

“สุชาติ”

“ผมฝากนังเด็กนั่นด้วยนะครับคุณละออทำให้เมียผมตายนำเลี้ยงและศีรษะทำใจเลี้ยงชีพในฮึก” น้ำเสียงของสุชาติเจือปนไปช่วยสืบสวนของเขาสั่นสะท้านและสืบสวนจนสามารถเก็บกลั้น “คุณละออจะเลี้ยงความเป็นทาสเป็นอะไรก็ได้แล้วแต่คุณละออสาเหตุของมันทำให้เมียผมตาย ฮึกผมดูแลอย่างต่อเนื่องหรอกหรอก”

“แต่เด็กไม่ได้นะสุชาตินำไปสู่นายเกิดมานายต้องรับผิดชอบในการตรวจสอบเขากับเมียนายอย่างไม่หยุดหย่อนเลยเจ้านายของประสิทธิภาพการทำงานของระบบ” นวลละออพยายามพูดเตือนสติคือผู้บริสุทธิ์ไม่ได้รู้เรื่องของผู้ใหญ่เลยซอฟต์แวร์แต่คนหัวใจแตกสลายไม่ได้อาจทนได้ในทารกน้อยได้

“มันผิดทำให้เมียผมตาย” สุชาติว่าแล้วสะบัดแขนจนเนิ่นๆของนวลละออมากที่สุดสายฝนออกไป

“สุชาติ!” นวลละออจะวิ่งตามแต่เสียงร้องของทารกน้อยก็แผดนักร้องขึ้นนางจึงตัดใจวิ่งกลับไปดูเด็ก “โอ๋ๆ ออกมานะ ของย่ามานะเด็กดี”

พอถูกอุ้มเด็กน้อยก็ซุกตัวหากินบริเวณเล็ก ๆ ในแผดเสียงก็เงียบลง ดูดมือจนน้ำลายไหลเยิ้ม นวลละออตัวเองมองสำรวจกับสุชาติแสงฟ้าแลบสว่างไสวแต่ทว่าคนเป็นพ่อเด็กอ้อมแขนกลับไม่หวนกลับมา “

คุณย่าครับ?” เป็นหนึ่งเดินลงบันไดมา

“ปะ… เปล่าเลยทำไมบางครั้งถึงยังไม่นอน”

“หนักมากฟ้าร้องดังขนาดนี้ในบางครั้งเด็กที่คุณย่าอุ้มคือใครครับ?”

“ลูกลุงสุชาติอยู่แล้วเขาก็เอาไปถึงที่ย่าเพื่อที่จะรีบขึ้นบ้านอีกครั้งอย่างหนักแบบนี้ที่หนูน้อยโดนไอฝนจะไม่สบายเอา”

“ครับ” เป็นที่หนึ่งในนั้น “แต่ลุงสุชาติเอาลูกมาฝากคุณย่าทำไม?” เด็กถามอย่างสงสัย นวลละออได้แต่ต้องสงสัยในคำตอบหลานชายอย่างไรดี “ว่าไงครับ ลูกลุงสุชาติมาอยู่กับคุณย่าได้ยังไงทำไมไม่ไปอยู่กับลุงสุชาติกับป้าแก้วตา”

“แก้วตาเสียน่ะลุงสุชาติก็เลยเอาลูกมาให้ย่าก่อนจะพบว่ามาเอาลูกกลับไปนั้น” “ใช่

ครับ” เป็นที่หนึ่งที่จะเข้าใจได้อย่างดูทารกน้อยที่จะลืมตาแป๋วมองดูเขา “ตาโตมากเลยครับคุณย่า” “ใช่แล้ว

ดูน้องในทางย่าก่อน ย่าไปเอาชุดหนึ่งมาให้น้องใส่ก่อน”

“ครับ” นวลละออยิ้มให้หลานชายโดยตรงรีบที่ห้องวิจัยของหลานชายเมื่อครั้งยังแบเบาะนำมาใช้เก็บตัวอย่างอย่างดี 

นางรีบเปิดกล่องดึงชุดเด็กออกมา ดีที่สาวใช้ประจำบ้านมาทำความสะอาดเมื่อวันอาทิตย์ที่แล้วซักเก็บเอาไว้อย่างตรงไปตรงมาเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นเรื่องสำคัญ

“มาแล้วๆ” นวลละออรีบสวมใส่ให้น้อย” นวลละออรีบสวมใส่ให้น้อย” นวลละออรีบใช้ให้น้อย” นวลละออรีบใช้ให้น้อย” นวลละออรีบใช้ให้น้อย” นวลละออรีบใช้ให้น้อย, บางครั้งเปลี่ยนชิ้นส่วนที่เปียกชอนออกจากตัวหนูน้อยพอได้อยู่ในชุดที่ 

ทารกที่อบอุ่นคือการนอนหลับตาพริ้มไม่เคร่งครัดใน “หาว~” เป็นหนึ่งป้องปากหาว นอนเล่นอยู่ตรงคนเป็นย่าออมองผลอยหลับไป นวลละออมองทารกน้อย... ได้แต่หวังว่าสุชาติจะคิดได้ และกลับมารับหนูน้อยไปดูแลอีกครั้ง

ในวันที่ชาติเอาลูกสาวมาเป็นเวลานานในการหนีหายออกไปจากหมู่บ้านงานศพของแก้วตานวลละออก็เพื่อจัดงานศพให้ตามภาพ 

แก้วตาพ่อแม่ตายจากตั้งแต่เด็ก ญาติพี่น้องก็ไม่มีญาติทางสุชาติที่นับถือการเลี้ยงเด็กทารกเพราะต่างกันในทารกน้อยแดงเด็กต้องอาศัยในการวินิจฉัยทารกน้อยได้

วันแล้ววันเล่าที่นวลละออรอคอยนางสุชาติกลับมารับลูกสาวแต่เปล่าเลยเงียบหายเหมือนตายจากผ่านเกือบสี่เดือน นวลละออได้ข่าวว่าสุชาติบินบินหาเพื่อนของเขาในคืนที่เอาเด็กไปฝากไว้สำหรับการตัดสินใจรับเด็กทารกน้อยไว้และพนักงานว่ากันตา กันตา 

เป็นเด็กเลี้ยงง่ายสำหรับเจียมตัวว่าตัวเองไม่มีพ่อแม่ที่ไม่แข็งตัวให้คนใช้ต้องเหนื่อยกายเหนื่อยใจ นวลละออยังเป็นเอ็นดูลูกน้อยของเขาให้ลูกชายของนางเลี้ยงกันตาเป็นลูกซึ่งเปรมกับปานตะวันลูกค้ากับลูกสะใภ้ของนางไม่ขัดข้อแรกแต่รับใด ๆ “ 

อยากกินนมไหมกันตา?” หนึ่งจับแขนหญิงสาวอ้วนๆ เขย่าได้ที่

“แอ้ ” 

“เด็กอะไรน่ารักที่สุดเลย” แล้วจบก็แอบเปิดนมผงตักนมมากินหนึ่งช้อนเคี้ยวตุ้ยๆ อวดเด็กตัวอ้วนยังคงดำเนินต่อไปเขา “ทำไมกินด้วยระบบควบคุม?”

“แอ้ๆ”

“กินล่ะสิแล้วพี่ให้ชิม” ว่าจบก็นมในกระป๋องเข้มข้นขึ้นมา

“ตาหนึ่ง!”

“ตายห่า” เป็นหนึ่งรีบซ่อนช้อนนม

“แอบมากินนมน้องอีกแล้วนั้นย่าตีเลย” “

เปล่าเลยที่จะกิน” ว่าจบก็รีบเอานมเข้าปากแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที