Semua Bab คุณภรรยาที่สามีไม่เคยรัก: Bab 1 - Bab 10

บทที่ 1 ครินน~ ครินน~ เปรี้ยง! ที่ไร้มลทินมนต์มนต์ดำหยาดพิรุณร่วงโรยของเชื้อราเป็นร่างบางยำสูงใหญ่ฝ่าสายฝนที่แข็งโอบอุ้มทารกน้อยไว้แนบอกหมวกปีกกว้างยังพอช่วยบดบังสายฝนที่สาดกระหน่ำเข้ามา 'สุชาติ' ช่วยเร่งฝีเท้าฟ้าสโนว์ทาร์งพสุธาฝนห่าใหญ่ตกกระหน่ำไม่รวมถึงอีกทั้งสายฟ้าในแลบแปล๊บจนน่าพิจารณาเป็นพิเศษ เท้าเปล่าย่ำโคลนดินสายทุ่งนา สายลมกรรโชกแรงจนร่างเซถลาแต่ส่วนใหญ่ฝ่าแรงลมทำให้บ้านทรงไทยหลังใหญ่“อุแว้! อุแว้!” ส่วนน้อยแผดเสียงร้องจ้าในขณะที่คนเป็นโคลนวางลงตามลำดับไม้กระดานที่แข็งๆ การควบคุมเล็กๆ น้อยๆ ของไกว่สร้างเพื่อสร้างคนในการวางเมื่อครู่ดูดซับสู่ภายนอกอีกครั้งเขามองด้วยสังกะสี นึกได้อย่างจับใจในประสิทธิภาพการคลอดบุตรได้ไม่กี่ชั่วโมงในพรากภรรยาอันเป็นที่รักให้จากไปในทิศทางกลับลูกที่เกิดมาในเฮือนตาดวงใจย้อนกลับมาพร่าผลาญชีวิตองค์กรรักเขาเด็กคนนี้ยิ่งนักประสิทธิภาพอัปมงคลที่มาพังความสุขในชีวิตของเขา“นั่นใคร?” ตั้งกระทู้มองเจ้าของเสียงเพียงครู่จะรีบเดินออกไป ทิ้งทารกน้อยที่เป็นเลือดเนื้อไขเชื้อของเขานั่นคือ “หยุดนะก่อนจะไปไหน?” น้ำเสียงของนวลละออดังขึ้นในแนววิ่งไปคว้าแขนสุช

Chapter 3 “อุ๊ย พี่หนึ่งขา” พราวพิมลหัวเราะต่อกระซิกกับเป็นหนึ่งอย่างมีความสุข สร้างความหงุดหงิดกับคนที่เป็นส่วนเกินอยู่ไม่น้อย กันตาดูนาฬิกาที่ข้อมือ แล้วหน้ามุ่ยกว่าเดิม เธออยากจะหายไปจากตรงนี้เหลือเกิน ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากเห็น ไม่อยากเป็นส่วนเกิน ไม่อยากรับรู้ว่าสองคนนี้ รักกันมากแค่ไหน“แก้มน้องพราว นุ๊มนุ่ม ผิวก็สวย หุ่นก็ดีมาก” เป็นหนึ่งกอดพราวพิมล กันตามองแล้วหน้าหงิก เธอไม่ชอบใจเลย ที่เห็นเป็นหนึ่งมาพรอดรักกับผู้หญิงคนอื่น“พี่หนึ่ง กลับได้แล้ว ยุงมันกัด แสบไปหมดแล้วนี่” มือเกายิก ๆ ที่ขา กันตาไม่ได้ใส่กางเกงขายาว ทำให้ยุงจู่โจมแขนและขาของเธอ ทำไมเธอต้องมารอเขาด้วยนี่ อยากจะบ้าตาย!“อีกครึ่งชั่วโมง” คนเอาแต่ใจเอ่ย“หูย อีกตั้งครึ่งชั่วโมง” กันตาบ่นกระปอดกระแปด กระโดดเหยง ๆ เมื่อยุงกำลังเล่นงานเธออย่างหนัก“ดูต้นทางให้ด้วยยัยบื้อ”“พี่หนึ่ง!” กันตาค้อนวงใหญ่ แต่เป็นหนึ่งไม่สนใจ พรอดรักกับพราวพิมล ทั้งสองดึงแขนกันไปที่กระท่อมไม่ไกลจากบ้าน ลักษณะกระท่อม เป็นกระท่อมทรงสูง มีบันไดลิงไต่ขึ้นไป ส่วนด้านบนมีสะพานไม้เชื่อมกับกระท่อมกับบ้านหลังใหญ่ เป็นหนึ่งกับพราวพิมลหยอกล้อกันส่งเส

Chapter 5 “ไม่ต้องร้องนะกันตา พี่หนึ่งไปไม่นานหรอก เดี๋ยวก็กลับมา” คนเป็นย่ากอดปลอบหลานสาว ที่เป็นหนึ่งจากไปเรียนที่ญี่ปุ่น ใจนางก็อดที่จะวูบโหวงไม่ได้ แต่ถ้าเป็นหนึ่งไม่จากไป เรื่องมากมายจะต้องเกิดขึ้นแน่ ๆ อายุยังไม่ถึงสิบแปด กลับทำเรื่องงามหน้า แม้จะรักหลานชายมากแค่ไหน ก็จำต้องตัดใจ ให้หลานชายไปเรียนที่อื่น“กันตาต้องคิดถึงพี่หนึ่งมากแน่ ๆ ฮึก”“พี่หนึ่งไปเรียนไม่กี่ปี ก็ต้องกลับมา เชื่อย่าสิ”“ค่ะ” กันตาพยักหน้า มือเรียวเล็กปาดน้ำตาตัวเอง มองรถของป้าปิยะนุชที่แล่นออกไปจนลับตาอาทิตย์ต่อมากันตาไปซื้อของที่ตลาดนัดแถวบ้าน พราวพิมลควงหนุ่มหล่อเดินเลือกซื้อของ หัวเราะต่อกระซิก กันตาแปลกใจไม่น้อย พราวพิมลจบกับเป็นหนึ่งได้อาทิตย์เดียว แต่เจ้าหล่อนกลับทำใจได้ และหันไปควงพี่เนม ลูกเจ้นิ่มร้านหมู่กระทะมาซื้อของที่ตลาดเป็นพราวพิมลนี่มันดีจริง ๆ มูฟออนได้รวดเร็ว ระริกระรี้กับผู้ชายคนอื่นได้ วันที่กำนันประวิทย์มาคุยกับคุณย่านวลละออ กันตาแอบฟัง ทำให้รู้ว่าพราวพิมลประวัติเรื่องผู้ชายไม่ใช่ย่อย ไม่แปลกที่คุณย่าจะไม่ต้องการพราวพิมล จนใช้เงินแก้ปัญหา ให้ทุกอย่างมันจบ“พี่เนมคะ ดูชุดนี้สิคะ โคตร

Chapter 7“พี่อยากไปดูผลผลิตของไร่เรา พาพี่ไปหน่อยสิ”“ได้ค่ะ” กันตาพยักหน้า เดินไปจูงจักรยานที่ถูกจอดเอาไว้ เธอมองเสี้ยวใบหน้าคมก่อนจะลอบยิ้มออกมาไม่เจอกันหลายปี เขาหล่อดูดีกว่าเมื่อก่อน กันตาไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นหนึ่ง ผู้ชายที่ลากเธอไปเป็นไม้กันหมา ให้เขาสวีทกับลูกสาวกำนันบ่อย ๆ จะเติบโตหล่อเหลา น่ามองได้ขนาดนี้ “พี่หนึ่งขึ้นสิคะ เดี๋ยวกันตาปั่นพาไปที่ไร่ผลไม้”“ตัวเท่าลูกหมา จะปั่นพาพี่ไปได้ไง มานี่ เดี๋ยวพี่ปั่นเอง” ว่าจบก็รีบแย่งจักรยานไป“ค่ะ” กันตายิ้มให้เป็นหนึ่ง นั่งซ้อนท้ายจักรยานโดยมีเป็นหนึ่งปั่นพาเธอไปไร่ “ไร่เราปลูกหลายอย่างมากค่ะพี่หนึ่ง ผลผลิตของเราส่วนใหญ่จะถูกส่งออกไปที่โรงงานแปรรูปของคุณพ่อค่ะ”“อืม ดีเลย” เป็นหนึ่งยิ้ม ปั่นจักรยานดูนั่นนี่ไปเรื่อย ทักทายคนงานที่คุ้นเคยในวัยเด็ก อย่างเป็นกันเองทุกอย่างอยู่ในสายตาของคุณนวลลออตลอด นางดีใจที่หลานชายกลับมา มันถึงเวลาที่นางต้องจัดการบางอย่างสักที“ตาหนึ่ง” คุณนวลละออยิ้มให้หลานชาย ทันทีที่เป็นหนึ่งปั่นจักรยานมาจอดที่สวนสตอเบอรี่“สวัสดีครับคุณย่า”“มาให้ย่ากอดที คิดถึงจังเลย”“ครับ” เขาพยักหน้า เข้ากอดคนเป็นย่า ก่อน

Chapter 9 “กันตาไม่ได้อยากได้อะไรของพี่เลยสักนิด สมบัติที่คุณย่าครอบครองอยู่ มันก็เป็นของพี่ทั้งนั้น กันตาเป็นแค่คนอื่นจะไปมีสิทธิ์ได้อย่างไร?” กันตาพยายามอธิบาย แต่เหมือนเป็นหนึ่งจะไม่ยอมฟัง “รู้แล้วก็ดี หัดเจียมเอาไว้ อย่าคิดใฝ่สูงเกิดตัว เพราะคนอย่างเธอ จะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ ไปปฏิเสธคุณย่าให้พี่ด้วย ว่าเธอไม่ได้อยากแต่งงานกับพี่” “กันตา...” หญิงสาวอึกอัก คุณย่าพระคุณล้นหัว เธอจะกล้าขัดได้อย่างไร อีกทั้งความรู้สึกบางอย่างในใจ ความรู้สึกที่เธอพยายามซ่อนเอาไว้ลึก ในก้นบึ้งของหัวใจ มันกลับไม่อยากให้เธอขัดเจตนารมณ์ของคนที่เลี้ยงดูมา “กันตาทำไม่ได้” “พี่ว่าแล้ว คนอย่างเธอมันคิดใหญ่ใฝ่สูงเกินตัว เธอมันก็แค่เด็กในบ้าน ไม่รู้จักเจียมกะลาหัว” เป็นหนึ่งเสียงขุ่น ความโกรธเกรี้ยวปรากฏบนใบหน้า นี่เหรอน้องสาวที่เขาเอ็นดูในวัยเด็ก โตขึ้นร้ายกาจกว่าที่คิด คิดใหญ่ใฝ่สูงเกินตัว เขาไม่เชื่อว่าสิ่งที่หล่อนพยายามบอก พยายามพูดออกมา มันจะเป็นเรื่องจริง พี่หนึ่งคะ” กันตาเสียงเครือ เป็นหนึ่งผู้ชายแสนน่ารักในวัยเด็กไม่มีอีกแล้ว เขาแข็งกร้าว แววตา