Chapter 2

Chapter 2

“คุณย่าครับ น้องกันตากินปีโป้ได้ไหม?” เด็กชายถือขนมเจลลี่ยี่ห้อหนึ่งเดินมาหาคุณย่า

“ยังกินไม่ได้จ้ะ ว่าแต่วันนี้มีการบ้านไหม?”

“มีครับ”

“ถ้ามีก็รีบไปทำ ตอนเย็นคุณพ่อกับคุณแม่จะมาบ้าน”

“คุณพ่อคุณแม่จะมาใช่ไหม?” เป็นหนึ่งถามอย่างตื่นเต้น

“ใช่” นวลละออพยักหน้า 

“เย้!” กระโดดโล้ดเต้นอย่างดีใจ พ่อแม่ของเป็นหนึ่งไปทำงานในเมือง มีบริษัทแปรรูปผลไม้เป็นของตัวเอง ส่วนคุณย่าของเขาทำไร่ ปลูกผลไม้ มีคนงานหลายคน รวมทั้งปล่อยเงินกู้ให้คนระแวกบ้าน

พ่อกับแม่อยากให้เขาไปอยู่ด้วย แต่เขาเคยไปอยู่แล้ว มันไม่สนุก พ่อแม่เอาแต่ทำงาน ส่วนเขาอยู่กับพวกพี่เลี้ยง มันน่าเบื่อ อยู่กับคุณย่าที่ไร่นวลละออสนุกกว่า ได้ไปยิงนกตกปลากับพวกคนงาน 

บางครั้งก็ไปคล้องกิ้งก่ามายำกับมะม่วง อร่อยเลิศอย่าบอกใคร ไหนจะผัดปลาไหลที่สาครลุงคนงานผัดให้กินอีก อร่อยจนแสงออกปาก

เรื่องอะไรจะไปอยู่ในเมืองกับพ่อแม่ น่าเบื่อจะตาย! 

“รีบไปทำการบ้าน คุณแม่ปานบอกกับย่าว่า ซื้อขนมกับเสื้อผ้ามาให้หนึ่งกับกันตาเยอะเลย”

“ครับ” เป็นหนึ่งยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มคนเป็นน้องหนึ่งที “พ่อกับแม่มาน้องกันตา ดีใจไหม?”

“แอ้ ๆ” เด็กน้อยยิ้มให้ พร้อมกับส่งเสียงในลำคอ

เย็นของวันนั้นพ่อแม่ของเป็นหนึ่งซื้อข้าวของมาเต็มหลังรถ พวกคนงานในไร่ช่วยกันขนไปวางที่พื้นกระดานข้างบน ส่วนพวกของสดต่าง ๆ ก็ขนไปไว้ในครัว

“ดูเสื้อตัวนี้สิ สวยมาก เหมาะกับกันตาที่สุด” ปานตะวันยกชุดสวยขึ้นมา ทาบกับตัวเด็กน้อย

“เหมาะมาก กันตาเป็นคนผิวขาว ได้ใส่ชุดสีชมพูแบบนี้ ยิ่งขับผิวให้น่ามอง”

“ค่ะ” ปานตะวันยิ้มพร้อมกับเขี่ยแก้มนุ่มของเด็กน้อยเบา ๆ “เด็กอะไรไม่รู้ น่ารักมากเลย”

“แม่ครับ หุ่นยนต์ตัวใหม่สวยมากเลยครับ หนึ่งชอบมากเลย” เป็นหนึ่งชูให้มารดาดู

“พ่อเขาตั้งใจซื้อมาให้หนึ่งเลยนะ”

“ขอบคุณครับ หนึ่งชอบมากเลย เท่สุด ๆ”

“ไปกินข้าวกันดีกว่า แม่ทำอาหารรอเปรมกับปานเยอะเลย” คุณนวลละออเอ่ย

“ครับคุณแม่” เปรมพยักหน้า เดินเข้าไปในครัวพร้อมกับลูกชายและภรรยา อาหารมากมายถูกตักวางลงบนโต๊ะ มีแต่ของชอบของเขากับภรรยาทั้งนั้น

“หูย น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะ”

“มีแกงผักหวานใส่ไข่มดแดง ของโปรดปานตะวันด้วยนะ”

“ขอบคุณค่ะคุณแม่”

“ลาบคั่ว ของชอบเปรม”

“หูย น่าอร่อยจังครับ” เปรมยิ้มให้มารดาแล้วตักอาหารเข้าปาก

“ส่วนนี่ กุ้งกระเทียมของโปรดเป็นหนึ่ง” คนเป็นย่าตักอาหารใส่จานให้หลานชาย

“ขอบคุณครับคุณย่า” เด็กชายยกมือไหว้ขอบคุณ คุณนวลละออใช้มือยีผมหลานชายอย่างเอ็นดู “เออ ละไม”

“คะ คุณละออ” สาวใช้รีบเข้ามาหาเจ้านาย

“พาหนูกันตาขึ้นบ้าน อย่าลืมชงนมให้กันตาด้วยนะ”

“ค่ะ” สาวใช้พยักหน้ารับคำ ก่อนจะเดินไปอุ้มทารกน้อยขึ้นสู่อ้อมแขน

ผ่านช่วงเวลาที่มีความสุขได้ไม่นาน ปานตะวันแม่ของเป็นหนึ่งก็จากไปด้วยโรคหัวใจ สร้างความเสียใจให้กับเป็นหนึ่งเป็นอย่างมาก เขาร้องไห้กับอกบิดา เปรมได้ปลอบลูกชายให้คลายความเศร้า กว่าจะผ่านไปได้แต่ล่ะวัน มันไม่ง่ายเลย

หลังจากภรรยาเสียชีวิต เปรมก็โหมงานหนัก ทุ่มเททุกอย่างให้กับบริษัท ส่วนเป็นหนึ่งก็เริ่มทำใจกับความสูญเสียได้ กว่าจะทำใจได้ กว่าจะกลับมาร่าเริงได้ ก็ใช้เวลาเยียวยาเกือบสามปี

วันเวลาเคลื่อนคล้อยไปอีกหลายปี เด็กทารกน้อยนามว่ากันตา ได้เติบโตเป็นเด็กสาววัยสิบสามขวบ เธอเป็นเด็กว่าง่าย นิสัยดี เรียนเก่ง 

คุณนวลละออรักและเอ็นดูกันตาเป็นอย่างมาก กันตาเองก็สำนึกในบุญคุณ อะไรที่พอช่วยเหลือหยิบจับได้ หล่อนก็ยินดีช่วย 

วันนี้เธอล้างจานช่วยป้าละไม ทำเสร็จก็มาช่วยคุณย่านวลละออเด็ดผักอยู่ในครัว

“เด็ดดอกแคต้องเอาเกสรด้านในออกด้วย เวลาเอาไปแกงส้มจะได้ไม่ติดขม”

“ค่ะคุณย่า” กันตาพยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเด็ดดอกแค ส่วนคุณนวลละออแกงส้มอยู่ในครัว 

“กันตา” เสียงเรียกเบา ๆ ดังขึ้นข้างโอ่งน้ำ ทำให้เด็กสาวต้องหันไปมอง

“พี่หนึ่ง”

“ไปเล่นกันไหม?”

“ไม่เอาหรอกค่ะ พี่หนึ่งชอบแกล้ง คราวก่อนแกล้งกันตาจนตกคลอง” เธอหน้ามุ้ย เป็นหนึ่งพาเธอปั่นจักรยานตกคลอง ปวดไปทั้งตัว

“มันเป็นอุบัติเหตุ คราวนี้พี่จะไม่ให้กันตาเจ็บตัว”

“ไม่เอาหรอกค่ะ นี่ก็เริ่มค่ำแล้ว กันตาจะช่วยงานคุณย่าในครัว ช่วยคุณย่าทำกับข้าว”

“นี่กันตา!” เป็นหนึ่งท้าวเอวมองน้องสาวต่างสายเลือดอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่ชอบให้เธอขัดใจเลย ให้ตายสิ! “อิดออดอะไรนักหนา พี่แค่ชวนไปเล่น”

“หยุด!” เสียงคุณย่านวลละออดังขึ้น ทำให้เป็นหนึ่งสะดุ้งโหยง พอเงยหน้าขึ้นมอง ก็ต้องหลบสายตาดุ ๆ ของคนเป็นย่า “จะพาน้องไปเที่ยวเล่นไหน?”

“เปล่าสักหน่อย แค่จะมาชวนกันตาไปเก็บดอกไม้มาไหว้แม่ปาน วันนี้ครบรอบแม่ปานเสีย”

“งั้นกันตาก็ไปเก็บดอกไม้กับพี่เขาเถอะ” คุณนวลละออเอ่ย แอบสงสารหลานชายจับใจ ที่มารดาจากไปตั้งแต่เด็ก

“ค่ะ” กันตาพยักหน้าอย่างจำใจ ที่จริงเธอก็อยากเล่นกับพี่เป็นหนึ่ง แต่เขาชอบแกล้งให้เจ็บตัวอยู่ร่ำไป คราวที่แล้วโดนแกล้งขายังฟกช้ำไม่หาย ถ้าวันนี้โดนแกล้งอีก คงระบมไปทั้งตัว

“งั้นไปกันเลย” เป็นหนึ่งยิ้ม ใจก็คิดหาเรื่องแกล้งกันตา เด็กอะไรไม่รู้น่าแกล้งที่สุด กันตานั่งซ้อนจักรยานเป็นหนึ่ง เขาปั่นไปเรื่อย ๆ  เขาเก็บดอกมหาหงส์สีขาวใส่ตะกร้า แล้วปั่นจักรยานไปที่บ้านท้ายหมู่บ้าน 

“พี่หนึ่งพากันตามาที่นี่ทำไม?”

“นัดสาวเอาไว้นะสิ”

“แล้วพากันตามาด้วยทำไม?” เธอกระซิบเมื่อเห็นลูกสาวกำนันประวิทย์ชะโงกหน้าซ้ายขวาที่ประตูบ้าน ก่อนจะรีบวิ่งมาหา

“ก็จะพามาเป็นไม้กันหมาไง! เธอต้องอยู่ไม่ไกลจากพี่ คอยดูต้นทางให้พี่”

“พี่เป็นหนึ่ง!” เด็กสาวทำหน้าหงิก มองพี่ชายสายเลือดของตนอย่างหงุดหงิด เขาเป็นบ้าอะไรถึงจะให้เธอมาเป็นไม้กันหมา มานั่งดูเขากับผู้หญิงคนนั้นพรอดรักกัน “ไม่เอาด้วยหรอก ถ้าพี่หนึ่งอยากอยู่กับผู้หญิงคนนั้น กันตาจะกลับบ้านก่อน”

“ถ้าเธอกลับก่อน พี่จะฟ้องคุณย่าว่าเธอทิ้งพี่”

“พี่หนึ่ง” กันตาเสียงอ่อย แต่ก็คงขัดคนเอาแต่ใจไม่ได้

“พี่หนึ่งขาพราวคิดถึงพี่หนึ่งที่สุดเลยค่ะ” ว่าจบก็จุมพิตแก้มเป็นหนึ่งฟอดใหญ่ 

“พี่ก็คิดถึงน้องพราวของพี่ มามะเด็กดี มาให้พี่จูบที”