Chapter 12

Chapter 12

“เป็นหนึ่ง ลุกได้แล้ว” น้ำเสียงทรงพลังดังขึ้น เป็นหนึ่งลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย พร้อมกับมองคนที่ยืนอยู่ “ลุกขึ้น”

“คุณย่า” เป็นหนึ่งเอ่ยเสียงเบาหวิวคล้ายคนละเมอ

“พี่หนึ่ง”

เป็นหนึ่งถูกกอดเอาไว้ แต่พอหันไปเห็นสภาพของมีมี่เขาก็ยิ่งตกใจ เมื่อคืนเขาทำบ้าอะไร ถึงได้อยู่ในสภาพแบบนี้

“เรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย”

“พี่อย่าไปนะ พี่อย่าแต่งกับใครนะ”

“ใต้หล้า”

“ครับคุณละออ”

“เอาเป็นหนึ่งกลับบ้านด่วนที่สุด พิธีแต่งงานจะเริ่มอีกสองชั่วโมง รีบจัดการให้เสร็จ”

“ครับคุณนวลละออ” ลูกน้องหนุ่มโค้งตัวอย่างสำรวม ก่อนจะไปส่งสัญญาณให้ลูกน้องอีกสามคนที่มาด้วยกัน ช่วยจัดการเป็นหนึ่ง

“ผมไม่ไป!” เป็นหนึ่งปฏิเสธ

“พี่หนึ่งอย่าไปนะคะ พี่หนึ่งอย่าแต่งงานกับกันตานะคะ ฮือ ๆ พี่หนึ่งอย่าทิ้งมีมี่นะคะ”

“มี่”

“ลากตัวไป” มีหรือคนอย่างนวลละออจะยอม ในเมื่อนางต้องการลากหลานชายตัวดีไปแต่งงานกับกันตา ก็ต้องเอาไปให้ได้

ส่วนคนที่ร่ำร้องไม่ต้องการให้หลานชายของนางไปแต่งงานกับคนอื่น ต่อให้ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด นางก็ไม่มีวันใจอ่อนเด็ดขาด

“กูไม่ไป!” เป็นหนึ่งพยายามดิ้นรน ลูกน้องของคุณย่าพยายามแต่งตัวให้ แต่เขาก็ไม่ยอม สุดท้ายใต้หล้าก็ใช้ผ้าห่มพันร่างเป็นหนึ่งแล้วแบกออกไป

“พี่หนึ่ง” มีมี่ทำท่าจะวิ่งตาม แต่คุณย่านวลละออชี้หน้า ก็จะส่ายนิ้วไปมาเพื่อห้าม มีมี่ไม่ฟังจะวิ่งตาม แต่เสียงทรงพลังก็ดังขึ้น

“ถ้ายังดื้อด้านบอกไม่ฟัง ฉันจะจัดการเธอกับครอบครัว ต่อให้พ่อแม่ของเธอใช้หนี้ฉันหมดแล้ว ก็ใช่ว่าฉันจะไม่กล้าทำอะไร อย่าให้ฉันต้องร้าย เพราะถ้าฉันได้ร้าย หน้าไหนฉันก็ไม่สน!” คุณย่านวลละออกล่าวเสียงเข้ม สายตารอยยิ้ม เต็มไปด้วยความอำมหิต มีมี่อยากจะออกไปตามเป็นหนึ่งใจจะขาด แต่คำขู่ของคุณย่านวลละออ ทำให้เธอไม่กล้าที่จะวิ่งตาม

เธอเคยได้ยินพ่อกับแม่เล่าให้ฟัง คุณนวลละออต่อหน้าคนหมู่มากก็ทำเป็นพูดดี เป็นคนใจดี แต่ถ้าคนไหนจ่ายหนี้ไม่ครบ จ่ายหนี้ไม่ตรง ท่านก็มีลูกน้องที่คอยจัดการให้

บางคนโดนซ้อมปางตาย มีมี่ไม่อยากเสี่ยงหากจะตามไปอาละวาดงานแต่ง เพราะถ้าครอบครัวเธอโดนลูกน้องคุณนวลละออมากระทืบ มันไม่คุ้ม

มีมี่ได้แค่มองตามด้วยความเจ็บใจ แต่ไม่เป็นไร ต่อให้แต่งงานแล้ว เธอก็จะเอาเป็นหนึ่งมาครอบครอง ปล่อยให้นังกันตา นอนเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย ไร้สามีเคียงข้างกาย

เป็นหนึ่งอยู่ในสภาพไม่เต็มร้อย เขาถูกลูกน้องคุณย่าจับอาบน้ำแต่งตัว จนกระทั่งเขาอยู่ในชุดเจ้าบ่าว เสียงโห่น้องของขบวนขันหมากดังอยู่ไม่ไกล กันตาเดินไปมองที่ระเบียง ก็เห็นเป็นหนึ่งเดินมาพร้อมขบวนขันหมาก มีลูกน้องของคุณย่านวลละออขนาบซ้ายขวา

เจ้าบ่าวใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่มีรอยยิ้มสักนิด มันก็เหมือนกับเธอ ที่ไม่มีรอยยิ้มเลย

พิธีแห่ขันหมากมาถึงเป็นหนึ่งก็ถูกแกล้งหลายอย่าง รวมทั้งการกั้นประตูเงินประตูทอง ลูกน้องของคุณย่านวลละออช่วยเป็นหนึ่งทุกอย่าง หนำซ้ำยังอยู่ข้าง ๆ ไม่ยอมให้เขาทำตามอำเภอใจ แม้ใจจะไม่อยากจะแต่งมากแค่ไหน แต่ก็จำต้องยอม

ที่ผ่านมารับปากส่ง ๆ เพราะโมโห เพราะไม่ต้องการให้สมบัติตกไปอยู่ในมือของคนอื่น แต่ไม่คิดเลยว่างานแต่งที่ไม่ได้เต็มใจ จะมาถึงรวดเร็วปานนี้

พอถึงพิธีสู่ขอและตรวจนับสินสอด และแน่นอน เป็นหนึ่งเป็นหลานชายเจ้าแม่เงินกู้รายใหญ่ สินสอดมากมายถูกขนมากองจนล้น ไม่ว่าจะเป็นเพชร พลอย ทองคำ เงินสดก็มากมาย จนนักข่าวและชาวบ้านภายในงานส่งเสียงฮือฮา เพราะคุณย่านวลละออมอบสินสอดให้กันตาไม่อั้น

พิธีหมั้นพิธีรับไหว้หรือผูกข้อมือ พิธีรดน้ำสังข์ หรือ พิธีหลั่งน้ำพระพุทธมนต์และประสาทพรเป็นขั้นตอนต่อมา กันตากับเป็นหนึ่งต่างไม่มีรอยยิ้ม นั่งหน้าตึงกันไม่พูดไม่จาก

“ฝากดูแลกันตาด้วยนะเป็นหนึ่ง จะพูดจะจาอะไรก็ให้เกียรติซึ่งกันและกัน ถ้าจะโกรธจะเกลียดกัน ก็ให้คิดถึงจิตใจกันให้มาก ๆ แต่งงานกันแล้ว รักและดูแลกันตาให้ดี” เปรมอวยพรแต่เป็นหนึ่งกลับนั่งนิ่ง ไม่พูดอะไร

“กันตาก็รักและดูแลเป็นหนึ่งด้วยนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กัน เป็นหนึ่งอาจจะเป็นคนอารมณ์ร้อน ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง อาจจะเป็นคนปากร้าย ถ้ากันตาปรามพี่เขาได้ ก็ช่วยปรามด้วยนะ”

“ค่ะคุณพ่อ” กันตาเสียงเครือ

“พ่อดีใจนะ ที่ได้หนูเป็นทั้งลูก เป็นทั้งลูกสะใภ้ ถ้าแม่ปานยังอยู่ คงดีใจมากเช่นกัน ที่ลูกชายได้แต่งงานกับคนดี ๆ”

“ดีกับผีน่ะสิ” เป็นหนึ่งเอ่ยเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความประชดประชัน

“ตาหนึ่งช่วยดูแลกันตาด้วยนะลูก” คุณย่านวลละออรดน้ำสังข์แล้วอวยพร “ย่ารู้ว่าสิ่งที่ย่าทำอาจทำให้เป็นหนึ่งไม่พอใจ แต่สักวันหนึ่งจะเข้าใจในความหวังดี หนึ่งจะเข้าใจในสิ่งที่ย่าทำ ย่าฝากน้องด้วยนะลูก รักและเอ็นดูกันตาด้วย”

“…” เป็นหนึ่งไม่ตอบ เขาไม่รับฝาก เขาไม่สนใจ อวยพรมาสิ อวยพรมาเยอะ ๆ อย่าคิดว่าเขาจะสน

“กันตาเองก็เหมือนกัน ย่าขอให้หนูมีความสุข รักและดูแลเป็นหนึ่งให้ดี หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กัน”

“ค่ะคุณย่า” กันตาพยักหน้าเบา ๆ คำอวยพรมากมายถูกอวยพรไม่หยุด จนกระทั่งถึงพิธีส่งตัวเข้าหอ เรือนหอของเธอกับเป็นหนึ่ง คือบ้านที่คุณย่าสร้างเอาไว้เมื่อปีที่แล้ว

เธอยังแปลกใจจนอดถามไม่ได้ ท่านสร้างบ้านหลังเอาไว้ที่ไร่ เธอเคยถามว่าสร้างไว้ให้ใคร บางครั้งก็ถามว่าสร้างไว้ทำไม เพราะท่านไม่เคยอนุญาตให้ใครมาพัก แต่ทุกครั้งที่ถาม หล่อนจะได้เพียงรอยยิ้มที่ถูกส่งมาก็เท่านั้น

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า สร้างเอาไว้เพื่ออะไร ท่านสร้างเอาไว้เพื่อเป็นเรือนหอให้เธอกับเป็นหนึ่ง บ้านหลังใหญ่โต มีความเป็นส่วนตัว มีชานบ้านยื่นออกไปนั่งเล่นนั่งดูดาว เป็นบ้านที่เธอชอบมาก ๆ

กันตาถอดเครื่องประดับออก แล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว ส่วนเป็นหนึ่งนั่งหน้าหงิก ยกเหล้าขึ้นดื่มรัว ๆ เขากับเธอไม่พูดกันเลย ตั้งแต่ตอนเช้า จวบจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่คุยกัน

“พี่หนึ่งจะอาบน้ำเลยไหมคะ กันตาจะเตรียมน้ำให้” กันตาเอ่ยถาม รู้ว่าอาจจะได้รับคำพูดไม่ดี แต่หล่อนต้องถาม เพราะหลังจากที่จดทะเบียนสมรสกันแล้ว เขาคือสามี ซึ่งภรรยาอย่างเธอต้องดูแล

“ทำไม อยากจะอาบน้ำด้วยหรือไง คิดเหรอว่าคนอย่างพี่จะพิศวาสเธอ” เป็นหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงหยามหยัน

“เปล่าหรอกค่ะ ที่กันตาถาม เพราะคิดว่าเป็นหน้าที่ ภรรยา ที่กันตาควรทำ”

“หน้าที่ภรรยาของเธอ ใช่! เธอมีหน้าที่ดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับพี่”

“ค่ะ งั้นพี่จะอาบน้ำเลยไหมคะ?”

“เธอคงดีใจสินะ ที่แผนการของเธอมันสำเร็จ” เป็นหนึ่งเสียงเข้ม ยิ่งเห็นหน้ายิ่งโมโห ผู้หญิงอะไร คนไม่ได้ไม่ได้ชอบ ยังหน้ามึนแต่งงานกับเขาจนสำเร็จ ผู้หญิงร้ายกาจ ผู้หญิงอะไรน่ารังเกียจที่สุด

“กันตาไม่มีแผนการอะไรทั้งนั้น กันตาแค่อยากดูแลพี่ในฐานะภรรยา ทำหน้าที่ภรรยาก็เท่านั้น”

“หึ ฐานะภรรยา” เป็นหนึ่งแค่นหัวเราะ ร่างกายโงนเงนด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ เขายกขวดเหล้ากระดกจนหมดขวด แล้วโยนทิ้ง จนเจ้าขวดเหล้านั้นกลิ้งไปอยู่มุมห้อง “หน้าที่ภรรยา มันรวมทั้งเรื่องบนเตียงด้วย!”