บทที่ 1 ฟ้าผ่าตอนกลางวัน

เรือนจำซิวหลัว

สถานที่แห่งนี้ไม่ได้เป็นของแดนใด และไม่อยู่ภายใต้อำนาจควบคุมของแดนใดด้วยเช่นกัน

ผู้คนที่น่าหวาดกลัวและชั่วร้ายอย่างสุดขีดในโลกถูกคุมขังอยู่ที่นี่ แค่เพียงนักโทษทุกคนของที่นี่กระทืบเท้า ทั้งโลกก็จะต้องสั่นสะเทือน!

แต่จนถึงขณะนี้ ที่ยังไม่มีแดนใดกล้าแตะต้องสถานที่แห่งนี้

ไม่เพียงเพราะคนชั่วช้าสามานย์อย่างสุดขีดถูกคุมขังที่นี่ แต่ยิ่งไปกว่านั้นเป็นเพราะชายหนุ่มคนหนึ่งที่นี่ด้วยนั่นก็คือ ฉินเป่ย!

ในเวลานี้ ผู้คนที่ชั่วร้ายอย่างยิ่งมากกว่าร้อยคนกำลังคุกเข่าต่อหน้าฉินเป่ย ด้วยความเคารพยำเกรงอย่างยิ่ง แม้กระทั่งไม่เต็มใจแม้กระทั้งรู้สึกอาลัยอาวรณ์!

ไม่ใช่เพราะสิ่งอื่นใด แต่เพราะวันนี้ฉินเป่ยจะได้ออกจากคุก

“นายน้อย นี่คือทรัพย์สินทั้งหมดของผมใน แดนหิมะ มีอยู่เพียงห้าหมื่นล้านซดอลลาร์สหรัฐซึ่งนับว่าไม่มาก แต่เพื่อขอบคุณท่านช่วยที่ดูแลผมตลอดหลายปีที่ผ่านมา หวังว่าท่านคงจะไม่รังเกียจ”

“นายน้อย นี่คือหุ้น 50% ของผมในไฟว์สตาร์กรุ๊ป ตามราคาตลาดปัจจุบัน จะมีมูลค่าหนึ่งแสนล้านดอลลาร์สหรัฐ”

“นายน้อย นี่เป็นบัตรอิมพีเรียลแบบจำกัดจำนวนระดับโลกที่ออกโดยตระกูลรอธไชลด์ของผมครับ ในโลกนี้มีแค่สามใบเท่านั้น สามารถใช้เป็นเงินเบิกเกินบัญชี 5 หมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐในธนาคารใดก็ได้ หากท่านมีบัตรนี้ ท่านยังสามารถรับเงินกู้จากกลุ่มห้าสมาคมชั้นนำทั่วโลกจำนวนหนึ่งหมื่นล้านดอลลาร์เป็นอย่างต่ำได้ทุกเมื่อด้วยครับ”

“นายน้อย ผมเป็นยากไร้ไม่มีเงิน นอกเหนือจากโทเค็นที่ใช้เป็นสัญลักษณ์ของวังแห่งสวรรค์และลูกสาวฝาแฝดคู่หนึ่งแล้ว ผมไม่มีอะไรเลย…”

“นายน้อย นี่เป็นเครื่องรางกองทัพส่วนตัวห้าหมื่นนายของผมในแดนหนานหยาง”

…

“นี่พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่? ทำเหมือนผมจะปล้นสะดมพวกคุณอย่างนั้นล่ะ!”

“ดูถูกผมกันหรือไง? กลัวผมจะอดตายเวลาออกไปข้างนอกเหรอ?”

“มิบังอาจครับ ขอนายน้อยอย่าได้พิโรธ!”

ทุกคนตัวสั่นและคว่ำหน้าลงกับพื้นดิน

“เอาล่ะ ผมจะไปแล้ว จำเอาไว้ อยู่ที่นี่ก็ทำตัวดี ๆ หน่อย ผมไม่อยากฆ่าใครด้วยมือของผมเอง!”

ฟู่!

ทุกคนต่างหวาดกลัวจนขวัญหนี

“มิบังอาจครับ โปรดนายน้อยวางใจได้ครับ เราจะรักษาที่นี้ให้ท่านและนายท่านใหญ่อย่างแน่นอน”

ไม่กี่นาทีต่อมา ด้านนอกเรือนจำ

“พวกเธอมาที่นี่ทำไม”

ทันทีที่ฉินเป่ยเดินออกจากประตูคุก ก็มีคนสามคนเข้ามาหาเขาและคุกเข่าลงข้างหนึ่ง

“ท่านอาจารย์ เรามารับท่านออกจากเรือนจำครับ”

ฉินเป่ยรู้สึกปวดหัวเมื่อมองดูทั้งสามคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

“พวกคุณนะ คนหนึ่งเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของสามกองทัพแห่งแดนมังกร คนหนึ่งเป็นผู้นำของพระบรมวงศานุวงศ์ตระกูลหลิน และอีกคนหนึ่งเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในแดนมังกร พวกคุณไม่เหมือนพวกคนเหล่านั้นที่อยู่ข้างในสักหน่อย ถ้าเจ้าหน้าที่เรือนจำเห็นเข้า พวกคุณไม่กลัวพาดหัวข่าวเหรอ”

“รีบลุกขึ้นเร็วๆ”

“ครับ”

พวกเขาทั้งสามคนลุกขึ้นยืนต่อหน้าฉินเป่ยด้วยความเคารพ

“อาจารย์ ไปกับผมสิ ผมจะให้ยกตำแหน่งผู้บัญชาการทหารสูงสุดของทั้งสามกองทัพแห่งแดนมังกรให้ท่านเองครับ”

“เหลวไหลน่า อาจารย์ต้องไปตามผม เจ้าหญิงน้อยของพระบรมวงศานุวงศ์ตระกูลหลิน ยังคงรอให้อาจารย์แต่งงานกับเธออยู่นะครับ!”

“คุณทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันเถอะ ผมมีลูกสาวมากที่สุด อาจารย์ โปรดมากับผมเถอะ หลังจากนี้ไป ท่านจะเป็นผู้นำแห่งฮั่นกรุ๊ป”

ชายที่ร่ำรวยที่สุดในแดนมังกรมอบจดหมายโอนฟรีของฮั่นกรุ๊ปให้กับฉินเป่ย

ฉินเป่ยถูขมับของเขา รู้สึกปวดหัว

“พวกเจ้าทั้งสามคนเป็นปู่ของผมได้แล้ว ทำตัวแบบนี้ได้ยังไง? หลังจากนี้ ต่อจากนี้ไปผมแค่อยากอยู่กับแม่แล้วก็เป็นเด็กกตัญญู ชดเชยให้ภรรยาของผมด้วย เลิกมารบกวนผมกันได้แล้ว!”

“ออกไป ออกไปจากที่นี่ซะ!”

หลังจากที่ฉินเป่ยพูดจบ เขาก็กระโดดขึ้นเรือแล้วจากไป

ใจที่อยากจะรีบกลับบ้านของเขานั้นเหมือนลูกธนูที่พุ่งออกจากคันธนู

เมื่อห้าปีก่อน เขาบังเอิญฆ่าเศรษฐีคนหนึ่งที่ล้อเลียนภรรยาของเขาในงานแต่งงานของตน คืนนั้นเขาถูกจับและถูกจำคุก ในคุก เขาได้พบกับชายชราคนหนึ่ง ชายชราบอกว่าเขามีกระดูกที่มหัศจรรย์มาก เป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้หนึ่งในล้านหาตัวจับยาก และเขาก็ยืนกรานที่จะรับเขาเป็นลูกศิษย์ของเขา

ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาแค่คิดว่าชายชราเป็นคนบ้าและตกลงที่จะเป็นลูกศิษย์ของเขา

แต่ต่อมาเขาก็รู้ว่าเขาคิดผิด ผิดมากเสียด้วย

ครึ่งปีหลัง ปรมาจารย์ได้พาเขากลับไปที่เรือนจำปีศาจ จากนั้นเขาก็รู้แล้วว่าปรมาจารย์เป็นผู้คุมเรือนจำปีศาจ ซึ่งเป็นจุดสูงสุดแห่งพลังการต่อสู้และทักษะทางการแพทย์ของแดนมังกร

ดังนั้นเขาจึงติดตามปรมาจารย์ของเขาเพื่อฝึกฝนเวทมนตร์ต่าง ๆ และเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์

จนเมื่อสามปีก่อน ปรมาจารย์ของเขาได้จากไป และสั่งให้เขาไปช่วยหน่วยสงครามแดนมังกรในการสู้รบ เขาสังหารกองกำลังศัตรูนับล้านที่มาจากทางตอนเหนือเพียงลำพังและตัดหัวเทพเจ้าแห่งการต่อสู้ระดับเก้าดาวของศัตรูมากกว่าร้อยคน!

หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ กษัตริย์ได้เรียกเขาด้วยตนเองและมอบฉายา ‘เทพสงครามวซิวหลัว’ ให้เขา ทำให้เขากลายเป็นมนุษย์คนแรกในแดนมังกรในรอบแสนปีนับตั้งแต่ก่อตั้ง!

ตราบใดที่เขาพยักหน้า เขาก็สามารถกลายเป็นบุคคลที่มีอำนาจและร่ำรวยที่สุดในโลกได้ทันที

แต่ตอนนี้เขาแค่อยากกลับบ้าน

เพราะเพิ่งได้ข่าวเมื่อวาน ว่าเศรษฐีที่ลวนลามภรรยาเมื่อห้าปีที่แล้วไม่ได้ถูกเขาทำร้ายจนตาย

หลังจากท้องฟ้าเริ่มมืดลง

ณ เมืองหยางตู

ฉินเป่ยมาถึงชุมชนระดับไฮเอนด์ เขามองอาคารสูงตระหง่านตรงหน้าและแทบรอไม่ไหวที่จะขึ้นลิฟต์

ไม่นานเขาก็มาถึงหน้าประตูห้องหนึ่งบนชั้นเจ็ด เขาทั้งรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยและรู้สึกผิดเล็กน้อย

นี่คือห้องจัดงานแต่งงานของเขาและหยางลี่ภรรยาของเขา

ฉินเป่ยเอื้อมมือ อยากเคาะประตู แต่พบว่าประตูไม่ได้ปลดล็อคและมีเสียงของผู้หญิงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างใน

“พี่ห้าว คุณสุดยอดมากเลยค่ะ...”

นี่ไม่ใช่เสียงของหยางลี่ภรรยาของผมเหรอ?

พี่ห้าวคือใคร?

ลางสังหรณ์ไม่ดีแทรกเข้ามาในใจของฉินเป่ย เขาเปิดประตูแล้วรีบเข้าไปเมื่อเขาเห็นภาพบนเตียงเขาก็ได้แต่ยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่

ราวกับฟ้าผ่าตอนกลางวัน!

มีชายและหญิงเปลือยเปล่านอนอยู่บนเตียง...

ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหยางลี่ภรรยาของเขา และชายคนนั้นก็คือโจวห้าวเศรษฐีที่ซึ่งเขาบังเอิญทำร้ายจนเกือบตายเมื่อห้าปีก่อน

“ให้ตายสิ แกเป็นใครวะ!”

“พี่ห้าว เขาดูเหมือนจะเป็นฉินเป่ยนะคะ?”

“หือ? มันคือฉินเป่ยจริง ๆ ด้วย!”

โจวห้าวและหยางหลี่จำฉินเป่ยได้แล้ว!

“หยางหลี่ บอกผมสิว่าทำไม?”

ความโกรธในใจของฉินเป่ยกำลังแผดเผา ดวงตาคมกริบราวกับมีดาบอยู่ในดวงตาของเขา!

หยางลี่คว้าเสื้อผ้าของเธอมาคลุมร่างกาย และพูดด้วยความไม่พอใจว่า “อะไรทำไม? ไม่มีเหตุผลหรอก ฉินเป่ย ในเมื่อคุณก็ได้มาเห็นเรื่องนี้แล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ!”

“ที่รัก คุณควรบอกความจริงกับฉินเป่ย ช่างมันเถอะ ให้ผมบอกเองก็ได้!”

โจวห้าวมองหน้าของฉินเป่ย และพูดด้วยใบหน้าไม่จริงจังไปว่า “ฉินเป่ย แกไม่รู้ชัดเลยหรือไงว่าแกฐานะอะไร แกเป็นคนที่มีภูมิหลังต่ำต้อย คิดว่าลี่ลี่จะชอบคุณจริง ๆ เหรอ?”

“อันที่จริง นี่คือละครที่ลี่ลี่กับผมทำมาเล่นกับแก แกรู้ไหมว่าตอนนี้บ้านหลังนี้มูลค่ามากแค่ไหน?”

“อย่างน้อยก็ห้าล้านดอลลาร์!”

ดูเหมือนฉินเป่ยจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา เขาระงับความโกรธในใจของเขา และถามหยางหลี่ว่า “บอกผมที นี่มันละครอะไร?”

“ฮึ เป็นคนจนก็พอแล้วยังจะโง่อีก ก็ดี ฉันจะบอกให้ฟัง ฉินเป่ย ตั้งใจฟังนะ ฉันไม่เคยชอบคุณเลย และฉันแต่งงานกับคุณเพื่อบ้านหลังนี้!”

“ฉันเป็นผู้หญิงของพี่ห้าวมาตลอด”

หยางลี่พูดจบ โจวห้าวก็พูดต่อว่า “อันนี้ผมเป็นพยานได้นะ เป็นยังไงล่ะฉินเป่ย แปลกใจแล้วก็ตะลึงไปเลยใช่ไหมล่ะ?”

“ทั้งหมดนี้เป็นฉากละครที่ลี่ลี่กับผมทำมาเพื่อคุณตั้งแต่เริ่มต้น เห็นได้ชัดเลยนะ เพื่อบ้านหลังนี้ หรือคุณคิดว่าคุณจะ ‘ฆ่าผม’ ได้จริง ๆ เหรอ?”

“เอาล่ะ ผมกับลี่ลี่เล่นกับแกมามากพอแล้ว ตอนนี้แกก็ไสหัวออกไปซะ!”

“โอ้จริงสิ อีกหนึ่งสัปดาห์ลี่ลี่กับผมจะจัดงานแต่งงานในอิมพีเรียล ผมจะอนุญาตให้คุณเข้าไปกินข้าวฟรีด้วยก็ได้นะ!”

เปรี้ยง!

ฉินเป่ยเหมือนถูกฟ้าผ่าและเขาไม่สามารถระงับความโกรธในหัวใจของเขาได้อีกต่อไป!

ฉินเป่ยใช้มือทั้งสองข้างบีบคอของโจวห้าวและหยางหลี่ก็จะโยนทั้งคู่ลงบนพื้นทันที

“ไอ้บัดซบ นี่แกกล้าทำร้ายผม อยากตายหรือไง!

โจวห้าวทั้งโกรธทั้งตกใจ เขาคิดไม่ถึงว่าฉินเป่ยจะกล้าทำร้ายเขา

“ทำร้ายแก? ผมกล้าฆ่าพวกคุณสองคนเลยด้วยซ้ำ!” ฉินเป่ยคว้าคอของหยางหลี่และโจวห้าวด้วยมือทั้งสองข้างก่อนจะยกตัวพวกเขาขึ้นมา

ทันใดนั้น ทั้งสองคนก็หายใจไม่ออกและใบหน้าของพวกเขาซีดเหมือนไข่ต้ม

เกิดอะไรขึ้น?

เรี่ยวแรงของฉินเป่ยมหาศาลขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

โจวห้าวและหยางลี่ตื่นตระหนกและพวกเขารู้สึกเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออก

“ฉินเป่ย ปล่อยมือเถอะ คุณอยากจะติดคุกหรือไง?”

คำพูดของหยางลี่ ทำให้ความแข็งแรงในมือของฉินเป่ยอ่อนลงทันทีและเขาก็ปล่อยทั้งสองคนลง

ตอนนี้เขารู้สึกคลื่นไส้เมื่อมองไปที่หยางลี่อีกครั้ง

ผลัวะผัวะ!

ฉินเป่ย ตบหน้าของ หยางลี่ และกระแทกโจวห้าวลงที่พื้น

“ไอ้พวกสุนัขคู่ชายหญิง ฉินเป่ยคนนี้จะจำไว้!”

“หยางลี่ ผมซื้อบ้านนี้ด้วยเงินเต็มจำนวน ในเมื่อตอนนี้มีมูลค่ามันถึงห้าล้าน งั้นผมจะให้เวลาคุณสองสามวันหาเงินห้าล้านมาคืนผม ไม่เช่นนั้นผมจะทำให้คุณเสียใจทั้งสองที่เกิดมาโลกนี้!”

ตั้งแต่ฉินเป่ยจากไป เขาไม่เคยฝันว่ามันจะเป็นผลอย่างนี้

เขาอยากจะฆ่าหยางหลี่และโจวห้าว แต่มันคงจะสบายพวกเขามากเกินไป เขาจะทำให้พวกเขาทั้งคู่ไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง และเขาต้องทำให้พวกเขาเสียใจต่อทุกสิ่งที่พวกเขาเคยทำ!

ส่วนบ้านหลังนี้เขาก็ไม่ต้องการมันอีกแล้ว เพราะเขารู้สึกรังเกียจ!

แต่เขาต้องได้เงินคืน!

มาถึงยามค่ำ รถที่กลับบ้านก็ไม่มี ตอนนี้ฉินเป่ยอารมณ์หงุดหงิดมาก

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาตัดสินใจที่จะหาบาร์แห่งหนึ่งเพื่อดื่มเหล้าสักหน่อย แล้วก็หลับให้สบายสักตื่น แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับบ้าน!