คุณมันเลว ep 5
“ฉันจะถามเธออีกรอบ ไอ้ใหญ่อยู่ไหน” “ฉัน...ไม่รู้จริงๆ ค่ะ” ร่างบางส่ายหัวไปมาด้วยความกลัว “เป็นพี่น้องประสาอะไร ทำไมถึงไม่รู้ว่าพี่ไม่มุดหัวอยู่ที่ไหน” “ต่อให้คุณฆ่าฉันให้ตาย ฉันก็ไม่บอกว่าพี่ชายของฉันอยู่ที่ไหน” “ปากดี” บุรุษชายที่สวมหน้ากากหมาป่ากระชากผมคนตัวเล็กอย่างแรง ก่อนจะผลักร่างเล็กติดกับกำแพงอย่าไม่ปราณี จนหน้างามนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด มือแข็งราวกับครีมเหล็กคว้าหมับเขาไปที่ลำคอของเธอ “จะบอกดีๆ หรือต้องให้ฉันใช้กำลัง!” “คุณมันก็ดีแต่รังแกคนไม่มีทางสู้” “ถ้าพี่ชายของเธอไม่ทำฉันก่อน ฉันก็คงไม่เป็นแบบนี้” “พี่ใหญ่ไปทำอะไรให้คุณ” อยากรู้เหลือเกินว่าพี่ของเธอนั้นทำผิดอะไร ทำไมเขาถึงต้องตามเอาชีวิตขนาดนั้น “พี่เธอฆ่าพ่อฉัน” “มะ...ไม่จริง” ยาหยีหัวใจกระตุกวาป เธอไม่เชื่อว่าพี่ชายของเธอจะทำแบบนั้น เขาไม่ใช่คนใจร้ายที่จะฆ่าคนอื่นได้ลงคอ “คุณโกหก” “โกหกหรอ” ร่างสูงเพิ่มแรงบีบที่คอ ก่อนจะยกคนตัวเล็กขึ้นจนมือบางพยายามแกะนิ้วใหญ่ออกจากลำคอ “ปะ...ปล่อย...ฉัน..หายใจ..อึก..มะ..ไม่ออก” ร่างบางดิ้นเพื่อเอาตัวรอด จนกระทั่งหญิงสาวหายใจรวยรินเขาจึงยอมปล่อยมือ ส่งผลให้ยาหยีตกลงไปนอนกองกับพื้นหายใจรวยริน ร่างสูงยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเขาเย็นชาและเด็ดเดี่ยว ไม่มีคำว่าปราณี “ตอนนี้มันหนีไปประเทศไทยใช่ไหม” “...” “ตอบมา!” “ฉัน..ไม่รู้” ร่างบางที่นอนหายรวยริน หลบสายตาแรงกล้าของเขา จนร่างสูงสัมผัสได้ว่าเธอกำลังโกหก เขาเป็นมาเฟียเรื่องแค่นี้ทำไมจะจับผิดไม่ได้ ไม่งั้นคงไม่สามารถคุมลูกน้องได้ เธอคงจะคิดว่าเขาไม่กล้าทำอะไรสินะ “มึงจะบอกกูดีๆ ไหม” เขาเปลี่ยนสรรพนามพร้อมกับเค้นเสียงรอดไรฟัน ก่อนจะย่อลงมองคนที่นอนหายใจหอบ คนตัวเล็กเขยิบหนีด้วยความกลัวสุดขีด เขาน่ากลัวเหลือเกิน “ถึงบอกไปคุณก็ฆ่าฉันอยู่ดี” “กูฆ่ามึงแน่!!!” “นะ..นั่นคุณจะทำอะไร!” ร่างบางร้องเสียงหลง เมื่อเขากระชากเสื้อที่แสนมอมแมมของเธอ ออกจากตัวจนกระทั่งมันขาดออกจากกัน เศษผ้าขูดผิวหนังบางจนมันเกิดรอยแดงไปทั่วร่างกาย “คิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ” “อย่าค่ะ...อย่าทำฉัน” ร่างบางยกมืออ้อนวอนชายหน้ากากหมาป่า “ทีพ่อฉันไอ้ใหญ่ยังไม่เห็นใจ แล้วทำไมฉันต้องไปเห็นใจเธอ!” เขารวบข้อมือเล็กไว้ด้วยมือเดียว ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างไปบีบแก้มสาวเจ้า “ถ้าคุณจะฆ่าก็ฆ่าฉันเลยค่ะ แต่อย่าทำแบบนี้” ร่างบางน้ำตาไหล เมื่อคำอ้อนวอนส่งไปไม่ถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้น “ฆ่าแน่ แต่ฆ่าทั้งเป็น” “ไม่! ปล่อย!” เขารวบมือของเธอไว้ก่อนจะใช้เศษเสื้อมัดข้อมือเล็กติดกับขอบโต๊ะ จนกระทั่งหญิงสาวไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ หน้าอกอวบที่กระเพื่อมขึ้นลงภายใต้บราเซียสีดำ ชั่งล่อตาล่อใจยิ่งนักจนคนตัวสูงลอบกลืนน้ำลายหลายรอบ “ฮื้อๆๆ อย่าทำฉันเลยนะ ฉันขอร้อง” ร่างบางพยายามเขยิบตัวจนหลังติดฝาผนัง เธอกำลังเปลือยท่อนบนต่อหน้าเขา “...” ชายหน้ากากหมาป่าปรายตามองครู่หนึ่งก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างในถุงกางเกงออกมา ส่งผลให้ร่างบางดิ้นไม่เป็นส่ำ “ยะ...อย่านะ!” เธอส่ายหัวไปมาพร้อมทั้งน้ำตา ผู้ชายคนนั้นจะใช้สิ่งนั้นกับเธอจริงๆ เหรอ “ก็แค่ดีลโด้หรืออยากได้ของจริง” เขายกแท่งสีชมพูที่มีความยืดหยุ่นขึ้นมา ก่อนจะใช้มือลูบมันขึ้นลงด้วยความอ้อยอิ่ง มุมปากหนาแสยะยิ้มเมื่อเห็นอีกคนกลัวจนเสียสติ ยาหยีพยายามร้องขอ แต่คนตัวสูงไม่มีทีท่าว่าจะฟัง เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอที่นั่งสั่นอย่างช้าๆ ก่อนจะกระชากชุดชั้นในออก จนหน้าอกอวบและเม็ดทับทิมสีชมพูประจักษ์แก่ตาของเขา “ใหญ่ขนาดนี้ผ่านมากี่คนแล้วล่ะ” ร่างสูงถามเมื่อเห็นหน้าอกอวบนั้นใหญ่เกินกว่าที่เขาหวังไว้ “มะ...ไม่เคย” ยาหยีเสียงสั่น เมื่อเขาใช่ดีลโด้ไล้ไปตามลำตัวของเธอเบาๆ จนขนลุกซู่ ราวกับว่าเขากำลังเล่นของเล่น “ตอแหลทั้งพี่ทั้งน้อง” เขาหยุดปลายดีลโด้ที่ยอดประทุมถันของเธอ ก่อนจะกดปุ่มบางอย่างจนกระทั่งแท่งสีชมพูมันหมุนปั่นเม็ดทับทิมของเธอ ก่อนร่างบางบิดตัวไปมา “อ๊ะ! อย่า!” ยาหยีร้องเสียงหลง เมื่อเครื่องนั่นกำลังหมุนอยู่ตรงยอดประทุมถันสีชมพูอ่อนของเธอ “อย่าทำ เอามันออกไป!” “...” เขากลับไม่ฟังก่อนจะลากมันลฃไปยังช่วงล่างช้าๆ แล้วไปหยุดที่ท้องน้อย บุรุษชายจิ๊ปากด้วยความไม่พอใจเมื่อคนตัวเล็กหุบขาหนี “กางขาออก” “ไม่” คนตัวเล็กส่ายหัวไปมาทั้งน้ำตา พร้อมกับหนีบขาแน่นขึ้น “กูบอกให้ก่างขา!”คุณมันเลว ตอนพิเศษ 3 (ปิดกอง)@ภูเก็ตเมืองไทยสองสามีภรรยาย้ำเท้าอยู่บนชายหาดโดยมีเด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ เนื่องด้วยความอยากพาภรรยามาเที่ยวพักผ่อนเพราะตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็ไม่ค่อยได้พาภรรยาไปเปิดหูเปิดตาเลย กลัวว่าเธอจะเบื่อจึงเลือกบินกลับมาเที่ยวที่ประเทศไทย ซึ่งทะเลเมืองไทยนั้นสวยไม่แพ้ชาติใดในโลกเลย“ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่มหาลัย ฉันมาเที่ยวที่ภูเก็ตบ่อยมาก” ชายหนุ่มพูดขณะที่ย้ำเท้ารอบๆชายหาด“ไม่ยักจะรู้ว่าคุณชอบมาเที่ยวทะเล”“ฉันไม่ได้ชอบหรอกแต่กลุ่มเพื่อนที่ฉันเคยสนิทบ้านมันอยู่ภูเก็ต”“คุณก็เลยเลือกที่จะพาฉันมาภูเก็ตสินะ” ยาหยียิ้มพร้อมกับก้มมองเท้าที่เดินย้ำทราย เมื่อไหร่ที่ลูกโตสัญญาว่าจะพาลูกมาเที่ยวภูเก็ตอีก“เพราะฉันคิดว่าทะเลที่เมืองไทยสวยไม่แพ้ที่ใดในโลก หากพาเธอไปเที่ยวโอซาก้าก็กลัวว่ามันจะหนาวเกินไป” โทคิยะรู้ดีว่าภรรยาของเขานั้นเป็นคนขี้หนาว แต่ก็ดีเพราะเขาจะได้หาเรื่องกอด “มากับเพื่อนว่าสนุกแล้วแต่มากับครอบครัวสนุกกว่า”โทคิยะมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของคนเป็นแท่ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มเอง จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มของเด็กชายยูกิด้วยความรักสุดหัวใจ พึ่งเข้าใจ
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 2“กลับมาแล้วครับ” โทคิยะที่พึ่งกลับมาถึงบ้านร้องเรียกภรรยาซึ่งเป็นที่รัก อันที่จริงมีนัดกินเลี้ยงกับทางบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจด้วย แต่ชายหนุ่มขอปลีกตัวกลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กลับบ้านไปกินข้าวพร้อมเมีย’“เหนื่อยไหมคะ” ยาหยีที่พึ่งให้นมลูกเสร็จวิ่งมารับเสื้อสูทจากสามีพร้อมถอดเนคไทให้“เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าเมียกับลูกแล้วหายเหนื่อยทันที จุ๊บ~” โทคิยะหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ ก่อนที่มือหนาสะเปะสะปะลูบไล้เรือนร่างของเธอ ยาหยีผลักอกของเขาออกเพราะต้องรีบไปกินข้าว“คุณควรไปกินเลี้ยงบ้างนะคะ”“ทำไมหรอ ไม่อยากกินข้าวกับผัวหรอ”“เปล่าค่ะ แค่ทางบริษัทที่คุณลงทุนด้วยโทรมาถามฉัน ว่าไม่อนุญาตให้สามีไปกินข้าวข้างนอกหรอ ฉันก็เลยตอบไปว่าอนุญาตแต่เขาไม่ไปเอง”“ก็ฉันไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์” ช่วงนี้โทคิยะลดละเลิกกับอบายมุขทั้งหลายทั้งปวง เพราะก่อนที่เขาจะสิ้นลายเหล้าเบียร์ดื่มเหมือนกินน้ำ ไหนจะติดบุหรี่อีก โทคิยะกลัวชีวิตนี้ไม่ได้อยู่ดูแลลูกนานๆเลยเลิกสิ่งที่ไม่ดีไป“ก็ไม่ต้องกินก็ได้นิคะ”“พูดง่ายจังเลยนะที่รัก ไปงานเลี้ยงแบบนั้นเขาคงไม่ให้ฉันกินน้ำเปล่า” โทคิยะถอดเสื้อเชิ้ตท์ออกจนเห็นแผ่นหน
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 1“อื้อออ~” ร่างสูงบิดตัวบนที่นอนในขณะที่ยังหลับตา ก่อนจะควานมือหาภรรยาที่พึ่งแต่งงานกันไปหมาดๆ ปรากฏว่าพบแค่ความว่างเปล่า โทคิยะดีดตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ วันนี้เขาตื่นสายเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะหน่อย ซึ่งคาดว่ายาหยีน่าจะไปเตรียมกับข้าวไว้รอเขาเมื่อเดินลงมาก็พบพี่เลี้ยงที่กำลังนั่งเล่นกับลูกของเขาอยู่ ตอนนี้น้องยูกิอายุครบ 1 ขวบแล้ว ยาหยีบอกว่าอยากให้ลูกเข้าพิธีแต่งงานด้วย จึงรอให้น้องยูกิอายุครบหนึ่งปีก่อนค่อยแต่งงาน“ลูกพ่อ~” โทคิยะคว้าตัวลูกชายอย่างเบามือจากพี่เลี้ยงก่อนจะอุ้มแนบอกแล้วฝังจมูกลงไปที่แก้มใสของเด็กชายยูกิ ลูกของเขาน่ารักน่าชังและเลี้ยงง่ายจึงทำให้ยาหยีไม่เหนื่อยกับการเลี้ยงลูก ลูกเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของพ่อและแม่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายมาเป็นคนรักเด็กได้อะไรขนาดนี้ ผู้ชายโหดๆห่ามๆแบบเขาพอมีลูกขึ้นมา หวงจนไม่อยากให้ลูกคลาดสายตา จึงจ้างพี่เลี้ยงมาดูลูกช่วยชายหนุ่มอุ้มลูกด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในครัวซึ่งมีแม่ของลูกอยู่ในนั้น ยาหยีเป็นทั้งภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก ชนิดที่เขาเลือกไม่ผิด บางทีก็แอบคิดจากที่เ
คุณมันเลว ep 85ร่างบางนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงเธออยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล“ถ้าไม่เซ็นต์เธอก็ไม่ได้เจอลูก” โทคิยะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ยาหยีที่กำลังนั่งมองหน้าของเขาอยู่ราวกับจะฆ่าให้ตาย“...” ยาหยีปรายตามองกระดาษแผ่นนั้น มันเป็นใบจดทะเบียนสมรส“จะไม่เซ็นต์ก็ได้นะแต่ฉันจะพาลูกกลับญี่ปุ่น คงรู้นะว่าถ้าฟ้องใครจะชนะ” ชายหนุ่มยิ้มเพราะรู้ว่ายังไงซะเขาก็ถือไพ่เหนือกว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแต่ต้องการแม่ของลูกด้วย จึงบีบบังคับให้หญิงสาวจดทะเบียนสมรส ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ต่อให้ต้องบังคับก็ยอมขอแค่ได้เมียกลับคืนมา“...” ยาหยีมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ เหมือนเขากำลังมัดมือชกให้เธอเป็นของเขา ไม่มีโอกาสได้เลือกเลยเพราะถ้าเกิดโทคิยะเอาลูกไปแล้วจะไปตามลูกได้ที่ไหน “คุณกำลังบังคับฉัน! ”“ฉันไม่ได้บังคับแต่เธอจะไม่เซ็นต์ก็ได้ แค่เธอจะไม่ได้ลูกก็แค่นั้นเอง”“คุณนี่มัน! ” ยาหยีตวัดสายตามองโทคิยะด้วยความไม่พอใจทนอุ้มท้องตั้งเก้าเดือนเพื่อให้เขาเอาลูกไปงั้นหรอ ไม่ทีทาง!“โอเค ไม่เซ็นต์” ชายหนุ่มชักแผ่นกระดาษกลับ แต่ยาหยีไวกว่าเท่าตัวมือบางดึงแผ่นกระดาษออกจากมือของเขา แล้วจร
คุณมันเลว ep 84@สามวันผ่านไปยาหยียืนมองข้าวของของโทคิยะที่อยู่ในบ้านของเธอ เขาหายไปสามวันโดยที่ไม่ได้เอาข้าวของกลับไปด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่เขาไม่ได้อยู่กวน แต่ทำไมลึกๆแล้วรู้สึกใจหวิวแปลกๆกับการหายไปของเขาเขาหายไปโดยที่ไม่บอกอะไรซักคำ หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาที่เขาเคยใช้นอนเมื่อสามวันก่อนมือบางลูบหมอนที่เขาใช้หนุนเบาๆพรางถอนหายใจหรือวันนั้นเธอพูดแรงเกินไป แค่โกรธที่เขาทำอะไรตามอำเภอใจชอบใช้กำลังในการตัดสิน กลัวว่าจะมีปัญหากับพล เพราะพลเองถือว่ามีอิทธิพลพอสมควร เขาไม่ใช่มาเฟียไม่ได้มีอำนาจอะไรอีกแล้วและที่นี่ก็ไม่ใช่ญี่ปุ่นบ้านเกิดของเขาด้วยน่าแปลกที่การหายไปครั้งนี้ส่งผลต่อหัวใจของเธอ พอได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในตัวของเขามันทำให้รู้ว่าโทคิยะเองเปลี่ยนไปมาก ชายหนุ่มซักผ้า ล้างถ้วย กวาดบ้าน ขัดห้องน้ำให้จนใหม่เอี่ยมอ่อง ซึ่งยาหยีเองชอบเดินมาแอบดู เขาทำด้วยความเต็มใจ“เหอะ! โดนด่าแค่นี้ทำเป็นใจน้อย” ยาหยีกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อไปร้านดอกไม้ แต่จู่ๆเธอเกิดอาการม้วนท้องขึ้นมาเสียดื้ๆ “โอ้ย! ”อาการปวดเกร็งที่ท้องทำให้เธอยืนแทบไม่อยู่ มันปวดจนไม่สามารถขยับตัวได้
คุณมันเลว ep 83ตื่นเช้ามายาหยีต้องตกใจสุดขีดเมื่อตะกร้าเสื้อผ้าที่เธอกำลังจะนำไปส่งซักหายไปอย่างไร้ร่องราย ดวงตากลมโตปรายตามองไปยังโซฟาที่ชายหนุ่มนอนเมื่อคืนพบว่าเขาเองก็หายไปด้วย ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ตัวของเขาหายไปแต่กระเป๋าซื้อผ้ายังอยู่ ซักพักได้ยินเสียงคนเทน้ำดังมาจากห้องน้ำคงไม่ใช่ใครที่ไหน ยาหยีกรอกตาไปมาก่อนจะจ้ำไปที่ห้องน้ำทันทีแล้วยาหยีก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเจอชายหนุมที่อยู่ในชุดกางเกงผ้าสีขาวกำลังนั่งซักผ้าให้เธออย่างอารมณ์ดี ในกะละมังมีกางเกงในและบราเซียของเธอลอยอยู่ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นั่นคุณทำอะไร! ”“...” ร่างสูงชะงักครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆหันหน้ามายิ้มให้ว่าที่ภรรยาอย่างอารมณ์ดี “ซักผ้าให้เมียไง ผ้ามันล้นตะกร้าแล้วเดี๋ยวเมียไม่มีใส่”“ฉันเอาไปส่งซักของฉันเองได้” ยาหยีเท้าเอวมองตาเขียวปั๊ด สุดจะทนกับความหน้าด้านของโทคิยะ ร่างบางทำหน้าไม่ถูกเมื่อเขาจับกางเกงในของเธอขึ้นมา “วางลงเดี๋ยวนี้นะ! ”“จะอายทำไมมากกว่ากางเกงในฉันก็เคยจับมาแล้ว” นอกจากจะไม่วางเขายังใช้มือขยี้กางเกงในของยาหยีอย่างเบามือ ในขณะที่ร่างบางอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน“คุณ