คุณมันเลว ep 4
“กินข้าวก่อนนะครับ” ลูกน้องคนหนึ่งนำข้าวกล่องกับน้ำเปล่ามาให้ เขาพาเธอกลับมายังห้องเดิม “เดี๋ยวค่ะ” ยาหยีดักก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินออกจากห้อง อย่างน้อยท่าทางของเขาก็ไม่ได้น่ากลัวเท่าเจ้านาย “ฉันขอถามอะไรคุณได้ไหมคะ” “...” ชายคนนั้นไม่ตอบ “พี่ชายของฉันทำอะไรไว้หรอคะ” เธอยังคงงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะยังไม่สามารถจับต้นชนปลายถูก พี่ชายเธอไปทรยศเขาเรื่องอะไรทำไมเขาถึงได้ทารุณกับเธอเยี่ยงนี้ “ถ้าคุณอยากรู้คุณต้องถามเจ้านายผม” ชายคนนั้นเลี่ยงที่จะตอบ “ฉะ..ฉันไม่กล้าถามค่ะ ฉันกลัวเขา” “ดีแล้วครับ เพราะถ้าคุณถามอาจจะไปกระตุกต่อมเจ้านายผม ทางทีดีอยู่เงียบๆ แล้วรอเจ้านายผมพูดให้ฟังเองดีกว่า” “ค่ะ” “กินนะครับเพราะถ้าเกิดคุณไม่กินวันนี้คุณก็จะไม่ได้กินอะไรอีกเลย เดี๋ยวผมไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้” ลับหลังร่างชายคนดังกล่าวยาหยีรีบตักข้าวเข้าปากด้วยความหิวกระหาย เกือบหนึ่งวันที่เธอไม่ได้กินข้าว ส่งผลให้ทานครั้งเดียวจนหมดกล่อง พลันน้ำตาก็ไหลร่วงจนเลอะเปรอะแก้มที่แสนมอมแมม น้อยใจในชีวิตของตัวเอง ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เธอกลัวเขามาก ผู้ชายที่ใส่หน้ากากหมาป่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภายใต้หน้ากากใบนั้นเขาจะดูโหดร้ายเพียงใด “ฮึก..ฮื้อๆๆๆ” ร่างบางยกมือปิดหน้าร้องไห้อีกรอบ เธออยากออกไปจากตรงนี้ เขาปฏิบัติต่อเธอไม่ต่างจากนักโทษ หลังจากที่นั่งร้องไห้ไม่นาน ลูกน้องของเขาก็นำหมอนกับผ้าห่มมาให้ เธอจึงรีบล้มหัวลงหมอนทันทีด้วยความอ่อนเพลีย เพราะวันนี้โดนเขาวางยาไปจึงรู้สึกอ่อนเพลียอยู่บ้าง ร่างบางนอนคิดหาทางหนีอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเผลอหลับไป “เธอนอนแล้วครับ” “...” ร่างสูงที่นั่งเช็ดปืนอยู่หมุนเก้าอี้มาหาลูกน้อง ก่อนจะถอดหน้ากากหมาป่าออก “คุณโทคิยะจะเอายังไงต่อดี” “ตามตัวมันมาให้เร็วที่สุด ถ้าเจอมันแล้วส่งคลิปนี้ไปให้มันดู” เขายื่นแผ่นซีดีให้ลูกน้อง “แล้วน้องสาวของมันล่ะครับ” “รอฆ่าพร้อมไอ้ใหญ่” ร่างสูงพูดอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร แต่คนเป็นลูกน้องไม่เห็นด้วย “ผมว่าเราควรจะปล่อยเธอไป” “มึงกำลังคิดอะไรอยู่ไอ้คิน หรือมึงชอบน้องมัน” “เปล่าครับผมแค่สงสาร อย่างน้อยเธอคนนั้นก็ไม่มีส่วนรู้เห็นอะไร” ภาคินก้มหน้างุดเมื่อโดนสายตาดุๆ ของเจ้านาย “เป็นพี่น้องกันทำไมจะไม่รู้” “ผมว่าเธอดูอ่อนต่อโลกจนไม่รู้ว่าพี่ชายทำเรื่องอะไรไว้” “มึงหุบปากแล้วออกไปเดี๋ยวนี่ภาคิน!” ร่างสูงชี้นิ้วไปที่ประตู ภาคินจะก้มหัวให้แล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ ภาคินรู้ดีว่าโทคิยะเป็นคนเลือดเย็นฆ่าได้ฆ่า แต่เขากลับไม่เห็นด้วยที่จะฆ่าเธอ เพราะอย่างน้อยเธอก็เป็นน้องสาวของเพื่อนสนิท ใหญ่เป็นเพื่อนสนิทของเขาเอง เขาเป็นมือซ้ายส่วนไอ้ใหญ่เป็นมือขวาให้โทคิยะ แต่ในเมื่อใหญ่ทำผิดเขาจำเป็นต้องทำตามคำสั่งของโทคิยะ แม้ในใจจะอยากช่วยน้องสาวของใหญ่ แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะถ้าเกิดโทคิยะรู้เข้าทั้งเขาและเธอไม่มีวันตายดีแน่ “กูขอโทษจริงๆ นะใหญ่ กูจำเป็นต้องทำ” “นอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” ร่างสูงใช้เท้าถีบไปที่สีข้างคนตัวเล็กเบาๆ ที่นอนหลับตาพริ้มราวกับกำลังฝันหวาน ใบหน้ามอมแมมจนเขารู้สึกรังเกียจ “อื้อ~” คนขี้เซาพลิกตัวก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมกาย “ฉันบอกให้ตื่น!” เมื่อสะกิดหลายรอบแล้วแต่คนตัวเล็กยังไม่ตื่น เขาจึงเดินไปหยิบถึงน้ำในห้องน้ำมาสาด ซ่าาาาาา! “ว้ายยยยย!” ร่างบางที่กำลังฝันหวานสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ จู่ๆ มีคนเอาน้ำมาสาดตัวเธอจนเปียกปอน ก่อนจะพบว่าเป็นบุรุษชายหน้ากากหมาป่านั่นเองเป็นคนสาดน้ำใส่เธอ “ต้องให้ฉันปลุกเหมือนหมาใช่ไหม” ชายหนุ่มย่อตัวลงตรงหน้าเธอ ก่อนจะใช้มือหนาเชยคางมนขึ้นมา “...” เธอเผลอสบตากับเขาอีกแล้ว แววตาดุดันและแสนน่ากลัว “เธอชื่อยาหยีใช่ไหม” เขาถามเสียงเรียบ “ชะ..ใช่ค่ะ..คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง” ร่างบางถามด้วยความกล้าๆ กลัวๆ “ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเธอที่ฉันไม่รู้จัก”คุณมันเลว ตอนพิเศษ 3 (ปิดกอง)@ภูเก็ตเมืองไทยสองสามีภรรยาย้ำเท้าอยู่บนชายหาดโดยมีเด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ เนื่องด้วยความอยากพาภรรยามาเที่ยวพักผ่อนเพราะตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็ไม่ค่อยได้พาภรรยาไปเปิดหูเปิดตาเลย กลัวว่าเธอจะเบื่อจึงเลือกบินกลับมาเที่ยวที่ประเทศไทย ซึ่งทะเลเมืองไทยนั้นสวยไม่แพ้ชาติใดในโลกเลย“ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่มหาลัย ฉันมาเที่ยวที่ภูเก็ตบ่อยมาก” ชายหนุ่มพูดขณะที่ย้ำเท้ารอบๆชายหาด“ไม่ยักจะรู้ว่าคุณชอบมาเที่ยวทะเล”“ฉันไม่ได้ชอบหรอกแต่กลุ่มเพื่อนที่ฉันเคยสนิทบ้านมันอยู่ภูเก็ต”“คุณก็เลยเลือกที่จะพาฉันมาภูเก็ตสินะ” ยาหยียิ้มพร้อมกับก้มมองเท้าที่เดินย้ำทราย เมื่อไหร่ที่ลูกโตสัญญาว่าจะพาลูกมาเที่ยวภูเก็ตอีก“เพราะฉันคิดว่าทะเลที่เมืองไทยสวยไม่แพ้ที่ใดในโลก หากพาเธอไปเที่ยวโอซาก้าก็กลัวว่ามันจะหนาวเกินไป” โทคิยะรู้ดีว่าภรรยาของเขานั้นเป็นคนขี้หนาว แต่ก็ดีเพราะเขาจะได้หาเรื่องกอด “มากับเพื่อนว่าสนุกแล้วแต่มากับครอบครัวสนุกกว่า”โทคิยะมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของคนเป็นแท่ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มเอง จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มของเด็กชายยูกิด้วยความรักสุดหัวใจ พึ่งเข้าใจ
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 2“กลับมาแล้วครับ” โทคิยะที่พึ่งกลับมาถึงบ้านร้องเรียกภรรยาซึ่งเป็นที่รัก อันที่จริงมีนัดกินเลี้ยงกับทางบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจด้วย แต่ชายหนุ่มขอปลีกตัวกลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กลับบ้านไปกินข้าวพร้อมเมีย’“เหนื่อยไหมคะ” ยาหยีที่พึ่งให้นมลูกเสร็จวิ่งมารับเสื้อสูทจากสามีพร้อมถอดเนคไทให้“เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าเมียกับลูกแล้วหายเหนื่อยทันที จุ๊บ~” โทคิยะหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ ก่อนที่มือหนาสะเปะสะปะลูบไล้เรือนร่างของเธอ ยาหยีผลักอกของเขาออกเพราะต้องรีบไปกินข้าว“คุณควรไปกินเลี้ยงบ้างนะคะ”“ทำไมหรอ ไม่อยากกินข้าวกับผัวหรอ”“เปล่าค่ะ แค่ทางบริษัทที่คุณลงทุนด้วยโทรมาถามฉัน ว่าไม่อนุญาตให้สามีไปกินข้าวข้างนอกหรอ ฉันก็เลยตอบไปว่าอนุญาตแต่เขาไม่ไปเอง”“ก็ฉันไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์” ช่วงนี้โทคิยะลดละเลิกกับอบายมุขทั้งหลายทั้งปวง เพราะก่อนที่เขาจะสิ้นลายเหล้าเบียร์ดื่มเหมือนกินน้ำ ไหนจะติดบุหรี่อีก โทคิยะกลัวชีวิตนี้ไม่ได้อยู่ดูแลลูกนานๆเลยเลิกสิ่งที่ไม่ดีไป“ก็ไม่ต้องกินก็ได้นิคะ”“พูดง่ายจังเลยนะที่รัก ไปงานเลี้ยงแบบนั้นเขาคงไม่ให้ฉันกินน้ำเปล่า” โทคิยะถอดเสื้อเชิ้ตท์ออกจนเห็นแผ่นหน
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 1“อื้อออ~” ร่างสูงบิดตัวบนที่นอนในขณะที่ยังหลับตา ก่อนจะควานมือหาภรรยาที่พึ่งแต่งงานกันไปหมาดๆ ปรากฏว่าพบแค่ความว่างเปล่า โทคิยะดีดตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ วันนี้เขาตื่นสายเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะหน่อย ซึ่งคาดว่ายาหยีน่าจะไปเตรียมกับข้าวไว้รอเขาเมื่อเดินลงมาก็พบพี่เลี้ยงที่กำลังนั่งเล่นกับลูกของเขาอยู่ ตอนนี้น้องยูกิอายุครบ 1 ขวบแล้ว ยาหยีบอกว่าอยากให้ลูกเข้าพิธีแต่งงานด้วย จึงรอให้น้องยูกิอายุครบหนึ่งปีก่อนค่อยแต่งงาน“ลูกพ่อ~” โทคิยะคว้าตัวลูกชายอย่างเบามือจากพี่เลี้ยงก่อนจะอุ้มแนบอกแล้วฝังจมูกลงไปที่แก้มใสของเด็กชายยูกิ ลูกของเขาน่ารักน่าชังและเลี้ยงง่ายจึงทำให้ยาหยีไม่เหนื่อยกับการเลี้ยงลูก ลูกเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของพ่อและแม่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายมาเป็นคนรักเด็กได้อะไรขนาดนี้ ผู้ชายโหดๆห่ามๆแบบเขาพอมีลูกขึ้นมา หวงจนไม่อยากให้ลูกคลาดสายตา จึงจ้างพี่เลี้ยงมาดูลูกช่วยชายหนุ่มอุ้มลูกด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในครัวซึ่งมีแม่ของลูกอยู่ในนั้น ยาหยีเป็นทั้งภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก ชนิดที่เขาเลือกไม่ผิด บางทีก็แอบคิดจากที่เ
คุณมันเลว ep 85ร่างบางนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงเธออยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล“ถ้าไม่เซ็นต์เธอก็ไม่ได้เจอลูก” โทคิยะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ยาหยีที่กำลังนั่งมองหน้าของเขาอยู่ราวกับจะฆ่าให้ตาย“...” ยาหยีปรายตามองกระดาษแผ่นนั้น มันเป็นใบจดทะเบียนสมรส“จะไม่เซ็นต์ก็ได้นะแต่ฉันจะพาลูกกลับญี่ปุ่น คงรู้นะว่าถ้าฟ้องใครจะชนะ” ชายหนุ่มยิ้มเพราะรู้ว่ายังไงซะเขาก็ถือไพ่เหนือกว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแต่ต้องการแม่ของลูกด้วย จึงบีบบังคับให้หญิงสาวจดทะเบียนสมรส ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ต่อให้ต้องบังคับก็ยอมขอแค่ได้เมียกลับคืนมา“...” ยาหยีมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ เหมือนเขากำลังมัดมือชกให้เธอเป็นของเขา ไม่มีโอกาสได้เลือกเลยเพราะถ้าเกิดโทคิยะเอาลูกไปแล้วจะไปตามลูกได้ที่ไหน “คุณกำลังบังคับฉัน! ”“ฉันไม่ได้บังคับแต่เธอจะไม่เซ็นต์ก็ได้ แค่เธอจะไม่ได้ลูกก็แค่นั้นเอง”“คุณนี่มัน! ” ยาหยีตวัดสายตามองโทคิยะด้วยความไม่พอใจทนอุ้มท้องตั้งเก้าเดือนเพื่อให้เขาเอาลูกไปงั้นหรอ ไม่ทีทาง!“โอเค ไม่เซ็นต์” ชายหนุ่มชักแผ่นกระดาษกลับ แต่ยาหยีไวกว่าเท่าตัวมือบางดึงแผ่นกระดาษออกจากมือของเขา แล้วจร
คุณมันเลว ep 84@สามวันผ่านไปยาหยียืนมองข้าวของของโทคิยะที่อยู่ในบ้านของเธอ เขาหายไปสามวันโดยที่ไม่ได้เอาข้าวของกลับไปด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่เขาไม่ได้อยู่กวน แต่ทำไมลึกๆแล้วรู้สึกใจหวิวแปลกๆกับการหายไปของเขาเขาหายไปโดยที่ไม่บอกอะไรซักคำ หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาที่เขาเคยใช้นอนเมื่อสามวันก่อนมือบางลูบหมอนที่เขาใช้หนุนเบาๆพรางถอนหายใจหรือวันนั้นเธอพูดแรงเกินไป แค่โกรธที่เขาทำอะไรตามอำเภอใจชอบใช้กำลังในการตัดสิน กลัวว่าจะมีปัญหากับพล เพราะพลเองถือว่ามีอิทธิพลพอสมควร เขาไม่ใช่มาเฟียไม่ได้มีอำนาจอะไรอีกแล้วและที่นี่ก็ไม่ใช่ญี่ปุ่นบ้านเกิดของเขาด้วยน่าแปลกที่การหายไปครั้งนี้ส่งผลต่อหัวใจของเธอ พอได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในตัวของเขามันทำให้รู้ว่าโทคิยะเองเปลี่ยนไปมาก ชายหนุ่มซักผ้า ล้างถ้วย กวาดบ้าน ขัดห้องน้ำให้จนใหม่เอี่ยมอ่อง ซึ่งยาหยีเองชอบเดินมาแอบดู เขาทำด้วยความเต็มใจ“เหอะ! โดนด่าแค่นี้ทำเป็นใจน้อย” ยาหยีกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อไปร้านดอกไม้ แต่จู่ๆเธอเกิดอาการม้วนท้องขึ้นมาเสียดื้ๆ “โอ้ย! ”อาการปวดเกร็งที่ท้องทำให้เธอยืนแทบไม่อยู่ มันปวดจนไม่สามารถขยับตัวได้
คุณมันเลว ep 83ตื่นเช้ามายาหยีต้องตกใจสุดขีดเมื่อตะกร้าเสื้อผ้าที่เธอกำลังจะนำไปส่งซักหายไปอย่างไร้ร่องราย ดวงตากลมโตปรายตามองไปยังโซฟาที่ชายหนุ่มนอนเมื่อคืนพบว่าเขาเองก็หายไปด้วย ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ตัวของเขาหายไปแต่กระเป๋าซื้อผ้ายังอยู่ ซักพักได้ยินเสียงคนเทน้ำดังมาจากห้องน้ำคงไม่ใช่ใครที่ไหน ยาหยีกรอกตาไปมาก่อนจะจ้ำไปที่ห้องน้ำทันทีแล้วยาหยีก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเจอชายหนุมที่อยู่ในชุดกางเกงผ้าสีขาวกำลังนั่งซักผ้าให้เธออย่างอารมณ์ดี ในกะละมังมีกางเกงในและบราเซียของเธอลอยอยู่ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นั่นคุณทำอะไร! ”“...” ร่างสูงชะงักครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆหันหน้ามายิ้มให้ว่าที่ภรรยาอย่างอารมณ์ดี “ซักผ้าให้เมียไง ผ้ามันล้นตะกร้าแล้วเดี๋ยวเมียไม่มีใส่”“ฉันเอาไปส่งซักของฉันเองได้” ยาหยีเท้าเอวมองตาเขียวปั๊ด สุดจะทนกับความหน้าด้านของโทคิยะ ร่างบางทำหน้าไม่ถูกเมื่อเขาจับกางเกงในของเธอขึ้นมา “วางลงเดี๋ยวนี้นะ! ”“จะอายทำไมมากกว่ากางเกงในฉันก็เคยจับมาแล้ว” นอกจากจะไม่วางเขายังใช้มือขยี้กางเกงในของยาหยีอย่างเบามือ ในขณะที่ร่างบางอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน“คุณ