บทที่ 7 ถ้าไม่ได้คิดถึง

มื้อค่ำวันนี้วารีอาสาเป็นเจ้ามือ ด้วยเหตุผลที่ว่าอีกฝ่ายอยู่ทำงานให้เธอจนดึก ซึ่งเป็นเหตุผลที่มุกดาค่อนข้างแปลกใจ เพราะเธอหลับไปต่างหาก ถึงได้กลับบ้านซะค่ำขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้โต้แย้งอะไรกลับไป คิดว่าดีซะอีกที่มื้อนี้อิ่มจังตังอยู่ครบ

         บ้านของมุกดาอยู่ห่างจากฟาร์มประมาณสามกิโลเมตร อันที่จริงการที่เธอจะกลับบ้านดึกขนาดไหนก็ดูจะไม่เป็นปัญหา แม้ระหว่างทางจะค่อนข้างเปลี่ยวเพราะไม่มีบ้านคน แต่ระยะทางก็ไม่ได้ไกลมาก ขับรถแป๊บเดียวก็ถึง

         แต่ก็นั่นแหละ วารีก็ยังอาสามาส่งถึงบ้านจนได้

         บ้านของมุกดาเป็นบ้านไม้สองชั้นอยู่ท่ามกลางสวนผลไม้หลากชนิดไม่ว่าจะเป็นเงาะ มังคุด ทุเรียน ซึ่งเป็นผลผลิตจากพ่อของเธอที่ปลูกไว้

         และถึงแม้พ่อของมุกดาจะเสียชีวิตไปนานแล้ว แต่ต้นไม้พวกนี้ก็ยังผลิดอก ออกผลอยู่ตลอด มีคนงานช่วยดูแลหนึ่งคนชื่อลุงชื่น ทำหน้าที่ใส่ปุ๋ยรดน้ำและเก็บเกี่ยวผลผลิต ขายบ้างแจกบ้างกินเองบ้าง พอเป็นรายได้ส่วนหนึ่งให้ครอบครัว

         ทันทีที่แสงไฟสว่างวาบจากหน้ารถของวารีส่องกระทบไปยังบ้านไม้ที่อยู่ในสวน คนที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ในบ้านก็รีบวิ่งออกมาหน้าบ้านทันที

         ลูกจันทร์รีบวิ่งไปเปิดประตูและจำได้แม่นว่ารถกระบะสีดำคันนั้นเป็นของใคร

         วารีขับรถเข้ามาจอดในบ้านและเปิดประตูรถลงมาพร้อมกับมุกดา ทำเอาลูกจันทร์แปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร รีบเดินไปหาคนที่ตัวเองรักและเคารพเหมือนพี่สาวแท้ ๆ

         “พี่มุก ทำไมวันนี้กลับซะค่ำเลยเนี่ย หนูโทรหาพี่ตั้งหลายสายเลย” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมกับใบหน้าแต้มรอยยิ้มคือเอกลักษณ์ประจำตัวของลูกจันทร์ที่ใครเห็นก็พากันเอ็นดู

         มุกดายื่นมือไปลูบศีรษะผู้หญิงตรงหน้าซึ่งเธอเองก็รักอีกฝ่ายเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ส่งรอยยิ้มอบอุ่นกลับไป

         “วันนี้พี่วาใช้งานพี่หนักมาก เหนื่อยมากเลยจันทร์ ก็เลยกลับค่ำเลยเนี่ย”

         มุกดาพูดพลางหันหน้าไปทางวารี และคำตอบของเธอก็ทำให้ลูกจันทร์รีบก้าวยาว ๆ มาหยุดตรงหน้าวารีแล้วคลี่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

         “พี่วา หนูว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันค่ะ”

         วารีมีท่าทีเลิ่กลั่ก กลอกตาไปมา มือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินเลี่ยงไปทางอื่น

         “อยากคุยก็ตามมา ส่วนคนที่บ่นเหนื่อยก็ไปอาบน้ำนอนเถอะ พี่ไม่รบกวนเวลาอันมีค่าแล้ว เดี๋ยวจะหาว่าพี่ใช้แรงงานเกินเวลางานอีก น่าจะให้รางวัลพนักงานที่ทั้งบ่นเก่งแล้วก็ฟ้องเก่งที่สุดในฟาร์มเลย”

         มุกดาหันมามองค้อนทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอเดินมาใกล้วารีก่อนจะตอบกลับแบบชัดถ้อยชัดคำ

         “รู้ตัวก็ดีค่ะ พี่น่ะใช้แรงงานมุกเกินไปมาก แต่ก็ขอบคุณที่รู้ตัวแล้วไถ่โทษด้วยมื้ออาหารร้านลุงเจตนะคะ ขอบคุณที่มาส่งด้วย บายค่ะ”

         มุกดายกมือโบกเล็กน้อยแล้วหันหลังเดินเข้าไปในบ้านทันที ส่วนลูกจันทร์ที่ยืนอยู่ท่ามกลางบทสนทนาของทั้งสองคนก็ยิ่งแสดงออกถึงความแปลกใจในหลาย ๆ อย่าง

         หลังจากที่มุกดาเดินคล้อยหลังเข้าไปในบ้านแล้ว วารีก็รีบพาอีกฝ่ายเดินไปนั่งคุยกันตรงสวนผลไม้ข้างบ้านที่มีเพียงแสงไฟสีส้มดวงเล็กส่องสว่าง

         “พี่รู้นะว่าจันทร์จะถามอะไร เราน่ะเก็บอาการไม่มิดเลยนะ”

         วารีเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นก่อน ทั้งคู่นั่งอยู่ข้างกันบนเก้าอี้แคมป์ปิ้งคนละตัวที่วางอยู่ด้านข้างบ้าน

         “แน่นอนเลยพี่วา หนูมีเรื่องถามเยอะแน่ ๆ แต่เอาเรื่องนี้ก่อน เรื่องที่พี่มาส่งพี่มุกเนี่ย ก็ไหนบอกไม่อยากเจอ ไม่อยากอยู่ใกล้แล้ว แค่รับรู้ความเป็นไปก็พอ แล้วทำไมถึงมาส่ง ทำไมถึงพาไปกินข้าวร้านลุงเจต หื้ม?”

         หญิงสาววัยสิบเก้าปีส่งคำถามไปรัว ๆ วารีถึงกับยกมือขึ้นนวดขมับเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นจากอะไรก่อนดี

         อันที่จริง ตัวเธอเองก็มีความสงสัยในบางอย่างที่หาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน นับตั้งแต่ที่มุกดากลับมาที่นี่

         “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะจันทร์ ตอนแรกพี่ก็คิดแบบนั้น เราก็รู้ดีหนิว่าระหว่างพี่กับมุกมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วพี่เองก็ไม่คิดว่าจู่ ๆ มุกจะลาออกกลับมาอยู่บ้าน ส่วนเรื่องที่แม่ลีป่วยพี่ก็ไม่รู้ จันทร์นั่นแหละไม่บอกพี่ พี่ไม่รู้อะไรสักอย่าง”

         วารีส่งสายตาดุ ๆ ไปคาดโทษคนข้าง ๆ คนที่เธอรักและเอ็นดูเหมือนน้องสาวเช่นกัน

         หรือถ้าจะพูดให้ถูก วารีก็รักทุกคนในครอบครัวของมุกดานั่นแหละ ไม่เว้นแม้แต่ลุงชื่น คนที่ช่วยทำสวน วารีก็คอยช่วยเหลือในเรื่องของความเป็นอยู่และค่าใช้จ่ายในหลาย ๆ ด้าน โดยที่มุกดาไม่เคยรับรู้เรื่องนี้เลย

         “โถ่พี่วา หนูก็น้ำท่วมปากเหมือนกันนั่นแหละ แล้วหนูก็อึดอัดมากเลยเนี่ย ต้องมาปิดเรื่องพี่ไม่ให้พี่มุกรู้ แล้วต้องมาปิดเรื่องพี่มุกไม่ให้พี่รู้อีก ทั้ง ๆ ที่พวกพี่สองคนยังคิดถึงกัน ทำไมไม่กลับมาคุยกันดี ๆ ปรับความเข้าใจกัน”

         วารีนิ่งงันไปทันทีเมื่อรู้แบบนั้น เธอหันไปมองหน้าลูกจันทร์ จับต้นแขนอีกฝ่ายแล้วเขย่าอย่างแรง

         “เมื่อกี้ว่าไงนะ จันทร์บอกว่ามุกยังคิดถึงพี่เหรอ หื้ม?”

         “เอ่อ ก็..ไม่รู้อะ ไม่แน่ใจหรอก”

         “อ้าว แล้วที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าไง” วารีหุบยิ้ม ถอนหายใจทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น

        

“เอาจริงนะ จันทร์ก็ไม่รู้เรื่องของพี่กับพี่มุกดีนักหรอก แต่ที่ผ่านมาพี่มุกก็ถามเรื่องพี่อยู่บ่อย ๆ เหมือนกันนะ น่าจะตั้งแต่ช่วงเรียนจบแล้วก็เริ่มทำงานนั่นแหละ ถามถึงพี่ตลอดว่าพี่เป็นยังไงบ้าง ธุรกิจไปได้สวยรึเปล่า มาหาแม่กับจันทร์บ่อยมั้ย แล้วก็เคยบอกว่า อยากกลับมาช่วยงานพี่ที่ฟาร์มด้วย ส่วนพี่เองก็เปิดฟาร์มนี้เพราะพี่มุกไม่ใช่รึไง”

         วารีเงียบไปชั่วขณะ พร้อมกับที่ภาพเหตุการณ์มากมายไหลเข้ามาในหัว และถึงแม้เรื่องราวระหว่างเธอและมุกดานั้นไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเจ้าตัวก็จริง

         แต่หลังจากที่แยกย้ายกันไป ต่างฝ่ายต่างไม่รู้เลยว่า อีกฝ่ายรู้สึกนึกคิดยังไง ทั้งที่ภาวนาอยู่ตลอดว่าไม่อยากเจอกันแล้ว ไม่อยากเห็นหน้ากันอีก แต่ทำไมในจิตใต้สำนึกมันยังเรียกร้องและโหยหากันตลอดเวลา

         อยากที่จะรับรู้ความเป็นไป อยากที่จะรับรู้การเติบโต แต่พอวันนึงได้วนกลับมาเจอกัน บาดแผลของการลาจากครั้งวัยเยาว์ก็ยังส่งผลให้ความรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ เกิดขึ้นมาอีกครั้ง

         แต่เรื่องน่าแปลกก็คือ หลังจากแยกย้ายกันครั้งนั้น ทั้งวารีและมุกดาก็ไม่ได้มีใคร ไม่คิดเอาใครเข้ามาในชีวิต ทั้งที่มีคนมากมายเข้ามาให้เลือก แต่ทั้งคู่ก็สนใจแค่ชีวิตของการทำงานเท่านั้น

         ถ้าไม่ได้เรียกว่า รอ แล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะอะไรกันนะ

         “ถ้าพี่กับพี่มุกไม่ได้คิดถึงกัน จะอยากรู้เรื่องของกันและกันไปทำไม ใช่มั้ยล่ะ”

         วารีหันไปมองหน้าคนถาม ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

         “ไม่ได้คิดถึงสักนิด แค่อยากรู้เฉย ๆ จบมั้ย”