บทที่ 8 แม่ฝากน้องด้วยนะ

ก่อนกลับไปฟาร์ม วารีไม่ลืมเข้าบ้านไปทักทายผู้หญิงอีกคนที่รักและเคารพไม่แพ้แม่ตัวเอง เมื่อเดินเข้าไปในบ้านก็เจอกับผู้หญิงที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของเธอกำลังนั่งดูละครหลังข่าวอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวี

         แม่มาลี หรือแม่ลีที่เธอรู้จัก วันนี้ดูอิดโรยกว่าทุกวัน ทว่าสายตาที่มองวารียังคงเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่นเสมอ

         “วา แม่นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก มุกบอกแค่ว่าหนูมาส่งแล้วก็รีบขึ้นไปอาบน้ำ แม่เลยไม่ได้ถามอะไรต่อ”

         วารียกมือไหว้คนอาวุโสแล้วเดินไปนั่งข้าง ๆ ความรู้สึกหลังจากได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังเผชิญโรคร้ายทำให้วารียิ่งรู้สึกสงสารคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก

         ทั้งที่เธออยู่ใกล้แค่นี้ แต่กลับไม่สังเกตเห็นถึงความผิดปกติอะไรเลย

         “วานั่งคุยกับจันทร์อยู่ตรงข้างบ้านค่ะแม่ ก็เลยไม่ได้เดินเข้าบ้านมากับน้อง แล้วนี่แม่ดูอะไรอยู่คะ กินข้าวรึยัง นมบำรุงกระดูกที่วาซื้อมาให้ครั้งก่อนหมดรึยังเนี่ย แม่อยากได้อะไรอีกมั้ย พรุ่งนี้วาจะซื้อมาให้”

         วารีเอื้อมมือไปจับมือของแม่ลีแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือลูบเบา ๆ บนหลังมืออีกฝ่าย เธอตั้งใจส่งผ่านกำลังใจดี ๆ ไปพร้อมกับสายตาที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด

         “ไม่ต้องซื้ออะไรมาหรอกลูก ทั้งขนมทั้งนมที่นี่มีเยอะแยะเลย ลูกจันทร์บ่นว่ากินไม่ทันแล้ว”

         “ค่ะแม่ งั้นถ้าแม่อยากได้อะไร หรืออยากจะไปไหน หรือถ้ามีอะไรให้วาช่วย แม่บอกวาได้เลยนะคะ วาเต็มใจมาก”

         สายตาของแม่ลีที่มองวารีเต็มไปด้วยความอบอุ่น มือของทั้งคู่ที่กุมมือกันจับกันแน่นขึ้น แม่ลีบีบมือวารีเบา ๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงบางเบา

         “วา แม่มีเรื่องอยากจะขอสักเรื่องได้มั้ยลูก”

         วารีขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่ก็พยักหน้าตอบรับโดยไม่ต้องคิดให้นาน แม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าคำขอของอีกฝ่ายคือเรื่องอะไร

        

“ถ้าเกิดวันนึงแม่ไม่อยู่แล้ว แม่ฝากน้องด้วยนะลูก วาอย่าทิ้งน้องนะ” ประโยคที่ส่งมาพร้อมกับน้ำเสียงบางเบาทำเอาหัวใจของวารีวูบไหว

         อย่าทิ้งน้องงั้นเหรอ ที่ผ่านมาตั้งแต่ที่มุกดาลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้ ไม่มีสักวินาทีที่คนอย่างวารีคิดจะทิ้งอีกฝ่าย แต่กลับเป็นลูกสาวของแม่ลีต่างหากที่เป็นคนทิ้งเธอไป ยิ่งนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา วารีก็ยิ่งเจ็บปวด

         และความเจ็บนี้ก็มีแค่เธอคนเดียวที่รับรู้อยู่กับตัวเองมาโดยตลอด แม้แต่คนที่สร้างบาดแผลไว้ก็คงไม่รู้ตัวเลย

         วารีสบสายตากับผู้หญิงตรงหน้า ค่อย ๆ คลี่ยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการตอบรับในคำขอนั้น

         “ค่ะแม่ วาสัญญาว่าจะไม่ทิ้งน้อง แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ”

         คนอาวุโสยิ้มกว้างได้มากกว่าเดิม เธอพยักหน้าแทนคำขอบคุณพร้อมกับดวงตาที่รื้นไปด้วยหยดน้ำใส ๆ

         วารีนั่งคุยกับแม่ของมุกดาไม่นานก็ขอตัวกลับเพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว ลูกจันทร์เป็นคนเดินไปส่งที่รถพร้อมกับเสียงเจื้อยแจ้วที่เอ่ยไปตลอดทาง

         “พี่วา อีกไม่นานหนูจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพแล้วนะ หนูอยากไปเป็นสาวเมืองกรุง พี่ไม่ต้องคิดถึงกันมากนะ ยังไงก็อย่าลืมแม่กับพี่มุกล่ะ ฝากสองคนนั้นด้วย โดยเฉพาะพี่มุกน่ะ กลับมาบ้านครั้งนี้ดูเหม่อ ๆ เงียบ ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ไม่เห็นบ่นเก่งเหมือนเมื่อก่อนเลย”

         วารีหันมามองหน้าคนพูดพร้อมกับที่ในหัวก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อันที่จริงไม่ใช่แค่ลูกจันทร์หรอกที่เห็นความผิดปกตินี้ เธอเองก็สังเกตเห็นเหมือนกันว่ามุกดาดูนิ่งขึ้น พูดน้อยกว่าแต่ก่อน ทั้งที่อีกฝ่ายเคยเป็นคนสดใสและยิ้มเก่ง

         “ไม่ต้องห่วงคนอื่นหรอก เรื่องตัวเองน่ะไปถึงไหนแล้ว นี่จะไปเรียนต่อแล้วได้ที่เรียนแล้วเหรอ เรื่องที่พักอีกล่ะ หาไว้รึยัง”

         “โอ้ย หนูจัดการเรียบร้อยแล้ว พี่วาจะเป็นแม่อีกคนรึไงเนี่ย”

         ลูกจันทร์หันมามองค้อน แถมยังถอนหายใจอีกต่างหาก สีหน้าของเธอราวกับเอือมระอาคนที่เป็นเหมือนพี่สาวอีกคนซะเหลือเกิน

         “ไม่ได้เป็นแม่ แต่เป็นพี่แกไง แล้วก็เป็นห่วงด้วย แล้วที่ว่าจัดการเรียบร้อยแล้วน่ะยังไง หื้ม”

“หนูได้ทุนของมูลนิธิพาขวัญน่ะพี่วา ที่นี่เค้ามีทุนให้นักเรียนม.หกทุกปี แต่มีข้อแม้ว่าเรียนจบแล้วต้องไปทำงานให้ธุรกิจในเครือของเค้า จริง ๆ มันก็ไม่ใช่ทุนที่ให้มาเฉย ๆ หรอก แต่ก็มีงานรองรับ ดีจะตายเรียนจบแล้วมีงานทำเลย ส่วนเรื่องที่พัก ทางมูลนิธิก็เป็นคนจัดการให้ ได้ข่าวว่าคนก่อตั้งใจดีมาก ๆ เลยนะพี่วา ไม่ต้องห่วงหนูหรอก”

         “ฟังดูยุ่งยากจะตาย ดีตรงไหน ทำไมไม่บอกพี่เรื่องนี้ พี่จะได้ให้เงิน แกก็รู้ว่าพี่ให้ได้อยู่แล้ว”

         ลูกจันทร์กลอกตามองบนไปหนึ่งทีเมื่ออีกฝ่ายพูดเรื่องนี้

         “รู้ค่ะว่าให้ได้ รู้ว่าพี่น่ะรวยแล้วก็ใช้เงินเก่ง แต่ที่ผ่านมาพี่ก็ช่วยบ้านเรามาเยอะแล้ว หนูไม่อยากรบกวน อันไหนที่ช่วยเหลือตัวเองได้ก็ขอทำเองเถอะ”

         “หึ ความลับเยอะนักนะ พี่อยู่ใกล้แท้ ๆ กลับไม่รู้เรื่องนี้เลย นี่ถ้ามุกไม่บอกพี่ก็ไม่รู้”

         “โอ้ย พอเลย ๆ ไม่พูดเรื่องจันทร์แล้ว เอาเรื่องพวกพี่สองคนดีกว่า ตกลงยังไงเนี่ย กลับมาคุยดีกันได้รึยัง ถามกันไปถามกันมา ใช้หนูเป็นตัวกลางอยู่ได้ บอกไว้เลยนะ ถ้าหนูไปเรียนมหาลัยแล้วอะ หนูจะไม่เป็นตัวกลางให้ใครอีกแล้ว จะไม่รับรู้เรื่องของใครด้วย พวกพี่ต้องคุยกันเอง เข้าใจรึเปล่า”

ความเงียบเกิดขึ้นในทันทีเมื่อวารีรู้แบบนั้น จนถึงตอนนี้เธอยังคิดไม่ออกเลยว่า หากวันหนึ่งทั้งคู่ต้องหันหน้าคุยกันแบบจริงจัง แบบที่ไม่ต่อล้อต่อเถียงกันเหมือนตอนนี้ ความรู้สึกตอนนั้นจะเป็นยังไง จะมีใครกล้าพูดความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองรึเปล่า

         “ไม่เข้าใจ และไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ไว้ให้ถึงวันนั้นก่อนละกัน”

         ทั้งคู่เดินมาถึงรถกระบะสี่ประตูที่จอดอยู่หน้าบ้าน เจ้าของรถเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับเพื่อจะกลับบ้าน ลูกจันทร์ส่งยิ้มให้ ยกมือโบกให้เล็กน้อย เมื่อเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ดังขึ้นและรถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว เธอก็เดินไปปิดประตูรั้วแล้วหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน

         โดยที่ไม่รู้เลยว่า ตรงหน้าต่างชั้นสองของบ้าน มีมุกดายืนมองการกระทำของทั้งคู่อยู่ตลอดเวลา แน่นอนว่าเธอเห็นทุกอย่าง เพียงแค่ไม่รับรู้ว่าผู้หญิงสองคนนั้นพูดคุยอะไรกันบ้าง

         ...

         วารีกลับมาถึงฟาร์มโดยที่ระหว่างทางที่ขับรถกลับบ้านเธอก็เอาแต่คิดถึงเรื่องอะไรต่ออะไรเยอะแยะเต็มไปหมด แต่ทุกเรื่องที่ว่าน่ะ ล้วนแล้วแต่เกี่ยวข้องกับมุกดาทั้งหมด

         ทั้งเรื่องวัยเยาว์ เรื่องที่ทั้งคู่ห่างหายกันไป ไหนจะบรรยากาศเมื่อค่ำที่ได้กลับไปกินร้านประจำด้วยกัน เรื่องที่แม่ของมุกดาฝากลูกสาวตัวเองไว้กับเธอ หรือแม้แต่เรื่องที่มุกดาคอยถามไถ่เรื่องของเธอจากลูกจันทร์อยู่บ่อย ๆ

         ทุกเรื่องราวสร้างความวุ่นวายใจให้กับวารีเป็นอย่างมาก ทั้งที่เคยคิดว่าจะไม่สนใจและไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้อีก

         แต่ความจริงทุกอย่างกำลังบอกเธออยู่ตรงหน้าว่า จิตใต้สำนึกของเธอตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย

         คำว่ารักยังคงอยู่..และมีอยู่เสมอมา