บทที่ 6 ร้านประจำ

“ว่าไงนะคะ พูดอีกที มุกคงหูฝาดไปแน่ ๆ” มุกดาถามย้ำทันทีเมื่อได้ยินถ้อยคำจากอีกฝ่าย

         “จะสองทุ่มแล้วพี่ไปส่ง ทางมันเปลี่ยว ส่วนรถจอดไว้นี่แหละ พรุ่งนี้ให้ลูกจันทร์มาส่งสิ”

         “เอางั้นเหรอคะ มุกไม่ได้รบกวนพี่ใช่ไหม เดี๋ยวก็มีคนแถวนี้บ่นอีกว่ามุกจุ้นจ้าน ยุ่งยาก น่ารำคาญ บลา ๆ”

         “หึ จริง ๆ มันก็เป็นแบบนั้นแหละ อีกอย่างถ้าแม่รู้ว่ามืดขนาดนี้แล้วพี่ปล่อยให้มุกกลับคนเดียว แม่ได้มาว่าพี่อีก ขึ้นแท่นลูกรักไปแล้วพี่จะทำอะไรได้ล่ะ”

         วารีเดินนำไปยังรถของเธอที่จอดอยู่ตรงโรงรถซึ่งมีหลายคันให้เลือกใช้ ทั้งรถเก๋งและรถกระบะ เธอเดินไปหยุดหน้ารถกระบะสี่ประตูสีดำแล้วเปิดประตูฝั่งคนขับเข้าไปนั่งทันที

         มุกดาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับเข้ามานั่งในรถอย่างรวดเร็ว ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นวารีก็เคลื่อนรถออกไปจากฟาร์ม

        

กลิ่นสเปรย์ปรับอากาศในรถบวกกับแอร์เย็นฉ่ำ และเสียงเพลงที่เปิดคลอเบา ๆ ทำให้มุกดารู้สึกผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้าในวันนี้ได้นิดหน่อย ทั้งคู่นั่งเงียบกันมานาน จนกระทั่งวารีขับรถผ่านร้านอาหารร้านหนึ่ง

         “เห้ย นั่นร้านลุงเจตหนิ” มุกดาตะโกนลั่น ชี้นิ้วผ่านกระจกใสไปยังร้านอาหารข้างทางร้านหนึ่ง

         ขณะเดียวกัน วารีก็รีบชะลอรถทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของคนที่นั่งมาด้วยกัน

         “อยากกินเหรอ” วารีหันมาถาม

         “อยากกิน ๆ โห มุกคิดว่าลุงปิดร้านไปแล้วนะเนี่ย ตอนนั้นที่เรามากินโรตีด้วยกัน เรายังเด็กกันมากเลยเนอะ”

         วารีนึกย้อนถึงภาพความหลังไปพร้อมกันแล้วเผลอยิ้มออกมา

         “อืม ก็กินตั้งแต่รุ่นพ่อหนิ แต่ตอนนี้คนขายไม่ใช่ลุงเจตแล้วนะ เป็นลูกชายลุงมาขายแทน แต่ยังใช้ชื่อร้านลุงเจตเหมือนเดิม”

         “อ้าว แล้วลุงเจตไปไหนล่ะคะ ทำไมถึงให้ลูกมาขายแทน แล้วแบบนี้รสชาติจะเหมือนเดิมรึเปล่า”

         วารีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบคำถามของมุกดา “ลุงเจตเสียแล้วนะ หลายปีแล้ว มุกไม่ได้กลับมาบ้านเป็นสิบปี ลุงเค้าไม่รอหรอก”

         ความเงียบปกคลุมบรรยากาศในรถอีกครั้ง เมื่อรู้แบบนี้มุกดาถึงตระหนักได้ว่าเธอหลงลืมบางอย่างไว้ข้างหลังจริง ๆ ทั้งสถานที่ ผู้คน และความทรงจำดี ๆ ที่นี่อีกมากมาย

         “เราไปย้อนความทรงจำกันหน่อยมั้ยคะ มุกคิดถึงอาหารร้านนี้จัง”

         “อื้ม ไปสิ” วารีพยักหน้าแล้วหาที่จอดรถโดยไม่ลังเล

         ร้านลุงเจตเป็นร้านอาหารเปิดกลางคืน ตั้งอยู่ใกล้ฟาร์มหอยมุกของวารี บรรยากาศกึ่งชุมชนกึ่งท้องถิ่น มีความอบอุ่น เป็นกันเอง และกลายเป็นแหล่งรวมตัวของชาวบ้าน และคนจากฟาร์มหลังเลิกงาน

         ที่นี่มีครบทั้งของคาวของหวานแนวกลางคืน เมนูง่าย ๆ กินดึกได้ อย่างเช่นเมนูโรตีประเภทต่าง ๆ ข้าวไข่เจียวหมึกแดดเดียวซึ่งใช้หมึกที่ชาวบ้านตากเอง มาม่าต้มยำทะเลหม้อไฟ เครื่องแน่นแซ่บถึงเครื่องเหมือนยกทะเลมาไว้ในชามนี้ และขายดีที่สุดคือ ซุปเปอร์ตีนไก่มะนาวดอง เปรี้ยวจี๊ด ร้อน ๆ ซดคล่องคอ

นอกจากนี้ยังมีเมนูกินเล่นอีกหลายเมนู ทั้งประเภทขนมปังปิ้ง เบอร์เกอร์เมนูแปลก ๆ ชาชักสูตรเข้มข้น และเมนูที่เป็นซิกเนเจอร์และขายดีที่สุดคือ เบอร์เกอร์ปลาทูย่างซอสซีฟู้ด ซึ่งเป็นเมนูโปรดของมุกดา

         “พี่วากินอะไรคะ เดี๋ยวมุกจดให้”

         มุกดาเอ่ยถามโดยที่ในมือจับปากกาหมายมั่น เธอเขียนเมนูของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าต้องเป็นเบอร์เกอร์ปลาทูและชาชักเข้มข้นของโปรด

         ส่วนของวารีนั้น..

         “เอาเหมือนกัน พี่ขี้เกียจคิด”

         “อ้าวพี่วา อะไรเนี่ย มากินเหมือนกันทำไม พี่ไม่ชอบกินเบอร์เกอร์หนิ”

         “สั่ง ๆ มาเถอะ”

         มุกดาเปิดหน้าเมนูอีกครั้ง สายตากวาดมองหาบางเมนู ไล่เรียงทุกชื่อเมนูอย่างตั้งใจ แล้วก็เจอกับอาหารที่ตามหา

         “ข้าวต้มแห้งทะเลรวมมิตร กับห่อหมกทะเลในลูกมะพร้าว ของพี่วาต้องสองเมนูนี้ ตอนนั้นอะ มุกจำได้เลยว่าขอชิมห่อหมกของพี่ แล้วมันเผ็ดมากเพราะพี่ไม่ยอมบอกว่ามันเผ็ดอะ ตอนนั้นนะมุกหน้าแดงมากเลย แล้วพี่ก็เอาแต่หัวเราะ บ้ามาก”

         มุกดาพูดพลางจดรายการเมนูลงในใบกระดาษสีขาว โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาของคนตรงหน้ากำลังจ้องมองเธออยู่

         “ทำไมถึงยังจำได้ว่าพี่ชอบอะไร”

         “อืม ไม่รู้สิ มันติดอยู่ในหัวอะ” มุกดาตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองอีกฝ่าย

         หลังจากสั่งอาหารเสร็จเรียบร้อย ระหว่างนั่งรออาหารก็เกิดบทสนทนาเล็กน้อย ท่ามกลางบรรยากาศสบาย ๆ มีโต๊ะกลมหลายโต๊ะวางอยู่บนพื้นหญ้า และแสงไฟสีส้มที่ติดอยู่ตามต้นไม้รอบ ๆ

         “พรุ่งนี้พี่วาพามุกไปห้างสรรพสินค้าหน่อยได้มั้ยคะ มุกอยากไปซื้อของ”

         “ห้างในตัวเมืองอะนะ?” วารีขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

         “ใช่ค่ะ รับรองว่าไปไม่นาน แต่ถ้าพี่ติดงานอะไรก็ไม่เป็นไรนะคะ ไว้วันหยุดมุกค่อยไปกับลูกจันทร์ก็ได้”

         วารีนิ่งเงียบครุ่นคิดชั่วครู่ ระหว่างที่ความเงียบเกิดขึ้น สายตาเว้าวอนของคนตรงหน้าก็ส่งมาตลอดเวลา

         “พรุ่งนี้พี่ต้องไปซื้อของในตัวเมืองพอดี งั้นก็ไปพร้อมกัน แต่ต้องมาถึงฟาร์มก่อนแปดโมงนะ ไม่งั้นพี่ไม่รอ”

         มุกดายิ้มดีใจเมื่อได้ยินแบบนั้น รีบพยักหน้าตอบรับทันที

         “รับทราบค่ะ พรุ่งนี้มุกจะรีบตื่น”

         “ว่าแต่จะไปซื้ออะไร”

         “บอกไม่ได้ค่ะ ความลับ”

         มุกดาแย้มรอยยิ้มเล็กน้อย ทำเอาวารีอดสงสัยไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยมาแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร อันที่จริงก็ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้นหรอก

         เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ มุกดาก็ยิ้มกว้างในทันที เพราะเมนูโปรดของเธอไม่สามารถหากินที่ไหนได้ มีแค่ที่นี่ที่เดียว ความสุขที่เกิดขึ้นในใจมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่า การตัดสินใจลาออกครั้งนี้ อาจจะไม่แย่ขนาดนั้น

อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอรู้สึกมีความสุข หัวใจมันอบอุ่นเมื่อได้กลับบ้าน เหมือนที่นี่คือที่ของเธอจริง ๆ

         “ยิ้มอะไร”

วารีเอ่ยถามขณะที่ส่งจานและช้อนให้คนตรงหน้า ซึ่งผ่านการใช้ทิชชูเช็ดทำความสะอาดอีกครั้งด้วยฝีมือของเธอเรียบร้อยแล้ว

         “ดีใจจังเลยพี่วา ได้กลับมากินเมนูโปรด ร้านโปรด มีความสุขอะ”

         มุกดาขยับจานเบอร์เกอร์เข้ามาใกล้ ค่อย ๆ ใช้มีดและส้อมหั่นอาหารตรงหน้าเป็นชิ้นพอดีคำแล้วเอาเข้าปาก

         วินาทีที่ได้รับสัมผัสรสชาติที่คิดถึง ใบหน้าของเธอก็ถูกแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่อิ่มเอม ทำเอาวารีที่ได้เห็นภาพตรงหน้ายิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว

         “โห โคตรอร่อย อร่อยเหมือนเดิม สงสัยลุงเจตคายตะขาบไว้ให้ลูกชายแน่ ๆ อร่อยมากเลยพี่วา อร่อยจริง ๆ นะ รสชาติไม่ต่างกับตอนนั้นที่เรามากินด้วยกันเลย”

         มากินด้วยกัน วารีทวนคำนี้อยู่ในใจ ในขณะที่คนตรงหน้ายังคงสนใจแค่จานเบอร์เกอร์ของตัวเอง มุกดาคงไม่รู้เลยว่า ค่ำคืนนี้ไม่ใช่แค่เธอที่คิดถึงเรื่องราวเก่า ๆ แต่วารีเองก็เช่นเดียวกัน

         ไม่ใช่คิดถึงธรรมดานะ แต่คิดถึงมากเลยล่ะ