บทที่ 170

เอมิลี่ตบหน้าของคลิฟฟอร์ดอย่างรุนแรงโดยไร้ซึ่งคำเตือนใด ๆ

รอยตบพลันปรากฏอยู่บนใบหน้าของคลิฟฟอร์ด

"แม่… แม่บุญธรรม คุณตบผมทำไม...?" คลิฟฟอร์ดเสียใจมากขณะที่กุมใบหน้า เขาตะลึง

แม่บุญธรรมของเขาตามใจเขามากตลอดสามปีที่ผ่านมา เธอดูแลเขาเหมือนเขาเป็นลูกแท้ ๆ เขาเสียใจมากที่จู่ ๆ ก็ถูกตบ

"แกคิดว่าฉันตบแกทำไม? แกเกือบสร้างปัญหาใหญ่แล้ว" เอมิลี่เดือดจนตบเข้าซ้ำอีกรอบ

ไม่มีใครควรล่วงเกินแดร์ริล เอมิลี่คงไม่มีวันนี้หากไม่ใช่เพราะแดร์ริล

"ไป คุกเข่าแล้วขอโทษคุณแดร์ริล" เอมิลี่เปล่งเสียงหลังจากตบคลิฟฟอร์ดซ้ำไปอีกหลายฉาด

คลิฟฟอร์ดตัวสั่นเทา เขาไม่กล้าตั้งคำถามอีกในตอนนั้น เขาเดินไปแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าแดร์ริล ฝืนยิ้มออกมา "ผม...ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ..."

แขกทั้งหลายอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจอย่างหนาวเย็น

รังสีของเอมิลี่เข้มข้นมาก มันมากพอจะทำให้เหล่าบุรุษรู้สึกด้อยกว่าไปเลย

ใครจะกล้าเถียงกับสตรีผู้ทรงอำนาจคนนี้กัน?

แดร์ริลนั่งอยู่ที่เดิม ไร้ซึ่งอารมณ์ใด เขาจ้องคลิฟฟอร์ด

ทั้งโถงพลันเงียบลงในขณะที่สายตาของทุกคนจดจ้องที่แดร์ริล

เอมิลี่ที่ยืนข้าง ๆ กัดริมฝีปากของเธอและไม่กล้าพูดอะไรออกมาเมื่อเห็นความ