บทที่ 206

ใบหน้าของเชสเตอร์กระตุกอย่างรุนแรง เขาทนไม่ได้อีกแล้ว เขายินขึ้น จ้อมไปที่เทรนท์ด้วยดวงตากระหายเลือด แล้วกล่าว "พวกเราอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน แกมีปัญหาอะไรกับฉันนักหนา?!"

เขาไม่เคยต้องทนทุกข์แบบนี้ที่นิกายตำหนักอมตะ ใครจะกล้ารังแกเขาที่เป็นสมาชิกระดับสูง?

"ว้าว ไอ้เด็กเนิร์ดนี่โมโหแล้ว แต่ฉันกล้าพูดเลยว่าแกวางท่าเกินไป!" เทรนท์เยาะเย้ย

จากนั้นเขาก็ตบเข้าที่ใบหน้าของเชสเตอร์

เพี๊ยะ!

มันไม่ได้แรงมากขนาดนั้น แต่ทุกคนกลับได้ยัน

เชสเตอร์กำหมัดแน่น เขาเงียบไปเป็นนาที จากนั้นด้วยจิตสังหาร เขาก็กล่าว "เมื่อฉันออกจากที่นี่ไป ฉันจะฆ่าล้างโคตรพวกแกให้หมด" เขากวาดสายตาไปที่เทรนท์และคนของเขาด้วยดวงตาอำมหิต

ทุกคนอ้าปากค้าง ความเป็นปฏิปักษ์ของเด็กเนิร์ดอ่อนแอนี่น่ากลัวไม่น้อยเลย

เทรนท์เริ่มตั้งสติได้ เขาถ่มน้ำลายลงพื้น แล้วกล่าว "ไอ้เวรนี่ นี่แกขู่ฉัน? ไอ้สารเลว!"

เขาพุ่งไปข้างหน้าและกำลังจะตีเชสเตอร์ในตอนที่ผู้คุมหญิงเข้ามาหยุดเขาพอดี จากนั้น เขาจึงตัดสินใจยอมปล่อยไป จนกระทั่งเที่ยงคืน

มันเป็นเวลาเข้านอนแล้ว ไฟทั้งหมดจึงปิดลง แดร์ริลกำลังจะหลับในตอนที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้า เขาค่อย ๆ เปิดตาขึ้