5. แม่คุณจ้างเท่าไหร่?

หลังจากแม่ๆ ทั้งสองกลับไป ผาตะวันก็เอ่ยถามขึ้น

“แม่คุณจ้างเท่าไหร่?”

“อะไรของนาย?” เธอเลิกคิ้ว แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

“แม่จ้างคุณเท่าไหร่ ถึงยอมไปฮันนีมูนกับผม?”

“จ้างบ้าจ้างบออะไร นายเห็นฉันเป็นคนหน้าเงินขนาดนั้นเลยเหรอ?!”

“ใช่”

“นี่นาย!!”

“อะไร? หรือไม่จริง?”

“จะคิดอะไรก็เรื่องของนายเถอะ!” เธอตวัดสายตาใส่ ก่อนจะประกาศกร้าว “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป... ฉันจะย้ายไปนอนห้องเดียวกับนาย!”

“อะไรนะ?!” เขาอุทานอย่างตกใจ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

ก่อนแต่งงาน เธอเป็นคนยืนยันหนักแน่นเองว่า ห้ามนอนห้องเดียวกันเด็ดขาด เพราะกลัว ว่าเขาจะปล้ำ... แล้วนี่อะไร?

“คืนนี้... ฉัน... จะ... ไป... นอน... กับ... นาย... ที่... ห้อง!” เธอเน้นทุกคำ ชัดถ้อยชัดคำ พร้อมสะบัดหน้าหนีแล้วเดินขึ้นบ้านอย่างไม่ใยดี

“นี่คุณ! ก็ไหนเราตกลงกันไว้ไง ว่าจะแยกห้องกันนอน!” ผาตะวันตะโกนตามหลัง พลางก้าวขึ้นบันไดอย่างรีบร้อน

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว!”

เสียงของเธอลอยมา พร้อมฝีเท้าที่ไม่หยุดแม้แต่นิด จุดหมายของเธอชัดเจน …ห้องของเขา เพื่อย้ายข้าวของทุกอย่างไปอยู่ที่นั่น

“นี่คุณจะไม่ถามความเห็นผมสักคำเหรอ ว่าผมโอเคมั้ย ที่ต้องนอนร่วมห้องกับคุณ?” เขาถามเสียงดัง ขณะเดินตามขึ้นไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

ทันทีที่เห็นว่าเธอกำลังจะยกเสื้อผ้าเข้าไปในห้องของตัวเอง ผาตะวันก็รีบพุ่งเข้าไปขวาง

“เดี๋ยวก่อนคุณ! ผมไม่โอเคนะ ที่คุณจะมานอนห้องเดียวกับผมแบบนี้!”

“แต่ฉันเป็นเมียนายนะ” เธอเถียงกลับหน้าตาเฉย

“อย่าเอาคำว่าเมียมาอ้าง ผมพอจะรู้แล้วว่าคุณเป็นคนยังไง บอกผมมาเดี๋ยวนี้ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงต้องย้ายมานอนห้องผม?”

“ฉันอยากมีลูก! ได้ยินชัดยัง? เข้าใจแล้วใช่ไหม? ถ้าเข้าใจแล้วก็ช่วยถอยไป” พูดจบ เธอก็เดินชนไหล่เขาอย่างไม่ไว้หน้า ก่อนจะก้าวฉับๆ ไปยังเตียงของเขา

แขนของผาตะวันไหวไปตามแรงกระแทกเล็กน้อย ขณะที่เขายืนนิ่งอึ้ง คำพูดของเธอเมื่อครู่ยังดังก้องอยู่ในหัว...

อยากมีลูก...? คนอย่างเธอเนี่ยนะ?

คนหน้าเลือด เห็นแก่ตัว รักใครไม่เป็นอย่างราตรี อยู่ดีๆ จะอยากมีลูกขึ้นมา แล้วพ่อของลูกยังจะเป็นเขาอีกเนี่ยนะ?

ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่สมเหตุสมผล มันต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผาตะวันก็เดินกลับมาที่เตียง แต่ทันทีที่สายตาเขาปะทะเข้ากับร่างบางบนเตียง เขาก็ถึงกับเบิกตากว้าง

“มองอะไร?” ราตรีถาม สายตาเป็นเชิงท้าทาย เมื่อเห็นเขาจ้องเธอเขม็ง เธอเข้าใจไปเองทันที ว่าเขาคงจะตะลึงในความงามของเธอ...

“ปกติคุณดูละครหลังข่าวไหม?” เขาถามขึ้นมาเฉยๆ

“ดูสิ! ยิ่งแนวดราม่านะ ฉันยิ่งชอบ ดูแล้วมันได้อารมณ์ดี… ว่าแต่นายอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง บอกมาดีๆ ว่ามองฉันทำไม เพราะฉันสวยใช่ไหมล่ะ? สวยประหนึ่งนางเอกเลยล่ะสิ?” เธอพูดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อย่างมั่นใจในตัวเองเต็มร้อย

เขาหัวเราะหึในลำคอ ก่อนตอบกลับอย่างไม่ไว้หน้า

“สวย… สวยมาก…ว่าแต่คืนนี้คุณจะไปเล่นลิเกที่ไหนเหรอ? แต่งหน้าซะแน่นจัดขนาดนี้”

หมอนที่วางอยู่หัวเตียง ลอยขึ้นมาทันที แล้วปะทะเข้ากับเขาเต็มแรง!

“โว้ย! ไอ้บ้า! นี่หน้าสดมาก! บอกเลย!” เธอตะโกนลั่น สีหน้าเอาเรื่องสุดๆ

“ใครว่านางเอก… นางร้ายชัดๆ” เขาพึมพำเบาๆ แต่ไม่เบาพอให้เธอไม่ได้ยิน

“ว่าไงนะ? แน่จริงก็บ่นดังๆ สิ!”

“ผมไม่ได้บ่น… แค่บอกว่าเจ็บ… เจ็บมากกกกกก…” เขาทำเสียงลากยาวแบบประชด

“โดนหมอนแค่นั้นไม่เจ็บหรอก อย่าเว่อร์!”

“ผมไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคุณละ ไปล้างหน้าล้างตา ใส่ชุดนอนซะ หน้าวอกแบบนี้มันดู... ทรมาน” พูดจบก็หมุนตัวจะเดินไปแต่งตัว

“เดี๋ยว!” เธอเรียกไว้เสียงเข้ม

“อะไรอีกครับ?” เขาหันกลับมาอย่างเหนื่อยใจ

“ยังไม่ต้องแต่งตัว! มานี่ก่อน!” เธอกวักมือเรียก น้ำเสียงจริงจังจนน่าขนลุก

เขาชักเริ่มไม่ไว้ใจ แต่ก็ยอมเดินไปหา

“มานั่งนี่เลย” ราตรีตบที่เตียงข้างๆ ตัวเอง

เขาพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ แต่ก็ยอมนั่งลง

“อื้ม... ฉันพร้อมละ” เธอพูดเบาๆ แล้วหลับตา... ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาหาเขาช้าๆ

ผาตะวันมองเธออย่างงงเป็นไก่ตาแตก

“จะให้ผมบีบสิวให้เหรอ?” เขาถามอย่างไม่เข้าใจ

ราตรีลืมตาขึ้นมาทันที แล้วทำหน้าเซ็งจัด

“บีบสิวบ้านนายสิ! จูบฉันสิ! แล้วเรามาทำลูกกัน!!!” พูดจบก็หลับตาปี๋อีกครั้ง แล้วยื่นหน้าให้เขาอย่างมั่นใจ…

ผาตะวันใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากของคนตรงหน้า ก่อนจะใช้นิ้วชี้นิ้วนั้นผลักใบหน้าของเธอให้ออกห่าง