บทที่ 3

หลังจากเข้าร้านเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เซียนอวี่ก็ลากทั้งแม่และน้องสาวปลอม ๆ ออกจากร้านทันที แน่นอนว่าร้านต่อไปยังไม่ใช่ร้านที่เธออยากไป แต่เป็นร้านขายเครื่องประดับ

เซียนอวี่อดเลิกคิ้วไม่ได้ แม้ว่านี่จะไม่ใช่ร้านที่เธออยากไป แต่ก็ไม่แย่เลย...มีหรือที่พาลูกมาสองคน แต่จะซื้อให้ลูกแค่คนเดียว ไม่มีเสียหรอก เพราะแบบนั้นเซียนอวี่จึงได้แต่ลอบผิวปาก ก่อนจะเดินดูเครื่องประดับให้ตนเองอย่างไม่รีบร้อน

ด้านหลังมีหนิงหนิงเดินตามมาไม่ห่าง คงกำลังคาดหวังว่าเธอจะช่วยเลือกให้เหมือนร้านเสื้อผ้าเมื่อสักครู่สินะ แต่ว่า...ฝันไปเถอะย่ะ เสื้อผ้ามันไม่ใช่ของมีค่าอะไร แถมเธอไม่ได้ถูกไหว้วานให้ไปช่วยอีกคนเสียหน่อย ทำไมต้องไปช่วยคนอื่นด้วย เธอเป็นคนดีหรือยังไงล่ะ ช่างเถอะ

สร้อยคอประดับเพชรชิ้นเล็กถูกหยิบขึ้นมาดูด้วยความสนใจ สร้อยเส้นนี้ทั้งสวยทั้งน่ารัก แต่ราคากลับไม่ได้แพงมากเหมือนเส้นอื่น ๆ ในถาด แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เป้าหมายของเธอ แต่เป็น...

“โอ๊ะ เส้นนี้สวยมากเลยค่ะ พี่ตาถึงมากเลย” หนิงหนิงที่เดิมตามหลังเธอมาต้อย ๆ อยู่ ๆ ก็พูดออกมา แถมยังมองสร้อยเส้นนี้ตาเป็นประกายอีกต่างหาก

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ จากคนที่ทำตัวหงิม ๆ เดินตามเธอเงียบ ๆ กลับเปิดปากออกมาเสียงดัง ถ้าถามว่าดังขนาดไหน ก็ดังขนาดที่คุณแม่ซ่งที่อยู่อีกฟากฝั่งของร้านหันมามอง

หญิงวัยกลางคนวางมือจากสิ่งที่กำลังทำอยู่แล้วเดินมาทางลูกสาวและลูกบุญธรรม เธอยิ้มถามลูกสาวเบา ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงร้องเสียงดังจนคนในร้านหันมามองแบบนั้น แถมตอนนี้พนักงานยังมองมาที่พวกเราสามคนด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าเพราะอะไร

“สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยเส้นเล็กน่ารัก เหมาะกับคุณหนูที่ไม่ต้องการใส่เครื่องประดับมากมายบนตัวค่ะ ตัวเรือนเป็นทองคำขาว ส่วนจี้เป็นเพชรน้ำดีที่คัดมาอย่างพิเศษ ถ้าสนใจสามารถลองใส่ได้นะคะ”

แม้ว่าพนักงานจะรู้สึกเหยียดเด็กสาวมากแค่ไหน แต่พวกเธอก็มองผ่านไป คงเป็นสาวใช้ใหม่ที่ยังไม่ค่อยรู้ความที่คุณนายซ่งเอามาให้ติดตามลูกสาวกระมัง

ด้วยความรักหน้าตาของตัวเองมาก บวกกับสภาพของซ่งหนิงหนิงในตอนนี้ไม่เหมาะจะประกาศเปิดตัวว่าเป็นลูกสาวของเธอสักเท่าไหร่ แม้ว่าจะรู้สึกผิดกับหนิงหนิง แต่สุดท้ายหญิงวัยกลางคนก็พยักหน้าเป็นสัญญาณ ก่อนจะให้เซียนอวี่เป็นคนลองสร้อยคอชิ้นนั้นแทน

เธอรับสร้อยคอมาลองสวมโดยไม่คิดอะไร แม้ในใจจะรู้อยู่แล้ว ว่าสร้อยเส้นนี้จะไม่ใช่ของตนเอง ก็นะ...นี่แหละนิสัยของคนบ้านนี้ ซ่งหนิงหนิงชอบร้องชมนั่นชมนี่ พ่อแม่ซ่งก็หน้าบางแต่ดันอยากเอาใจอยากชดเชยให้ลูก แต่เพราะเป็นเธอที่รู้เรื่องนี้มันเลยง่าย ง่ายต่อการที่เธอจะปล้นทรัพย์ยัยคุณนายหน้าบางนี่น่ะสิ

เซียนอวี่ยอมทำตัวว่าง่ายแล้วลองสวมสร้อยคอตามที่แม่ซ่งบอก เธอยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะถอดสร้อยออกจากคอของตนแล้วเอาไปทาบที่คอของน้องสาวสุดที่รัก

“ก็เหมาะกับเธอดีนะเนี่ย สร้อยเส้นนี้สวยดีจริง ๆ เหมาะกับเธอมากกว่าฉันเสียอีก”

“คุณหนูล่ะก็ แต่สร้อยเส้นนี้ก็ดูเหมาะจริง ๆ นั่นแหละค่ะ ตระกูลซ่งนี่ดีจังเลยนะคะ ใจดีกับคนติดตามมากเลย เธอนี่โชคดีจริง ๆ นะที่ได้เจ้านายดี ๆ แบบนี้” พนักงานสาวหันไปพูดกับซ่งหนิงหนิงอย่างอิจฉา

สาวน้อยได้แต่ยิ้มเจื่อนส่งให้ เพราะเธอไม่รู้ว่าต้องตอบยังไง จะบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนติดตาม แต่เป็นลูกสาวอีกคนน่ะหรอ ดูสภาพของเธอกับพี่และแม่สิ ต่างกันราวฟ้ากับเหว ก็ไม่แปลกที่คนนอกจะเข้าใจผิด

“เอาล่ะ ๆ งั้นเอาเส้นนี้ เซียนอวี่ลูกอยากได้อะไรอีกหรือเปล่า...สร้อยเส้นนี้ให้น้องไปนะ ส่วนลูกลองหาเส้นใหม่ แม่ซื้อให้ทุกเส้นเลย” แม่ซ่งรีบตัดจบ เธอไม่พอใจที่พนักงานมองลูกสาวแท้ ๆ ของตัวเองเป็นสาวใช้ แต่ก็ไม่กล้าโวยวายหรือแก้ไขความเข้าใจผิด

หญิงวัยกลางคนแสนจะหน้าบางได้แต่เข้าไปกระซิบใกล้ ๆ ลูกเลี้ยงของตนเอง เธออยากได้สร้อยเส้นนี้ให้ลูกสาวเพื่อเป็นของขวัญต้อนรับการกลับมา แต่ก็ทำได้แค่กระซิบเบา ๆ เท่านั้น

เซียนอวี่แสร้งทำท่าทางไม่ยินยอมเล็กน้อย แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร แม่ซ่งก็บีบแขนเรียวยาวของเด็กสาวเข้าเต็มมือ แรงบีบนั้นแรงมากจนเซียนอวี่เบ้หน้า เธอได้แต่แสร้งพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปสนใจอย่างอื่นในร้าน ทั้งที่ในใจของเธอกำลังลิงโลดและตื่นเต้นกับเรื่องที่เกิดขึ้น

นี่เป็นสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ชีวิตก่อนเธอมองข้ามมันไป แม่ที่รักลูกที่ไหนจะบีบแขนลูกแรงขนาดนี้ ถ้าลองมองดูที่แขนขาว ๆ ของเธอตอนนี้ คงจะเห็นว่ามันเป็นร้อยมือแดง ๆ ขึ้นให้เห็นอย่างชัดเจน

แต่ก็นั่นแหละ เธอรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเรื่องมันจะต้องเป็นอย่างนี้ ดังนั้นเพื่อชดเชยความเจ็บที่แขน และตอบแทนค่าที่เอาตัวเธอเป็นโล่เนื้อปกป้องลูกสาวแท้ ๆ ของตนเองแล้วนั้น เซียนอวี่จึงได้เลือกสร้อยทองเส้นใหญ่มาหนึ่งเส้น แน่นอนว่ามันไม่ได้สวยน่ารักเหมือนไอ้สร้อยทองคำขาวประดับเพชรนั่น แต่ราคาของมันน่ะไม่ธรรมดาเลย

“ลูกอยากได้เส้นนี้จริง ๆ หรอ” แม้แต่คุณนายซ่งยังอดแปลกใจไม่ได้ สร้อยที่เซียนอวี่หยิบมาเป็นเส้นคอทองคำหนักสิบบาท เส้นใหญ่เกินกว่าเด็กสาวตัวเล็ก ๆ แบบเซียนอวี่จะใส่ติดตัว

“ใช่ค่ะ ช่วงนี้เพื่อน ๆ บอกว่าทองคำน่าสนใจ จริง ๆ หนูอยากได้ทองคำแท่งเหมือนเพื่อน ๆ แต่ที่นี่ไม่มี งั้นก็เอาสร้อยเส้นนี้ก็ได้ค่ะ ทำไมหรอคะคุณแม่” ทองคำน่ะมันมีค่าของมันตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่ใช่ว่าเพื่อน ๆ พวกนั้นจะพึ่งมาสนใจอะไรหรอก เธอก็อ้างไปอย่างงั้นแหละ

“ถ้าลูกว่าอย่างนั้นแม่ก็ตามใจ เอาเส้นนี้ไปคิดเงิน ลูกอยากได้อะไรอีกหรือเปล่า” แม่ซ่งหันไปบอกพนักงาน ก่อนจะหันกลับมาพูดกับลูก แน่นอนว่าคะพูดเหมือนจะบอกเซียนอวี่ แต่สายตากลับมองไปที่หนิงหนิงที่ยืมมองไปรอบ ๆ ร้านอย่างตื่นเต้นอยู่

“ก็มีนะคะ กำไลวงนั้นเล็ก ๆ เหมาะกับการใส่ติดแขนดีค่ะ งั้นเอาวงนี้ด้วยแล้วกันนะคะ อะ เอาวงนั้นด้วยค่ะ ลายนี้กำลังดังเลย” ถ้าเป็นปกติเซียนอวี่คงจะไม่เอาอะไรแล้วเร่งทุกคนให้กลับบ้าน

แต่เธอที่เคยถูกถีบหัวส่งให้ไปรับเคราะห์กรรมแทนลูกสาวตัวจริงของบ้าน พร้อมทั้งตายลงไปมาแล้วครั้งหนึ่งนั้น เธอไม่มีทางปัญญาอ่อนทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้นหรอก

วันนั้นจบลงด้วยการที่เซียนอวี่ได้ทองไปเกือบสิบห้าบาท แม้ว่าจะเป็นทองคำรูปพรรณก็ตาม แต่มันก็ทองเหมือนกันนั่นแหละ ขายได้เหมือนกัน

ส่วนซ่งหนิงหนิงนั้น พอกลับถึงบ้านก็ได้รับสร้อยคอทองคำขาวที่เซียวอวี่ลองใส่ในร้านไปเป็นของขวัญต้อนรับ เด็กสาวดีใจมากจนยิ้มแก้มปริ เธอขอบคุณแม่ของตนเองซ้ำไปซ้ำมา ไม่ได้หันมาขอโทษหรือรู้สึกผิดที่แย่งสร้อยเส้นนี้ไปจากเซียนอวี่เลยแม้แต่น้อย

เซียนอวี่เองก็ขี้เกียจจะมีเรื่องมีราวด้วย เอาอย่างนี้นะ...เรื่องแค้นคนบ้านนี้มันก็แค้นอยู่หรอก แต่แค้นแล้วทำอะไรได้บ้าง ตอนนี้ไม่ใช่ว่าการรวบรวมสมบัติเอาไว้ใช้ตอนถูกเตะส่งไปบ้านนอกเป็นสิ่งสำคัญหรอกหรือ

อย่าลืมว่าเธอต้องมีค่าเรียนสำหรับตัวเองจนจบมหาวิทยาลัยด้วย เงินแค่นี้มันไม่พอหรอก เธอจะไม่ยอมใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ถูกส่งไปจนวันตาย ถึงวันตายของเธอมันจะไม่ได้นานมากมายอะไรก็เถอะ แต่รอบนี้เธอต้องรอด ยังไงก็ต้องรอด!