ตอนที่1 รักที่พังทะลาย

นอกเมืองปักกิ่ง

         กองถ่ายละครแนวย้อนยุค ซึ่งการถ่ายทำใกล้ที่จะสิ้นสุดลงแล้ว เหลืออีกเพียงไม่กี่ฉากเท่านั้น ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย สำหรับฉากที่กำลังจะถ่ายทำ คือฉากที่พระนางต้องยืนอยู่บนหน้าผา และนางเอกตกลงสู่พื้นข้างล่าง โดยมีจวิ๋นมู่มาทำหน้าที่สตั๊นท์เกิร์ล ในบทของนางเอก หญิงสาวทำงานมานาน จึงไม่ได้ตื่นกลัวกับการใช้สลิงในการช่วยพยุงตัว

          ครั้งนี้เพื่อให้ได้ภาพออกมาสมจริง และใช้ในฉากอื่นๆ กองถ่ายจึงเลือกที่จะออกมานอกสถานที่ ไม่ใช่ถ่ายในสตูดิโอเหมือนในทุกครั้ง หญิงสาวยิ้มให้กับทุกคนในกองถ่ายอย่างเป็นมิตร ก่อนจะมาหยุดยืนต่อหน้าของพระเอกในเรื่อง ซึ่งครั้งนี้เขาไม่ได้ใช้สตั๊นท์แมนในการเข้าฉาก เขาเลือกที่จะทำมันด้วยตัวเอง หญิงสาวรู้สึกเป็นห่วง แต่ก็ภูมิใจในตัวเขาไปพร้อมๆ กัน

          “คุณแน่ใจหรือคะ เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะคะ”

          หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า ใบหน้าที่สวยเทียบเท่านางเอกของหญิงสาว คลี่ยิ้มกว้างให้แก่ชายหนุ่ม ซึ่งเขาก็คือคนรักของเธอ ที่คบหากันมานาน แต่เพราะงานของเขา ทำให้ทั้งคู่ปกปิดเรื่องนี้เอาไว้ เพื่อไม่ให้กระทบกับงานของฝ่ายชาย ที่กำลังรุ่งโรจน์

          “ผมอยากเข้าฉากนี้กับคุณ”

          ชายหนุ่มตอบกลับเสียงหวาน แน่นอนว่ายังไม่ได้เปิดไมค์ จึงไม่มีคนได้ยิน คำพูดของทั้งคู่ ซึ่งยืนรอเข้าฉากอยู่บนลานหน้าผาไม่กว้างมากนัก

          “ระวังหน่อยนะคะ เมื่อวานฝนตก หินมีตะไคร้ อาจเลื่อนจนเสียหลักได้”

          หญิงสาวบอกกับคนรัก ด้วยใบหน้าเปือนยิ้ม เธอไม่สามารถทำอะไรออกหน้าได้ เพราะตอนนี้คนรักของเธอ กำลังเป็นดาวรุ่งดวงใหม่ของวงการบันเทิง ส่วนเธอที่ทำงานในตำแหน่งสตั๊นท์เกิร์ลมาตั้งแต่อายุสิบห้า ไม่มีคำว่ารุ่งหรือดับ แค่ประสบการณ์เท่านั้น ที่จะทำให้รายได้ของเธอมากขึ้น ยิ่งเสี่ยงเงินยิ่งดี และอีกข้อที่เธอยังไม่ร้องขอการเปิดเผย เรื่องความรักครั้งนี้ เพราะเธอไม่อยากให้คนรักต้องรู้สึกแย่ ถ้ารู้ถึงฐานะทางบ้านของเธอ ดังนั้นเธอจึงเลือกเป็นเพียงสตั๊นท์เกิร์ลเสี่ยงอันตราย ไปพร้อมกับความสำเร็จของคนรัก อีกอย่างเธอก็อยากให้พ่อแม่ได้เห็น ว่าคนรักของเธอไม่เคยเป็นอย่างที่ท่านกล่าวมา ว่าเขาไม่เอาไหน...

          “พร้อมหรือยัง”

          เสียงผู้กำกับดังแทรกขึ้น ทำให้ทั้งคู่เดินเข้าประจำที่ของตนเอง เพื่อเริ่มการแสดงในฉากสำคัญนี้ ทุกคนต่างจับจ้องอยู่ที่จอมอนิเตอร์ การแสดงของทั้งคู่ เป็นไปได้ตามที่ผู้กำกับวางไว้ จนกระทั่ง! แก๊ก! เสียงคล้ายกับบางอย่างหลุดออก จวิ๋นมู่ที่มีประสบการณ์มาหลายปี รู้ได้ทันทีว่าอุปกรณ์ให้ความปลอดภัย กำลังเกิดปัญหา

          หวืด! และเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ไม่ผิด เมื่อตัวยึดสลิงหลุด ทำให้ร่างของเธอและคนรัก ที่กำลังห้อยโหนอยู่กลางอากาศ ร่วงลงสู่เหวข้างล่าง ตึก! หมับ! ในจังหวะที่ร่างของชายหนุ่ม ที่ยังมีสลิงยึดตกลงบนชะง่อนหิน ที่ยื่นออกมา เขาก็คว้าข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะร่วงลงสู่ก้นเหวลึก

          “กรี๊ดด!!/ จวิ๋นมู่!!”

          เสียงทีมงาน และผู้กำกับ เรียกหญิงสาว ด้วยความแตกตื่นๆ เมื่ออยู่ๆ อุปกรณ์ยึดสลิงเกิดหลุดออก แต่ทุกคนยังมีความหวัง เพราะตอนนี้พระเอกของเรื่อง ยังคว้ามือของหญิงสาวเอาไว้ได้ ตอนนี้ทีมงานต่างเร่งไปหาอุปกรณ์มาช่วยดึงจวิ๋นมู่ และพระเอกหนุ่มกลับขึ้นจากชะง่อนผา ที่มีเพียงชายหนุ่มเท่านั้น ที่นอนราบอยู่ ส่วนจวิ๋นมู่ห้อยตัวอยู่กลางอากาศ

          จวิ๋นมู่ ยังรู้สึกโล่งใจ ที่คนรักของเธอคว้าเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะเลื่อนมือไปปิดไมค์ ที่ติดอยู่บนเสื้อเอาไว้ เพื่อไม่ให้ใครได้ยิน สิ่งที่เธอจะพูดกับคนรัก ซึ่งคนรักของเธอ เลือกที่จะกระชากไมค์ของเขา ปล่อยทิ้งลงไปในเหวลึก แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอท้วงติงใดๆ เพราะคิดว่าเขาเองก็คงตกใจ และอยากจะพูดทุกอย่างในฐานะคนรัก โดยไม่ให้คนอื่นได้ยิน

          “ขอบคุณนะคะที่รัก ที่ช่วยฉันเอาไว้ได้ทัน”

          หญิงสาวขอบคุณคนรักจากใจจริง เพราะเขาดีอย่างนี้ไงเล่า เธอจึงไม่เชื่อที่พ่อแม่ บอกว่าสักวันเขาจะทำร้ายเธอ

          “ขอโทษนะจวิ๋นมู่ ที่ต้องบอกคุณว่า...เราเลิกกันเถอะ”

          คำพูดของคนรัก ทำให้รอยยิ้มปีติ ที่คนรักช่วยเธอเอาไว้ แปรเปลี่ยนเป็นอาการนิ่งอึ้ง ด้วยไม่อยากจะเชื่อ ว่าเขาจะมาพูดคำแบบนี้ ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานได้

          “คุณกำลังล้อฉันเล่นใช่ไหมคะ”

          หญิงสาวถามออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา เหมือนตัวเธอกำลังไร้หลักยึดตัว ความรู้สึกเคว้งกว่าใต้ฝ่าเท้า ที่ไม่มีสิ่งใดรองรับเธอได้เลย ยังไม่ร้าวลึกเท่ากับคำพูดของเขา ที่บอกเลิกเธอท่ามกลางความเป็นความตาย ซึ่งมันมีแค่เธอเท่านั้นที่เสี่ยงอยู่คนเดียว

          “ผมกำลังเป็นดาวรุ่ง จะมาถูกรั้งเพราะสตั๊นท์แบบคุณไม่ได้”

          เป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัวเป็นที่สุด เท่าที่หญิงสาวเคยได้ยินมา ก่อนที่ข้อมือของเธอ จะถูกปล่อยทำให้ร่างของเธอร่วงลงสู่ก้นเหว มันเกิดขึ้นเร็ว จนเธอไม่ทันที่จะตั้งตัว สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้ คือหลับตาลง เพื่อไม่ต้องเห็นความตาย ที่รออยู่ข้างล่าง ปึก! เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ ความเจ็บปวดที่ควรแสนสาหัส มันเหมือนแค่ถูกตีไปไม่กี่ทีเท่านั้น พรึ่บ! หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นในทันที เมื่อได้ยินเสียฝีเท้า ของคนจำนวนมาก มุ่งตรงมาที่เธอ หรือจะเธอทีมงาน

          หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง ด้วยอาการเจ็บร้าวตามร่างกาย หน้าผาสูงขนาดนั้น เธอสมควรกระดูกแหลกละเอียดไม่ใช่เหรอ! แค่ก! แต่เสียงที่ใกล้เข้ามา มันไม่เหมือนทีมงาน หญิงสาวรีบกระถดตัว หลบเข้าข้างต้นไม้ใหญ่ แล้วมองไปยังทิศทางของเสียง ตามสัญชาตญาณของมนุษย์

          “นางอยู่ทางนั้น! อย่าให้นางรอดไปได้!”

          สำเนียงที่ไม่ค้นเคย ดังเข้ามาให้หญิงสาวได้ยิน ก่อนที่เธอจะก้มลงมองตัวเอง มันไม่ใช่ชุดที่เธอใส่ตอนแสดงหนังนี่! ถึงจะเป็นชุดโบราณ แต่แบบและสีสันมันไม่ใช่ มือ! นี่ไม่ใช่มือของเธอ มันเล็กเรียวเกินไปแล้ว เธอฝึกอาวุธสำหรับงานแสดง มือเรียกว่าหยาบกร้านเลยก็ว่าได้

          จวิ๋นมู่ ยกมือคลำบนหัว มันมีเครื่องประดับ แบบคนโบราณ ไม่เหมือนการแต่งตัวก่อนตกหน้าผาของเธอ เพราะในฉากเธออยู่ในบทของนักรบ ไม่ใช่คุณหนูแบบนี้ ขวับ! จวิ๋นมู่ หันกลับไปมองยังทิศทางของเสียงอีกครั้ง ก่อนจะมองหาสิ่งที่พอจะเป็นอาวุธได้ แต่ไม่มีอะไรที่พอจะใช้ได้เลย อ๊ะ! หญิงสาวนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเลื่อนมือไปดึงปิ่นบนหัวออกมา