ตอนที่2 ที่ไหน

มือที่บางนี่จะแข็งแรงแค่ไหน เรื่องนี้จะจริงหรือฝัน เธอก็ไม่มีวันยอมให้ตัวเอง ถูกทำเรื่องเสื่อมเสียเด็ดขาด เพราะถ้าคนไล่ล่าคือผู้ชาย น้อยนักที่จะไม่คิดเรื่องแบบนั้นกับผู้หญิง จวิ๋นมู่หันมองสำรวจไปรอบๆ ตัว ก่อนจะหลับตาลงแน่น เมื่อหัวของเธอเจ็บร้าว เหมือนถูกทุบซ้ำๆ จนต้องยกมือขึ้นกุมขมับเอาไว้ จะบ้าตายนี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!

          พรึ่บ! หวืด! หมับ! ยังไม่ทันที่จะได้ทบทวนอะไร ดวงตาที่หลับนิ่งเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับคว้าจับข้อมือหนา ของผู้ชายตัวโตเอาไว้ ก่อนที่จะได้แตะต้องตัวเธอ ยังดีที่เธอเอี้ยวตัวหลบได้ทัน ไม่อย่างนั้น...ถ้าเธอตกอยู่ในเงื้อมือของชายแปลกหน้าไปแล้ว

          ฉึก! ปึก! มันเกิดขึ้นรวดเร็วจนชายหนุ่มร่างใหญ่ ไม่ทันคาดคิดว่าเขาจะถูกตอบโต้ จากหญิงสาวบอบบาง อ๊าก!!! ชายหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อมีบางสิ่งแทงเข้าที่ลำคอของเขา ก่อนมันจะถูกดึงออก จนเลือดไหลพุ่งกระฉูดเมื่อเส้นเลือดถูกเปิด มือหนากุมลำคอเอาไว้แน่น ร่างสูงใหญ่ดิ้นพล่านอยู่บนพื้นดิน ใกล้กับหญิงสาวที่เขาไล่ล่า

เสียงร้องโหยหวนของเขา ทำให้ฝีเท้าจำนวนหนึ่ง มุ่งตรงมายังทิศทางนี้ นั่นทำให้หญิงสาวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ปึก! ฝ่าเท้าบางกระแทกลงไปที่ปากของชายหนุ่ม เพื่อปิดเสียงร้องนั้นของเขาเสีย ก่อนที่เธอจะรีบไปคว้าเอาดาบใหญ่ของเขามาถือไว้ อ่า...มันใหญ่โตกว่ามือเล็กๆ นี่จะจับ แต่เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองต้องตายหรอกนะ! ตุบ! เท้าบางเตะเข้าที่สีข้างของชายคนเดิม เพื่อให้เขาเอามือ ที่ยื่นมาจับขาของเธอออกเสีย หญิงสาวเบนสายตาไปยังผู้มาใหม่ ที่พุ่งมาที่นางกับชายแปลกหน้า นี่มันไม่ใช่การแสดงแล้ว อาวุธจริง! เลือดจริง! และความกลัวตายของเธอก็คือของจริง มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย หรือเธอตกจากที่สูง แล้วสิ้นสติจนฝันว่าทะลุมิติมาอยู่อีกโลกเหรอ หรือว่าตอนนี้เธอเผลอหลับ อยู่ตรงไหนสักแห่งในกองถ่าย...  

“คุณหนูหลิน เจ้าช่างเหนือความคาดหมายจริงๆ”

ชายหนวดเครารุงรัง พูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงกึ่งเยาะหยัน นี่พวกเขาประมาทฝีมือนางไปได้อย่างไร แค่เพราะนางวิ่งหนีพวกเขาอย่างขลาดกลัว เลยทำให้หยามใจ ว่านางไร้พิษสง จนประมาทฝีมือนางไป วิ่งมาได้ไกลไม่น้อยเลย ทั้งที่ใครๆ ก็ว่านางมีปัญหาเรื่องหัวใจ อ่อนแอจนลมพัดยังปลิว แต่จากที่เขาเห็นสภาพของสหาย ที่นอนอยู่แทบเท้านางในตอนนี้ คำเล่าลือนั้นคงไม่น่าจะเป็นเรื่องจริง

“ฉัน...ข้าทำอะไรให้พวกเจ้ากัน ไยจึงคิดเอาชีวิตข้าด้วย”

จากประสบการณ์ในเรื่องการแสดง หญิงสาวก็ไม่ทำให้น้อยหน้า นี่จะจริง! ปลอม! หรือแม้แต่ความฝัน! เธอก็ต้องควบคุมสถานการณ์เอาไว้ให้ได้ เพราะดูจากสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว คนพวกนี้ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่

“เจ้าไม่ได้ทำสิ่งใดให้พวกข้า แต่เจ้าทำกับคนที่จ่ายเงินพวกข้าต่างหาก”

ชายคนเดิมตอบมา ด้วยรอยยิ้มเหี้ยม ซึ่งมีหรือจวิ๋นมู่จะแสดงความหวาดหวั่นให้อีกฝ่ายได้เห็น ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยน้ำตา เวลานี้ได้จ้องเขม็งไปที่กลุ่มคนตรงหน้า พร้อมการคิดคำนวณถึงผลลัพธ์ของการต่อสู้ เธอไม่มีคำว่าได้เปรียบ เพราะมองยังไงก็เสียเปรียบล้วนๆ หนีก็ไม่ได้ สู้ก็ยังพอมีทางรอด แต่อาจเจ็บหนักเลยทีเดียว ผู้ชายตัวโตๆ ตั้งสี่คน แต่เธอคนเดียวกับร่างกายบางกว่าใบไม้แห้ง โอ้สวรรค์! ถ้าจะเป็นความฝัน ทำไมต้องเป็นฝันที่โหดร้ายขนาดนี้

“ถ้าแบบนั้น พวกเจ้าก็ทำให้เต็มที่ เพราะข้าไม่มีเงินจะซื้อชีวิตตนเอง”

จวิ๋นมู่ตอบโต้กับกลุ่มคนตรงหน้า พร้อมกับพยายามที่จะต่อสู้ กับความเจ็บปวดในหัว เพราะภาพวกวนไหลบ่าเข้ามา จนเธอต้องขบกรามเล็กเอาไว้แน่น ละสายตาไม่ได้เป็นอันขาด! แค่กระพริบตาก็อาจตายได้เลย เมื่อนึกถึงความตาย ใบหน้าที่หวานประหนึ่งกลีบดอกไม้บาง ก็แปรเปลี่ยนเป็นดุกร้าว เพราะไม่ว่าตอนนี้เธอจะนอนบนเตียงแล้วกำลังฝัน หรือเรื่องจริงที่เธอตกลงจากหน้าผา...

มันก็คือฝันที่เธอเจ็บแค้น คนรักบอกเลิก! ตอนที่ตัวเธอห้อยต่องแต่งอยู่กลางอากาศ เขาปล่อยมือเธออย่างไร้เยื่อใย ไหนๆ ก็เจ็บปวดใจจนไร้หนทางออก แบบนี้ก็ให้ผู้ชายตัวโตๆ พวกนี้ เป็นที่ระบายแค้นของเธอหน่อยก็แล้วกัน เผื่อว่ามันจะดีขึ้น จากความตื่นกลัวภายในใจ กลายเป็นแรงฮึดสู้ เพื่อที่จะให้ตัวเองรอดชีวิต นั่นทำให้ชายหนุ่มทั้งสี่ มีความกระตือรือร้น ที่จะต้อนกระต่ายน้อยตรงหน้า ให้ตกอยู่ในเงื้อมือของพวกเขา

“น่าเสียดายยังอายุน้อยอยู่แท้ๆ เจ้าไม่น่าไปเป็นตัวขวางทางผู้อื่นเลย”

“โยกโย้เสียเวลา”

หญิงสาวเอ่ยออกมา ด้วยน้ำเสียงกดลึก เวลาความกดดันกำลังพวยพุ่งขึ้นมาภายในใจของนาง ทั้งแปลกที่แปลกทาง ไหนจะมีร่างกายที่หาใช่ของนางอีก ตรงหน้าก็คือคนที่มุ่งเอาชีวิต ไม่มีสิ่งใดจะบีบคั้นเธอได้มากไปกว่านี้แล้ว

“ดี! ลงมือ”

สิ้นคำสั่งชายหนุ่มทั้งสี่ ก็พุ่งเข้าหาหญิงสาว โดยที่ในมือของนางมีดาบของสหาย ที่สิ้นใจไปใกล้กับเท้าของนาง เคร้ง! จวิ๋นมู่ยกดาบขึ้นต้านรับ เท้าที่เจ็บร้าว เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว หญิงสาวไม่สนว่าอีกฝ่าย จะมีวิชาแบบคนยุคโบราณไหม ถึงแม้เธอฝึกการต่อสู้แบบยุคทันสมัยมา แต่ท่วงท่าในแบบโบราณ เธอคล่องแคล่วอยู่แล้ว

เป็นความหนักหน่วง ที่ทวีขึ้นภายในใจของหญิงสาว แต่เมื่อเลือดขึ้นตา นางมองชายทั้งสี่ เป็นหน้าของคนรัก ความคลั่งแค้น ที่ปะทุขึ้นภายในใจ ทำให้เธอลงมือราวกับตัวเธอ มีพลังของคนนับสิบอยู่ในตัว

ฟิ้ว! ฉึก! ลูกธนูดอกใหญ่ พุ่งเข้ากลางอกของชายหนึ่งในสี่ ทำให้ดาบใหญ่ที่กำลังจะฟันใส่ร่างบอบบาง ชะงักอยู่กลางอากาศ ปึก! เท้าบางถีบยันร่างนั้น จนล้มหงายหลัง หญิงสาวรีบเคลื่อนตัวหลบเข้าหลังต้นไม้ เพราะไม่รู้ว่าเจ้าของลูกธนู เป็นคนจากฝ่ายใด

          “สารเลว! เจ้ากล้าแตะต้องน้องสาวข้าหรือ!”

          เสียงกร้าวกระด้าง ดังอยู่ไม่ไกลจากต้นไม้ ที่หญิงสาวใช้กำบัง ก่อนจะได้ยินเสียงร้องโหยหวนของชายทั้งสี่ เธอได้ยินไม่ผิด คนที่มาใหม่ เรียกเธอว่าน้องสาว โอ๊ะ! ก่อนที่ความทรงจำของใครอีกคน จะหลั่งไหลเข้ามาในหัว จนเธอไม่สามารถที่จะแบกรับความเจ็บปวดนั้นได้ หญิงสาวยกสอิงมือขึ้นกุมหัวเอาไว้ เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็มใบหน้า

“น้องพี่!”

เสียงเรียกด้วยความตกใจ ดังอยู่ใกล้เหลือเกิน แต่เธอลืมตาไม่ขึ้น หัวมันเหมือนจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ สุดท้ายหญิงสาวไม่อาจต้านทาน กับความเจ็บปวดทั้งทางกายและใจได้ ร่างบางโอนเอนจะล้มลง หมับ! ท่อนแขนแกร่งของชายหนุ่ม รีบคว้าร่างบางนั้นเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะช้อนอุ้มนางขึ้นสู่แขนแกร่ง