บทที่ 5 ชี้ช่องรวย

เอกอีเอ้กเอ้ก~~~

         เสียงไก่ขันกับเสียงขับขานของนกร้องตอนเช้าตรู่เป็นเสียงเตือนให้เหล่าบ่าวไพร่ลุกขึ้นจัดการงานที่ได้รับมอบหมาย ไม่เว้นแม้แต่ซูซินสาวใช้คนสนิท

“คุณหนู...ท่านได้นอนหรือยังเจ้าคะ”

         ซูซินตื่นขึ้นมาก่อนรุ่งสาง แต่ในห้องยังจุดเทียนเอาไว้ทำให้นางเดินมาดู พบว่าคุณหนูยังคร่ำเคร่งในการอ่านหนังสือพวกนั้นที่นางก็ไม่รู้ว่าหนังสืออะไร เพราะนางอ่านหนังสือไม่ออก

         “อีกนิดเดียว...จะจบเล่มนี้แล้ว”

         น่าจะอีกนิดเดียวมาตั้งแต่ก่อนไก่ขันด้วยซ้ำ จนตอนนี้ฟ้าใกล้สว่างนางก็ยังวางไม่ลงไม่พอ ยังกัดฟันแน่นพลางอ่านไปเรื่อยเหมือนนิยายที่ดูไม่ได้มีพล็อตอะไรแต่นางกลับติดหนึบ

         ปั๊ดโธ่...นางก็เขียนได้แบบนี้ เขียนให้แซ่บกว่านี้ด้วยซ้ำ

         เมื่ออ่านไปสักพักนางเริ่มจับจุดได้ เพราะตัวเองอยู่โลกก่อนยังจะสร้างตัวละครและเรื่องราวได้ซับซ้อน ดังนั้นกับอีแค่เขียนแค่นี้ทำไมนางจะทำไม่ได้

         “พักก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ” น้ำเสียงกังวลของสาวใช้ช่างขัดใจนางนักมันค้างคานี่นา ใคร ๆ ก็อยากอ่านให้จบทั้งนั้น

         แต่เมื่อฉุกคิดบางอย่างได้นางจึงถามสาวใช้

         “ห้องท่านแม่เจ้าเคยบอกข้าเอาไว้ว่ามีเครื่องเขียนใช่หรือไม่ เจ้าเอาซ่อนไว้ให้ข้าเพื่อคัดตำรา”

         “เจ้าค่ะ กระดาษมีราคาแพงมาก ข้าเกรงว่าหากเอาไปขาย  นอกจากถูกกดราคาแล้วตอนไปซื้อยังโดนเอาเปรียบ”

         ซูซินมีไหวพริบดีมาก ช่วงก่อนหน้านางแทบจะงัดฝาบ้านออกขายด้วยซ้ำ เพราะเข้าตาจนจริง ๆ จนเกือบไม่ได้ทันคิดเรื่องนี้ ดีที่ท่านแม่เป็นคนอ่อนโยนและชอบคัดตำรา ทำให้นางติดเขียนหนังสือมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นน่าจะมีกระดาษอยู่พอสมควร

         “คุณหนูจะเขียนหนังสือหรือเจ้าคะ”

         “อื้อ...ข้าจะเขียนหนังสือขาย!”

         อาชีพใหม่ใกล้ฉัน!!!

         เมื่อคุณชายเฉินชี้ช่องรวยขนาดนี้ นางหรือจะอยู่เฉย หรือบางทีเขาอาจจะอยากให้นางมีเงินมาใช้หนี้เขาเยอะ ๆ ก็เป็นได้

         แต่คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเพิ่งกลับจากทำธุระด้านนอกเกือบรุ่งสางแล้ว แต่เมื่อเดินจะเข้าห้องนอนพักผ่อนสักครู่พลันจามออกมาเสียงดัง

         ฮะ...ฮัดชิ้ว!

         “ท่าน...เอ่อ...นายท่านไม่สบายหรือไม่” หลี่เฟิงเอ่ยถามผู้เป็นนาย แต่ทว่าเฉินโยว่เหวยยกมือขึ้นขยี้จมูกก่อนจะโบกมือไปมา

         “ไม่เป็นไรเจ้าไปพักเถอะ ตอนบ่ายค่อยมาหาข้า”

         ตอนแรกก็แปลกใจ คนที่เจ็บป่วยไม่เป็นแบบเขาน่ะหรือจะไม่สบาย ตั้งเล็กจนโตเขาไม่เคยแม้จะปวดหัวด้วยซ้ำ

         แต่ความแปลกใจของเขารู้สึกจะตามมาด้วยคิ้วที่กระตุกหงึก ๆ ชอบกลคล้ายกับจะเกิดเรื่อง...

จนกระทั่งวันที่สามเหมือนกับว่าเป็นวันนัดที่เขาและลูกหนี้ตัวน้อยมาถึง แต่ขณะที่เขารับประทานอาหารเช้าอยู่นั้นหลงจู้โรงรับแลกเงินวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา  ทำให้คิ้วของเขาขมวดแน่น

“คุณชายขอรับ...คุณหนูนำเงินห้าร้อยตำลึงมาคืนแล้วขอรับ”

ตะเกียบที่กำลังคีบเนื้อผัดน้ำมันงากำลังจะคีบเข้าปากพลันชะงักค้างทันที ดวงตาคมหรี่มองไปยังหลงจู้ของตนเองพลันนึกไม่ออกว่านางเอาเงินจากที่ใดห้าร้อยตำลึงมาคืนได้เร็วถึงเพียงนี้

“นางอยู่ที่ใด”

เขาวางถ้วยข้าวและตะเกียบ จากนั้นถามด้วยความร้อนใจเป็นครั้งแรก ราวกับว่าเงินนี้ไม่ได้มาด้วยความบริสุทธิ์สักเท่าไหร่นัก

“คุณหนูกำลังนั่งกินขนมไหว้พระจันทร์อยู่ในห้องรับรองขอรับ”

นางมาพบเขาทีไรก็ต้องกินขนมไหว้พระจันทร์สินะ ไม่รู้ว่าติดใจอะไรนักหนา แต่เมื่อคิดว่าลูกหนี้กำลังเคี้ยวขนมตุ้ย ๆ เรียวปากขยับกดลงพร้อมกับสีหน้าเบิกบานอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ร่างใหญ่สูดหายใจก่อนลุกขึ้นแล้วเดินตามไปยังห้องรับรอง จากนั้นเมื่อถึงห้องรับรองได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของนางกับบ่าวตัวน้อย

“นี่กินเยอะ ๆ ซูหมิงไม่ได้หากินง่าย ๆ นะอร่อยแบบนี้ เราใช้หนี้หมดจากนี้พวกเราจะได้กินอิ่มท้องทุกวัน”

“อื้อ...ข้าจะกินให้หมด...ไม่ต้องห่วงพี่อวี้”

เจ้าเด็กน้อยรู้สึกว่าโชคร้ายหมดไปแล้วพอ ๆ กับนายสาวที่นั่งหลังขดหลังแข็งเพียงวันเดียวก็ได้เงินมากมายขนาดนั้น พลันคิดว่านางจะแต่งเรื่องอะไรไปขายดี

เฉินโยว่เหวยมองนางกับเจ้าเด็กน้อยนั้นพลันส่ายหน้า จากนั้นเห็นว่านางใส่ชุดใหม่ที่ไม่เหมือนกับชุดครั้งก่อนทำให้นางยิ่งงดงามขึ้นอีกเท่า จึงกระซิบข้างหูหลงจู้ให้รีบไปสืบมาว่าเงินนี้มาจากไหน และหากมีคนให้จับตัวคนผู้นั้นมาให้เขา

ไม่รู้ทำไมถึงอยากรู้ว่าผู้ใดถึงกล้ายื่นมือช่วยนาง แต่หากเขารู้ย่อมจะให้คนผู้นั้นไม่มีขาเดินเล่นได้อีก

จู่ ๆ ก็ไม่ชอบให้ผู้ใดเข้าใกล้นางเสียอย่างนั้น

เฉินโยว่เหวยเดินเข้าไปด้านใน เห็นนางยิ้มจนถึงดวงตาแล้วชะงักค้างเล็กน้อยก่อนจะรีบดึงหน้าให้เรียบเฉย ดังเดิมแล้วตรงไปนั่งอีกฝั่งหนึ่ง แต่คนที่เคี้ยวขนมจนแก้มป่องตกใจรีบกลืนขนมแทบติดคอตาย จนไอแคก ๆ

“ใครให้เจ้ารีบกิน”

นอกจากจะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแล้ว เขายังต้องรินชาให้นางทั้งยังต้องยกให้ถึงปากเพราะเจ้าตัวนั้นมัวแต่ทุบหน้าอกจนเนื้อกระดอนขึ้นลงจนเขามองแล้วต้องกลั้นใจกับความนุ่มฟูของมัน

จางม่านอวี้ไม่นึกว่าตัวเองได้ทำเรื่องอับอายต่อหน้าเขาอีกแล้ว ช่างเป็นตัวประกอบที่ไม่รู้จักรักษาหน้าตัวเองเลย ดีที่เขาไม่ถือสารินน้ำชาให้ดื่มนางจึงรอดชีวิตมาจากขนมติดคอตายอย่างอนาถ

เกือบไม่มีชีวิตรอดแล้ว!

นางยิ้มประจบเขา ก่อนจะยกถุงเงินที่นางเก็บอย่างดียื่นให้เขาพร้อมกับหนังสือสัญญาเป็นหนี้ “ข้าหาเงินมาคืนท่านได้แล้ว ต่อจากนี้ไปเราไม่จำเป็นต้องพบหน้ากันอีก”

คำว่าไม่จำเป็นต้องพบหน้ากันอีก ทำให้ไอเย็นแผ่ออกจากรอบกายคุณชายเฉินจนคนที่นั่งใกล้อย่างจางม่านอวี้ต้องขนลุก

“เจ้าจะไม่อยู่เมืองนี้แล้ว?”

นางรีบเบิกตากว้างพลางโบกมือพัลวันทันที “ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าคะ...ข้าเพียงแต่รู้สึกว่าหากไม่ได้เป็นหนี้ก็ไม่จำเป็นต้องพบกันอีก”

แต่อีกคนพลันคิดว่านางรังเกียจแม้แต่พบหน้าเขางั้นหรือ นางกล้าหลบหน้าเขาที่คนทั้งเมืองอยากเข้าหานี่นะ

จางม่านอวี้ยิ้มให้เขาพลางพยักหน้าให้ดูว่าควรนับเงินให้ครบโดยไว พวกเราจะได้ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีกแต่นางกลับรู้สึกเหมือนคิ้วขวากระตุกแทบหลุด

“อ๊า!”

นางยกมือจับที่คิ้วพลันร้องออกมาคล้ายกับว่าครั้งนี้ซวยหนักแน่ จนกระทั่งเสียงเอะอะโวยวายด้านนอกพร้อมกับคนของกองปราบวิ่งกรูกันเข้ามา

“พะ...พี่อวี้...เกิดอะไรขึ้น” ซูหมิงที่กินขนมอยู่พลันกระโดดไปหาพี่สาวทันที จากนั้นหวาดกลัวคนของทางการมาก ๆ จนต้องหลบไปอยู่ด้านหลัง

จางม่านอวี้ที่ดีใจได้ชั่วครู่ แค่คิ้วกระตุกทีเดียวจนต้องจับลูกตา ทำให้นางถึงกับต้องถูกคนของทางการจับเลยหรือ

นี่นางทำอะไรผิดอีก...วาสนาตัวประกอบจะสบายสักหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร!

แต่ทว่าอีกคนกลับยกยิ้มเมื่อเห็นคนของกองปราบ ทั้งหัวหน้ามือปราบเหมินเซี่ยะเองก็นำกำลังเข้ามาด้วยตนเองจนอยากจะรู้นัก เจ้าลูกหนี้ตัวน้อยอย่างนางสร้างเรื่องอะไรเอาไว้อีก

“ท่านมือปราบ...เกิดเหตุอันใดขึ้นงั้นรึ”

เสียงของเฉินโยว่เหวยทำให้จางม่านอวี้เริ่มกังวล  นิด ๆ จากนั้นนางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มุดเข้าไปใต้โต๊ะแล้วโผล่หน้าปีนตักแกร่งไปอยู่หลังคุณชายเฉินที่ดูจะช่วยเหลือนางได้

สาบานว่านางไม่ได้ไปฆ่าใครตายสักหน่อย

“ข้านำกำลังมาจับคุณหนูจางม่านอวี้ขอรับคุณชาย”

จางม่านอวี้ที่หลบอยู่หลังคุณชายเฉินมุดหน้ามาตรงข้างเอวของเขา ใช้ใบหน้าเล็กยื่นผ่านวงแขนออกมาพร้อมกับขึ้นเสียงขู่ฟ่อ ๆ เหมือนแมวดื้อ

“ท่านหัวหน้ามือปราบอย่าปรักปรำคนบริสุทธิ์อย่างข้านะ ข้าตัวเล็กเท่านี้ไม่เคยไปฆ่าใครตาย”

เฉินโยว่เหวยเห็นนางสู้กลับแล้วนึกขบขัน ปากเก่งมิใช่น้อย เมื่อกี้นั่งอยู่อีกฝั่งยังหน้าซีดตัวสั่นอยู่เลย

“ท่านไม่ได้ฆ่าใครแต่หมิ่นเบื้องสูง!”

นางขมวดคิ้วพลันคิดว่าอะไรคือเบื้องสูง...จนต้องถามออกไป “สูงแค่ไหนกัน...ข้าตัวเตี้ยแค่นี้ปีนไม่ถึงหรอก...ข้ากลัวความสูงจะตายไป”

นางสูงแค่อกของเฉินโยว่เหวยด้วยซ้ำ จะให้นางหมิ่นเบื้องสูง ต่ำกว่าอกเขาเท่านั้นแหละที่นางจะเอื้อมถึง

เฉินโยว่เหวยกุมขมับในใจ“....”

ไม่นึกว่านางจะไร้เดียงสาถึงเพียงนี้ แต่ว่านางหมิ่นเบื้องสูงได้อย่างไรนะ เขาอยากรู้เสียจริง

“ท่านหัวหน้ามือปราบว่ามาเถอะ...นางทำผิดเรื่องอะไร” เขาไม่เร่งร้อนให้รีบจับนาง อยากรู้จริง ๆ ว่าห่างกับเขาแค่วันเดียวไปก่อเรื่องหมิ่นใครได้อีก นอกจากฮ่องเต้...

“คุณหนูจางเขียนนิยายประโลมโลกขายหอหยกเร้นจันทร์ขอรับ” มือปราบเปลี่ยนเสียงเป็นนอบน้อมไม่แข็งกร้าวเหมือนเมื่อครู่ที่คุยกับจางม่านอวี้

“แล้วขายนิยายประโลมโลกผิดอะไร หน้าร้านหนังสือตรงข้ามกับหอหยกเร้นจันทร์ด้วยซ้ำ”

เฉินโยว่เหวย “หื้ม!”

นางเถียงสู้ทำท่าขู่ฟ่อ ๆ แต่มือเกาะหลังเขาเอาไว้แน่น หากจะโดนจับนางจะกอดเขาไปด้วยไม่ปล่อยแน่หากเขาไม่ช่วยนาง เพราะเขาเป็นคนชี้ช่องรวยให้นางเอง นางยังอยากจะออกภาคสองด้วยซ้ำ

“นิยายประโลมโลกไม่ผิด...แต่ผิดที่คุณหนูเขียนพระเอกเป็นหานอ๋องผู้ยิ่งใหญ่แต่ต้องจบชีวิตเพราะขึ้นเตียงกับคณิกาทั้งหอหยกเร้นจันทร์จนหายใจไม่ทันสิ้นชีพบนเตียงด้วยท่ากวางเหลียวหลังเพราะเส้นเอ็นยึดอยู่ท่านั้น”

พรวด!!!

น้ำชาที่กำลังยกดื่มในปากพ่นพรวดออกมาจากปากของเฉินโยว่เหวยทันที นี่นาง...

ทำไมนางกล้าเช่นนี้!