บทที่ 6 วาสนามีน้อยเท่าจิ๋มมดตะนอย

ไม่ใช่แค่เฉินโยว่เหวยที่สำลักน้ำชา ยังมีหลงจู้กับองครักษ์หนุ่มหน้าตาดีที่ทำหน้าราวกับกลืนยาขม มองหน้าคุณหนูสลับกับคุณชายเฉินพลันรู้สึกถึงกลิ่นอายบางอย่างที่ไม่ปกติ

“แล้วทำไมท่านไม่จับคนอื่นเล่า...มาจับข้าทำไม”

คนที่สำลักน้ำชาจนน้ำหูน้ำตาราดสูดหายใจเข้าจนอกแกร่งยก มองไปยังใบหน้าเล็ก ๆ ที่เอาตัวเขาเป็นกำแพงกำบังเอาไว้ ทุ่มเถียงสุดตัวราวกับตัวเองไม่ผิดอันใดเลย

แต่นั่นหานอ๋องที่ใครก็ไม่กล้าจะเอ่ยถึงด้วยซ้ำ นางกลับเอามาแต่งเป็นนิยายประโลมโลกที่ให้ตัวเอกตายตอนจบ นางกินดีหมีหรือหัวใจเสือมากันแน่ถึงคิดสาปแช่งเขา

“ท่านเป็นคนแต่ง” หัวหน้ามือปราบโต้ราวกับเถียงเด็กตัวกระจ้อย

“ใช่...แต่คนอื่นก็แต่ง” นางสู้ตาย...มาเถอะเรื่องเถียงนางไม่แพ้แน่!

ก็แต่งให้ตัวคนจริง ๆ มีอยู่ในนิยายมันจะได้เรียกจุดสนใจจากคนซื้อ นางเขียนหนึ่งเล่มคนซื้อกล้าจ่ายถึงห้าร้อยตำลึงด้วยซ้ำ นางว่าเรื่องหน้าจะแต่งฮ่องเต้กับนางกำนัลห้องภูษาช่วยกันเย็บผ้าในห้องบรรทม...(เย็บท่าซิกแซก)   คิก ๆ

แค่คิดพล็อตนิยายที่นักอ่านต้องยืนยันด้วยบัตรประชาชนอ่านถึงจะเข้าถึงก็สนุกแล้ว

แต่ยังไม่ทันเกิดดันถูกหัวหน้ามือปราบหน้าหยกใจร้ายคุมกำเนิดเสียก่อน!

เฉินโยว่เหวยเห็นหัวหน้ามือปราบพลันรู้สึกสงสารนิด ๆ ต้องโทษเขาที่ปิดบังตัวตนเพราะอยากใช้ชีวิตปกติทั่วไปไม่เผยฐานะอ๋องให้ใครรู้ แต่ก็ไม่คิดว่าลูกหนี้ตัวน้อยไม่กลัวตายจะกล้าเอาเขาไปแต่งปู้ยี่ปู้ยำด้วยเรื่องเหลวไหล ให้คนหัวเราะเยาะ

เขาหรือจะตายเพราะอุ่นเตียงกับคณิกาสาวในหอหยกเร้นจันทร์

‘ข้าหาใช่บุรุษมักมาก’

“หัวหน้ามือปราบ...โทษของคนวิจารณ์ราชวงศ์เสียหายมีอะไรบ้างนะ” เฉินโยว่เหวยพูดในเชิงปรึกษา แต่คนที่ได้ฟังตัวสั่นนิด ๆ กับคำว่า ‘โทษ’

“ถ้าวิจารณ์ด้วยปาก...ถูกตัดลิ้น”

“O.O” หา...ตะ...ตัดลิ้น...คิดจะไม่ให้พูดตลอดชีวิตเลยงั้นเหรอ ใจร้าย...ใจร้ายเกินไปแล้ว

         เฉินโยว่เหวยรับรู้ถึงแรงกอดรัดที่เอว พร้อมกับใบหน้าที่แนบแผ่นหลังแน่นพลางยิ้มใบหน้าเบิกบานขึ้น แม้แต่หลี่เฟิงกับหลงจู้ยังมองหน้ากันราวกับตนเองเห็นผี

         หานอ๋องเปลี่ยนไป!

         “แล้วถ้าเขียนละ”

         “ตัดมือขอรับ...มือข้างไหนเขียนตัดมือข้างนั้น”

         “O.O” นางรีบหดมือแทรกเข้าในเสื้อคลุมของเฉินโยว่เหวยทันทีพลางคิดว่า หากตัดมือนางแล้วนางต้องมือด้วนไปหนึ่งข้าง ช่างน่าอนาถนัก

         ไม่...ตัดไม่ได้เด็ดขาด ตอนนี้ชีวิตก็ซวยพออยู่แล้ว หากต้องพิการอีกนางขอกลั้นใจตาย

         ติดแค่กลัวหายใจไม่ออก...ไม่งั้นกลั้นไปแล้วนะจะบอกให้

         “อื้ม...เข้าใจแล้ว” เฉินโยว่เหวยรับคำในลำคอแล้วหยุดเงียบไปชั่วครู่ พลางเหลือบตามองไปยังคนที่เงียบอยู่ด้านหลังของเขาที่นิ่งไม่ขยับ หากว่าเขาไม่ได้ยินเสียงหัวใจของนางที่ทาบอยู่ตรงด้านหลังคงคิดว่านางตกใจเป็นลมตายไปแล้ว

         “อื้อ...เช่นนั้นท่านก็จัดการเถอะ”

         จางม่านอวี้เลิ่กลั่กกว่าเดิม จากนั้นมุดตัวเข้าในเสื้อคลุมของเขาไปเลยราวกับสิงร่างของเขาเป็นสัมภเวสีเกาะติดคุณชายเฉินเอาไว้แน่น

         “คุณหนูอวี้...ท่านยอมรับผิดแต่โดยดีเถอะ” เสียงหัวหน้ามือปราบกล่าวเสียงอ่อนลงใบหน้าพยายามกลั้นพิรุธสุดกำลัง แต่คนที่กลัวจนหัวหดกลับไม่ได้สังเกต

         จางม่านอวี้เหงื่อแตกพลั่ก...ยิ่งอากาศในเดือนแปดก็ร้อนอยู่แล้วยามนี้ก็ร้อนขึ้นไปอีกร้อยเท่า ปากนางสั่นกึก ๆ ขบคิดหาทางเอาชีวิตรอด

         “ถ้าจะให้ข้ารับผิดข้าไม่รับหรอก...เพราะคุณชายเฉินเป็นคนสั่งข้า”

         นางโยนถ่านร้อนใส่เขาทันที อย่างน้อย ๆ ก็มีคนที่ต้องโดนลงโทษไปกับนาง

         หัวหน้ามือปราบเบิกตากว้างมองไปทางคุณชายเฉิน และทุกคนก็มองไปทางเดียวกัน พลางคิดว่าคุณชายเฉินคิดจะทำอะไรอย่างนั้นหรือ

         เรียวคิ้วเฉียงขึ้นคมดุจดาบขยับขึ้นลงหลังจากได้ยินนางพูด “ข้าสั่งสิ่งใด?”

         “ก็ท่านสั่งว่าให้ข้าอ่านหนังสือพวกนั้นให้ท่านฟังในหอหยกเร้นจันทร์” นางหยุดพูด...ทำให้คนทั้งห้องกลั้นหายใจไปด้วยว่าเรื่องราวเป็นมาเช่นไรกันแน่

 นางโผล่หน้าไร้เดียงสาจากเสื้อคลุมตัวใหญ่ออกมายืนยันคำพูดตัวเองต่อพลางชี้นิ้วจิ้มหน้าอกเฉินโยว่เหวย  เบา ๆ

“ข้าพากย์...ท่านทำตาม!”

         “....” ทุกคนในห้องทำสีหน้ากลืนยาขมระดับสิบ เมื่อรับรู้เรื่องราวทั้งหมด เว้นแต่เฉินโยว่เหวยที่เกือบกลั้นยิ้มไม่ไหวกับจินตนาการของนาง

         ‘ก็แค่อยากแกล้งนางเท่านั้น...ใครจะคิดว่าสมองน้อย ๆ ของนางจะคิดไปถึงขนาดนี้’

         แต่เมื่อหันไปเห็นคนสนิทของตนมองหน้าราวกับเห็นเขาเป็นตัวประหลาดจึงต้องตีหน้าขรึมวางมาดอ๋องผู้น่าเกรงขามก่อนเอ่ยออกมา

         “อะไรเข้าฝันให้เจ้าคิดอย่างนั้น”

         ฮั่นแน่...ท่านจะมาโบ้ยความผิดให้ข้าผู้เดียวไม่ได้นะข้ามีพยาน “วันก่อนท่านให้หลี่เฟิงเอาหนังสือพวกนั้นมาให้ข้าอ่านอยู่เลยนะ ข้าเห็นว่าเขาเขียนไม่ลึกซึ้งได้อารมณ์ กลัวว่าท่านจะไม่สำราญ จึงแต่งเสียเองเลย”

         อื้ม...เหตุผลเข้าทีเลยล่ะ...

         แต่เหมือนเข้าทีที่ว่านั้นจะเป็นกำปั้นใหญ่ ๆ ของคนที่นางสิงเป็นสัมภเวสีอยู่เคาะเข้ามาที่กะโหลกนางหนึ่งที   จัง ๆ ดังป๊อก

         “เหลวไหล”

         “โอ๊ย...เจ็บ ๆ ”นางยู่หน้ามองเขาพลางลูบหัวบีบน้ำตาคลอราวกับเจ็บปวดเจียนตาย แน่นอนเพื่อเรียกความสงสารจากทุกคน

         นางไม่ผิด!

         “คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน...หัวหน้ามือปราบ         เหมินเซียะกลับไปเถอะ เอาหนังสือที่ยึดได้มาให้ข้าจัดการมันเอง”

         นางมองเขาสลับกับมองหัวหน้ามือปราบอย่างฉงนใจ ไฉนเขาสองคนดูจะพูดคุยตกลงกันง่ายนักล่ะ ทั้งที่เมื่อกี้จะตัดแขนนางบ้างล่ะ จะตัดลิ้นนางบ้างล่ะ

         ตัวประกอบติดบั๊กนี่น่าสงสารพอหรือยัง!

         แต่คนแพ้เสียงในหัวหลุดน้ำเสียงใสเอ่ยขัดขึ้นว่า

“แต่ข้าไม่ผิดจริง ๆ นะ ข้าแค่ทำตามเจ้าหนี้สุดหล่อผู้นี้ต่างหาก...หัวหน้ามือปราบต้องเชื่อข้า ข้าเป็นเด็กสาวแสนดีไร้เดียงสาน่ารักอ่อนหวาน แต่ชะตาอาภัพต้องให้เผชิญกับความยากลำบากเฉย ๆ ไม่เคยคิดอยากทำผิดคิดชั่ว”

“ยิ่งหานอ๋องแล้วข้ายิ่งนับถือ” ดวงตากระจ่างใสกะพริบตาปริบ ๆ บ่งบอกว่าพูดความจริงจากใจทุกประการ

‘นับถือก็บ้าแล้วเกือบทำข้าซวย...สาบานว่าชาตินี้ข้าจะสาปแช่งเขาให้ตกหลุมรักข้าหัวปักหัวปำ เพราะข้าคือตัวซวย ดังนั้นหลงรักตัวซวยเท่ากับซวยซ้ำซวยซ้อนทั้งชาติ’

ไม่มีใครฉลาดเท่าข้าอีกแล้วล่ะ

         ทุกคนในห้องเหมือนจะยกยิ้มกับคำพูดนั้น มองคุณหนูตัวน้อยกับท่าทางไร้เดียงสา คล้ายกับผู้เป็นนายจะเจอเข้ากับคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อแล้ว

         โดยเฉพาะหลี่เฟิงที่กลั้นยิ้มจนแก้มแทบแตก

         “น่ารักอ่อนหวาน คำพวกนี้ต้องให้คนอื่นพูดกระมัง” เฉินโยว่เหวยขัดนางทำให้คนตัวเล็กร้องจิ๊จ๊ะจนอยากเขกหัวนางอีกสักที

         จางม่านอวี้ยู่หน้าจนปากยื่นอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม “ถึงบ้านม่านอวี้แม้จะจนมากแต่ยังมีกระจกส่องอยู่นะเจ้าคะ...คุณชายเฉินไม่ต้องชมม่านอวี้ก็รู้ตัวดี ภาพมันฟ้องเจ้าค่ะ”

         นางถือคตินอกจากมั่นอกมั่นใจ...อย่าลืมมั่นหน้าด้วย

         เขาส่ายหน้ารู้สึกว่านางจะซุกซนนัก...จนอยากจับมาสั่งสอนด้วยตนเองสักหน่อย

         “เอาล่ะ...เสียเวลาท่านมือปราบจะทำงาน...รีบปิดคดีเถอะ”

         คราวนี้หัวหน้ามือปราบเหมินเซี่ยะพยักหน้าเห็นด้วย “ดีขอรับคุณชาย...ข้าจะรีบนำตัวคุณหนูไปลงโทษตามกฎหมาย”

         “O.O” ซวยแล้ว

คราวนี้จางม่านอวี้เบิกตากว้าง เมื่อครู่นางจำได้ว่าไม่ใช่ตกลงแบบนี้นี่...คุณชายเฉินบอกให้เขากลับไป

         “นั่นแน่...ท่านหัวหน้ามือปราบ...อย่าลักไก่เชียวนะ อวี้เอ๋อร์ได้ยินเต็มสองหูของอวี้เอ๋อร์เลยว่า เมื่อครู่คุณชายเฉินให้ท่านกลับไปเพราะเข้าใจกันผิด...ท่านก็อย่าหาความเด็กไร้เดียงสาอย่างข้า”

         “แต่ว่าความผิดเกิดแล้ว...นะขอรับคุณหนู”

         “เกิดที่ไหนยังไม่เกิด...นี่เงินห้าร้อยตำลึง...นั่นหนังสือ อีกอย่างของพวกนี้ไม่ได้อยู่ในมือข้าแล้วนี่ ยึดไปให้หมดเลยถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

         แม้ว่าจะต้องสูญเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ไปหนึ่งวันกับปวดแขนยังไม่หายด้วยซ้ำ นางคงต้องทำใจ ตัวประกอบคงจะใช้ชีวิตง่าย ๆ ไม่ได้หรอก

         ใช่ซี๊...ข้าไม่ใช่นางเอกนี่!

         เฉินโยว่เหวยได้ยินเช่นนั้นจึงเสนอว่า... “เช่นนั้น...ท่านมือปราบรับเงินห้าร้อยตำลึงนี้ไปเอาเข้าคลังของหานอ๋อง ส่วนหนังสือนี่ถือว่าไม่เคยเห็นก็แล้วกัน...ส่วนนาง...”

         เขาที่เห็นจางม่านอวี้ทำปากขมุบขมิบมองเงินถุงนั้นแล้วจ้องตาหัวหน้ามือปราบของตนราวกับจะสาปแช่ง แล้วนึกอยากแกล้งต่ออีกหน่อย “ให้นางคัดพระสูตรคัมภีร์ถวายเป็นกุศลให้หานอ๋องสักพันจบก็แล้วกันข้าจะเฝ้าด้วยตัวเอง”

         ฮะ! จางม่านอวี้อุทานในใจพลางกะพริบตาปริบ ๆมองคนที่ทำตัวเยี่ยงผู้พิพากษาศาลต้าหลี่ จนเกิดความสงสัยขึ้นว่า คุณชายเฉินเจ้าของโรงรับแลกเงินก็ตัดสินคดีได้หรือ!

         “แต่ว่า...”

         มีคำว่าแต่ทีไรนางกลับรู้สึกว่าความซวยยังไม่หมดไปสักทีเหมือนตามหลอกหลอนเป็นเงาตามตัวนางอย่างไรอย่างนั้น

         “ไม่มีแต่...ไม่มีแต่ทั้งนั้นเอาตามคุณชายเฉินว่า” เสียงใสรีบสนับสนุนคำพูดเขาไม่พอ นางกอดแขนเขาไว้แน่น แล้วเอาขากอดรอบเอวเหมือนลิงน้อยเกาะหลังแม่

         แต่ว่าเขาไม่ได้สะบัดนางออกนี่ นางไม่ปล่อยหรอกนะ นางตายเขาก็ต้องตายกับนางด้วย!

         “ข้าเป็นหัวหน้ามือปราบจะมาโยนภาระให้คุณชายเฉินไม่ดีกระมัง หากผู้ใดรู้ว่าข้าละเลยหน้าที่ หานอ๋องคงพิโรธ”

หัวหน้าเหมินเซี่ยะพูดพลางมองแลกเปลี่ยนสายตากับคุณชายเฉินโยว่เหวยตรงหน้า เขากดยิ้มมุมปากจนเกือบกลั้นไม่อยู่ พอ ๆ กับหลงจู้ร้านรับแลกเงิน กับหลี่เฟิงองครักษ์ที่หันหน้าไปอีกทางกำมือปิดปากเอาไว้

         คำพูดของหัวหน้ามือปราบทำให้นางฉุกคิดว่า ในเมืองฉางเหอคนที่มีอำนาจสูงสุดเห็นจะเป็นหานอ๋องอนุชาฮ่องเต้สินะ

         แต่ว่ากันว่าหานอ๋องจิตใจอำมหิตโหดเหี้ยมนี่นา...

         ดังนั้นที่นางไปทำหูตั้งเป็นแมวได้ยินเสียงหนูน่าจะนำมาใช้เอาตัวรอดได้อยู่กระมัง

         “ท่านไม่พูด...ทุกคนไม่พูด...ไม่มีใครรู้หรอกจริงหรือไม่ หานอ๋องจิตใจกว้างขวางดุจมหาสมุทรข้ารู้ดีว่าเขาไม่ถือสาหาความกับสตรีตัวน้อยอย่างข้า

ยิ่งตอนนี้ข้าได้ยินว่าเขาเดินทางไกลไปแสวงบุญทำกุศลกับฝ่าบาท ยิ่งไม่อยากเห็นการเข่นฆ่านองเลือดแน่ ๆ ดังนั้นท่านมือปราบหลับตาข้างหนึ่งเถอะ”

         นี่คือการชักแม่น้ำแทบหมดแคว้นเยว่หานแล้ว หวังว่าพวกเขาจะคล้อยตามนางนะ แต่เหมือนวาสนาตัวประกอบจะมีน้อยนิดเท่าจิ๋มมดตะนอยสินะ มันถึงได้...

         “คุณหนูจางม่านอวี้ ท่านเอาข่าวนี้จากที่ใดมา การเดินทางของหานอ๋องและฝ่าบาทปิดเป็นความลับ คนที่รู้เรื่องนี้ล้วนต้องตาย” เหมินเซี่ยะชักกระบี่ออกมาพร้อมกับเหยียดปลายไปทางจางม่านอวี้ จนคมกระบี่สะท้านวาบทำให้นางตกใจ

         “O.O”

         ข้าก้าวขาผิดออกจากบ้านหรือไม่...ทำไมคำว่าตายวิ่งไล่ตามนางดังเป็นเงาตามตัว