“ยังไม่ได้คิดไว้เลย”เซียวอี้หยิบการ์ดเชิญปั๊มนูนทองออกมายื่นให้ “ไม่ต้องคิดแล้ว ศิษย์น้องเล็ก พรุ่งนี้ออกเดินทางเลย เมืองตี้ตูจะมีงานเลี้ยงระดับสูงสุดของปี แขกที่ได้รับเชิญคือร้อยอันดับแรกในรายชื่อมหาเศรษฐีฟอร์เปสทุกคนล้วนเป็นบุคคลชั้นสูงในวงการ และนี่คือบัตรเชิญของเธอ”ฉือหว่านรับการ์ดเชิญเปิดดู ด้านในเขียนชื่อภาษาอังกฤษของเธอ…โจลีน“ข่าวแพร่กระจายไปแล้วว่า โจลีน เจ้าของเบื้องหลังกลุ่มทุนยาขนาดใหญ่ที่สุดในโลก ถงเหรินถัง จะเข้าร่วมงาน งานนี้จะกลายเป็นไฮไลต์เพราะการปรากฏตัวของเธอ นี่คือโอกาสเหมาะที่จะกลับไปเมืองตี้ตูแล้ว ศิษย์น้องเล็ก”โจลีน เป็นนามแฝงของฉือหว่าน ในฐานะบอสใหญ่ของกลุ่มทุนถงเหรินถังเธอไม่ได้ปฏิเสธ แต่สายตากลับหันไปมองลั่วเป่าเอ่อร์ที่กำลังวาดรูปอยู่กับแม่บ้านชาวฟิลิปปินส์ “แต่ถ้าฉันไปเมืองตี้ตู แล้วจะให้ลั่วเป่าเอ่อร์อยู่กับใคร? ลูกไม่เคยห่างฉันเลยตั้งแต่เกิด แถมเธอก็ขี้อ้อนมากด้วย”ฉือหว่านเป็นห่วงลูกสาวตัวเองเซียวอี้ยักคิ้ว “หวานหว่าน งั้นเธอไม่พาลั่วเป่าเอ่อร์ไปด้วยเหรอ?”ฉือหว่านส่ายหน้า “ไม่อ่ะ”“ทำไม? เธอกลัวลั่วเป่าเอ่อร์จะเจอพ่อแท้ๆ อย่างฮั่วซือหานเหรอ
สามปีต่อมาประเทศ Fภายในวิลล่าหรูของตระกูลโอ ฉือหว่านนอนอยู่บนเตียง ขนตายาวเรียงตัวงดงามหลุบต่ำอย่างสงบนิ่ง ใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือผิวเนียนละเอียดขาวอมชมพู งดงามราวหยกขัดเงา ชวนให้คนอยากกัดเบาๆ สักคำม่านหน้าต่างสีทองลู่ลงแตะพื้น แสงแดดอุ่นส่องทะลุเข้ามา เติมเต็มห้องด้วยบรรยากาศอบอุ่นขณะนั้นเอง “แอ๊ด” ประตูห้องเปิดออก เด็กหญิงตัวน้อยพุ่งเข้ามา กระโดดขึ้นเตียง แล้วเอาใบหน้ากลมเล็กไปหอมแก้มฉือหว่านแรงๆ พร้อมพูดเสียงใส “ติงตง ติงตง...บริการปลุกด้วยจุ๊บของลั่วเป่าเอ่อร์มาแล้ว หม่ามี๊ตื่นได้แล้วน้า...”ลั่วเป่าเอ่อร์อายุสามขวบแล้ว สามปีก่อน ฉือหว่านกลับมาที่ประเทศ F และให้กำเนิดลั่วเป่าเอ่อร์ ลูกสาวคนนี้วันนี้เธอสวมชุดกระโปรงเจ้าหญิงสีชมพูอ่อน หน้าตาจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตา ดวงตากลมโตเป็นประกาย ทั้งรูปร่างหน้าตาเรียกได้ว่าสืบทอดพันธุกรรมสุดยอดมาจากแด๊ดดี้กับหม่ามี๊แบบไม่มีผิดฉือหว่านลืมตาช้าๆ สามปีนี้ เธอกลายเป็นแม่คนแล้ว ความสุขที่สุดในฐานะแม่ คือทุกเช้าตื่นมาได้เห็นลั่วเป่าเอ่อร์อยู่ตรงหน้า เธอโอบลูกสาวเข้ามากอด “ลั่วเป่าเอ่อร์ เมื่อคืนน่ะ หม่ามี๊มีผ่าตัดด่วน เลยเข้านอนดึก ตื่นสายหน่อ
“หนูเป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่เด็ก เป็นคนไม่สมบูรณ์ หนูดีใจมากที่ได้เจอพ่อ แต่พ่อกลับไม่รักหนู หนูเลยต้องใช้วิธีต่ำตมเพื่อเรียกร้องความรักจากพ่อให้ได้!”ฉือเจียวร้องไห้ราวฝนตกหนัก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าลี่มั่วเฉียนมองเธอด้วยแววตาซับซ้อน “เจียวเจียว ที่จริงลูกไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น มันเป็นความผิดของพ่อเอง พ่อมองข้ามความรู้สึกลูก...”“พ่อ...เราพลัดพรากกันตั้งหลายปี หนูนึกว่าหลังจากเราได้เจอกันอีกครั้ง พ่อจะรักหนูคนเดียว จะรักหนูโดยไม่มีเงื่อนไข แต่หนูคิดผิด...แม่ของหนูจากไปนานแล้ว ตอนนี้หนูจะไปหาแม่ หนูจะบอกแม่ว่าพ่อไม่รักหนูเลย!”เมื่อพูดถึงแม่ ความเจ็บปวดก็พุ่งขึ้นกลางอกของลี่มั่วเฉียน ดวงตาลุ่มลึกของเขาเริ่มอ่อนลง เขาก้าวเข้าไปหาเธอ “เจียวเจียว...พ่อขอโทษ ทุกอย่างเป็นความผิดของพ่อ ให้โอกาสพ่ออีกครั้งนะ พ่อจะพาลูกกลับไปตี้ตู ไม่ว่าอะไรที่ลูกชอบ พ่อจะให้ทั้งหมด”ฉือเจียวเสียงสะอื้น “จริงเหรอคะพ่อ? ถ้าพ่อหลอกหนู หนูจะกระโดดลงไปเลย!”ร่างของฉือเจียวเอนไปข้างหน้าเหมือนจะตกลงทะเลทุกเมื่อหัวใจของลี่มั่วเฉียนแทบหยุดเต้น “เจียวเจียว พ่อไม่มีทางหลอกลูกแน่นอน ต่อไปนี้พ่อจะเว้นระยะห่าง
ฉือหว่านหันไปมองลี่มั่วเฉียน “ทำไมหลี่หลันถึงตายกะทันหัน? ทำไมถึงต้องพุ่งชนกำแพงด้วย?”ลี่มั่วเฉียนตอบเสียงต่ำ “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”ฉือหว่านมองหลี่หลันที่ไร้ลมหายใจ แม้หลี่หลันไม่เคยให้ความรักแบบแม่กับเธอ มิหนำซ้ำยังคอยทำร้ายเธอมาโดยตลอด แต่เธอไม่เคยคิดจะเอาชีวิตของหลี่หลันดวงตาขาวใสของฉือหว่านเริ่มแดงเรื่อ น้ำตาหยดใหญ่ร่วงลงมาไม่หยุดในขณะนั้นเอง เสียงของหัวหน้าคนรับใช้ก็ดังขึ้นนอกห้อง “คุณท่าน เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!”ลี่มั่วเฉียนหันไปมอง “เกิดอะไรขึ้น?”หัวหน้าคนรับใช้รีบรายงาน “คุณหนูหายตัวไปครับ”อะไรนะ?ฉือเจียวหายตัวไป?ลี่มั่วเฉียนรีบวิ่งออกไป เขาวิ่งตรงไปที่ห้องของฉือเจียว แต่ห้องว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของฉือเจียว“เจียวเจียว! เจียวเจียว!” เขาหันไปถามคนรับใช้ “เธอหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”“คุณท่าน พอแม่บ้านเอารังนกไปให้ถึงเจอว่าในห้องไม่มีใคร ไม่มีใครเห็นว่าคุณหนูออกไปเมื่อไหร่ ผมคิดว่าเธอออกไปนานแล้วครับ”ลี่มั่วเฉียนสั่งเสียงเข้ม “รีบส่งคนออกตามหา! ต่อให้ต้องพลิกไห่เฉิงทั้งเมืองก็ต้องหาตัวเจียวเจียวกลับมาให้ได้!”หัวหน้าคนรับใช้รีบรับคำ “ครับ!”ลี่มั่วเฉียน
ฉือเจียวจับไหล่ของหลี่หลันไว้แน่น “แม่ ขอร้องล่ะ ช่วยหนูเถอะ ขอแค่แม่รับผิดทุกอย่างไว้คนเดียว แม่ก็จะสามารถปกป้องหนูได้”หลี่หลันมองฉือเจียว ชั่วชีวิตนี้เธอปูทางให้ฉือเจียวทุกอย่าง ฝากความหวังทั้งหมดไว้กับลูกสาวคนนี้ เป็นเธอเองที่สอนให้ฉือเจียวปีนขึ้นไปด้วยวิธีไม่เลือกหน้า ไม่ว่าจะเป็นการขโมยสถานะผู้มีพระคุณของฮั่วซือหาน หรือแย่งชิงตำแหน่งคุณหนูมหาเศรษฐี ทุกอย่างล้วนเกิดจากการยินยอมของเธอแต่สุดท้าย เธอก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่ตนเองก่อไว้เธอได้รับผลกรรมนั้นแล้ว!ความเห็นแก่ตัวของฉือเจียว คือผลผลิตจากมือของเธอและวันนี้ เธอกำลังจะถูกลูกสาวแท้ๆ ผลักไปสู่ความตาย“เจียวเจียว...แม่เป็นแม่ของลูกนะ ทำไมลูกถึงใจร้ายขนาดนี้...”ผั่บ!ฉือเจียวทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าแม่ เธอยื่นมือไปคว้าชายกางเกงของหลี่หลัน “แม่ หนูไม่มีทางเลือกแล้ว หนูจำเป็นต้องให้แม่หายไปจากโลกนี้ ถ้าแม่รักหนูจริง ช่วยหนูเถอะ ขอร้องล่ะ...”หลี่หลันมองฉือเจียวด้วยหัวใจสลาย จู่ๆ ก็แค่นหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆ สองครั้งจบแล้วนี่แหละคือชะตากรรมของเธอความจริงตอนที่ฉือไห่ผิงตาย เธอก็ควรจะรู้แล้วว่าจุดจบของเธอเป็นเช่นไร กระต่ายต
หลี่หลันดีใจสุดขีด รีบคว้ามือของฉือเจียวไว้ด้วยความหวังเต็มเปี่ยม ตอนนี้ฉือเจียวคือความหวังเดียวของเธอ เธอเชื่อว่าฉือเจียวจะมาช่วยเธอแน่นอนฉือเจียวมองหลี่หลันแล้วเอ่ยเรียก “แม่”หลี่หลันรีบโผกอดฉือเจียว “เจียวเจียว แม่อยู่นี่แล้ว”ฉือเจียวปล่อยให้หลี่หลันกอดอยู่แบบนั้น “แม่ ตอนนี้ท่านประธานลี่เริ่มสงสัยเรื่องชาติกำเนิดของหนูแล้ว”อะไรนะ?หลี่หลันตัวแข็งทื่อ “เจียวเจียว ทำไมท่านประธานลี่ถึงสงสัยได้ล่ะ?”“แม่ ก็เพราะหนูไปขอร้องเขาให้ปล่อยแม่ไง หนูอยากให้ท่านประธานลี่ยกโทษให้แม่ แต่เขาบอกว่าแม่เป็นแค่แม่บุญธรรมของหนู ไม่ใช่แม่แท้ๆ เขาเลยเริ่มสงสัยเรื่องชาติกำเนิดของหนู” ฉือเจียวทำหน้าตาน่าสงสารเหมือนจะร้องไห้หลี่หลันรู้สึกซาบซึ้งใจมาก “เจียวเจียว ลูกอุตส่าห์ไปขอร้องแทนแม่ แม่ดีใจจริงๆ แม่ยังคิดว่าลูกไม่ต้องการแม่แล้วซะอีก”“แม่ พูดอะไรแบบนั้นล่ะ ตอนอยู่ในห้องพัก ฉันที่ต้องชี้ว่าแม่เป็นคนทำก็แค่ถ่วงเวลาไว้เท่านั้น หนูจะทิ้งแม่ได้ยังไง จะไม่ช่วยแม่ได้ยังไง แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่ช่วยแม่ไม่ได้ ท่านประธานลี่ก็ยังเริ่มสงสัยเรื่องหนูอีก แม่ หนูควรทำยังไงดี?”“ถ้าหนูสูญเสียตำแหน่งคุณหนูแ