บทนำ

......

"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? ทำไมอาต้องมากับเขาด้วย?"

เสียงพูดที่ติดจะเป็นการตะโกนร้องของเด็กสาวร่างเล็ก ที่ยืนตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ เพราะเธอตามมาเจอชายหนุ่มที่เป็นทุกอย่างในชีวิตเธอ เป็นคนที่เธอรักและเป็นคนที่เธอไว้ใจและมอบทุกอย่างให้จนหมดสิ้น

เขาหลอกเธอจนวินาทีสุดท้าย บอกเธอว่ามีงานเช้า แต่กลับมาโผล่ที่ร้านอาหาร! พร้อมกับควงดาราสาวสวย ท่าทางสนิทสนม!!

"เป็นบ้าอะไรของเธอข้าว! กลับบ้านไปได้แล้ว!"

พายุกระชากแขนคนตัวเล็กทันที เมื่อเห็นว่าเธอนั้นจะเดินเข้าไปหาคู่ควงคนใหม่ของเขาที่ทำหน้าตาน่าสงสาร ราวกับสาวไร้เดียงสาที่ถูกกระทำไม่รู้เรื่องราวใดๆ

"อาบอกข้าวมาสิ! ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!? ฮึก!"

เสียงสะอื้นพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น ตอนนี้ข้าวหอมโมโหจนอยากจะร้องไห้ออกมาเต็มอก เธอทั้งเจ็บและเสียใจ เมื่อเห็นว่าผู้ชายที่พร่ำบอกรักเธอทุกวัน กำลังเดทกับผู้หญิงคนอื่นอยู่!

"บอกว่าให้กลับไปไง!!" เขาตะคอกใส่เธอด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง เพราะตอนนี้ผู้คนภายในร้านเริ่มหันมามองพวกเขาทั้งสามคนเป็นตาเดียว ราวกับตั้งใจดูละครเมียน้อยเมียหลวง...

"ไม่กลับ!!' ข้าวหอมสะบัดมือออก ท่าทีของเธอตอนนี้ทำให้ชายหนุ่มกุมขมับ เขาไม่ได้รู้สึกตกใจหรือกลัวสักนิด ที่โดนสาวเจ้าจับได้ แต่เขากลับรำคาญ เขามองว่าเธอนั้นช่างงี่เง่าไร้สาระสิ้นดี...

"ไหนอาพายุว่าอารักหนูไงคะ? แล้วทำไมอาถึงมีคนอื่น ฮือๆ "

ข้าวหอมร้องไห้โฮออกมาอย่างเจ็บปวด เธอทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างคนหมดเเรง เด็กน้อยไม่สนใจสายตาใครต่อใครที่มองมาเลยสักนิด บางคนเห็นใจ แต่บางคนกลับสมเพช...

"เดี๋ยวผมมานะครับพลอย " เสียงทุ้มเอ่ยกับคู่เดทที่นั่งเงียบอยู่ ก่อนที่จะกระชากร่างเล็กออกจากร้านทันที!

"เธอเป็นบ้าอะไรห๊ะ! มาที่นี่ทำไม!?"

​​​​​​"ทำไมอาต้องโมโหใส่ข้าวด้วย อาไม่ใช่หรอที่เป็นคนผิด อามีชู้!" เด็กน้อยไร้เดียงสาพูดออกมาตามความรู้สึกทั้งหมดไม่ปิดบัง

"ฉันจะมีอะไรมันก็เรื่องของฉัน! เธอมีสิทธิ์อะไรงั้นหรอ? "

"อย่าโง่ให้มันมากข้าว ฉันนอนกับเธอไม่ได้แปลว่าฉันรักเธอ"

"จำไว้ด้วยว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน ฉันให้ข้าวเธอกินให้เงินเธอใช้ เธอก็แค่ทำหน้าที่นั่งๆนอนๆ ทำให้ฉันพอใจ นั่นมันก็คือสิ่งที่เธอสมควรตอบแทนไม่ใช่หรอ?

"อย่ามาล้ำเส้นฉัน! เพราะมันอาจจะทำให้ฉันเขี่ยเธอทิ้งเร็วขึ้น!

.........

"เฮ้อออ~"  เสียงถอนหายใจยาวเหยียด จากเจ้าของร่างสมส่วน ผมสีน้ำตาลเข้มยาวสลวยถูกดัดเป็นลอนขับลุคให้ดูสวยมีเสน่ห์ บวกกับใบหน้าหวาน ที่คิ้ว ตา จมูก ปาก ทุกอย่างรับกับโครงหน้า ทำให้ความสวยของเจ้าหล่อนราวกับไม่ใช่คน แต่เป็นนางฟ้านางสวรรค์หลุดมาเดินอยู่บนโลกมนุษย์

ยิ่งผิวเนื้อขาวผ่องเรียบเนียนแบบฉบับลูกคุณหนู ทำให้ใครๆก็อดเหลียวมองและชื่นชมความงามของร่างนี้ไม่ได้...

"ข้าวหอม" ในวัย 23 ปี สวมชุดนักศึกษาจ้องมองตัวเองผ่านกระจกใสหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอในวันนี้แม้จะเข้มแข็ง และเข้าใจโลกมากกว่าในอดีตที่ผ่าน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอยังคงนึกถึงเรื่องราวที่เป็นความทรงจำทั้งดี และเลวร้ายนั่นเสมอ แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนก็ตาม...

ก็อก ๆ  ๆ

"เชิญนางงามหมายเลข1 นางสาวข้าวหอม ฉายาหนุ่มๆตอมยิ่งกว่าแมลงวันตอมขี้ เสด็จออกจากห้องได้แล้วค่าาา~"

เป็นเสียงเรียกแบบอลังการที่คนทั้งหอเป็นต้องได้ยินทุกครั้งที่มันแหกปาก เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก "เจแปน" หรือ "อิแปน" ที่เพื่อนๆชอบเรียก สาวประเภทสองที่หุ่นแมนกว่านักกีฬาเพาะกายซะอีก ถึงมันจะตัวใหญ่แต่หัวใจคิมิโนโต๊ะมากนะ...

"อิแปน! มึงจะร้องเสียงดังทำไหมเนี่ย!!"

"โถๆ ถ้ากูไม่แหกปากมึงจะออกมาไหม เร็วๆ เดี๋ยวกูก็พลาดว่าที่ผัวหล่อๆ ที่บริษัทไปหรอก"

"ผัวว่าซ่าน ตื่นค่ะอิแปน! ใครจะตาบอดมาเอามึง เป็นอิข้าวว่าไปอย่าง "

คู่กัดของแจเปนอีกคน "กวาง"สาวห้าวที่เป็นผู้ถ่ายทอดวิชามารทั้งหลายให้แก่ข้าวหอมตั้งแต่วันแรกที่เธอเลือกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่...

"จะบอกว่าผู้ชายตาบอดมาชอบกู?"

"จะบ้า! เพื่อนสวยวัวตายควายลืมหายใจขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนจะไม่ชอบ ถ้ามีนะ! กูว่าผู้ชายคนนั้นต้องพิการทางสายตา หรือไม่ก็สมองไม่ปกติ วาสนาไม่ถึงมึงแน่นอน"

กวางเอ่ยชมเพื่อนสาวอย่างจริงจัง เพราะไม่ใช่แค่ชื่นชมปากเปล่า ยังทำท่าทางประกอบอย่างโอเวอร์ เอาจริงๆเพื่อนเธอมีใครปกติสักคนไหมเนี่ย? จริงสิ ยังเหลืออีกคนหนึ่ง แต่วันนี้แค่ยังไม่มา

"พูดถูกใจ เอาไปยี่สิบ ฮ่าๆ ๆ"

แล้วเพื่อนเธอจะรู้ไหมนะ ...ว่ามันมีผู้ชายคนนั้นอยู่บนโลกใบนี้จริงๆ...