ตอนที่4. อย่าเพิ่งขยับ

ชูเท็นโดจิเห็นเพื่อนรักต้องมาสู้กับราฟก็กัดฟันด้วยความโกรธ แต่ว่าตอนนี้เขายกแขนยังแทบไม่ได้ แต่ก็แข็งใจพยายามลุกขึ้นมา

“อย่าเพิ่งขยับ” เสียงของอาทิตย์ดังขึ้นมา ชูเท็นโดจิหันมามองตาขวาง อาทิตย์ชักหวั่น ๆ แต่ก็แข็งใจเดินเข้าไปหา

“จะทำอะไร !”

“ข้ารักษาท่านได้” ชูเท็นโดจิมองอาทิตย์  ศุภมิตรได้ยินแบบนั้นก็รีบท้วงทันที

“เฮ้ย! คิดอะไรอยู่เนี่ย ไปรักษามันเกิดมันแว้งกัดเราขึ้นมาเล่า”

“แล้วเรามีทางอื่นหรือไงกัน ท่านศุภมิตร”อาทิตย์พูดทำให้ศุภมิตรพูดไม่ออก แม้ชูเท็นโดจิจะไม่ค่อยเชื่อใจอาทิตย์เท่าไหร่ แต่เห็นว่า อิบารากิโดจิต่อสู้แล้วตนเองมานอนเหมือนศพแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ เขาเลยต้องตัดสินใจ

“รีบทำเลย”  เมื่อได้ยินเช่นนั้น อาทิตย์ก็รีบลงมือทันที เขามือไม้สั่นร่ายมนตร์ ตะกุกตะกัก เกิดแสงสว่างวาบขึ้นมา ชูเท็นโดจิลุกขึ้นมาได้อีกครั้งความเจ็บปวดและบาดแผลหายไปหมด 

“อิบารากิ ถอย !” ชูเท็นโดจิตะโกน อิบารากิโดจิรีบถอยออกมา อรุณนภาเห็นอิบารากิโดจิถอยก็ทำตาม ชูเท็นโดจิวิ่งเข้าใส่ราฟ อีกฝ่ายเหวี่ยงค้อนมาแต่ชูเท็นโดจิหลบได้และพ่นไฟ ราฟหลบได้และเคลื่อนไหวมาอยู่ด้านหลังของชูเท็นโดจิ เงื้อค้อนคู่ขึ้นหมายจะฟาดปลิดชีพ แต่ชูเท็นโดจิหันขวับมาคว้าข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้ได้ ราฟพยายามกระชากมือออกมา แต่ไม่หลุดมันจึงออกแรงกดลงไป แขนของชูเท็นโดจิเริ่มสั่นขืนปล่อยไว้นานกว่านี้เขาอาจจะต้องแพ้ จึงเริ่มออกแรงบีบข้อมือของอีกฝ่าย จนราฟเริ่มรู้สึกเจ็บ ถือค้อนไม่ไหวจนต้องปล่อย ราฟเห็นท่าไม่ดีเลยแตะชูเท็นโดจิเข้าที่ชายโครง ความเจ็บทำให้เขาต้องปล่อยมือและถูกชกกระเด็น

ชูเท็นโดจิบาดเจ็บไม่น้อยซี่โครงแทบหัก แต่ก็ต้องรีบตั้งตัว ราฟกำลังจะไปหยิบค้อน ชูเท็นโดจิพ่นไฟใส่ค้อนจนแดง ราฟจับค้อนก็ต้องร้องโหยหวนมือทั้งสองไหม้ เป็นจังหวะให้เขาเข้าประชิดตัวและชกเข้าที่หน้าของอีกฝ่ายเต็ม ๆ แรงหมัดทำให้เลือดไหลกบปาก ฟันร่วงออกมาหลายซี่ ยังไม่ทันที่มันจะตั้งตัวได้ ชูเท็นโดจิกระหน่ำหมัดใส่ราฟไม่หยุด ราฟใช้มือไม่ได้เสียเปรียบเห็น ๆ หมัดสุดท้ายชกเข้าที่หัวเสียงกะโหลกแตกดังลั่น  ราฟตายแล้ว ชูเท็นโดจิหันไปทางพวกออร์คชี้นิ้วและพูดว่า “มีใครอยากตายอีกมั้ย !”

พวกออร์ดมองหน้ากันและเตรียมเข้ามารุมแต่จู่ ๆ พวกมันบางตัวก็รู้สึกเจ็บที่หูขวา อิบารากิโดจิปรากฏตัวตรงหน้าของชูเท็นโดจิและทิ้งของบางอย่างลงพื้น คือหูของพวกออร์คนั่นเอง พวกมันเห็นเช่นนั้นความกลัวก็บังเกิดในจิตใจ จึงรีบถอยทัพทันที เมื่อพวกมันไปกันหมดชูเท็นโดจิก็เข่าอ่อน

“สหายข้า” อิบารากิโดจิตกใจมาก เขาประคองชูเท็นโดจิเอาไว้

“เฮ้ย ! ไอ้หนู” ชูเท็นโดจิตะโกนขึ้นมา ทำให้ศุภมิตรกับอาทิตย์สะดุ้งโหย่ง  

“ไอ้หนูที่รักษาข้าเมื่อกี้ มาช่วยข้าเร็ว” อาทิตย์วิ่งหน้าตื่นไปหาชูเท็นโดจิ อรุณนภารีบร้องห้าม

“อย่า ! เรายังไม่รู้ว่ามันไว้ใจได้แค่ไหน” อิบารากิโดจิได้ยินเช่นนั้นก็เลยพูดสวนไปว่า

“พวกข้าอุตส่าห์ช่วย ยังจะสงสัยอะไรอีกเล่า” อาทิตย์ได้ยินเช่นนั้นก็เลยรีบเข้าไปรักษาชูเท็นโดจิทันที เมื่อหายแล้ว ชูเท็นโดจิก็รีบยกเหล้าขึ้นดื่ม

“เอ่อ เพิ่งหายอย่าเพิ่งดื่มเหล้าเลยนะขอรับ” อาทิตย์พูด ชูเท็นโดจิหันมามองตาขวาง ทำให้อาทิตย์กลัว อรุณนภารีบมาขวางเอาไว้ อิบารากิโดจิมองทุกคนแล้วถามว่า  “พวกเจ้าเป็นใคร แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน”

“แล้วเจ้าสองคนล่ะเป็นใครกันแน่” อรุณนภาถามเธอกำดาบแน่น เพราะยังไม่ไว้ใจทั้งสองคน ชูเท็นโดจิยังคงนั่งดื่มเหล้าต่อไป อิบารากิโดจิเลยต้องเป็นคนพูดแทน

“ข้าชื่อ อิบารากิโดจิ นั่นชูเท็นโดจิสหายข้า  พวกเราเป็นอสูรแล้วเจ้าบอกได้หรือยังว่าพวกเจ้าเป็นใครกันแน่” เมื่อได้ยินเช่นนั้นอรุณนภาก็เริ่มแนะนำตัวเองบ้าง

“ข้าคือ อรุณนภา เจ้าหญิงแห่งเผ่านรสิงห์ นี่คือ อาทิตย์น้องชายข้า ส่วนท่านนั้นคือ ท่านศุภมิตร เป็นนักสิทธิ์” ทั้งสองพยักหน้ารับรู้ ไม่มีท่าทีที่จะทำความเคารพใครเลย  นั่นทำให้อรุณนภาไม่ค่อยจะพอใจนักแต่เธอก็พูดต่อ

“ที่นี่คือ มหาสุวรรณทวีป ที่เจ้าเห็นเมื่อกี้เป็นออร์คสมุนของราชาปีศาจการอน พวกมันบุกมาโจมตีเพื่อจะยึดครองทั้งทวีปนี้ ตอนนี้เมืองถูกยึดไปหลายเมืองแล้ว”

ชูเท็นโดจิมองร่างที่ไร้วิญญาณของราฟ เขาคิด เจ้าออร์คตัวนี้ มันมีฝีมือที่ร้ายกาจ เขาสู้แทบจะไม่ได้ กลับเป็นแค่ลูกสมุน นั่นก็หมายความ เจ้าคนที่ชื่อ การอน ต้องมีฝีมือมากแน่ ๆ ทำให้เขาตัวสั่น รู้สึกว่าร่างกายร้อนรุ่ม “จะบอกว่าไอ้คนที่ชื่อ การอน เป็นหัวหน้าไอ้ตัวนี้เหรอ” อรุณนภาได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกกลัว

“ใช่ ! พวกนี้เป็นสมุนของการอน”  ชูเท็นโดจิยกเหล้าขึ้นดื่มอั้ก ๆ และหัวเราะเสียงดังลั่น ทำให้พวกอรุณนภาต้องปิดหู อิบารากิโดจิก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย อรุณนภาทนเสียงหัวเราะของทั้งสองไม่ไหวแล้วเลยตะโกนขึ้นมา “หยุดหัวเราะ สักทีเป็นบ้าหรือไง”

สิ้นเสียงของอรุณนภา ทั้งสองอสูรก็หยุดหัวเราะแล้วมองหน้ากัน ชูเท็นโดจิเอ่ยขึ้นมาว่า “อิบารากิ เจ้าได้ยินมั้ย” อิบารากิโดจิพยักหน้า ชูเท็นโดจิหันไปมองอรุณนภา แล้วถามว่า

“ไอ้คนที่ชื่อการอนอยู่ไหน”  อรุณนภาถึงกับสะดุ้งสุดตัวเธอพยายามตั้งสติก่อนที่จะตอบว่า

“น่าจะอยู่ที่เมืองนครสิงห์ พวกเรากำลังจะหาทางกลับไปที่เมืองเพื่อหาทางจัดการกับมัน จริง ๆ พวกเราให้ท่านศุภมิตรเสกอาวุธให้แต่...” นางเงียบไป ศุภมิตรนั่งหน้าจ๋อย ชูเท็นโดจิยกเหล้าขึ้นดื่มแล้วพูดว่า

“อาวุธเหรอ มีข้าสองคนดีกว่าอาวุธใด ๆ ในโลกซะอีกนะ จริงมั้ย ! อิบารากิ” อิบารากิโดจิ พยักหน้า     ชูเท็นโดจิหันมาพูดต่อ “เอาล่ะ พวกเจ้าต้องพาพวกเราไปหาไอ้คนชื่อการอนนั่น”

อรุณนภาตะลึงเธอจึงเรียกศุกมิตรกับอาทิตย์มาคุยกันให้ห่าง ๆ จากทั้งสองคน เธอรีบถามศุภมิตร

“นี่เราจะต้องพึ่งอสูรเลยเหรอ ท่านศุกมิตรส่งมันกลับไม่ได้เหรอ” ศุภมิตรถอนใจเฮือกใหญ่ เขาส่ายหน้าแล้วตอบว่า

“อย่าให้ข้าต้องร่ายมนตร์บทนี้ อีกเลยเพราะไม่รู้ว่าจะได้อะไรมาอีก แค่ไอ้สองตัวนี่ก็น่ากลัวพอแล้ว”

อรุณนภากับอาทิตย์เริ่มคิดหนัก การจะให้ศุภมิตรเสกอาวุธอีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่า จะได้อะไรมา ยิ่งเท่าที่เห็นทั้งสองก็มีฝีมือที่ร้ายกาจพอตัว อย่างน้อยก็สามารถสังหารพวกออร์คได้หลายตน และตอนนี้ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว สองพี่น้องมองหน้ากัน อรุณนภาหันไปทางทั้งสองอสูรแล้วพูดว่า “ข้าจะพาพวกเจ้าไปหาการอนก็ได้แต่พวกเจ้าต้องกำจัดมันให้ข้าด้วย”