ตอนที่5.ณ หมู่บ้านเกษตรกรรมแห่งหนึ่ง

ณ หมู่บ้านเกษตรกรรมแห่งหนึ่ง

บรรยากาศเงียบสงบเหล่าชาวนากำลังเกี่ยวข้าวในนา ซึ่งแปลกมากเพราะปกติ เวลาเกี่ยวข้าวกันนั้นชาวนาจะต้องร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน ให้สมกับที่เหนื่อยกันมานาน แต่คราวนี้หลายคนมีสีหน้าอมทุกข์ บางคนมีน้ำตาไหลออกมา ชายสูงวัยคนหนึ่งเห็นหลายคนเป็นเช่นนี้ก็เลยพูดขึ้นมา

“นี่เกี่ยวข้าวในนา แท้ ๆ นะโว้ย อย่ามาทำหน้าเศร้าสิวะ”

“โธ่! พ่อผู้ใหญ่พูดมันง่าย พวกเราก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าเกี่ยวไปเนี่ยพวกเราก็ไม่ได้กิน ทั้งที่เหนื่อยกันมาแทบตาย” หนึ่งในชาวนาพูดขึ้นน้ำตาเขาเริ่มไหลออกมา ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพูดว่า

“คิดว่าข้าไม่รู้สึกอะไรหรือไงกันวะ แต่เอ็งก็รู้นี่ ไปสู้กับพวกมันก็เหมือนกับฆ่าตัวตายเปล่า”

ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรกันต่อ เสียงระฆังก็ดังขึ้นมาเป็นสัญญาณว่าสิ่งพวกเขาไม่อยากเจอกำลังจะมาถึงแล้ว

            พวกออร์คกลุ่มใหญ่กำลังเคลื่อนพลมา หัวหน้าของพวกมันเป็นออร์ค มีรูปร่างอ้วนเตี้ยกว่าพวกออร์ค ตนอื่น แต่ถ้ายืนเทียบกับมนุษย์แล้วมันก็ยังตัวใหญ่อยู่ดี หัวโล้น มีตาโตเท่าไข่ห่าน มีฟันล่างยาวเลยปากออกมา  มันนั่งบนเสลี่ยง ชาวบ้านนำอาหารมากองตรงหน้าของมัน เจ้าออร์คเตี้ยลงจากเสลี่ยง มันหันมาหาผู้ใหญ่บ้านแล้วตะคอกใส่หน้าเขา “อะไรกันวะ ทำไมมีแค่นี้วะหา”

            “คะ คือว่า ช่วงนี้น้ำแล้งขอรับ ท่านอาคิม่อน แค่นี้พวกเราก็แทบจะไม่มีกินกันอยู่แล้ว” อาคิม่อนไม่ได้สนใจที่ผู้ใหญ่บ้านพูด แต่กลับพูดสวนไปว่า “มัวแต่ขี้เกียจล่ะไม่ว่า อีแบบนี้พวกเราไม่พอกินหรอกนะ”

            ผู้ใหญ่บ้านไม่กล้าเถียง ชาวบ้านหลายคนกลัวตัวสั่น บางคนก็จ้องมองด้วยความโกรธแค้น อาคิม่อนเคยโจมตีหมู่บ้านแล้วบอกให้ทุกคนเอาผลผลิตมาให้มัน  แต่เหมือนเจ้าอาคิม่อนจะไม่ได้สนใจว่าชาวบ้านจะรู้สึกไงมันมองไปที่ควายที่ชาวบ้านเลี้ยงเอาไว้ หันไปออกคำสั่งกับลูกน้องทันที

“เฮ้ย ! พวกแกไปควายทุกตัวในหมู่บ้านมาให้หมด”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นชาวบ้านทุกคนหน้าเสียผู้ใหญ่บ้านรีบไปเจรจา “ท่านครับ ไม่มีควายแล้วพวกเราจะทำนากันยังไงล่ะขอรับ”

“เรื่องของแกโว้ย ก็อยากเตรียมอาหารให้พวกเราน้อยเอง ถ้าจะไม่ให้พวกเราเอาควายไป ก็ไปเอา    เด็ก ๆ ของพวกแกมาแทนสิ ! ” คราวนี้ทุกคนหน้าถอดสีถ้าจะให้เลือก ทุกคนคงต้องเลือกลูกหลานมากกว่าควายแน่

มีชาวบ้านคนหนึ่ง เริ่มไม่เก็บอารมณ์ไม่อยู่แล้ว  เขาเห็นว่าอาคิม่อนเตี้ยกว่าออร์คตัวอื่น คงจะไม่ได้แข็งแรงอะไรมากจึงคว้าเสียม หมายจะฟาดอาคิม่อนให้ตาย แต่ว่าอาคิม่อนแย่งมาได้และฟาดไปที่หัวทำให้เขาตายคาที่

“นี่คิดว่าข้าตัวเตี้ย แล้วจะอ่อนแอหรือไง จะบอกให้ ถ้าไม่แน่จริงคุมพวกมันไม่ได้หรอกโว้ย ไปพวกเรากลับ” อาคิม่อนปีนขึ้นไปนั่งบนเสลี่ยง โดยไม่สนใจเสียงร้องไห้และเสียงด่าแช่งของพวกชาวบ้านเลย

กลุ่มของอาคิม่อนเดินทางผ่านป่าที่มีบรรยากาศเงียบสงัด จนทำให้เหล่าออร์ครู้สึกหวั่น ๆ อาคิม่อนรู้สึกได้เลยตะโกนว่า

“จะมากลัวอะไรแค่ป่ามันเงียบ ๆ” โดยพวกมันหารู้ไม่ว่า ตอนนี้มีแววตาอันดุร้ายกำลังจับจ้องพวกมันอยู่ เจ้าของแววตานั้นเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ไปอยู่ด้านหลังออร์คตัวหนึ่ง เขากางกรงเล็บออกมา และไปเชือดคอของอีกฝ่ายเลือดทะลัก ขาดใจตายโดยยังไม่ทันได้ร้องสักนิด

“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น” มีออร์คตัวหนึ่งหันมา แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรมือสังหารก็โจมตีออร์คตัวนั้นก่อน หลังนั้นมือสังหารก็เริ่มสังหารออร์คไปหลายตัว จนพวกออร์คต้องมารวมตัวกันเพื่อคุ้มกันอาคิม่อน ซึ่งมันก็เห็นท่าไม่ดีแล้ว แม้พวกออร์คจะแข็งแกร่งเพียงใดแต่ก็มาเจอกับศัตรูที่มองไม่เห็นแบบนี้ แถมอีกฝ่ายน่าจะชำนาญพื้นพอสมควร เลยตัดสินใจว่า

“ถอย” พวกออร์คถอยทัพไป โดยทิ้งข้าวของที่ปล้นมาเอาไว้

ที่หมู่บ้าน

            ชาวบ้านหลายคนทนไม่ไหวกับการโดนขูดรีดเช่นนี้ จึงตัดสินใจ หยิบอาวุธขึ้นมาหมายจะไปต่อสู้กับพวกออร์ค ผู้ใหญ่บ้านรีบห้าม

“เฮ้ย ๆ พวกเอ็งอย่าบ้านะ ไปสู้กับพวกมันด้วยจอบ เสียม แบบนี้ ก็ฆ่าตัวตายชัด ๆ ใจเย็น ๆ ก่อนเถอะ”

“จะให้เย็นยังไงไหวกันเล่า มันปล้นเราแทบทุกวันแบบนี้ ก็เหมือนพวกเราตายแล้วนั่นล่ะ”

“ข้ารู้ว่าพวกเอ็งโกรธ แต่ว่าให้ข้าขอให้ทางการช่วยดีกว่านะ” ผู้ใหญ่บ้านพยายามกล่อม แกนนำชาวบ้านได้ยินก็พูดว่า “ท่านก็รู้ดีตอนนี้หัวเมืองใหญ่น่ะ เกิดสงครามอยู่ใครจะมาช่วยเรา”

“ดูโน้น” มีชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนพร้อมกับชี้ไปด้านหลัง ควายของชาวบ้านกำลังเดินกลับมา เจ้าของรีบเข้าไปหา

“ใครก็ตามที่ช่วยเหลือชาวบ้านครั้งนี้ ขอให้เจริญ ๆ นะ” ผู้ใหญ่บ้านยกมือไหว้ท่วมหัว ผู้ช่วยเหลือแอบมองอยู่ห่าง ๆ  

อีกด้านหนึ่ง

            คณะเดินทางออกมาจากอาศรมของศุภมิตร นักสิทธิ์น้อยถอยใจเฮือกใหญ่ เขาไม่ได้อยากจากที่นี่ไปเลย แต่ถ้าอยู่ต่อ ชีวิตของเขาก็คงจะไม่ปลอดภัย ทั้งที่เขาเองมาออกบวชเพื่อหาความสงบ แต่เมื่อเกิดสงครามแบบนี้ ความเดือดร้อนก็มาหาเขาจนได้

“ข้าขอโทษนะท่านศุภมิตร ที่ข้านำความเดือดร้อนมาให้” อาทิตย์พูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ศุภมิตรหันมาแล้วพูดว่า

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าเองก็น่าจะถึงเวลาออกเดินแล้ว” อาทิตย์ยกมือไหว้ศุภมิตร เขาหันไปเห็นชูเท็น   โดจิที่กำลังดื่มเหล้าโดยมีอิบารากิโดจินั่งอยู่ข้าง ๆ เขาต้องมาฝากความหวังไว้กับอสูรสองตัวนี่งั้นเหรอ นี่มันเรื่องบ้าชัด ๆ

อรุณนภาเดินเข้าไปหาทั้งสอง เธอเพิ่งสังเกตว่าทั้งสองนั้นนอกจากมีเขาและชูเท็นโดจิก็มีตาเหมือนเสือแล้ว แทบจะไม่มีอะไรต่างจากมนุษย์มากนัก

“นี่จะมองอะไรนักหนาเนี่ย” อิบารากิโดจิพูดขึ้นมา เธอสะดุ้งโหย่งและบอกว่า “เราจะเดินทางกันแล้ว”