บทที่ 5

บิดาถอนหายใจก่อนจะเล่าเรื่องระหว่างสองตระกูลที่เกิดขึ้นมาเกือบสิบปีแล้วให้ฟัง บิดาของจ้าวตงหยางเป็นอดีตท่านแม่ทัพใหญ่ที่ดูแลชายแดนเหนือ สิบปีที่แล้วเกิดสงครามระหว่างแคว้นขึ้น เสวี่ยป๋อเหวินตอนนั้นเพิ่งจะขึ้นรับตำแหน่งเสนาบดีกรมคลังก็ถูกราชโองการให้จัดงบประมาณลงมาช่วยเหลือเรื่องเสบียงอาหารของกองทัพ

เรื่องเหมือนจะไม่มีอันใด แต่เสนาบดีคนเก่ายักยอกเงินในคลังไปเสียเกือบครึ่งถึงจะยึดทรัพย์ของเขามาเติมแล้วแต่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับเงินที่จะจัดซื้อเสบียง ทำให้เสบียงที่ถูกส่งไปเลี้ยงกองทัพไม่เพียงพอ อดีตท่านแม่ทัพใหญ่จ้าวจึงต้องเร่งเข้าโจมตีแคว้นเซี่ยก่อนที่เสบียงจะหมด ถึงแคว้นฉีจะได้รับชัยชนะในสงครามครั้งนั้นแต่ก็ต้องแลกมาด้วยชีวิตของอดีตท่านแม่ทัพใหญ่จ้าว

ถึงแม้จะไม่ใช่ความผิดของเสวี่ยป๋อเหวิน แต่มิใช่สำหรับจ้าวตงหยาง เขาคิดว่าเสวี่ยตงหยางจงใจตัดงบเสบียงกองทัพจึงเป็นเหตุให้บิดาเขาต้องเสียชีวิตลง หลังจากนั้นตัวเขาก็เข้าสู่สนามรบในวัยเพียงสิบสี่ปี ความโกรธแค้นในครั้งนั้นเขานำไปลงกับทหารของแคว้นเซี่ยจนสามารถนำชัยชนะกลับมาได้ 

ไม่ใช่คนตระกูลจ้าวทุกคนที่คิดเช่นจ้าวตงหยาง แม้แต่มารดาของเขาจะบอกความจริงให้ฟังแล้วว่าเสวี่ยป๋อเหวินเพิ่งจะเข้ารับตำแหน่งเงินในคลังที่แทบจะไม่มีเหลือแล้ว เขาก็ส่งมาให้กองทัพเสียทั้งหมด แต่เป็นจ้าวตงหยางที่ปิดหูปิดตาเชื่อเช่นที่ตนคิดไปแล้วจึงมิได้ฟังคำของมารดา

จินเยว่พอจะเข้าใจได้ เป็นเพราะเขาเสียใจจากการสูญเสียบิดามากเกินไปจึงมีความคิดเช่นนี้ขึ้น แต่แล้วยังไงบิดาของนางก็มิได้ผิดเสียหน่อย 

จินเยว่เตรียมน้ำให้บิดามารดาล้างหน้าล้างปากเรียบร้อยตัวนางก็เดินไปอาบน้ำที่ต้มไว้แล้ว ถึงอากาศทางเหนือจะเลวร้ายเพียงใด แต่จะไม่ให้นางอาบน้ำเลยก็เห็นจะไม่ได้ คงเป็นเพราะความเคยชินที่ต้องอาบน้ำอย่างน้อยวันละสองครั้ง แล้ววันนี้นางก็ทำงานบ้านเหงื่อเต็มตัวไปหมด จึงต้องกลั้นใจรีบอาบน้ำ

เครื่องใช้ภายในบ้านเป็นลู่ซานที่จัดหามาให้อย่างครบครัน อย่างน้อยที่นอนผ้าห่มก็อุ่นมากพอที่จะช่วยให้นางนอนหลับอย่างสบาย นางคิดถึงเตียงเตาที่เคยไปพักตอนไปเที่ยวทางตอนเหนือของจีน แต่จะทำขึ้นมาอย่างไรนางคงต้องนั่งนึกเสียก่อน ถึงจะเคยสอบถามวิธีทำมาแล้ว แต่หากให้ลงมือจริงก็คงจะยาก

จ้างตงหยางที่อยู่ในค่ายก็ได้รับรายงานจากทหารที่ส่งมาเฝ้าเรือนตระกูลเสวี่ย ถึงแม้ไม่มีเรื่องอันใด แต่ทุกวันทหารจะต้องกลับมารายงานเขาให้รู้ วันนี้เป็นกงจืออีกรอบที่ต้องกลับไปยังค่ายทหารเพื่อรายงานความเคลื่อนไหวของตระกูลเสวี่ย

"หลังจากที่ได้ของไปแ้ว แม่นางเสวี่ยก็นำชาใส่น้ำเชื่อมดอกกุ้ยเหมยมาให้ข้าน้อย..." เรื่องที่เขาพูดหาสาระอะไรมิได้เลย นอกจากจะเป็นการอวดว่าตนได้รับอาหารอะไรจากแม่นางเสวี่ย น้ำชาใส่น้ำเชื่อมดอกหอมหมื่นลี้ของนางหอมหวานมากเพียงใด 

จ้าวตงหยางคิ้วกระตุก เขาจำเป็นต้องมาฟังเรื่องอาหารในตระกูลเสวี่ย อร่อยมากเพียงใดหรือ แต่เป็น

จ้าวตงหยางสั่งให้คนของตนไปแจ้งกับจินเยว่ ว่าที่จวนของตนจะมีงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของมารดาของเขา แต่ยังขาดคนทำงานให้นางเตรียมตัวให้พร้อมไปช่วยงานที่จวนท่านแม่ทัพในอีกสองวันข้างหน้า

"เจ้าทำเกินไปหรือไม่ นางมิได้เป็นบ่าวของเจ้า ถึงนางจะเป็นบุตรีของนักโทษ แต่คดีของบิดานางก็ยังมิได้ตัดสิน เจ้าทำเช่นนี้ข้าคิดว่ามิเหมาะสมนัก" หลิวเหล่ยเอ่ยเตือนจ้าวตงหยางที่รังแกจินเยว่เกินไป

"อันใดคือเหมาะสม หรือไม่เหมาะสม ข้าเป็นคนตัดสินใจเอง" จ้าวตงหยางปรายตามองหลิวเหล่ยอย่างไม่พอใจ 

จินเยว่ที่ได้ฟังคำของสั่งของจ้าวตงหยางจากกงจือ ก็ขมวดคิ้วแน่น เขาให้นางไปเป็นคนรับใช้ในจวนท่านแม่ทัพเช่นนี้ มิใช่อยากดูหมิ่นนางอย่างนั้นหรือ

"เพียงวันเดียวแม่นางเสวี่ย คนในจวนท่านแม่ทัพขาดไปหลายคนขอรับ" กงจือรีบเอ่ยสมทับขึ้นเมื่อเห็นนางมิยอมรับปาก

จินเยว่ถอนหายใจก่อนจะพยักหน้ารับ จากนั้นนางจึงไปแจ้งบิดามารดา เรื่องที่ต้องไปช่วยงานฉลองวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าในจวนท่านแม่ทัพ

เสวี่ยป๋อเหวินกับเกาซื่อเกิดความกังวลใจขึ้นมา เพราะสิ่งที่จ้างตงหยางทำมิใช่หน้าที่ของบุตรสาวของตน แต่เขาต้องการจะรังแกคนตระกูลเสวี่ยที่กำลังตกต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด

"ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านมิต้องกังวล เพียงวันเดียวเท่านั้น หากข้าไม่ยินยอมท่านแม่ทัพจ้าวจะได้คิดว่าข้ายังนึกว่าตนเป็นบุตรีของท่านเสนาบดีอยู่" จินเยว่เอ่ยปลอบบิดามารดา พร้อมทั้งยกเหตุผลขึ้นมาพูดให้ทุกคู่คลายความกังวล

เพียงแค่วันเดียวคงไม่ใช้งานนางหนักจนตายหรอกกระมัง นางมิใช่ทาสของเขาเสียหน่อย คงอยากจะทำให้นางอับอายเสียมากกว่า

สองวันผ่านไปอย่างปกติ กงจือมารอรับจินเยว่ที่หน้าเรือนเพื่อพาไปส่งที่จวนท่านแม่ทัพ หลังจากที่ส่งนางเสร็จแล้วเขาก็ยังบอกว่าจะรอรับนางไปส่งที่เรือนหลังจากงานเลี้ยงเลิกแล้ว 

จินเยว่ส่งยิ้มขอบคุณให้กงจือ แล้วเดินตามบ่าวที่มารับเข้าไปในจวน บ่าวที่มารอรับนางชื่อว่า เสี่ยวหง 

เสี่ยวหงพาจินเจว่ไปเปลี่ยนเป็นชุดบ่าวก่อน จากนั้นก็พาไปพบจ้าวตงหยาง เพื่อฟังคำสั่งว่าจะให้นางทำงานอันใด

จินเยว่ไม่เข้าใจ บ่าวในเรือนเดินกันอย่างพลุกพล่านเหตุใดต้องให้นางมาด้วย หากไม่ผิดจากที่นางคิด งานนี้คงอยากให้คนอื่นได้เห็นบุตรสาวอดีตเสนาบดีมาเป็นบ่าวในจวนของเขาแน่

ถึงจะไม่พอใจเพียงใดแต่ในเมื่อมาแล้วก็จำต้องกลืนความโกรธลงคอไปก่อน และได้แต่ย้ำกับตัวเองตลอดเวลาว่า อย่าหาเรื่องใส่ตัว มิเช่นนั้น จ้าวตงหยางคงได้หาเรื่องรังแกนางอีกแน่