อ๋องนักรบ18

“นี่!” มือเล็กสะกิดคนตัวโต รั้งชายผ้าเขาแค่เพียงเบาๆ ทว่ากลับสะกิดหัวใจไม่เบา แล้วถามอีกว่า “ข้าต้องการเป็นคนรักของท่านบ้าง ต้องทำเช่นไร?”

ขณะเอ่ยยังมองอย่างแน่วแน่จริงจัง ไม่เว้นให้อีกฝ่ายตอบเป็นอื่น มีแต่ต้องบอกวิธีการให้กลายเป็นคนรักของเขาเท่านั้น

เรียวคิ้วคมเข้มเลิกขึ้นน้อยๆ หาได้ขมวดมุ่นเป็นปมไม่ รอยหยักลึกสายหนึ่งยังเกิดขึ้นตรงมุมปากยากระงับ เฉินเหอไท่ ตอบเสียงทุ้มต่ำเนิบช้าว่า

“เจ้าไม่ต้องทำอันใด แค่อยู่กับข้า”

ครานี้เป็นฝ่ายสตรีที่ขมวดคิ้วมุ่น “ข้าก็อยู่กับท่านแล้วอย่างไรเล่า นี่มิใช่คำตอบเกี่ยวกับคนรักเสียหน่อย ตอบมาดีๆ”

ร่างสูงหยุดเดินพาร่างเล็กหยุดตาม ปลายเท้าของทั้งสองเรียงขนาน ใบหน้าบุรุษหันมาทางสตรี สายตาพวกเขาสบประสาน แม้เพียงเลือนรางเพราะราตรีมืดสลัว แต่กลับแจ่มชัดเพราะใกล้กันมาก

เฉินเหอไท่จ้องนิ่งตรึงเซียนเซียนด้วยสายตาเข้มลึก

“คำตอบของข้าคือแค่เจ้าอยู่กับข้า” เสียงทุ้มนุ่มกว่าเดิมทั้งหนักแน่นยิ่ง

หญิงสาวยังมุ่นคิ้วครุ่นคิด ชั่วครู่ก็คลายหัวคิ้วเข้าใจได้ “แค่อยู่กับท่านก็คือคนรักของท่านแล้ว”

ชายหนุ่มพยักหน้าพึงพอใจ แล้วผินหน้าไปก้าวเดินต่อพลางเอ่ย “ย่อมเป็นเช่นนั้น”