บทที่ 1

"คุณเป็นพ่อที่แย่ที่สุดในโลกเลย! หนูเกลียดพ่อ!"

"เป็นเพราะพ่อนั่นแหละที่ทำให้โต้วโต่วถูกเรียกว่านังเด็กไม่มีพ่อ แถมพ่อยังทำให้แม่ถูกพวกมันทุบตีอยู่ทุกวัน มีเลือดออกตั้งเยอะเลยด้วย"

"พวกมันบอกว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป แม่จะต้องตาย โต้วโต่วไม่เอานะ! โต้วโต่วไม่อยากไร้พ่อขาดแม่อีกแล้ว..."

"พ่อบ้า โต้วโต่วกลัวมาก ๆ เลย! มาช่วยแม่ของหนูทีเถอะ ได้โปรด..."

กองบัญชาการอสูรรัตติกาล ณ เกาะร้างนอกประเทศ

หลี่ชิงเฟิงมองดูจดหมายที่อยู่ในมือ มันเป็นจดหมายที่ส่งมาจากต้าเซี่ย ลายมือบนจดหมายเห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กเขียนมา เพราะตัวอักษรขยุกขยิกและบางคำยังแทนที่ด้วยตัวอักษรพินอิน[1]

หลังจากเห็นจดหมายฉบับนี้ หลี่ชิงเฟิงก็ใจสั่นระรัว!

"เย่เซียว! เย่เซียว!"

หลี่ชิงเฟิงลุกพรวดแล้วตะโกนไปทางประตูสองครั้ง เงาร่างสายหนึ่งวูบผ่านประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว!

"พี่ใหญ่ ผมมาแล้ว" เย่เซียวพูดเสียงเบา

หลี่ชิงเฟิงกำจดหมายเอาไว้แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "จดหมายฉบับนี้เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ? ฉะ... ฉันมีลูกสาว?"

เย่เซียวผงกศีรษะ "ลูกน้องของผมเพิ่งจะส่งคนมายืนยันว่าเธอเป็นลูกสาวของพี่จริง ๆ เธอชื่อว่าหลี่โต้วโต่วและปีนี้ก็อายุได้ห้าขวบแล้ว"

ห้าขวบ...

เรื่องเมื่อตอนนั้นผ่านมาหกปีแล้วไม่ใช่เหรอ?

เมื่อหกปีก่อนเขาเจอเซี่ยเซียนอินภรรยาของเขา ความสัมพันธ์ของพวกเขาคืบหน้าไปอย่างรวดเร็วและกำลังจะแต่งงานกัน!

แต่ก่อนวันแต่งงาน เขาก็ถูกตระกูลเซี่ยใส่ความจนต้องติดคุก

เขาสิ้นหวังไปแล้วแท้ ๆ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะมีลูกสาวขึ้นมาจริง ๆ!

"เร็วเข้า! ฉันอยากกลับไปที่ต้าเซี่ยเดี๋ยวนี้เลย!"

หลี่ชิงเฟิงสาวเท้าเดินสุดกำลังไปตลอดทาง! สิ่งที่นึกออกคือเรื่องลูกสาวของตัวเอง! ตัวอักษรขยุกขยิกพวกนั้น...

พ่อบ้า! เจ็บชะมัด! หนูทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้วนะ!

หลี่ชิงเฟิงดวงตาแดงก่ำ "โต้วโต่ว รอพ่อก่อน! อีกไม่นานพ่อจะกลับไปแล้ว!"

ในฐานที่เป็นองค์กรขนาดใหญ่ที่สุดในโลก กองบัญชาการอสูรรัตติกาลจึงมีผู้ทรงอิทธิพลอยู่มากมายที่สามารถครองประเทศใดในโลกก็ได้ทั้งนั้น!

ทำให้การขึ้นเครื่องในไม่กี่นาทีไม่เป็นปัญหาเลย!

เมื่อหลี่ชิงเฟิงเดินออกมาจากประตูกองบัญชาการ เฮลิคอปเตอร์ลำเลียงก็จอดอยู่ตรงนั้นแล้ว ทว่าเขากลับไม่ได้หยุดฝีเท้าลงสักนิด คนร่างสูงทั้งสองคนกับเย่เซียวพุ่งเข้าไปในเฮลิคอปเตอร์!

"เร่งเครื่องเต็มสูบไปเลย!"

หลี่ชิงเฟิงที่อยู่บนเครื่องเอาแต่อ่านจดหมายที่โต้วโต่วเขียนถึงเขา เห็นได้ชัดจากตัวอักษรเลยว่าเธอจะต้องเป็นเด็กหญิงที่น่ารักมากแน่ ๆ

ทว่ายามนี้แต่ละตัวอักษรกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทั้งยังอับจนหนทาง!

ด้วยสติปัญญาของโต้วโต่ว เธอควรจะตายไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นหนทางสุดท้าย เธอจะเขียนจดหมายมาด้วยตัวเองทำไมเล่า?

เด็กคนนี้ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดสิ้นหวังแบบไหนกันจึงทำให้เด็กคนนี้กอดกุมความหวังเอาไว้ มิหนำซ้ำยังบอกว่าเธอเกลียดเขาอีกต่างหาก ทว่าในขณะเดียวกันก็ขอร้องให้เขาช่วยแม่กับตัวเธอด้วย?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หลี่ชิงเฟิงก็ดวงตาแดงก่ำ! เจตนาร้ายทั่วร่างก็พลันปะทุขึ้นมาทันที!

เจตนาร้ายเช่นนี้ถึงกับทำให้เฮลิคอปเตอร์แทบจะพังลงกลางท้องนภาอันกว้างใหญ่ไพศาล...

"พี่ใหญ่ ใจเย็น ๆ ก่อนเถอะ" เย่เซียวมองเขาด้วยสายตาเป็นกังวลพลางเอ่ยเสียงแผ่วเบา

หลี่ชิงเฟิงดวงตากลัดเลือด จากนั้นเขาก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วพูดว่า "ฉันคือจอมอสูรผู้น่าเกรงขามเชียวนะ! ยอดฝีมือทุกคนในโลกใบนี้ล้วนต้องสยบแทบเท้าของฉัน! แต่ลูกเมียของฉันกลับถูกทรมานอยู่ในต้าเซี่ยเช่นนี้! ฉันเป็นคนแบบไหนกัน! ควรจะเรียกฉันว่าตัวอะไรดี? จะให้ฉันใจเย็นได้ยังไงเล่า!!!”

หลี่ชิงเฟิงทอดสายตามองไปไกล จากนั้นก็เห็นเมฆฝนตลบม้วนอยู่บนท้องนภาราวกับว่ากำลังสำแดงความคลุ้มคลั่งในใจของเขา!

"ฉันขอสาบาน! ฉันกลับไปที่ต้าเซี่ยคราวนี้! ใครก็ตามที่มันทำร้ายลูกเมียของฉัน! ฉันจะฆ่าพวกมันให้สิ้นซาก!"

"เร็วเข้า!!!"

…….

ณ เมืองเซี่ยชวน ในอีกสองชั่วโมงให้หลัง

ในโรงงานรีไซเคิลเศษเหล็กแห่งหนึ่ง ชายชราวัยห้าสิบปีเศษกำลังใช้ไม้เท้าทุบตีหญิงสาวคนหนึ่ง

หญิงสาวสวมชุดขาดกะรุ่งกะริ่ง แต่กลับไม่อาจปกปิดความงามของเธอได้

"เซี่ยเซียนอิน! หล่อนยังคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเซี่ยอยู่รึไง? ถึงได้เอาเศษขยะมาให้ฉัน!"

ชายชราหวดไม้เท้าด้วยสีหน้าถมึงทึง! เซี่ยเซียนอินหวาดกลัวเสียจนเอามือกุมศีรษะและไม่กล้าขยับเนื้อตัว...

"แค่นั้น... มีแค่นั้นจริง ๆ คนอื่นเก็บไปหมดเลย ฉะ...ฉันสู้พวกเขาไม่ไหว" เซี่ยเซียนอินอธิบาย

ชายชราดวงตาแดงก่ำ "ไร้ประโยชน์สิ้นดี! ฉันขอบอกเลยว่าไม่มีอาหารให้เธอหรอก! ไปหาเอาเองทางนั้นซะ!"

เซี่ยเซียนอินกอดขาเขาไว้พลางเอ่ยเสียงสั่นเครือว่า "ฉันไม่กินก็ได้ แต่ขอหมั่นโถวให้โต้วโต่วสักสองลูกได้ไหม? โต้วโต่วไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้ว..."

ชายชราเหลือบมองแล้วยิ้มนิด ๆ "อยากกินหมั่นโถวงั้นเหรอ? รอเดี๋ยวนะ!"

หลังจากชายชราพูดจบก็หันหลังเดินเข้าไปในบ้าน จากนั้นก็หยิบหมั่นโถวลูกขาว ๆ อุ่นร้อนสองลูกออกมาแล้วทำท่าเหมือนจะขว้างไปตรงหน้าเซี่ยเซียนอิน "ใช่หมั่นโถวแบบนี้หรือเปล่าล่ะ?"

เซี่ยเซียนอินพยักหน้าอย่างมีความสุข "ขอบคุณ...ขอบคุณ..."

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบ ชายชราก็ขว้างหมั่นโถวเข้าไปในคอกสุนัขที่อยู่ข้าง ๆ ตนเอง!

หมาป่าก็พุ่งออกมาแล้วกลืนหมั่นโถวลงไป

"ฉันไม่ให้ขยะชิ้นนี้กับสุนัขอย่างหล่อนหรอกนะ! ยังอยากจะกินหมั่นโถวอีกไหมล่ะ? ไสหัวไปกินขี้ซะ!"

"ให้นังเด็กไม่มีพ่อคนนั้นอดตายไปเลยยิ่งดี! ฉันก็จะได้ขายหล่อนได้ราคางาม ๆ หน่อย!"

ชายชราถีบเซี่ยเซียนอินพลางสบถด่าแล้วเดินเข้าบ้านไป...

เซี่ยเซียนอินนั่งลงกับพื้นแล้วปาดน้ำตาพลางหันไปมองหมาป่าตัวนั้นด้วยใจเต้นรัว จากนั้นเธอก็ตะครุบมันเอาไว้...

ห้านาทีต่อมา เซี่ยเซียนอินก็เดินมาถึงประตูเล้าหมูที่อยู่หลังบ้านแล้วค่อย ๆ เปิดประตู ห้องมืดสนิทและแสงที่ลอดผ่านรอยแยกของประตูก็ฉายส่องลงบนใบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อย

เด็กหญิงตัวน้อยมีอายุราว ๆ ห้าหกขวบปี ใบหน้ามอมแมม แต่กลับคิ้วหนาตาโตแลดูน่ารักนักหนา...

"โต้วโต่ว กินหมั่นโถวสิ"

เซี่ยเซียนอินอุ้มโต้วโต่วแล้วหยิบหมั่นโถวใส่มือเธอ

"แม่คะ มือแม่เป็นอะไร? ทำไมถึงมีแต่เลือดเต็มไปหมดเลย..." โต้วโต่วถามเสียงเบา

เซี่ยเซียนอินรีบเอามือปิดบังรอยกัดและคราบเลือด จากนั้นก็กล่าวพลางยิ้มว่า "ไม่เป็นไรจ้ะ ตอนที่แม่หยิบเศษเหล็กเผลอไปข่วนโดนเข้าพอดี รีบกินหมั่นโถวเสียตั้งแต่ยังร้อน ๆ เถอะ"

"แม่คะ มาแบ่งกันคนละครึ่งลูกเถอะ"

"แม่ไม่หิวจ้ะ เมื่อสักครู่นี้แม่กินมาแล้ว โต้วโต่วรีบกินเถอะ" เซี่ยเซียนอินยิ้ม

โต้วโต่วเป็นเด็กไร้เดียงสาและไม่คิดว่าแม่จะโกหกเธอ ดังนั้นเธอจึงยิ้มให้พลางกัดกินลงไป "แม่คะ อร่อยมากเลยล่ะ!"

เซี่ยเซียนอินยิ้ม "ถ้าอร่อยก็กินเยอะ ๆ สิ หากไม่พอล่ะก็แม่จะทำให้กินเอง"

ขณะที่เซี่ยเซียนอินพูดอยู่นั้น จู่ ๆ เธอก็เห็นรอยฟกช้ำปรากฏอยู่บนแขนของโต้วโต่ว จากนั้นเธอก็หน้าเปลี่ยนสีทันที!

"โต้วโต่ว? รอยพวกนี้เกิดขึ้นได้ยังไง? พวกมันทุบตีลูกอีกแล้วเหรอ?" เซี่ยเซียนอินเอ่ยเสียงแผ่วเบา

เมื่อโต้วโต่วเห็นว่าไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไปแล้ว เธอก็ผงกศีรษะ "อืม หลังจากแม่ออกไป พวกมันก็ทุบตีหนู..."

"ทำไมพวกมันถึงทุบตีลูกล่ะ?"

"เพราะหนูหนีออกมา..."

"ลูกออกมาทำอะไรตรงนั้นเล่า? แม่บอกลูกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามมาเก็บขยะ? แม่เก็บเองได้!"

เมื่อโต้วโต่วเห็นว่าแม่ของเธอชักจะเริ่มโมโหขึ้นมาแล้ว เธอก็เอ่ยขึ้นด้วยความลังเลใจว่า "นะ...หนูไม่ได้ไปเก็บขยะ แต่หนูไปที่เรือนจำเพราะหนูอยากจะตามหาพ่อของหนู..."

"แม่คะ แม่คิดว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า? พ่อจะกลับมาช่วยพวกเราไหมคะ?"

"หนูเขียนจดหมายไปหาพ่อ แม่คิดว่าพ่อจะได้รับหรือเปล่าคะ? หนูอยากเจอพ่อจริง ๆ..."

"ต่อให้พ่อจะเป็นคนเลวที่ปล่อยให้พวกเราต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่ แต่... โต้วโต่วก็ยังอยากมีพ่อจริง ๆ นะคะ"

ดวงตาเจิดจ้าราวกับดวงดาวบนฟ้าของโต้วโต่วมองเซี่ยเซียนอินด้วยสายตาคาดหวัง แต่ยิ่งเธอเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งทำให้เซี่ยเซียนอินไม่กล้ามองหน้าเธอ เพราะไม่อยากให้ลูกของตนเองต้องเผชิญกับความจริงอันโหดร้ายตั้งแต่เยาว์วัย

"พ่อจะกลับมาจ้ะ ขอเพียงแค่โต้วโต่วเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย พ่อต้องกลับมาแน่ ๆ" เซี่ยเซียนอินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

โต้วโต่วยิ้ม "อื้ม โต้วโต่วจะเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย! โต้วโต่วจะต้องรอจนกว่าพ่อจะกลับมา!"

[1] ระบบการถอดเสียงภาษาจีนมาตรฐานด้วยอักษรละติน