ปกป้องอย่างเลือดเย็น3

เหม่ยหลินได้แต่พยายามพยุงร่างอ่อนแรงของตนเองเอาไว้จนสุดกำลัง นางเพียงเงยหน้าขึ้นมองบุรุษลึกลับที่บัดนี้กำลังยืนมองนางนิ่งงัน สายตาคมเฉี่ยวของเขากำลังมองมาทางนางอย่างเยือกเย็น

เหม่ยหลินไม่สามารถทำสิ่งใดได้มากไปกว่านี้ นางทำได้เพียงเงยหน้ามองตอบสบสายตาของเขานิ่งงันไม่ต่างกัน

นางมองเขาด้วยสายตาพร่ามัว ดวงตาของนางกำลังเต็มไปด้วยม่านน้ำสีใสที่นางพยายามแล้วที่จะเก็บข่มมันเอาไว้

เพียงครู่ภาพของบุรุษตรงหน้าที่เหม่ยหลินได้เห็นผ่านน้ำตาพลันนั่งลงอยู่ใกล้ๆ กันกับนาง

เขายกฝ่ามือขึ้นจับหน้าอกของเขาก่อนจะค่อยๆ นั่งลงพร้อมกับอาการไอออกมาเป็นโลหิตสีแดงฉานปนดำจากริมฝีปากได้รูปของเขา

เหม่ยหลินได้เห็นยิ่งตาโตตกใจพลันถลาร่างงามเข้าหาแล้วรีบเอื้อมมือสั่นเทาของนางขึ้นจับประคองช่วงไหล่กว้างใหญ่ของเขาด้วยสัญชาตญาณอย่างลืมตัวลืมความกลัวเกรงของตนไป

นางลูบแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเขาด้วยสัญชาตญาณของนางที่มีเช่นเดียวกัน

หญิงสาวยังคงไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใดในขณะที่ชายหนุ่มก็ยังคงไว้ซึ่งท่าทางน่ากลัวน่าหวาดหวั่นน่ายำเกรง

เขาเพียงปรายสายตาคมเฉี่ยวมองใบหน้าของเหม่ยหลินนิ่งงันและปล่อยให้นางลูบแผ่นหลังกว้างใหญ่ให้เขาไปมิได้ปฏิเสธอันใดออกมา

เหม่ยหลินลูบแผ่นหลังให้บุรุษลึกลับไปพลางเอื้อมฝ่ามือของตนอีกข้างหนึ่งขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองให้ออกจากดวงตาไป

หญิงสาวทำได้แค่นั้น นางทำอย่างนั้นโดยมิรู้ได้ว่าควรทำตัวอย่างไรดี  

นางทำได้แค่เพียงปาดน้ำตาของตนให้ออกจากวงหน้าไปพร้อมๆ กับลูบแผ่นหลังให้กับบุรุษลึกลับน่ากลัวผู้นี้ทั้งอย่างนั้น

บุรุษลึกลับแซ่หงจึงหรี่สายตาคมจ้องมองหญิงสาวนิ่งงัน เขาเห็นนางยังคงเนื้อตัวสั่นเทาไม่เบา ใบหน้าสวยหวานของนางยังคงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ริมฝีปากของนางยังคงเม้มเข้าหากันน้อยๆ อาการหวาดกลัวของนางยังคงฉายชัด ในขณะที่ฝ่ามือเรียวเล็กของนางก็ยังคงลูบแผ่นหลังให้เขา ส่วนมืออีกข้างก็ยังคงยกขึ้นมาปาดน้ำตาของตัวเองออกเป็นระยะๆ

กิริยาอย่างนั้นของสตรีตรงหน้าทำเขายิ่งนั่งนิ่งจ้องมอง

“ข้าไม่เป็นไร” เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจของบุรุษลึกลับแซ่หงกล่าวออกมาเพียงเบาๆ

“ข้าก็ไม่เป็นไร” เหม่ยหลินจึงเปล่งเสียงแว่วหวานส่งผ่านลำคอระหงออกไปอย่างมิรู้ได้ว่าควรเอ่ยสิ่งใดมากไปกว่านี้ นางค่อยๆ ลดฝ่ามือของตัวเองออกจากแผ่นหลังของเขาแล้วถอยหลังออกมาก่อนจะนั่งลงข้างๆ เขาอย่างหมดเรี่ยวแรง

นางยังคงเค้นเสียงออกมาแผ่วเบา “ท่านบาดเจ็บ”

บุรุษแซ่หงก้มมองใบหน้างามก่อนตอบเสียงแหบเบาผ่านลำคอแห้งผาก “งูพิษตัวนั้นไม่ธรรมดา”

“หากผู้ที่ถูกกัดเป็นข้า” เหม่ยหลินยังคงเอ่ยคำออกมาแผ่วเบา “ข้าคงตายไปแล้วกระมัง”

“ย่อมเป็นเช่นนั้น” เขาตอบกลับเบาๆ

“ข้า...” หญิงสาวช้อนตามองเขา “ขอบคุณท่าน” นางกล่าวออกมาจากใจจริง เห็นได้ชัดว่าเขาช่วยนาง

กลัวก็กลัว แต่ทว่า...เขาช่วยชีวิตนาง

ทั้งๆ ที่เขาเป็นบุรุษน่ากลัว มองมุมไหนก็อันตราย แต่เขากลับมีน้ำใจช่วยเหลือนาง...

บุรุษลึกลับผู้นี้ช่วยนางจากงูพิษ ช่วยนางจากบุคคลอันตรายทั้งหลายที่นอนตายอยู่บนพื้นนั่น

หากเขาไม่ฆ่าคนพวกนั้น คนที่จะถูกฆ่าเสียเองแน่นอนว่าย่อมจะต้องเป็นนาง

“ข้า...ขอบคุณท่าน” เหม่ยหลินยังคงเอ่ยย้ำคำเดิม นางเงยหน้าจ้องมองบุรุษลึกลับแบบตรงๆ สายตาสวยหวานของนางแสดงออกถึงความอ่อนโยนจริงใจ

ในขณะที่บุรุษลึกลับแซ่หงเพียงก้มมองตอบกลับนางด้วยสายตาเยียบเย็น เขามิได้ว่ากล่าวสิ่งใดแม้ครึ่งคำ ใบหน้าได้รูปคมคายของเขายังคงฉายแววดุดันแลเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง ทว่ากลิ่นอายแผ่รังสีสังหารรุนแรงกลับลดทอนความเข้มข้นลงเหลือแค่บางเบา

ทั้งสองเพียงจ้องมองใบหน้ากันและกันอยู่อย่างนั้นนิ่งนาน...