จากลา1

เหม่ยหลินยกฝ่ามือน้อยๆ ที่อาการสั่นเทาเริ่มเบาบางขึ้นเพื่อใช้ชายผ้าตรงข้อมือซับน้ำตาที่ยังคงเปรอะเปื้อนอยู่เต็มใบหน้าให้หมดไปทั้งด้านซ้ายด้านขวา

ในขณะที่บุรุษร่างสูงใหญ่ที่ด้านข้างนางเพียงนั่งนิ่งๆ ไม่ว่ากล่าวสิ่งใด

“ข้าเสียมารยาทต่อหน้าท่านแล้ว” เหม่ยหลินเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเมื่อระลึกได้แล้วว่านางทำเรื่องน่าอายเหลือเกินกับกิริยาร่ำไห้อย่างนี้ หลายคราเสียด้วย

“ไม่เป็นไร” บุรุษแซ่หงเพียงตอบคำนิ่งๆ สายตาเฉี่ยวคมของเขายังคงจับจ้องใบหน้างดงามซีดเซียวไร้สีเลือดของเหม่ยหลินไม่วางตา

เหม่ยหลินนิ่งเงียบอีกครู่หนึ่ง ริมฝีปากสีชมพูที่แห้งผากของนางเริ่มคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนเอ่ยวาจาเบาๆ

“ข้าคงต้องกลับแล้ว...”

บุรุษแซ่หงส่งเสียงอืมในลำคอเบาๆ พลางเบนสายตาคมเข้มออกจากวงหน้าของสตรีข้างกายเพื่อมองไปทางอื่น ก่อนลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงแล้วเดินข้ามศพทั้งหลายออกมายังธรณีประตูแล้วมองออกไปยังลานกว้างข้างล่างวัดแห่งนี้

ในระยะทางหลายจั้ง สายตาเรียวคมดุจพญาเหยี่ยวของเขาสามารถมองเห็นได้ไม่ยากเย็น ไกลออกไปจากตรงนี้ที่เขายืนอยู่ มีรถม้าคันใหญ่จอดอยู่ มีบ่าวไพร่ชายหญิงจำนวนหนึ่งยืนอยู่รอบรถม้าคันนั้น

“นั่นเป็นรถม้าของข้าเอง” เหม่ยหลินบอกกล่าวแก่เขาด้วยน้ำเสียงแผ่วหวานเมื่อลุกขึ้นแล้วเดินตามบุรุษร่างสูงออกมาจนมายืนเคียงข้างกับเขาแล้วมองออกไปยังทิศทางเดียวกัน นางเห็นรถม้าและบ่าวไพร่แค่ริบหรี่เพราะอยู่ไกล หากแต่ก็มองได้ไม่ต่างจากชายหนุ่มข้างกาย

“ข้าคงต้องลาก่อน...” นางกล่าวพลางเงยหน้าขึ้นมองบุรุษแซ่หงอีกครู่หนึ่งด้วยสายตาคล้ายกับต้องการขออนุญาตบางอย่างแบบกล้าๆ กลัวๆ

บุรุษลึกลับแซ่หงจึงก้มหน้าลงมองสายตาอย่างนั้นของเหม่ยหลินก่อนเอ่ยเสียงต่ำ “เจ้ามีอะไร?”

“ข้า...เอ่อ...” เหม่ยหลินอึกอักทำท่าทางคล้ายไม่แน่ใจคล้ายไม่กล้าคล้ายกับว่าควรจะบอกออกไปผสมปนเป

“มีอะไรก็ว่ามา!” เสียงเข้มเอ่ยออกมาอย่างทรงอำนาจ

เหม่ยหลินได้ยินน้ำเสียงทรงพลังอย่างนั้น นางถึงกับต้องหลุบตาก้มหน้าลงต่ำอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจเงยหน้าขึ้นอีกครั้งแล้วมองสบตาคมเข้มของเขา นางค่อยๆ เอ่ยออกมาอย่างระมัดระวัง

“ท่านจำสิ่งใดไม่ได้ แม้แต่นามของตน เช่นนั้นแล้ว...”

ร่างสูงโปร่งตรงหน้าเริ่มหรี่ตามองเมื่อได้ยิน เหม่ยหลินถึงกับต้องหยุดเอ่ยคำพลางสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนเอ่ยออกมาอย่างต่อเนื่องแค่เพียงเบาๆ

“ข้าแน่ใจ ว่าท่านไม่ธรรมดา การแต่งกายรวมถึงกลิ่นอายจากเรือนกายของท่านบอกกล่าวออกมาได้เป็นอย่างดี รวมทั้งฝีมือการสังหารของท่าน”

“แล้วอย่างไร?” ชายหนุ่มถามเสียงห้วน

เหม่ยหลินกลั้นใจกล่าวต่อ “หากแต่ท่านยังไม่อาจรู้ว่าใครเป็นมิตรใครเป็นศัตรู”

บุรุษแซ่หงได้ฟังจึงหรี่ตาคมเข้มจนเล็กแคบลงจ้องมองเหม่ยหลินนิ่งงัน