ตอนที่ 19 เลือดเย็น

 งานเฉลิมฉลองนี้ มิใช่เพื่อใครอื่นแต่เพื่อ เซี่ยเฟิงจวิ้น บุตรชายคนโตแห่งตระกูลเซี่ยชายหนุ่มผู้ได้รับการกล่าวขานว่าเกิดมาพร้อมพรสวรรค์เหนือสามัญอัจฉริยะที่โลกฝึกตนต่างจับตามองตั้งแต่ยังเยาว์วัยในยามที่เขาก้าวสู่วัย 19 ปีทั่วทั้งลานกว้างของตระกูลล้วนเต็มไปด้วยคำยกยอ

“สมแล้วที่เป็นบุตรของเซี่ยเหวินเทียน!”“รูปโฉมสง่างาม พรสวรรค์เฉียบคม หาใครเทียบเคียงได้ยากยิ่ง!” ชายหนุ่มผู้นี้ยิ้มรับถ้อยคำเหล่านั้นด้วยสีหน้าสุขุมและมั่นใจยามเขาหัวเราะ เสียงหัวใจของสตรีทั้งงานก็แทบหยุดเต้นยามเขายกจอก สุราหอมก็คล้ายจะขับเคลื่อนพลังวิญญาณรอบตัวผู้เป็นบิดา เซี่ยเหวินเทียน ยืนอยู่เบื้องหน้าบุตรชายใบหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจถึงขีดสุดในฐานะผู้นำตระกูลผู้แข็งแกร่งเขาไม่ต้องเอ่ยคำใด… แต่เพียงยืนเฉย ๆ ก็ราวกับเป็นศูนย์กลางของฟ้าและดิน

ข้างกายเขาคือ เซี่ยนเยวี่ยหลาน ฮูหยินใหญ่ ผู้เปี่ยมด้วยความงามและบารมีนางคือสตรีเพียงหนึ่งเดียวที่ได้รับสิทธิ์ในการยืนเคียงข้างผู้นำตระกูลทั้งที่จริงแล้วข้างกายเขานั้นมีผู้หญิงมากมาย

"เซี่ยนเยวี่ยหลาน เจ้าช่วยทำหน้าดีๆ หน่อยได้ไหม ช่วยรักษาหน้าข้าหน่อย" เสียงกระซิบของ เซี่ยเหวินเทียน ดังเบา ๆ ข้างหูนาง แม้ริมฝีปากของเขายังคงประดับไว้ด้วยรอยยิ้ม แต่สายตากลับเฉียบคมดั่งคมดาบที่ใช้กรีดคำตำหนิลงบนหัวใจของนางตั้งแต่งานเริ่มขึ้น เขาสังเกตเห็นว่าใบหน้าของนางแสดงออกอย่างฝืนฝืนแม้นางจะพยายามยิ้มให้สมบทบาทขอ มารดาผู้ภาคภูมิใจแต่ในทุกครั้งที่เสียงยกยอหลั่งไหลมายังบุตรชายของนางหัวใจของนางกลับยิ่งแน่นตื้อยิ่งเสียงหัวเราะดังขึ้นมากเท่าไหร่เงาอดีต ก็ยิ่งกระซิบสะท้อนกลับมาในจิตใจของนางชัดเจนเท่านั้น

ยี่สิบปีก่อน...นางให้กำเนิดทารกน้อยเพศหญิงใบหน้าของเด็กคนนั้นงดงาม อ่อนโยน และแววตาใสกระจ่างดุจน้ำค้างยามรุ่งแต่ก่อนที่นางจะได้อุ้มลูกนานกว่าสองวันทารกน้อยผู้นั้นกลับถูกตราหน้าว่า ไร้พรสวรรค์เซี่ยเหวินเทียนเอ่ยคำนั้นกับนางด้วยสีหน้าเฉยชาหากไม่อาจรักษาหน้าของตระกูล ก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อ

นางผู้เป็นแม่จำต้องตัดใจ ทอดทิ้งเลือดเนื้อในอกเพียงเพื่อรักษาความโปรดปรานจากชายคนรักเพียงเพื่อเกียรติของตระกูลที่เขาหวงแหนยิ่งกว่าชีวิตของใครนาง…ไม่ได้แม้แต่จะตั้งชื่อให้ลูกสาวของตนด้วยซ้ำ

ปีถัดมา นางให้กำเนิด เซี่ยเฟิงจวิ้น ชายหนุ่มรูปงามผู้เปี่ยมพรสวรรค์ความภาคภูมิใจสูงสุดของเหวินเทียน และกลายเป็นโล่กำบังอดีตที่น่าอัปยศของตระกูลแต่โชคชะตากลับโหดร้ายกว่านั้นปีต่อมา เมื่อนางคลอดบุตรอีกครั้งทารกผู้นั้นกลับถูกกำจัด ด้วยน้ำมือพ่อของเขาเอง... เพราะเขาก็ไร้พรสวรรค์เช่นกัน

ครั้งแล้วครั้งเล่า…เด็กน้อยผู้ไม่สมบูรณ์แบบสำหรับตระกูล ถูกลบเลือนราวไม่มีตัวตนนับสิบชีวิตบางคนยังไม่ทันได้ร้องไห้ครั้งแรกก็ถูกตัดสินว่าควรตายเพื่อไม่ให้เป็นรอยด่างในภาพลักษณ์ของตระกูลเซี่ยบัดนี้... มีลูกเพียง 5 คนที่ยืนอยู่เคียงข้างเซี่ยเหวินเทียนแต่ละคนเกิดจากสตรีต่างมารดาแต่ทุกคนมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน “พรสวรรค์อันน่าตื่นตะลึง”พวกเขาคือหมากที่ชายผู้นั้นภาคภูมิใจและในขณะเดียวกัน... ก็เป็นรอยมีดที่กรีดลงบนหัวใจของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่าเซี่ยนเยวี่ยหลานยืนนิ่งใบหน้าสง่างามยังคงแย้มยิ้มบาง ๆ แต่ในดวงตาของนาง… คือมหาสมุทรแห่งความว่างเปล่าไร้ชีวิต“หากเจ้าไม่พอใจก็จงดับลมหายใจของข้าซะ” น้ำเสียงของ เซี่ยนเยวี่ยหลาน เอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็นและเฉียบขาดไร้ซึ่งความสั่นไหว…ไร้ความหวาดกลัวแต่แท้จริงแล้ว คำพูดนั้นไม่ได้เป็นเพียงการประชดประชันหากแต่เป็นประโยคที่เปี่ยมด้วยความสิ้นหวังและหมดสิ้นศรัทธา เซี่ยเหวินเทียน หันขวับมามองนาง ใบหน้าของเขายังคงรักษารอยยิ้มไว้แต่ในแววตากลับแผดเงาแห่งความขุ่นเคืองที่กำลังปะทุอยู่ภายใน

“เจ้า... เจ้านี่มันช่างน่าชังนัก หึ!” เสียงของเขาแม้จะเบา แต่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่สั่นสะเทือนอยู่ภายในอกแต่เพราะในยามนี้ แขกเหรื่อมากมายจากทั่วหล้าเบียดเสียดอยู่รอบกายเขาจึงไม่กล้าแม้แต่จะแสดงออกอย่างอัปยศ

บริเวณหนึ่งในมุมมืดของงานเลี้ยง ใต้เงาเสาศิลาและม่านผ้าสีเงินที่พัดไหวตามสายลมยามค่ำหญิงสาวผู้หนึ่งยืนเงียบ... แววตาของนางเย็นชาและแน่นิ่งไป๋เสวี่ยหรง นางจ้องมองฉากตรงหน้าโดยไม่เอ่ยคำแววตาคู่งามของนางไร้ซึ่งแววสะท้อนใด ๆ ใบหน้าเรียบเฉย ราวกับเทพีแห่งน้ำแข็งที่ถูกหล่อหลอมขึ้นจากความเงียบงันนางมองชายหญิงผู้ให้กำเนิดตนเองหนึ่งคือผู้นำตระกูล ผู้มีใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม…แต่มือเปื้อนเลือดอีกหนึ่งคือหญิงที่เคยอุ้มท้องนางไว้…แต่กลับทอดทิ้งนางเพื่อศักดิ์ศรีบาดแผลในอดีต...ไม่ต้องเปิดออกก็ยังคงเจ็บ

ฮูหยินใหญ่ เซี่ยนเยวี่ยหลานหญิงงามผู้เป็นหน้าเป็นตาของตระกูล...ลุกเดินออกไปจากงาน โดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามองแผ่นหลังของนางที่ห่างไกลออกไปนั้น สง่างามและเงียบงันแต่สำหรับเซี่ยเหวินเทียนแล้วมันคือฉากแห่งความอัปยศที่ไม่ควรปรากฏในงานเลี้ยงระดับนี้

“ฮูหยิน! กลับมา” เขาเผลอตัวจะตะโกนเรียกนางตามสัญชาตญาณแต่เมื่อสังเกตเห็นสายตาของแขกนับร้อยจ้องมองอยู่รอบข้างเขาก็กลืนคำพูดนั้นลงไปแทบจะทันทีริมฝีปากที่ฝืนยิ้มใบหน้าที่ถูกปั้นขึ้นด้วยทักษะการแสดงขั้นสูงสุดเขาหัวเราะเบา ๆ พร้อมหันไปกล่าวกับแขกผู้มีเกียรติที่ยืนอยู่ใกล้ตัว

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า... ช่วงนี้ฮูหยินใหญ่ของข้าดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายนัก”“นางอาจต้องพักผ่อนมากขึ้น ข้าคงต้องขออภัยแทนนางด้วยจริง ๆ” น้ำเสียงของเขานั้นอ่อนโยนและเป็นมิตร จนแขกหลายคนพยักหน้าเข้าใจทว่า... หากมีผู้ใดได้ยินเสียงในใจของเขาในยามนี้พวกเขาจะได้ยินเพียงแค่คำรามของเปลวเพลิงแห่งความขุ่นเคืองเนื้อตัวของเซี่ยเหวินเทียน... กำลังสั่นเทาไม่ใช่เพราะความอ่อนแอแต่เป็นเพราะความโกรธที่ถูกตอกย้ำกลางงานเลี้ยงต่อหน้าสายตาของบุคคลสำคัญทั่วทั้งเมืองหลวงเขาเค้นยิ้มต่อไป...แต่ภายในนั้นกำลังปะทุและสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตไม่ใช่ “ความล้มเหลว” แต่คือ “การเสียหน้า”

ใต้แสงจันทร์ที่ทอดผ่านผิวน้ำอันเงียบสงบของทะเลสาบในเขตหลังจวน สายลมยามราตรีพัดแผ่วพาเสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะเบา ๆ ทว่าไม่อาจกลบเสียงสะอื้นที่สั่นไหวอยู่ภายในเงามืดนั้นได้เลยฮูหยินใหญ่ เซี่ยนเยวี่ยหลานอดีตสาวงามแห่งยุคผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นดั่งอัญมณีล้ำค่าในหมู่สตรีทั้งแผ่นดินในค่ำคืนนี้... กลับกลายเป็นเพียงเงาร่างของหญิงคนหนึ่งที่สวมมงกุฎแห่งศักดิ์ศรีด้วยหัวใจที่แตกร้าวร่างของนางยืนสั่นเทาอยู่ริมทะเลสาบเสียงสะอื้นขาดเป็นห้วงหยาดน้ำตาไหลอาบลงบนแก้มงามที่เคยเชิดสูงอย่างหาญกล้าบัดนี้ช่างดูบอบบาง… เปราะบางจนแทบจะพังทลายได้เพียงปลายนิ้วสัมผัส

“ลูกแม่… แม่ขอโทษ...”“แม่ขอโทษ...ที่เคยเลือกรักคนผิด ขอโทษ...ที่ละทิ้งเจ้า...”

นางยกมือขึ้นปิดหน้า ราวกับไม่กล้าจะมองแม้แต่เงาสะท้อนของตนเองในผืนน้ำเพราะสิ่งที่สะท้อนกลับมา ไม่ใช่หญิงงามผู้สูงศักดิ์แต่เป็นแม่ผู้ทอดทิ้งบุตรของตน…ด้วยน้ำมือของความกลัวและศักดิ์ศรีในยามที่จิตใจถูกกรีดลึกด้วยความสำนึกเสียงหนึ่ง…เสียงที่เย็นเยียบประหนึ่งน้ำแข็งพันปีดังขึ้นจากด้านหลังของนาง

“ท่านมีหัวใจกับเขาด้วยอย่างงั้นเหรอ?” เสียงนั้นนิ่ง… เยือกเย็น… และกรีดแทงดุจมีดที่ไม่ต้องเปื้อนเลือดก็ทำให้คนฟังขาดใจได้ เซี่ยนเยวี่ยหลานสะดุ้งเฮือกนางรีบเช็ดคราบน้ำตาอย่างลวก ๆ หันหลังกลับมาด้วยความตื่นตระหนกแววตาที่เคยเฉียบคมและสงบนิ่ง บัดนี้อาบไปด้วยความสับสนและตกใจสิ่งที่นางเห็น…คือหญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างอรชร ผิวพรรณขาวซีดเยือกเย็นดุจหยกน้ำแข็งเรือนผมดำสนิทปลิวไหวใบหน้าถูกปกปิดด้วยหน้ากากสีเงินที่แวววาวราวกับจันทรานางไม่เคยเห็นสาวน้อยผู้นี้มาก่อนแต่เหตุใด…

เพียงแค่สบตากันผ่านช่องหน้ากากนั้นหัวใจของนางกลับสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่ราวกับอะไรบางอย่างที่ลึกสุดในจิตใต้สำนึก… กำลังกระซิบเรียก

“เจ้าเป็นใคร...” เซี่ยนเยวี่ยหลานถามออกมาอย่างแผ่วเบา แม้น้ำเสียงจะสั่น แต่ก็เปี่ยมไปด้วยแรงดึงดูดจากความรู้สึกบางอย่างที่ยังไม่เข้าใจ