ตอนที่ 18 ผู้ให้กำเนิด

 ก่อนที่วันแห่งการประมูลจะมาถึงช่วงเวลาที่ผู้คนส่วนใหญ่ใช้ไปกับการวางกลยุทธ์ ชั่งน้ำหนักทรัพย์สิน หรือจัดเตรียมสมบัติล้ำค่าเพื่อช่วงชิงสิ่งของในตำนานไป๋เสวี่ยหรง กลับเลือกใช้เวลานี้กับบางสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า...นางกำลังขุดรากถอนโคน "อดีต"

ณ ห้องพักชั้นบนสุดของโรงเตี้ยมหรูหญิงสาวผู้มีรูปลักษณ์งดงามเกินมนุษย์นั่งอยู่หน้าโต๊ะเตี้ยรอบตัวนางเต็มไปด้วยแผ่นไม้จารึก ม้วนหนังสือ และสมุดบัญชีการค้าจากยุคเก่าสายตาของนางสงบนิ่งแต่ลึกในแววตานั้นเต็มไปด้วยเพลิงแค้นที่เงียบงันเย็นเยือก...ล้ำลึก...และพร้อมจะกัดกินทุกสิ่ง "ตระกูลเซี่ย" ชื่อที่ผู้คนทั้งแคว้นต่างยกย่องคือหนึ่งในตระกูลสูงศักดิ์ ผู้มีอำนาจควบคุมทั้งเศรษฐกิจ อำนาจการปกครอง และเครือข่ายอาคมโบราณภายนอก พวกเขาเปรียบได้กับเสาหลักของโลกแต่สำหรับนาง... พวกเขาคือสิ่งมีชีวิตที่ต่ำตมที่สุด

เพียงเพราะไร้ปราณ...พวกเขากลับเลือกทิ้งทารกน้อยไว้กลางหิมะ ให้พายุกลืนกินดั่งเศษผงไร้ค่า มิใช่แค่เพิกเฉย แต่เป็น คำสั่งที่เย็นชาไร้หัวใจจากสายเลือดของตัวเอง ไม่ใช่เพราะตระกูลไม่รู้ว่าทารกคือใครไม่ใช่เพราะพวกเขาพลาดแต่เพราะ กลัวเสียชื่อเสียงกลัวว่าลูกหลานคนแรกของตระกูลจะกลายเป็น ตราบาปของความไร้พรสวรรค์และพวกเขา… เลือกจะ "ฝังตราบาปนั้น" ด้วยมือของตัวเอง

เวลาผ่านไปยี่สิบปีบัดนี้ หญิงสาวที่พวกเขาเคยละทิ้ง...กลับกำลังนั่งอ่านโครงสร้างภายในของตระกูลอย่างเงียบเชียบ

ยิ่งนางได้ศึกษาลึกลงไป...ยิ่งนางได้เห็นโครงสร้างที่ซับซ้อน ไป๋เสวี่ยหรง ก็ยิ่ง…ยิ้มแย้ม

ไม่ใช่รอยยิ้มของความภาคภูมิใจในสายเลือด ไม่ใช่รอยยิ้มของความซาบซึ้งในต้นกำเนิดอันสูงส่งแต่คือรอยยิ้มที่เรียบเฉียบ เย็นชา… และเต็มไปด้วยความสุขอันบิดเบี้ยว “ช่างเป็นโครงสร้างที่สวยงามนัก…แต่ก็น่าเสียดาย… เพราะมันควร ‘ถูกพังครืน’ ด้วยมือของข้า” ตระกูลที่รักศักดิ์ศรีจนเหนือความเป็นคนกล้าทิ้งสายเลือดของตนเองเพื่อรักษาหน้าตา ที่ภายนอกสวมใส่ไว้อย่างประณีตพวกเขาน่ะหรือ...คือชนชั้นสูง?

นางไม่ได้แค้นเพียงเพราะถูกทอดทิ้ง แต่สิ่งที่นางต้องการทำ… คือ ทำลายหลักคิดของพวกเขาทำให้โลกได้เห็นว่าเกียรติที่สร้างบนรากฐานของการเหยียบย่ำสายเลือดตนเอง… มันคือ ของปลอม ยิ่งนางเข้าใจตระกูลเซี่ยมากขึ้นนางยิ่งไม่อยากอ้างชื่อของพวกเขานางไม่รู้สึกภาคภูมิใจแม้แต่น้อยหากย้อนเวลากลับไปได้…นางก็ยังยินดีที่จะถูกทิ้งแต่ในชาติใหม่นี้นางจะเป็นผู้เลือก… ว่าใครจะได้อยู่ และใครจะต้องถูกกวาดทิ้ง

“จงรักษาหน้าตาไว้ให้ดี ตระกูลเซี่ย…เพราะอีกไม่นานข้าจะทำให้พวกเจ้าต้องถอด หน้ากาก ด้วยตัวเอง”

ใต้เงามืดของค่ำคืน ท่ามกลางแสงดาวที่โปรยปรายเต็มท้องฟ้าร่างของหญิงสาวในชุดสีขาวบริสุทธิ์เหินลอยกลางอากาศอย่างเงียบงันคลื่นพลังเยือกเย็นแผ่ซ่านจาง ๆ รอบตัวนางราวม่านหมอกน้ำแข็งไป๋เสวี่ยหรงแฝงกายในเงาของหมู่ดาวใบหน้าถูกปิดบังด้วยหน้ากากเงินที่ดูสง่างามแต่ไร้อารมณ์ในยามนี้นางมิใช่เด็กสาวแห่งหมู่บ้านจิ่วอันอีกต่อไปแต่คือตัวตนที่สูงส่งดุจเซียนในเงามืด ผู้แบกอดีตที่ยังไม่ถูกสะสาง

ตรงหน้าของนาง… คือภาพที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่ในความฝันจวนตระกูลเซี่ย หลังคาซ้อนเป็นชั้น สูงตระหง่านจนเกือบแตะขอบฟ้าแนวกำแพงหินแกะสลักยันต์โบราณล้อมรอบทั้งหุบเขาลานฝึกตนกระจายตัวเป็นสิบเขต ป้อมเวรยามกระจายทั่วทุกจุดวิหารบรรพชนตั้งตระหง่านอยู่ใจกลาง พร้อมเปลวไฟนิรันดร์ที่ไม่เคยดับมานับร้อยปีมันคือความยิ่งใหญ่… ที่มองดูแล้วทำให้ผู้คนต้องก้มหน้าโดยไม่รู้ตัว

"ที่นี่เอง...สถานที่ที่เคยเลือกว่า ข้า…ไม่คู่ควรแม้แต่จะหายใจ ต้องหยาบช้าถึงขั้นไหนกัน? ถึงจะยอมทิ้งสายเลือดขอตัวเอง เพื่อรักษาหน้าตา" แม้จะผ่านมานาน…แต่ภาพในคืนวันนั้นยังแจ่มชัดในจิตของนางหิมะที่ปกคลุมทั่วผืนป่า ร่างทารกเล็กจ้อยในผ้าบาง ๆ ลมหายใจรวยริน ดวงตาที่เปิดไม่สุด…แต่กลับได้เห็น “เงา” ของคนที่หันหลังให้โดยไม่แม้แต่จะลังเล

ในขณะที่ไป๋เสวี่ยหรงกำลังลอยตัวอยู่เหนือยอดเขา มองลงไปยังคฤหาสน์ตระกูลเซี่ยอย่างเงียบงันดูเหมือนว่าโชคชะตาในคืนนี้จะลอบกระซิบคำเชื้อเชิญให้แก่นาง...เบื้องล่างนั้นมีแสงสีระยิบระยับจากตะเกียงนับร้อยลอยอยู่กลางลานกว้างเสียงดนตรีเบา ๆ แว่วลอยขึ้นมาพร้อมเสียงหัวเราะชื่นมื่นเหล่าบุรุษหญิงสาวในชุดหรูหรา ผู้สูงศักดิ์ ผู้เยาว์วัยตลอดจนสาวใช้และคนรับใช้ ล้วนมารวมตัวกันภายใต้ราตรีแห่งการเฉลิมฉลอง

ตระกูลเซี่ยจัดงานเลี้ยงที่ลานกว้างโอกาสเช่นนี้ หาได้ยากยิ่งเพราะเป็นงานที่เปิดให้สมาชิกตระกูลทุกสายเลือด รวมถึงพันธมิตรและเหล่าผู้ติดตามได้เข้าร่วมภายในค่ำคืนนี้… ผู้คนของตระกูลเซี่ยจึงปรากฏตัว “พร้อมหน้าพร้อมตา”

“เป็นโอกาสดี…” ไป๋เสวี่ยหรงพึมพำกับตนเอง เสียงเบาดุจลมหายใจ “ข้าจะได้เห็น... ใบหน้าแท้จริงของพวกเขาเสียที”

นางคิดถึงคำพูดของ ไป๋จิงซูผู้ซึ่งเป็นสาวใช้ธรรมดาของตระกูลเซี่ย… ที่กลายเป็นแม่ของนางด้วยหัวใจอันอ่อนโยนเคยบอกกับนางด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและเศร้าสร้อยว่า “พ่อของนาง... คือผู้นำตระกูลเซี่ย” ในตอนนั้น ไป๋เสวี่ยหรงยังไม่ใส่ใจนักแต่คืนนี้…ภายใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวนางจะใช้ดวงตาของตนเอง… เพื่อจดจำใบหน้าของเขาบุรุษที่เลือก “ชื่อเสียงของตระกูล” แทนเสียงร้องแรกเกิดของลูกตัวเอง

นางล่องกายลงอย่างแผ่วเบา ซ่อนตัวอยู่ในเงาของเสาหินดวงตาคมกริบภายใต้หน้ากากกวาดมองทั่วทั้งงานเลี้ยงลานกว้างกลางจวนในค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยแสงไฟ ตะเกียงหลากสีลอยอยู่เหนืออากาศเสียงพิณแว่วดังขับกล่อมกับเสียงหัวเราะเจือกลิ่นสุราหอมอ่อนเหล่าผู้อาวุโส บุตรหลาน และแขกเหรื่อต่างร่วมงานเลี้ยงด้วยท่าทีเบิกบานและที่ศูนย์กลางของทุกสายตาคือบุรุษผู้หนึ่งที่โดดเด่นเกินใครเขายืนอยู่กลางกลุ่มชนราวกับเป็นเสาหลักของทุกสิ่งใบหน้าคมคาย ท่าทางมั่นคงดุจขุนเขาแววตาคมลึกที่แฝงไปด้วยอำนาจ ไม่ต้องเอ่ยวาจา ผู้คนก็พร้อมก้มหัวให้

“…นั่นสินะ… ชายผู้เป็นผู้นำตระกูลเซี่ย เซี่ยเหวินเทียน… ชายผู้เป็นพ่อของข้า” ไป๋เสวี่ยหรงมองดูเขาไม่มีความอาลัยไม่มีน้ำตามีเพียงความแน่ใจว่าผู้ชายผู้นี้ คือคนที่เคยสั่งให้เด็กทารกที่ไร้พลังปราณ ถูกทิ้งให้ตายในพายุหิมะ... ด้วยคำว่าเพื่อรักษาหน้าตระกูลแม้ระยะจะไกล แต่นางก็รับรู้ได้ทันทีถึงระดับพลังปราณอันลึกล้ำที่แผ่ออกมาจากร่างของเขาบารมีที่สะท้อนออกมาในทุกฝีก้าว นั่นคือผู้นำที่แท้จริง… แต่สำหรับนาง เขาคือ ชายที่สั่งทิ้งลูกแท้ ๆ ของตนกลางหิมะ และข้างกายของเขาคือหญิงสาววัยกลางคนผู้มีความงามเกินบรรยายนางดูราวกับบุปผาในฤดูเหมันต์ที่ไม่เคยโรยราผิวพรรณผุดผ่อง เครื่องแต่งกายหรูหราทว่ามีรสนิยมและที่สำคัญ… ใบหน้านั้นช่างละม้ายคล้ายคลึงกับไป๋เสวี่ยหรงจนน่าตกใจ

“ไม่ผิดแน่… เซี่ยนเยวี่ยหลานนางคือฮูหยินใหญ่… และก็คือแม่ผู้ให้กำเนิดของข้า” หญิงสาวผู้นั้นยิ้มพูดคุยกับแขกเหรื่อด้วยท่วงท่าของสตรีผู้สูงศักดิ์น้ำเสียงของนางนุ่มนวล รอยยิ้มอ่อนโยนผู้คนรอบข้างต่างชื่นชมในความงามและวางตนของนางแต่สำหรับไป๋เสวี่ยหรงไม่มีคำว่าอ่อนโยน ใด ๆ ตกถึงใจของนางเลยแม้แต่น้อย

“ไม่ว่าท่านรู้… หรือแค่ยอมเงียบ… มันก็ไม่ต่างกันสุดท้าย ท่านก็เลือกจะปล่อยให้ข้า… ตายไป โดยไม่เหลียวแล”

ยิ่งนางจ้องมองผู้เป็นพ่อ ผู้เป็นแม่ยิ่งได้เห็นท่าทีสูงศักดิ์ของพวกเขาที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและเกียรติยศภายในอกของนางกลับยิ่งปั่นป่วนด้วยไอเย็นที่เกินบรรยายนางไม่โกรธ…นางไม่เศร้า…นางแค่เฝ้ามองด้วยใจที่เย็นชาดุจขั้วโลก

"จงยิ้มให้เต็มที่เถอะ…""เพราะเมื่อฤดูแห่งการคืนสนองมาถึงข้าจะเป็นหิมะแรก ที่กลบฝังตระกูลของพวกเจ้าไปทั้งตระกูล"