บทที่ 4 แม่

“นั่นสิ ทำไมวันนี้อาจารย์มาช้า” พอลลี่บ่นเมื่อผ่านไปได้ห้านาทีแล้ว

“เดี๋ยวก็มา” รินลณีว่า สิ้นคำของรินลณีประตูห้องก็เปิดออก

“แก ๆ นั่นต้นไม้ใช่เปล่า” พอลลี่กระซิบกระซาบกับเพื่อนเมื่อเห็นหนุ่มหล่อดีกรีเดือนมหาวิทยาลัยผู้มีชื่อว่าพฤกษาชื่อเล่นว่าต้นไม้

“ไม่นะ นั่นคนไม่ใช่ต้นไม้” ใบเฟิร์นว่า

“อีเฟิร์น” พอลลี่จีบปากจีบคอว่าเพื่อน แต่ก็ไม่วายกวาดตามมองรอบห้องเรียน นาน ๆ จะได้เรียนรวมกับสาขาอื่น เธอเลือกเรียนวิศวะเพราะอย่างนี้นี่แหละ มีแต่ผู้ชาย

“กลุ่มของต้นไม้นี่ก็มีแต่คนหล่อ ๆ เนอะ โสดอีกต่างหาก” ใบเฟิร์นกระซิบกับพอลลี่ที่กำลังสแกนหนุ่ม ๆ

“หล่อจริงแหละ ทะเลก็โคตรหล่อได้ยินว่ากลับมาโสดแล้วนะ” พอลลี่อัปเดตข่าวสารให้เพื่อนรับรู้

“อ้าว! เลิกกับแฟนแล้วเหรอ” ลูกคู่อย่างใบเฟิร์นถามอย่างสงสัย

“ใช่น่ะสิ สาวเจ้าเขาไปคบกับรุ่นพี่มั้ง” ผู้รู้ผู้ตื่นและเบิกบานอย่างพอลลี่รู้ดีทุกอย่าง

“ตั้งใจเรียนเหมือนใส่ใจเรื่องชาวบ้านพวกแกคงได้เอ” รินลณีที่นั่งติดกับพอลลี่หันมาดุเมื่อเพื่อนทั้งสองที่คุยกันจุกจิกไม่ยอมหยุดทั้งที่อาจารย์เริ่มสอนแล้ว

“ใช่ ๆ” ใบบัวเองก็รำคาญเช่นกันรีบสนับสนุน

สองสาวที่โดนเพื่อนทั้งสองคนดุรีบหุบปากทันที แหมก็เรื่องชาวบ้านมันน่าสนใจว่าเรื่องที่อาจารย์สอนนี่นา

สองสาวฝาแฝดกลับถึงห้องในเวลาทุ่มกว่า ห้องของพวกเธอเป็นคอนโดมิเนียมขนาดสามสิบตารางเมตรเป็นห้องสตูดิโอ ราคาค่าเช่าเดือนละหนึ่งหมื่นบาทถ้วน

“เหนื่อยจัง” ใบบัวบ่น

“ไปอาบน้ำไป”

“โทรหาแม่ก่อน” ใบบัวหยิบโทรศัพท์มือถือกดวิดีโอหาแม่ทันที รอสายเพียงไม่นานแม่ของเธอก็รับสาย

“แม่จ๋า คิดถึงแม่จัง” น้องเล็กของบ้านส่งเสียงทักทายผู้เป็นแม่โดยที่ใบเฟิร์นก็ขยับหน้าให้เข้ามาอยู่ในจอด้วยกัน

‘คิดถึงเหมือนกัน’ ผู้เป็นแม่เอ่ยมาตามสาย

บุญญา คุณแม่เลี้ยงเดี่ยววัยเกือบสี่สิบยังคงสวยสะพรั่ง เพราะมีลูกตั้งแต่วัยใส ปากกัดตีนถีบเลี้ยงลูกมาเพียงลำพัง ความขยันไม่เคยทำให้อดตายเป็นเรื่องจริง

“เดี๋ยวก็ปิดเทอมแล้วจะได้อยู่กับแม่แล้ว” ใบบัวยังคงอ้อนแม่ไม่หยุด ครั้งแรกที่จากบ้านมาเพื่อเรียนต่อเธอร้องไห้คิดถึงแม่และคิดถึงบ้านแทบทุกคืนดีที่มีใบเฟิร์นคอยปลอบใจ

‘กินข้าวกันหรือยัง’ ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวทั้งสอง

“กินแล้วแม่”

‘อยากกินอะไรก็กินนะ ไม่ต้องประหยัด’ เสียงย้ำมาตามสายเพราะบุญญารู้ดีว่าลูกสาวทั้งสองมักจะประหยัดเพราะรู้ว่าแม่ต้องหาเงินเพียงลำพังส่งเสียทั้งสองเรียน เด็กทั้งสองอยู่ในสภาวะขัดสนตั้งแต่ชั้นประถมทำให้ยังคงติดนิสัยประหยัดเกินเหตุมาตั้งแต่ตอนนั้น แต่เวลานี้อาชีพนักเขียนของบุญญามีรายได้เป็นกอบเป็นกำตั้งแต่นิยายเรื่องหนึ่งได้ทำเป็นซีรีส์

ใครจะคิดว่าเพียงแค่เปลี่ยนแนว ชีวิตเธอกับลูกก็เปลี่ยนไปตลอดกาล จากที่เคยเขียนนิยายชายหญิงรักโรแมนติกมาตั้งแต่เด็กทั้งสองยังอยู่ในท้อง

เมื่อห้าปีที่แล้วบุญญาเปลี่ยนแนวและสร้างนามลับสำหรับนิยายวายชายรักชาย แค่เรื่องเดียวก็เปลี่ยนชีวิตของเธอและลูกไปตลอดกาล นี่แหละที่เขาเรียกว่าจังหวะชีวิต

“รู้แล้วน่า คุณนักเขียนใหญ่” ใบเฟิร์นเอ่ยแซวผู้เป็นแม่เรียกเสียงหัวเราะจากทั้งน้องและแม่

‘แม่ว่าซื้อรถสักคันไหมจะได้ไปเรียนสะดวก’ แม่ผู้รวยแล้วอยากจะเปย์ลูกสาวทั้งสองคน

“ไม่เอาแม่ หาที่จอดยาก” ใบเฟิร์นเป็นคนพูดและใบบัวก็พยักหน้าเห็นด้วย

‘เออ แม่ขายที่พ่อผู้ใหญ่ได้ด้วยนะ ได้ค่านายหน้าเยอะเลย’ อีกอาชีพที่ทำเงินเป็นกอบเป็นกำ เมื่อท้องไม่มีพ่อบุญญาก็ย้ายจากกรุงเทพฯ ไปอยู่ที่วังน้ำเขียว แรก ๆ เธอก็แค่ลงประกาศเล่น ๆ ตามช่องทางโซเชียลแต่ใครจะคิดว่าจะขายได้

และนั่นก็เป็นอีกอาชีพที่ทำให้บุญญาสามารถใช้คำว่ารวยแล้วกับลูกได้

“แม่เก่งที่สุด/แม่เก่งที่สุด” สองสาวยกนิ้วหัวแม่มือชูให้แม่เป็นการประกาศว่าแม่ของพวกเธอเก่งที่สุด ทั้งสามคุยกันเรื่องสัพเพเหระอยู่เกือบชั่วโมงจากนั้นก็ร่ำลากันและทุกครั้งบุญญาจะอวยพรลูกด้วยคำพูดเดิมเสมอ

‘ดูแลตัวเองนะลูก กินอิ่ม นอนหลับและตั้งใจเรียน’

“ค่ะแม่”

ใบบัวกดวางสาย พลันนึกถึงเรื่องราวเมื่อเธออายุสิบเจ็ดปี วันที่แม่พาเธอและใบเฟิร์นไปฝังยาคุม

“แม่ไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนแม่ การท้องโดยที่ไม่พร้อมไม่ใช่เรื่องสนุก”

แม่ต้องเสียสละมากมายเพื่อเธอและพี่สาว เสียสละแม้แต่ครอบครัวของแม่เอ

ข้อความของใครบางคนเด้งขึ้นบนแถบแจ้งเตือนบนสุดของโทรศัพท์ ใบบัวอ่านการแจ้งเตือนโดยที่ไม่ได้กดเข้าไปอ่านในช่องทางแชต เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธออ่านแล้ว

ตอบเร็วเดี๋ยวเขาก็รู้สิว่าเธอแอบรออยู่ แค่แอบรอนะ ไม่ได้รอจริง ๆ นะ

ภีมเองครับ : เพิ่งออกเวรครับ

         “ใครอยากรู้กันเล่า” คนไม่อยากรู้พึมพำ

         ภีมเองครับ : กินข้าวหรือยังครับ

         ถึงจะเห็นข้อความแต่เธอไม่มีทางตอบอีกฝ่ายแน่เวลานี้สองทุ่มกว่าแล้วใครยังไม่กินก็บ้าแล้ว

         “เป็นอะไร” ใบเฟิร์นออกมาจากห้องน้ำเห็นน้องสาวทำปากขมุบขมิบก็อดถามขึ้นไม่ได้

         “เปล่า” มีพิรุธเห็น ๆ จากอาการของน้องสาวบอกได้คำเดียวว่ามีพิรุธสุด ๆ

         “มีอะไรต้องเล่านะโดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย” ใบเฟิร์นคาดคั้นเอากับน้องสาว

         “ไม่มีอะไร” ใบบัวพูดเสียงเบา ใจหนึ่งก็อยากเล่าให้พี่สาวฟังแต่อีกใจก็ไม่กล้าเล่า ภีมเป็นเพื่อนกับหมอพัฒน์ซึ่งเป็นสามีของรินลณีเพื่อนเธอทั้งสองคน หากเพื่อนรู้เรื่องของเธอกับหมอภีมแล้วพวกเราทั้งหมดจะมองหน้ากันติดได้อย่างไร