หงุดหงิด

“บ้า เกินไปไหม” ไข่มุกอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเพื่อนกลับมาเล่าความจริงที่เจอให้ฟังหลังจากที่หายไปสองวันเต็ม

“ถามพ่อก่อนไหม คุยกับพ่อก่อน” เจนน้ำตาคลอ ฝ่ามือกุมมือของขนมเอาไว้จนแน่น ว่าแล้วทำไมขนมหายไปเลย ปกติเพื่อนเธอไม่ใช่คนแบบนั้น ขนมไม่มีวันทำให้ใครเป็นห่วง ไม่เคยหายไปเงียบๆ แบบนี้ถ้าไม่มีเหตุผลจริงๆ

“คุยแล้ว คำขอโทษมันตอบแทนทุกอย่างแล้ว ถ้าพ่อไม่มีเมียอีกคนพ่อจะขอโทษทำไม”

“เมียใหม่พ่อแกตอแหลว่ะขนม ทำเป็นโทรกลับทั้งที่แกไม่ได้โทรหา อยากแสดงตัวมากกว่า” คนที่อารมณ์ร้อนมากที่สุดพาลโกรธแทนเพื่อน ผู้หญิงของพ่ออยากแสดงตัว ในขณะที่คนเป็นพ่อก็ปิดบังลูกมาโดยตลอด เข้าใจความรู้สึกเพื่อนเลย

“อยากแสดงตัวเดี๋ยวจะปล่อยให้แสดงแบบเต็มที่”

“แกคิดจะทำอะไรต่อไป” ไข่มุกเดินมาจับบ่า มืออีกข้างลูบเบาๆ เป็นเชิงปลอบ

“แกยังมีพวกฉันสองคนนะขนม เราจะไม่ทิ้งกัน เราจะช่วยกันทุกเรื่อง อย่าทำอะไรคนเดียวโอเคไหม”

“ขอบใจน้า~ พวกแกเนี่ยทำฉันซึ้งจนร้องไห้เนี่ย” หลังมือขาวผ่องยกขึ้นเช็ดน้ำตา รู้ว่ากำลังทำให้ทุกคนเป็นห่วงกันหมดเลย

เจนสวมกอดร่างบางของเพื่อนเอาไว้แน่น ที่ผ่านมาขนมมีแค่คุณพ่อที่เป็นทุกอย่าง เพื่อนเสียแม่ไปนานหลายปีแล้ว เคยพูดว่าแม่เหมือนคนที่มีเรื่องทุกข์อยู่ในใจ มาวันนี้ขนมอาจจะกำลังรู้สึกกลัวว่านี่จะเป็นสาเหตุที่แท้จริง และเชื่อเถอะว่าหากนี่คือสาเหตุที่แท้จริง ขนมโกรธพ่อมากแน่ๆ

“คืนนี้ขอนอนด้วยได้ไหม” หันไปถามเพื่อนตาใส ซึ่งคนถูกขอรู้เลยว่าเพื่อนแค่ไม่อยากกลับไปเผชิญหน้ากับอะไรๆ ในตอนนี้

“ได้อยู่แล้ว นอนนี่แหละ นอนจนกว่าจะสบายใจค่อยกลับ”

“งั้นฉันมานอนด้วยได้ไหม อยู่กันสามคนเลย” ไข่มุกสมทบ เพื่อนเศร้าอยู่ อยากทำให้เพื่อนหายเศร้า คิดถึงรอยยิ้มบนใบหน้าหวานๆ มีน้ำตาแบบนี้ไม่ใช่ขนมเลย

สามวันเต็มๆ กับการใช้ชีวิตที่ห้องของเพื่อน ขอพักร่างกายชั่วคราวถึงขั้นไม่ไปเรียนเพราะป่วย โทรศัพท์ปิดทิ้งไว้ตั้งแต่วันนั้น จนกระทั่งรู้สึกว่าดีขึ้นกว่าเดิมแล้ว ใจเย็นมากแล้วจึงยอมเปิดโทรศัพท์ เปิดปุ๊บมีข้อความเด้งเข้าปั๊บเลย

Chalam : โทรหาไม่ติดเลย

Chalam : โหลๆ อยู่ไหม?

Chalam : โกรธอะไรไหม

Chalam : ไปหาได้ไหม

Chalam : ???

หลายข้อความที่ส่งมาตั้งแต่วันที่ปิดเครื่องไล่มาจนถึงวันนี้ ไม่ทันได้ตอบกลับเพราะต้องลงจากแท็กซี่เนื่องจากรถมาถึงคอนโดมิเนียมของเธอพอดี

จ่ายเงินเรียบร้อยพร้อมกับลงจากรถ จากนั้นใครบางคนก็ปรากฏตัว

“โกรธอะไรไหม?” เสียงถามดังขึ้นพร้อมสายตาคมที่กวาดมองทั่วใบหน้า สามวันที่ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุย ไม่มีบทสนทนาผ่านข้อความ และไม่คิดด้วยว่าเขาจะมา

“ไม่ได้โกรธอะไร พี่ตั้งใจมาหาเหรอ” มองออกไปรอบๆ ก่อนจะเห็นว่ารถหรูของเขาจอดอยู่ไม่ไกล ไม่รู้ว่ามาตอนไหน เพราะอะไร ก็นั่นแหละไม่คิดว่าเขาจะมา

“ก็เธอไม่ตอบไลน์”

“ไม่สบาย”

“ไปหาหมอไหม” เป็นคำถามที่ทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่ทำได้เพียงยิ้มและส่ายหน้ากลับไป

“ดีขึ้นแล้วค่ะ สรุปตั้งใจมาเหรอ”

“อือ ให้ช่วยยกกระเป๋าขึ้นห้องไหม” ฉลามตวัดสายตาไปด้านบนสลับกับมองกระเป๋า ซึ่งก็เป็นแบบที่คิด ขนมปฏิเสธทันที

“ไม่เป็นไร บอกเลยก็ได้ว่ามาหาทำไม”

“…!” แล้วก็เป็นคนที่โผล่มาที่นี่เพราะติดต่อเธอไม่ได้ที่ไปไม่เป็น ฉลามยกมือขึ้นเกาหยุกหยิกที่ปลายคางแก้เก้อ ควรตอบแบบไหน บอกว่าเซ็งที่อยู่ๆ เธอก็เข้ามาเป็นผู้หญิงคนแรกที่เมินเขาจนทำให้เขาอารมณ์ไม่ดี แบบนี้มันได้เหรอวะ

“ถ้าที่มาเพราะหนูเงียบหายไป ขอบคุณมากนะ” น้ำเสียงของคนตัวเล็กกว่าอบอุ่นและจริงใจ รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า ก็อย่างที่บอก ไม่ชอบมีปัญหากับใคร ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเป็นมิตรที่ดีกับทุกคน

“ถ้าพี่อยากขึ้นไปส่ง ส่งแค่หน้าห้องได้ไหม” ฉลามมองหน้าคนถามสลับกับกระเป๋าสีหวาน สุดท้ายก็พยักหน้ารับกลับไป

มาจนถึงหน้าห้องชุดหรูที่ยังไม่มีโอกาสได้เห็นด้านในด้วยซ้ำเจ้าของห้องก็หมุนตัวกลับ พิงประตูมองเขาตาใส

“ส่งแค่นี้พอค่ะ”

“เพราะ?”

“เพราะเราคุยกันแล้วไง”

“ทำไมไม่เป็นเหมือนเดิม”

“เหมือนเดิมแล้ว เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้”

“เหมือนเดิมเหมือนตอนที่ไปเที่ยวด้วยกัน”

“ไม่ได้ชอบความรู้สึกแบบนั้น หมายถึงไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงของพี่” ฉลามนิ่งไปทันที เรียกร้องความสนใจหรือระยะเวลาสามวันที่หายไปเธอกับคนของเธอคืนดีกันแล้ว?

หรือสามวันที่หายไปขนมไม่ได้อยู่กับเพื่อน แต่เธออยู่กับคนของเธอ

แล้วกูเผลอคาดหวังอะไรวะ ในเมื่อเธอไม่ได้สนใจก็ควรปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ มีโอกาสเอาก็เอาเงียบๆ ส่วนเธอจะมีใคร รักใครจริงจังกับใครมันก็เรื่องของเธอ ทำไมต้องแคร์

แล้วถ้าวันไหนอยาก ยังเอาเหมือนที่เคยเอาได้ใช่ไหม หรือเอาได้เฉพาะวันที่เธอเสียใจจากใครมา ได้นะ ได้เสมอ จะเก็บตกให้ทุกรอบ จะขอพรให้เธอแม่งเสียใจทุกวันเลย!

ความหงุดหงิดก่อตัวขึ้น แต่ความอยากเอาชนะมีมากกว่า ฉลามยิ้มตอบรับคำพูดของเธอที่บอกว่าไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงของเขา ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“เข้าใจได้ แต่ยังจำคำที่พี่บอกได้ใช่ไหม” ไม่ว่าเปล่า มือสอดเข้าไปประคองท้ายทอยก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปจูบปากสีชมพูระเรื่อเบาๆ เธอนิ่ง คงไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำ

“ตราบใดที่เรายังมีอะไรกัน พี่จะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นเด็ดขาด อะไรที่เธอไม่ชอบก็จะไม่ทำ”

“ขอบคุณค่ะ” ขนมรั้งมือของเขาออกจากท้ายทอยตัวเอง เอ่ยเสียงเบาและยิ้มกลับมา

หรือผู้หญิงชอบคนเลววะ ดีด้วยเธอไม่ชอบหรอก ต้องใส่หน้ากาก ต้องไม่จริงใจ ต้องต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง แบบนั้นก็ได้นะ ได้เสมอ จะจัดให้งามๆ!

ฉลามเดินออกมาจากคอนโดมิเนียมหรูด้วยความรู้สึกหงุดหงิดแบบที่ไม่เคยเป็น จังหวะที่ร่างสูงเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วหมุนตัวกลับ สายตากลับประสานเข้ากับแผ่นหลังของใครบางคนที่เดินออกมาจากลิฟต์อีกตัว

ถึงจะเห็นแค่เสี้ยวใบหน้าแต่ก็รู้ว่าเป็นใคร คันมือคันตีนฉิบหายเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนั้นตรงไปยังห้องที่เขาเพิ่งจะเดินออกมา

คีย์การ์ดในมือคงเป็นคำตอบทุกอย่าง ผู้ชายคนนี้มีสิทธิ์เข้าห้องเธอได้ จะเมื่อไหร่หรือตอนไหนก็ได้ ส่วนคนที่ลักกินขโมยกินแบบเขาคงทำได้แค่รอเวลา ก็ไม่ได้ชอบยุ่งกับของของใคร แต่ของชิ้นนี้กูได้ก่อนไง ยังไม่เบื่อด้วย ใครหน้าไหนมันจะทำไม!

แกร๊ก~

ประตูห้องชุดถูกผลักเข้ามาจากคนที่อยู่ด้านนอกส่งผลให้คนที่กำลังเก็บเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าหันไปยังต้นเสียงทันที

“ขนม ฟังพ่อหน่อยได้ไหมลูก…” คนมีความผิดมองหน้าบุตรสาวทั้งที่จุกในอกตั้งแต่ตอนสบตาแล้วเห็นนัยน์ตาที่ว่างเปล่า ขนมมีบางอย่างที่เหมือนกับแม่ นั่นคือเมื่อไหร่ที่ผิดหวัง เมื่อไหร่ที่เสียใจ ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้มันจะมลายหายไปทันที

ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ โกรธคือโกรธ เกลียดก็คือเกลียด กลัวเหลือเกินว่าลูกจะกำลังเกลียดพ่อ!

“ขนมลูก…”

“ขอบคุณนะคะที่ทำให้หนูเกิดมา แต่ถ้าทำให้หนูเกิดมาแล้วต้องแลกกับการที่แม่หนูต้องเสียใจจนตาย หนูไม่เกิดมาก็ได้ ไม่อยากเจอคนใจร้ายอย่างคุณ”

————————-

นิยายรักใสๆ หวานซึ้ง ไม่มีน้ำตา ไม่มีดราม่าเล๊ยยยยย 555555

อ่านจบแล้ว ช่วยกดไลก์และคอมเมนต์ให้เนมหน่อยนะคะ