เพื่อนบอกให้เลิกยุ่ง

เหมือนทุกๆ ครั้งที่ทุกคนชอบมารวมตัวกันที่คอนโดของฉลาม วันนี้ก็เหมือนกัน เบียร์ในตู้อัดแน่นไม่เคยขาด ส่วนกับแกล้มไม่ได้อะไรมาก มีก็กินถ้าไม่มีก็เอาอันที่ง่ายที่สุดที่พอจะหาได้ในห้องนั่นแหละ

“ขอยืมห้องนะ จะไปนอนดูซีรีย์” จีน่าบอกพร้อมกับกอดไอแพดแนบอก เกือบจะไปอยู่แล้วถ้าไอ้เซย์ไม่ดึงมือจนตัวของจีน่าลอยกลับมาที่เก่า แล้วก็ต้องมาทนเห็นภาพที่พวกมันจุ๊บกัน หอมกัน ทำเหมือนคิดถึงที่ต้องห่างกันทั้งที่อยู่ด้วยกันทุกวัน

“มึงสองตัวนี่หนักเหมือนกันนะ ก่อนมาห้องกูเนี่ยพวกมึงก็อยู่ด้วยกันไหม ทีหลังล้วงกันให้เสร็จอย่ามาล้วงที่ห้องกูครับ”

“กูรักเมียกู” เซย์ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ส่วนเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มที่ทำให้เสือบางตัวกลายเป็นแมวเชื่องๆ ได้ก็หันมามองแรงใส่ทันที

“อย่าให้ถึงทีตัวเองนะฉลาม”

“ไม่มีวันนั้น” คนตอบกลับคว้ากระป๋องแอลกอฮอล์มาเปิดจากนั้นก็กระดกดื่มต่อหน้าคนที่กำลังมอง

“เห็นๆ กันอยู่ว่าแกพาสาวมาให้เพื่อนรู้จัก ยังจะมาปากหนัก”

“ก็ไม่ได้จริงจัง”

“เอาความจริงมาพูด ขอร้อง อย่ามาปากดี” เซย์มองแรงใส่คนที่บอกไม่จริงจัง อย่าให้พูดว่าสภาพมันหนักแค่ไหน เรื่องผู้หญิงสำหรับฉลามมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ต่อให้จะไปไกลแค่ไหนมันก็สามารถเรียกสาวมาให้ ‘เอา’ และไล่กลับได้เลย ไม่กกยาวแบบนั้น สองวันสองคืนเต็มๆ อาการไม่ออกเลยมั้งไอ้เวร

“มึงเชื่อมันหน่อย มันพูดจริง” ลีโอละสายตาจากเกมส์ในโทรศัพท์ อีกมุมหนึ่งเป็นติณ์ที่ยืนสูบบุหรี่มองอยู่ห่างๆ

“มึงก็อีกคน”

“กูก็เคยคิดไม่ต่างจากมึงตอนนี้เลยเซย์ เห็นหนีบสาวไปเที่ยวด้วยแบบนั้นมันก็ต้องมีรู้สึกอะไรกันบ้าง แต่หยุดเถอะ ขอร้องเลยไอ้สัด! ไอ้หลามมันยุ่งกับเด็กคนอื่น มันควรหยุดและถอนตัวออกมา อย่าเล่นกับไฟ”

“มึงควรไปนั่งแดกเบียร์ดีๆ ไม่ต้องพูดยาว”

“เล่าเลยลีโอ ที่พูดเมื่อกี้คือ?” จีน่าเปลี่ยนเป้าหมาย วางไอแพดในมือก่อนจะจ้องเพื่อนตัวดีเขม็ง

ไม่ได้อยากยุ่ง แต่อะไรที่ไม่ถูกไม่ดีควรเตือนกันมากกว่าไหม!

“ควรไปนอนดูซีรีย์ไหมจี แถวนี้มีแต่กลิ่นบุหรี่ รีบไป” ฉลามดันคนตัวเล็กกว่าไปทางห้องนอน แต่จีน่าปัดมือออกเริ่มมองฉลามตาขวาง

“แปลว่าอะไร ขนมมีแฟนอยู่แล้วงั้นเหรอ?”

“ไอ้เวร ขยันสร้างประเด็นนะมึง” คนโดนดุหันไปพาลไอ้หมาที่มันปากโป้ง แต่จีน่าก็คือจีน่า อยากรู้ต้องรู้ อย่าหวังว่าจะทำเนียนหนีกันได้

“ไอ้หลาม!” นั่นไง จากที่ไม่ชอบพูดไอ้พูดอีคำนี้ก็หลุดออกมา แล้วอย่าได้ปล่อยให้มันเรียกซ้ำ ไม่งั้นจะไม่ได้มีแค่คำว่า ‘ไอ้’ แต่ดีไม่ดีคำว่า ‘เหี้ย’ มันจะหลุดตาม

“เออ รู้น่าจี ไม่บ่นได้ไหม”

“อธิบาย” ไม่ว่าเปล่า ฝ่ามือฟาดลงมาบนแขนของเขา แล้วคิดว่าทำอะไรได้ไหม ผัวเธอมันก็มองอยู่ อย่าได้คิดเถียงเมียมัน ไอ้เวรนี่ก็หลงเมียมากกว่าเพื่อนตัวเอง

“มึงก็บอกมันไปดิว่ามึงยุ่งอยู่กับเด็กใคร” ไอ้เวรนั่นก็ขยันขยี้ฉิบหาย เดี๋ยวได้ฉิบหายไปพร้อมกัน

“เออ ขนมมีแฟนอยู่แล้ว มั้ง”

“ถ้ายังลีลาอีกจะกระชากหัวแล้วนะฉลาม” เกือบลุกหนีไม่ทัน ดีที่ครั้งนี้ไอ้เซย์ยอมช่วย ยอมดึงแขนเมียมันไว้ ไม่งั้นกูโดน

“ขนมมีแฟนอยู่แล้วงั้นเหรอ แล้วแกไปยุ่งทำไม ไหนบอกไม่ยุ่งกับคนที่มีแฟนแล้วไง”

“เล่นๆ น่าจี เดี๋ยวก็เลิกแล้ว”

“เพิ่งรู้?”

“ก็รู้ก่อนแหละ” ตอบไม่เต็มเสียงนัก ก็รู้ก็เห็น แต่เด็กมันน่าล่อนี่หว่า แล้วระหว่างเธอกับเขานี่ก็ไม่ได้บังคับไหมวะ เต็มใจกันทั้งสองฝ่าย เขาจะเอาเธอก็ยอมให้เอา หลายรอบเลยแหละ ยอมให้เอาหลายรอบเลย!

“ทำไมเป็นคนแบบนี้วะฉลาม รับปากแล้วไม่ใช่เหรอว่าถึงแรดก็จะไม่เป็นแบบนี้”

“ไม่มีอะไรหรอกจี” พยายามจะจับมือเพื่อให้เมียเพื่อนเย็นลง แต่มันไม่เย็นเลย จ้องตาแข็งมาก จนกูไม่กล้าสบตาแล้วเนี่ย เหี้ยไรวะ เป็นเมียเพื่อนหรือเมียกู!

“อย่าให้รู้นะว่าไม่เลิก ไม่งั้นได้เจอกัน” จีน่าเหวี่ยงตัวออกมาจากตรงนั้นทันที รู้ว่าเป็นแค่เพื่อนก้าวก่ายขนาดนั้นไม่ได้ แต่ยิ่งไม่มีใครเตือนมันยิ่งอันตราย ถึงมันจะหาว่ายุ่งก็ช่าง จะเสือก จะไม่ยอมให้เพื่อนทำตัวแบบนี้ไม่มีวัน

“สรุปเมียมึงหรือเมียกูวะ”

“สร้างปัญหาเองไหมล่ะ รีบแก้นะมึง เดี๋ยวกูติดร่างแหตาม ไม่อยากซวย” เซย์รีบยกรีบวางก่อนจะตามตูดเมียไปติดๆ

“เหอะ! ให้มันได้แบบนี้เถอะมึง”

ไปง้อกันท่าไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าจากนั้นไม่นานไอ้เซย์รีบพาเมียกลับ ก็ไม่ต้องเดาเลยว่าจีน่าโกรธไหม แต่ตอนเดินออกไปไม่มองหน้า ข้ามหัวได้คงข้าม ก็ปล่อยมัน เดี๋ยวค่อยง้อเอา

“แล้วสรุปเอาไง จีไม่โอเคมึงก็ควรเลิกยุ่งไหม ได้แล้วไม่ใช่เหรอ มึงยังอาลัยอาวรณ์อะไรอีก” ติณห์ถามหน้าเครียด ที่ต้องเดือดร้อนเพราะเขาก็มีส่วนผิด เสือกไปท้าผิดคน

“เด็ดอ่ะดิ สภาพ!” ลีโอมองด้วยหางตา เตือนมันแล้ว บอกมันแล้ว มันฟังไหม? ไม่เลย เห็นตลอดตอนที่หงุดหงิดเหมือนส่งข้อความหาใครสักคนแล้วเธอไม่ตอบ โทรหาไม่เคยมีคนรับ เห็นบ่อยเลยที่ขับรถออกไปดึกๆ สุดท้ายกลับมาแบบหงอยๆ เหมือนเดิม

ขอร้องเถอะ อย่าคิดอะไรนะมึง!

“พวกมึงแม่งน่ารำคาญ ต้องบอกอีกกี่รอบว่าเดี๋ยวกูก็เบื่อ เดี๋ยวกูก็ทิ้งเอง วุ่นวาย!” ฉลามหยิบซองบุหรี่ก่อนจะดันตัวลุก ปลีกตัวหนีไปที่ระเบียงพร้อมกับคาบบุหรี่ไว้ในปากพลางปรายตามองเพื่อนด้านในที่สังเกตจากปากพวกมันกร่นด่าตามหลังเขาชัวร์

โทรศัพท์ในมือปลดล็อกก่อนจะเปิดแช็ตของใครบางคนที่คิดว่าคงต้องทางใครทางมันในอีกไม่นาน กดโทรออกด้วยการโทรแบบเห็นหน้า ลุ้นเหมือนกันว่าเธอจะรับสายไหม แต่แล้วก็ผิดคาด ขนมรับสาย แล้วดูสภาพ ตาแดงๆ เหมือนเดิม

“ยังไม่นอนเหรอ?”

(กำลังจะนอน โทรมาดึกจัง)

“คิดถึงมั้ง…” ฉลามบอกคนในสายพร้อมจ้องเขม็งที่ใบหน้าจิ้มลิ้ม ใช้เวลาอันน้อยนิดมองทุกอย่างที่โผล่เข้ามาในกล้อง เธออยู่ในห้องนอน แต่หวังว่าคงไม่ได้อยู่กับคนของเธอ

(เมาแล้วม้าง~) เสียงหวานๆ ตอบกลับจนมุมปากยกยิ้มหลุดขำ นิ้วที่คีบบุหรี่เลื่อนไปจ่อที่ปากเพื่อพ่นควันขาวคลุ้งอยู่บ่อยครั้ง ไหนๆ เพื่อนคนหนึ่งก็โกรธ อีกหลายคนบอกให้เลิกยุ่ง รีบเอารีบเบื่อ จะได้ปล่อยไปสักที

“ไปหาได้ไหม”

(ตีสองแล้ว)

“ตีไหนก็ไม่มีผล แค่อนุญาติจะไปให้ถึงที่นั่นภายในสิบนาที”

(เกินไปไหม~)

“ไม่ได้ล้อเล่น อยากไปหา”

(เป็นไรเนี่ย เราคุยกันจนเข้าใจแล้วไม่ใช่เหรอ)

“ก็เห็นตาแดงๆ เหมือนคนร้องไห้ ไม่อยากให้พี่ปลอบเหรอ? ช่วยทำให้ลืมความเสียใจได้นะ เธอเคยมาแล้ว”

(วันหลังได้ไหม…)

“แล้ววันนี้ที่คิดถึงไปแล้วให้ทำยังไง นอนไม่หลับ เบียร์จะหมดตู้แล้วก็ยังไม่หลับ อยากไปหาเธอก็ไม่ยอมให้ไป ทำไมใจร้ายจัง”

(เมาแหละ)

“มองตาดิ เมาที่ไหน ตอนนี้แค่มีเพื่อนอยู่ด้วยแต่เชื่อไหมว่าถ้าพวกมันกลับ เหงาหนักกว่าเดิม และคง…คิดถึงกว่าเดิม” ขนมเม้มริมฝีปากแน่น ไม่เคยหรอกที่จะปล่อยความรู้สึกแบบนี้ ไม่เคยเก็บคำหวานของใครมาใส่ใจ แต่ทำไมคนนี้ถึงเป็นข้อยกเว้น เป็นข้อยกเว้นที่เห็นแล้วว่าเธอยอมเขาหลายเรื่องเลย

————————-

อย่าขุดหลุมเพื่อฝังตัวเองพี่หลาม ขอร้อง อย่าทำกับน้องแบบนี้นะ 🥺🥺