แค่คนคุย

“ยิ้มไร” เซย์ยืนพิงขอบผนังถามคนที่เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกมาจากห้องนอน หย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้พร้อมกับตวัดขายาวๆ ขึ้นไขว้ห้าง

“กูยิ้มเหรอ ไม่เห็นรู้ตัว”

“สัด!” ก็เห็นอยู่ว่ามันยิ้ม ยังมีหน้ามาทำเป็นไม่รู้ว่าตัวเองยิ้มทั้งที่มุมปากของมันยกขึ้นมากกว่าเดิม

“คนอื่นๆ ไปไหนกันวะ”

“สั่งของ”

“จำเป็นต้องไปเองด้วยเหรอ เขามีบริการส่งถึงที่อยู่แล้วปะวะ”

“แล้วมึงคิดว่าไง”

“คนส่งของสวย?”

“ก็นิสัยเหมือนมึง” เซย์ตอบกลับเบาๆ พร้อมกับนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ว่าง ถึงฉลามจะกำลังด่าว่าเขากวนตีนก็ช่าง มันเสือกกวนตีนก่อนเอง

“เซย์…” คนถูกเรียกไม่ตอบรับ แต่ยื่นบุหรี่ให้คนข้างๆ เพราะเข้าใจว่ามันขอ แต่พอไม่เห็นว่ามันยื่นมือออกมารับตาคมกริบจึงตวัดไปมอง

“อะไรของมึง เรียกกูเพราะจะขอบุหรี่ไม่ใช่เหรอ”

“กูมีแล้ว”

“แล้วเรียกทำไม”

“มีถุงไหม”

“ถุง? มึงจะถือไปเก็บเปลือกหอย”

“เปลือกหอยเหี้ยไรของมึงสัด เอาไว้ยัดกล้วยกูเนี่ย!” เสียงเกรี้ยวกราดส่งผลให้เซย์หลุดขำ น่าแปลกที่คนอย่างมันไม่พกถุงยางติดตัว

“หน้าอย่างมึงเดี๋ยวนี้ไม่พกถุง?”

“หมด”

“เมื่อคืนมึงเอาไปกี่ยก อย่าเวอร์สัด!” รู้ว่ามึงเก่ง แต่เอาไปกี่ทีพูดมาดีๆ

“กูซื้อมากล่องเดียว”

“อมพระวัดไหนถึงคิดว่ากูจะเชื่อมึง”

“สภาพ มึงจะซักกูทำไมหนักหนาวะ แค่เอามาก็จบแล้วไหม”

“ไม่อ่ะ”

“ไม่ให้?”

“ไม่มี”

“มึงอย่ามา”

“โทษทีนะ เอาสดมันฟินกว่า หรือมึงไม่เคยลอง?”

“ลองเหี้ยไรก่อน ถ้ายังไม่อยากให้เมียมึงป่องมึงหยุด”

“ป่องก็เมียกู กูรับผิดชอบของกูเอง เอาตัวให้รอด คืนนี้ไม่มีถุง มึงอดครับ” เซย์ดันตัวลุกเมื่อจีน่ากำลังมองมาทางเขา ได้ยินเสียงสบถหยาบตามหลัง แต่ก็ช่างหัวมัน ใครอยากให้มันพลาดพกถุงยางแค่กล่องเดียว ทำเหมือนรู้มาก่อนว่าเด็กมันจะไม่ยอมให้เอา เลยไม่ยืนอกพกมา

“เป็นไรอ่ะ โดนฉลามด่ามา?”

“สภาพมันเห็นแล้วสงสาร ปล่อยมันไป” เซย์ดันแผ่นหลังของคนรักให้ขยับไปที่เก่า หมาตัวไหนอยากบ้าก็ปล่อยให้มันบ้าต่อไป

“พวกนั้นไปสั่งอะไรอ่ะ”

“ไปสั่งเบียร์เพิ่มมั้ง”

“เพิ่มอะไรเท่าที่สั่งมามันก็เยอะแล้ว เห็นนะว่าพวกมันส่งสายตาให้ผู้หญิงน่ะ”

“ก็พวกมันเหงา ไม่เหมือนเราสองคนที่ได้นอนกอดกัน” ไม่ใช่แค่จีน่าที่ชะงัก แต่ของขวัญและขนมที่ช่วยกันย่างหมึกบนเตาก็ก้มหน้า อมยิ้มไปตามๆ กัน

“เซย์”

“แค่อธิบาย”

“ใครให้พูด”

“ก็เธอไม่สงสารเพื่อน พวกมึงหิว”

“รู้ดี ตอบแทนกันได้ดี เมื่อก่อนตอนนายหิวเคยหากินแบบนี้เหมือนกันไหม”

“หึงอีกและ”

“ไม่หึงเลยเซย์ ที่พูดเนี่ยไม่หึงเลย”

“เสียใจเป็นเหมือนกันนะจี นี่ผัว” ทั้งของขวัญและขนมอมยิ้มก่อนจะหันหน้าออกไปคนละทาง เป็นของขวัญที่ชวนน้องเล็กสุดไปหาอย่างอื่นทำในระยะที่ห่างออกไป

“คู่นั้นน่ารักไม่ไหว เขินแทนพี่จีเลย”

“จริงค่ะ น่ารักมากเลย พี่ๆ เขาคบกันนานเลยใช่ไหมคะ”

“แอบรักกันมานานเลยค่ะ” ของขวัญยิ้มกว้าง หลายเรื่องที่ประทับใจจนเต็มใจมากๆ ที่จะเล่าถึงแต่สิ่งที่ดีๆ

“คู่นี้ฮาร์ดคอร์สุดๆ ปากแข็งมาก แต่ก็รักกันมากเช่นกัน พี่จีน่ารัก พี่เซย์ก็รักเดียวใจเดียวค่ะ ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลย”

“ดีจัง แล้วพี่ขวัญกับพี่องศาล่ะ” ขนมเอียงคอมองคนที่อายุมากกว่า อมยิ้มน้อยๆ ในยามที่เห็นว่าอีกคนเหมือนจะเขินเธอ

“ก็ดีค่ะ พี่รักเค้า~”

“ควรใช้คำว่าเรารักกันนะคะ พี่องศาก็ดูรักพี่ขวัญสุดๆ ไปเลย ดูแลดีมาก~”

“สังเกตเหรอ”

“มีบ้าง แต่น่ารักจริงๆ น้า~” ของขวัญยิ้ม อดไม่ได้ที่แตะมือบีบแก้มของคนตรงหน้าอย่างมันเขี้ยว

“แล้วเราล่ะ คิดยังไงกับพี่ฉลาม เขาเอาใจเก่งมากเลยใช่ไหม” คนถูกถามกระพริบตาถี่ๆ หัวใจเต้นโครมครามเมื่อถูกย้อนกลับมาถามเรื่องของตัวเอง

“ขนมเป็นคนแรกที่พี่ฉลามพาเข้าแก๊งเลยน้า~ คบกันอยู่ใช่ไหม”

“แค่คุยกันเอง~”

“ไม่เชื่อ ปากแข็ง” ของขวัญหรี่ตามอง ทำคนถูกจ้องหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

“เหมือนคนอื่นๆ เลยค่ะ ไม่มีอะไรพิเศษไปมากกว่านั้น” คำตอบทำของขวัญชะงัก น้องถ่อมตัวเกินไปไหม ยอมรับสถานะตัวเองหรือความจริงแล้วมันคืออะไร

“พี่เชียร์น้า พี่ฉลามแพ้ผู้หญิงน่ารัก”

“แบบนั้นก็เยอะแยะเลย~” ขนมพูดไปยิ้มไป ไม่ได้ซีเรียสหรือคิดมากกับอะไรทั้งนั้น ไม่ได้คาดหวัง เข้าใจและรู้สถานะตัวเองดี

เธอบอกเขาเองว่าอยากแยกย้ายตอนไหนให้บอก เขาไปตามทางของเขา เธอกลับไปตามทางของเธอ ก็แค่จัดการกับความรู้สึกของตัวเอง

โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูสั่นสะเทือนเบาๆ ในกระเป๋ากางเกงในตอนที่กลับมาอยู่ตำแหน่งเดิมอีกครั้ง ขนมปล่อยให้มันสั่นและดับไป กระทั่งเสียงการแจ้งเตือนดังขึ้นมาแทน

Janie : ขนม! อยู่ไหน? พ่อมาตามหา

Janie : ทำไมแกไม่รับสายอ่ะ ไม่เอาแบบนี้นะ เป็นห่วงมาก

Muk : พวกแก เกิดอะไรขึ้น!

Janie : พ่อขนมมาตามที่คอนโด บอกว่าพยายามติดต่อแกแล้วแต่ติดต่อไม่ได้ @Kanom

Muk : ทะเลาะกับพ่อเหรอ มีอะไรคุยกับพวกเราได้นะ

Janie : เออ ฉันเป็นห่วงแกนะเว้ย @Kanom

Kanom : ไม่ได้เป็นไร พรุ่งนี้กลับ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง

Janie : พ่อดูเป็นห่วงมากเลย ถ้าไม่ได้ทะเลาะกันโทรกลับหาพ่อหน่อยนะ

ขนมดับหน้าจอโทรศัพท์พร้อมกับเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ คำว่าห่วงนี้มีความจริงกี่เปอร์เซ็นต์กัน ถ้ารักจริงต้องปิดบังกันมานานถึงขนาดนี้ไหม ลูกอย่างเธอมารู้ความจริงในตอนนี้ยังรับแทบไม่ไหว แล้วแม่เธอรู้เรื่องนี้ไหม ที่อาการป่วยไม่ดีขึ้นเลยเป็นเพราะแบบนี้หรือเปล่า เพราะอะไรถึงทำแบบนี้ ถ้าผู้หญิงคนนั้นมาก่อน ถ้ารักกันมากแล้วพ่อดึงแม่เข้าไปในชีวิตทำไม เห็นแก่ตัว รักแต่ตัวเอง ไม่มีคำไหนเหมาะเท่าคำนี้อีกเลย!

“อ๊ะ!” ความเย็นจากกระป๋องเครื่องดื่มแตะลงบนแก้มเนียนจนคนที่กำลังเหม่อหลุดจากภวังค์

“เป็นอะไร”

“เปล่า~” ส่ายหน้าเบาๆ และยิ้มให้

“เหม่อไป~” ฉลามลากเสียงตาม เสียงเธอเวลาฟังมันดูอ้อนมาก เวลาเขาพูดบ้างเธอรู้สึกแบบไหนกันนะ

“เพื่อนถามหา”

“แล้วบอกเพื่อนว่าไง”

“บอกว่าตอนนี้อยู่กับผู้ชาย”

“…”

“ผู้ชายหล่อด้วย แต่สาวเยอะไป~”

“ไม่เห็นจะมี” คนตอบพูดเสียงเบา ก็จะไม่ให้พยายามเบายังไงไหว อยู่ดีๆ ก็มีหมาตัวไหนก็ไม่รู้มาหรี่เสียงเพลงลง

“เอาอะไรมาไม่มี กูเห็น” แล้วก็มีคนเสือกแบบหน้าด้านๆ

“เบียร์หมดใช่ไหม มึงรีบแดกต่อไป” โยนเบียร์กระป๋องใหม่ให้คนเสือก ลีโอรับทัน ส่วนคนอื่นๆ นั่งขำ

“ทุกคนรู้ มีอยู่คนเดียวแหละที่ไม่ยอมรับ”

“อย่าไปอยู่ใกล้มัน ไอ้ลีโอมันชอบล้างสมอง เธอก็น่าจะโดน”

“ไม่หรอก พี่ลีโอน่ารัก~”

“พวกมึง น้องยิ้มให้กูด้วยว่ะ”

“หมาตัวไหนปิดเพลงกูวะ!” คนเกรี้ยวกราดลุกพรวดพราด ไม่ทันได้คำตอบ เพราะคนที่ถูกด่าว่าเป็นหมาก็โผล่หน้าออกมาจากแผ่นหลังกว้าง

“พี่ฉลาม ขวัญเอง~”

“ฉิบหาย” ลีโอแทรกขึ้นให้อย่างรู้งาน ส่วนคนที่อ้าปากค้างเพราะไม่ได้ตั้งใจจะว่าก็ถูกคำด่าสาดใส่หน้าทันทีเช่นกัน

“นั่นเมียกูไม่ใช่หมา มึงนั่นแหละหมา” องศาออกโรงปกป้องคนรัก ทุกคนยิ้มกว้างแม้กระทั่งของขวัญ มันก็จะมีคนเพียงคนเดียวที่อยู่ไม่สุข รีบขอโทษขอโพยคนรักของเพื่อนออกมาเป็นพัลวัน

—————————

แก็งนี้เขารักกันดีนะคะ 55555555