공유

บทที่ 10

작가: มู่เหลียนชิง
รอยยิ้มนั้นทำให้ฟู่เฉินรู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาด มักรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งกำลังจะหลุดลอยไปจากมือของเขาจริง ๆ

“อาเฉิน เธอตกลงที่จะหย่าแล้ว เธอเซ็นชื่อแล้วจริง ๆ”

สวีจือหรูอ่านข้อตกลงการหย่าในมือ ก่อนจะพูดด้วยความประหลาดใจ ซึ่งเรียกสติฟู่เฉินกลับมา

ฟู่เฉินแปลกใจเล็กน้อย เดิมทีเขาคิดว่านี่เป็นเพียงกลอุบายของเธอเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าเธอจะเซ็นชื่อแล้วจริง ๆ?

เขารีบคว้าข้อตกลงการหย่ามาดู แต่กลับรู้สึกว่าลายเซ็นที่ตวัดเหมือนนกและมังกรเหินฟ้านั้น ช่างบาดตาเหลือเกิน

เธอยอมปล่อยมือไปง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ?

“ฟู่เฉิน แกนี่มันเป็นคนใจร้ายที่สุดในโลกจริง ๆ”

“รีบโอนเงินห้าสิบล้านมาให้ฉันเร็วที่สุด”

หนิงไห่เทามองดูหญิงร้ายชายชั่วกอดกันแล้วรู้สึกขยะแขยงอย่างที่สุด เขาหัวเราะเยาะแล้วสาวเท้าเดินจากไป

เห็นได้ชัดว่านี่คือผลลัพธ์ที่เขาตั้งตารอคอยมานาน แต่ไม่รู้ทำไม ฟู่เฉินกลับรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย ในใจของเขากลับมีความโกรธที่ไม่สามารถอธิบายได้

“ดีใจจังเลย อาเฉิน คุณเป็นอิสระแล้ว ในที่สุดคุณก็เป็นอิสระแล้ว ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว” สวีจือหรูกอดฟู่เฉินพลางร้องด้วยความดีใจ

เธอดีใจจริง ๆ ดีใจจากใจจริง หลังจากนี้ก็ไม่ต้องถูกใครชี้หน้าด่าว่าเป็นเมียน้อยอีกแล้ว

“เดี๋ยวผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลก่อน” ฟู่เฉินไม่ได้ดีใจอย่างที่คิดไว้ กลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้

เธอจะจากไปจริง ๆ แต่เขากลับไม่ค่อยอยากให้เธอจากไปเลย?

ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้ฟู่เฉินรู้สึกรำคาญใจเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงระบายอารมณ์ใส่สวีจือหรูไปซะเลย เขาอุ้มเธอในอุ้มท่าเจ้าสาวแล้วเดินออกไป

สวีจือหรูเข้าใจฟู่เฉินเป็นอย่างดี ดังนั้นเธอจึงสามารถตัดสินอารมณ์ของเขาตอนนี้ได้จากสีหน้าและการกระทำของเขา เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าฟู่เฉินมีอารมณ์ที่ซับซ้อน แต่กลับไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย

“อาเฉิน คุณไม่ดีใจเหรอ?”

“ดีใจ”

ฟู่เฉินกอดเธอ พร่ำบอกว่าดีใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่รู้ว่าพูดให้ใครฟังกันแน่

ตอนกลางคืน น้อยนักที่ฟู่เฉินจะกลับบ้านเอง แต่พอเปิดประตู เขากลับพบว่าภายในบ้านทั้งหลังว่างเปล่า

ก่อนหน้านี้ แม้ว่าเขาจะไม่ชอบกลับบ้าน แต่หนิงหนานเสว่ก็จะจัดบ้านให้สะอาดเรียบร้อย แถมยังวางดอกไม้สดไว้ในบ้านอีกด้วย บอกว่าแบบนี้จะทำให้บ้านอบอุ่นขึ้น

ผู้หญิงคนนี้ช่างโง่จริง ๆ บ้านจะอบอุ่นหรือไม่ไม่ได้เกี่ยวกับดอกไม้สดเลย แต่มีความรักต่างหากถึงจะอบอุ่น

“ป้าจาง คนไปไหนแล้ว?”

เมื่อฟู่เฉินเข้ามาแล้วไม่เห็นหนิงหนานเสว่ก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

“คุณผู้หญิงไปแล้วค่ะ เธอบอกว่าของของเธอเก็บเรียบร้อยแล้ว และเอาไปหมดแล้ว จะไม่รบกวนคุณผู้ชาย”

ป้าจางพูดอย่างระมัดระวัง เธออายุมากแล้ว และก็เข้าใจดีว่าคุณผู้ชายไม่ชอบคุณผู้หญิง แต่คุณผู้หญิงกลับจริงใจกับคุณผู้ชายมาก

“สุยสุยล่ะ?”

ฟู่เฉินถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง

“คุณหนูก็ไม่อยู่บ้านค่ะ ของของคุณหนูก็เก็บเรียบร้อยและเอาไปหมดแล้วค่ะ”

ป้าจางรายงานตามความจริงอีกครั้ง

แต่ความจริงเช่นนี้ กลับทำให้สีหน้าของฟู่เฉินยิ่งเคร่งขรึม

เขาหัวเราะเยาะ “เธอนี่ก็รวดเร็วดีนะ รีบร้อนขนาดนั้นเลย?”

ในข้อตกลงการหย่าระบุไว้อย่างชัดเจนว่า สิทธิ์ในการดูแลฟู่สุยสุยเป็นของหนิงหนานเสว่ เพราะอย่างไรแล้วเขาก็ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น และก็ไม่ชอบลูกที่ผู้หญิงคนนั้นให้กำเนิด

แต่ตอนนี้ ผู้หญิงคนนี้พาลูกจากไปแล้วจริง ๆ เขากลับรู้สึกว่าในบ้านมีบางอย่างแปลกไป

เขายังจำได้ว่า ตอนที่สุยสุยเพิ่งเกิด ในบ้านมีของเพิ่มขึ้นมาเยอะแยะเต็มไปหมด จากบ้านที่สะอาดเรียบร้อยกลับกลายเป็นบ้านที่ระเกะระกะ ตอนนั้นเขายังไม่ชิน และรู้สึกรังเกียจด้วยซ้ำ

ตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ เหมือนลูกแมว ทำไมต้องใช้ของมากมายขนาดนั้น?

แต่ตอนนี้ เมื่อของเหล่านั้นถูกเก็บและนำออกไปทั้งหมด ฟู่เฉินกลับรู้สึกว่าทั้งบ้านว่างเปล่า และถึงกับรู้สึกว่าหัวใจของเขาก็ว่างเปล่าเช่นกัน

เขาไม่เชื่อว่าเธอจะยอมจากไปง่าย ๆ อย่างนี้ ต้องเป็นกลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับแน่ ๆ ต้องเป็นแผนการอะไรบางอย่างอีกแล้วแน่ ๆ

ฟู่เฉินดึงเนคไทออก แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พยายามอย่างสุดกำลังที่จะหาเบาะแสว่านี่เป็นแผนการ

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน ในบ้านหลังนี้ ในห้องห้องนี้ เขาก็ไม่พบร่องรอยของหนิงหนานเสว่อีกต่อไป แม้แต่ร่องรอยของสุยสุยก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เห็นได้ชัดว่าเมื่อก่อนข้าวของของสุยสุยกระจัดกระจายอยู่ทั่วบ้าน ทำไมตอนนี้ไม่มีอะไรเลย?

ทันใดนั้น เขาพลันนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขารีบผลักประตูหนังสือแล้วมองไปที่ตู้หนังสือ

ตอนสุยสุยอายุสองขวบ มีครั้งหนึ่งเธอเคยแอบเข้ามา แล้วขีดรอยหลายรอยไว้บนตู้

ตู้หนังสือตัวนี้ยังเป็นตู้ที่สวีจือหรูเลือกด้วยตัวเองตอนเขาและเธอเพิ่งรู้จักกันใหม่ ๆ ดังนั้นเขาจึงทะนุถนอมมันมาตลอด ปีนั้นเขายังเคยโมโหใส่สุยสุยเพราะรอยขีดนี้

ตอนนี้เขายังจำท่าทางที่สุยสุยตัวน้อยร้องไห้โฮพลางถือมีดแกะสลักในมือได้

แต่ตอนนี้ แม้แต่รอยขีดข่วนนั้นก็หายไปแล้ว?

บนนั้นมีร่องรอยการซ่อมแซมอย่างชัดเจน ฝีมือการซ่อมแซมนั้นยอดเยี่ยมมาก ถ้าไม่สังเกตดี ๆ จะไม่เห็นเลยว่าเคยเสียหายมาก่อน

เธอใส่ใจทุกรายละเอียดขนาดนั้นจริงเหรอ?

ฟู่เฉินเดินวนรอบบ้าน แต่ก็ไม่พบอะไรเลย ราวกับว่าทั้งสองคนนั้นไม่เคยปรากฏตัวที่นี่

ในเวลานี้ ในที่สุดฟู่เฉินก็มั่นใจแล้วว่าหนิงหนานเสว่จากไปจริง ๆ

นี่ควรจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับทุกคน แต่ไม่รู้ทำไม หัวใจของฟู่เฉินกลับรู้สึกโกรธอย่างประหลาด

เขาออกแรงดึงเนคไทที่คอออก แล้วโยนลงพื้นอย่างแรง

“ป้าจาง เธอได้บอกไหมว่าจะกลับมาเมื่อไหร่?”

ฟู่เฉินถามป้าจางด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ป้าจางเช็ดมืออย่างเก้ ๆ กัง ๆ แล้วพูดเบา ๆ “คุณผู้หญิงบอกว่า ไม่กลับมาแล้วค่ะ”

ไม่กลับมาแล้ว? เธอจะไม่กลับมาแล้วจริงเหรอ?

เป็นผู้หญิงที่เลือดเย็นจริง ๆ!

ฟู่เฉินกัดฟัน “แล้วสุยสุยล่ะ?”

“ฉันไม่เห็นคุณหนูค่ะ” ป้าจางพูดตามความจริง เธอมองดูโทรศัพท์ “เวลานี้ คุณหนูน่าจะอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลค่ะ”

ทันใดนั้น ฟู่เฉินก็นึกขึ้นได้ว่าครั้งก่อนเขาสัญญากับสุยสุยว่าจะไปรับเธอที่โรงเรียนอนุบาล แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปเพราะมีธุระก่อน

ครั้งนี้ต้องชดเชยให้ อย่างน้อยเด็กก็บริสุทธิ์

ฟู่เฉินตาเป็นประกาย ในที่สุดเขาก็นึกเหตุผลที่สมเหตุสมผลมากที่จะโทรหาหนิงหนานเสว่ได้

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดเบอร์ที่น่ารังเกียจ แต่คุ้นเคยนั้น

“ขออภัย หมายเลขที่คุณเครือข่ายกำลังเรียกไม่ว่าง”

เขาโทรติอต่อกันไปหลายสาย แต่แล้วล้วนตอบแบบนี้ ฟู่เฉินเริ่มหงุดหงิด “เธอกำลังโทรหาใครกันแน่?”

ป้าจางที่อยู่ข้าง ๆ มองเห็นได้อย่างชัดเจน เธอพูดหยั่งเชิงว่า “คุณผู้ชายคะ โดยทั่วไปแล้ว ถ้าขึ้นข้อความแบบนี้ หมายถึงถูกบล็อกแล้วนะคะ”

เขาถูกเธอบล็อกแล้วเหรอ?

เป็นไปได้ยังไง? เธอจะบล็อกเขาได้ยังไง?

ฟู่เฉินหัวเราะเยาะ “ครั้งนี้ เธอเล่นใหญ่จริง ๆ เลยนะ”

ป้าจางส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง ถอนหายใจแล้วหันหลังเดินเข้าครัว เธอเป็นผู้หญิง และก็อาบน้ำร้อนมาก่อน เธอมองออกอย่างชัดเจนว่าครั้งนี้ คุณผู้หญิงใจสลายจริง ๆ ไม่ได้เล่นตัวด้วยซ้ำ

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของฟู่เฉินก็ดังขึ้น เขาเลิกคิ้วมองป้าจาง “ดูสิ ยังไงเธอก็ต้องโทรมาใช่ไหมล่ะ?”

แต่ทันทีที่รับสาย เสียงที่ดังขึ้นมากลับเป็นเสียงที่ทั้งเย็นชาและสุภาพ “สวัสดีครับ ใช่ผู้ปกครองของฟู่สุยสุยรึเปล่าครับ? ที่นี่คือโรงประกอบพิธีฌาปนกิจ...”
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 100

    ทันที่เธอลงจากรถ เธอก็เอนตัวครึ่งหนึ่งไปพิงฟู่เฉิน ราวกับกลัวว่าใครจะไม่รู้ว่าพวกเขาสนิทกันมาก ฟู่เฉินก็โอบเอวเธอไว้ แล้วเดินเข้าไปข้างในทั้งอย่างนั้น จากนั้นพวกเขาก็เห็นหนิงหนานเสว่ที่กำลังจะเดินเข้าไปตรงหน้าประตูเมื่อสบตากับดวงตาที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็รู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่หัวใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ และถึงกับรู้สึกว่าการจับมือกับสวีจือหรูนั้นทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย“คุณหนิงคะ คุณอย่าโกรธเลยนะคะ เป็นเพราะฉันไม่เคยมางานเลี้ยงแบบนี้มาก่อน ก็เลยขอให้อาเฉินพามาน่ะค่ะ”“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลรู้สึกเบื่อมาก ก็เลยอยากออกมาผ่อนคลายบ้างค่ะ”“ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย”สวีจือหรูพูดไปพลาง น้ำตาก็เริ่มคลออยู่ในเบ้าตานี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนิงหนานเสว่คงจะอาละวาดไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ แต่ตอนนี้หนิงหนาเสว่เพียงแค่ยิ้มจาง ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณสวีพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลคงลำบากมาก ในเมื่อมาแล้ว งั้นเดี๋ยวเข้าไปแล้วก็สนุกให้เต็มที่เลยนะคะ”“อาเฉิน คุณต้องดูแลคุณสวีให้ดีนะ เดี๋ยวถ้าเธอชอบอะไร อย่าลืมซื้อมันให้เธอนะ” หนิงหนานเสว่พูดด้วยน้ำเสียง

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 99

    เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้ฟู่เฉินกลับไม่รีบร้อนขนาดนั้นแล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นพลางมองไปที่หนิงหนานเสว่ด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่โวยวายใส่เขาเมื่อรู้สึกได้ถึงความสงสัยของฟู่เฉิน หนิงหนานเสว่จึงมองกลับด้วยสายตาที่สงสัยเช่นเดียวกัน สุดท้ายเพียงแค่โบกมือ “ไปดีมาดี ไม่ส่ง”“รอผมกลับมา” ฟู่เฉินทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วหันหลังกลับเดินจากไปอย่างรวดเร็วหนิงหนานเสว่มองตามแผ่นหลังของเขาแล้วก็เปล่งเสียงออกจมูกอย่างดูแคลน ก่อนจะหันไปมองเลขาเฉินที่ยืนรออยู่ที่เดิม “มองอะไร รีบไปเตรียมรถสิ เราจะไปสายไม่ได้”“แต่ท่านประธานฟู่บอกให้คุณรอเขาไม่ใช่เหรอครับ?” เลขาเฉินมองหนิงหนานเสว่อย่างไม่เข้าใจคุณผู้หญิงของพวกเขาเริ่มมีความเห็นเป็นของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่?หนิงหนานเสว่เห็นเลขาเฉินมีท่าทางสงสัยแล้วก็รู้สึกขำ และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณเพิ่งรู้จักท่านประธานฟู่ของพวกคุณเป็นวันแรกเหรอ? เขายังจะกลับมาอีกเหรอ?”ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน เพียงแต่คนที่ได้รับคำสัญญาคือสุยสุย แต่พ่อคนนี้ไม่เคยรักษาสัญญาเลยแม้แต่ครั้งเดียวตอนแรกสุยสุยก็รอคอยอย่างโง่เ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 98

    หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างมั่นใจและสง่างามเมื่ออยู่ต่อหน้ากล้อง ไม่มีความกระอักกระอ่วนใจแม้แต่น้อย เนื่องจากถูกเปิดเผยเรื่องส่วนตัว ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเธอเลยเดิมที ฟู่เฉินหวังว่าจะได้เห็นหนิงหนานเสว่ที่มีความเข้าใจและเป็นมืออาชีพแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อสบตากับดวงตาที่นิ่งสงบเหมือนน้ำนิ่งของเธอแล้ว ฟู่เฉินกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา!เมื่อก่อน สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการที่เธอทุ่มเทความคิดทั้งหมดให้กับเขา แต่ตอนนี้เมื่อไม่มีความคิดอะไรเลย เขากลับรู้สึกว่ามันยิ่งยากที่จะยอมรับมากกว่าเดิม“คุณผู้หญิงฟู่ แล้วความสัมพันธ์ระหว่างคุณสวีและคุณฟู่ เป็นยังไงกันแน่ครับ?”“คุณสวีเป็นเพียงคุณสวีเท่านั้น แต่ฉันคือคุณผู้หญิงฟู่ และตอนนี้อาเฉินก็อยู่ข้างฉัน นี่ไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุดหรอกเหรอ?”หนิงหนานเสว่ยิ้มบาง ๆ พลางจับมือฟู่เฉินไว้ และจงใจประสานนิ้วมือกันต่อหน้าสื่อ แถมยังอวดแหวนแต่งงานของพวกเขาอย่างเปิดเผยอีกด้วยจริง ๆ แล้วแหวนของหนิงหนานเสว่หายไปในกลีบเมฆตั้งนานแล้ว นี่เป็นแค่แหวนแบบเดียวกันที่ซื้อจากแอปพินซีซีเท่านั้น ไม่มีค่าอะไรเลยฟู่เฉินจ้องมองไปท

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 97

    นี่คือผลลัพธ์ที่หนิงหนานเสว่ต้องการ ตอนนี้สวีจือหรูอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมันเป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อก่อนเธอเคยทำให้พวกเธอทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะได้ลิ้มรสชาติของการนอนไม่หลับบ้างแล้ว!เมื่อเผชิญกับคำถามจากนักข่าว หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างใจกว้างและเหมาะสม และได้รับคำชื่นชมมากมาย เธอไม่เพียงแต่ใช้โอกาสนี้ยอมรับตัวตนของเธอต่อโลกภายนอกอย่างเป็นทางการเท่านั้น แถมยังส่งสัญญาณว่าเธอนั้นยอดเยี่ยมมากอีกด้วยสำหรับหนิงหนานเสว่ นี่เป็นโอกาสทองที่หาได้ยากในพันปี เธอต้องการให้ทั้งโลกได้รู้จักชื่อของเธอ เธอคือหนิงหนานเสว่ ไม่ใช่คุณผู้หญิงฟู่ที่เป็นเหมือนนกขมิ้นในกรงทองบ้า ๆ นั่น!เมื่อเห็นสถานการณ์ถูกควบคุมและนำโดยหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็เริ่มมองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยมุมมองใหม่ เดิมทีเขาคิดว่าเธอรู้แค่ราคาผักผลไม้ในซูเปอร์มาร์เก็ตเท่านั้น แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมีด้านที่ชำนาญเช่นนี้ด้วยไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า แต่ฟู่เฉินรู้สึกอยู่เสมอว่าหนิงหนานเสว่ที่อยู่ตรงหน้านี้ดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง ในอดีตเธอไม่มีตัวตนและจืดชืดไม่มีชีวิตชีวา เป็นเพียงเ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 96

    “จริงเหรอ? นี่คือชุดแบบที่ซูเปอร์โมเดลระดับโลกเพิ่งใส่เดินแฟชั่นโชว์มานะ ทําไมถึงสําส่อนล่ะ?”“คนยุคราชวงศ์ชิงนี่ฆ่ายากจริง ๆ”หนิงหนานเสว่กลอกตามองบนใส่ทันที ปฏิเสธการใช้เทคนิคปั่นหัวของอีกฝ่าย แถมยังตอกกลับไปอีกหนึ่งประโยคนี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อก่อนฟู่เฉินพูดอะไรก็จะเป็นอย่างนั้น แม้ว่าเขาจะใช้มุมมองหลายมิติในการโจมตีหนิงหนานเสว่ เธอก็ไม่เคยต่อต้านเลย แม้กระทั่งจะคิดทบทวนตัวเองว่าเธอทำผิดจริง ๆ หรือไม่แต่หนิงหนานเสว่คนปัจจุบันไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะเธอรู้ว่าเธอไม่ผิดอะไร และเธอก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ถูกเลย เป็นเพราะคนผิดต่างหากจึงถูกเกลียดชังแม้แต่สไตลิสต์คนเมื่อกี้ก็ยังรุมชมว่าเธอสวย มีแต่ผู้ชายตรงหน้าคนนี้เท่านั้นที่ทำหน้าเคร่งขรึมและบอกว่าไม่สวย นี่มันไม่ใช่แค่ไร้รสนิยม แต่ยังทำให้เสียบรรยากาศอีกด้วยฟู่เฉินเองก็คิดไม่ถึงว่าแค่สองคำของเขา จะถูกตอกกลับมาเป็นชุดยาวขนาดนี้?คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น “หนิงหนานเสว่ นี่คือกลยุทธ์ใหม่ของคุณเหรอ? คุณต้องการดึงดูดความสนใจของผมด้วยวิธีแบบนี้เหรอ? ฝันไปเถอะ”“ก็ไม่รู้ว่าใครที่กำลังฝันอยู่กันแน่ จะไปห

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 95

    หลังจากแต่งงานแบบเรียบง่ายแล้ว ก็ยิ่งดูสวยสมบูรณ์แบบ ลี่หัวมองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจอย่างมากแม้ว่าสไตลิสต์อย่างพวกเขามีทักษะการแต่งหน้าที่ยอดเยี่ยมมาก แต่พวกเขาก็ยังชอบคนที่มีพื้นฐานดีอยู่แล้ว เพราะการเพิ่มความสวยงามให้กับสิ่งที่มีอยู่แล้วนั้นย่อมง่ายกว่าการทำศัลยกรรมมาก ที่สำคัญคือมันไม่เพียงแค่ประหยัดเวลาและยังได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอีกด้วยดูเหมือนไม่ได้แต่ง แต่จริง ๆ แล้วแต่งนั่นคือระดับสุดยอดหนิงหนานเสว่มองดูตัวเองในกระจกแล้วก็รู้สึกขำอย่างสุดขีด ความจริงแล้วเมื่อก่อนเธอก็ชอบสีสันที่โดดเด่นแบบนี้ แต่เพราะหลังจากที่คบกับฟู่เฉินแล้ว ฟู่เฉินบอกว่ารสนิยมของเธอต่ำทรามเกินไป เธอจึงค่อย ๆ คล้อยตามเขา ปรับตัวเข้าหาเขา และเริ่มใส่เสื้อผ้าสีเก่า ๆ และจืดชืด ตอนนี้คิดดูแล้วก็รู้สึกว่าเธอได้ลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไปโดยไม่รู้ตัวจริง ๆ“ชุดนี้สวยมาก ฉันชอบมันมาก คุณไปหาฟู่เฉินเพื่อให้เขาจ่ายเงินเถอะ”หนิงหนานเสว่พูดอย่างมั่นใจเงินแค่นี้ สำหรับฟู่เฉินแล้วไม่ถือว่ามากมายอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้น เธออาจจะแลกกลับคืนมาได้มากกว่านั้น แล้วฟู่เฉินจะทำธุรกิจที่ขาดทุนได้ยังไงกัน?หนิงหนาน

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status