Share

บทที่ 4

Penulis: มู่เหลียนชิง
เห็นได้ชัดว่าโพสต์นี้ลืมบล็อคเธอ

แววตาของเธอลึกซึ้ง ไม่มีแม้แต่ระลอกคลื่น

สร้อยคอเพชรที่ส่งไปเมื่อวาน วันนี้ก็มือของสวีจือหรูแล้ว ประสิทธิภาพสูงจนน่าทึ่งจริง ๆ

แต่ก็จริง เพราะสวีจือหรูคือคนที่ฟู่เฉินให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

หนิงหนานเสว่หัวเราะเบา ๆ ขณะที่เธอกำลังจะปิดโทรศัพท์

ก็มีข้อความหนึ่งเด้งขึ้นว่า

[หนานเสว่ อีกสิบวันผมจะกลับประเทศแล้วนะ]

รูปโปรไฟล์สีดำ

ตัวย่อคือ jyc

บุคคลนี้ติดอยู่ในรายชื่อติดต่อของเธอมาเป็นเวลานานแล้ว

นับ ๆ ดูแล้วทั้งสองคนก็ไม่ได้ติดต่อกันมาหกปีแล้ว

ลมหายใจของหนิงหนานเสว่หนักอึ้ง แต่ไม่พูดอะไรสักคำ

ตอนเวลาสี่โมงยี่สิบ ฟู่เฉินเพิ่งจะปลีกตัวจากการประชุมที่หนักหน่วง จนกระทั่งเลขาจางเตือน เขาถึงจำเรื่องที่จะไปรับฟู่สุยสุยได้

ครั้นแล้วก็เขาจึงนั่งรถตู้ธุรกิจแล้วรีบมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนอนุบาล

ฟู่เฉินนวดขมับที่เหนื่อยล้าพลางเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำเล็กน้อย “เร็วหน่อย”

คนขับได้ยินดังนั้นก็ตอบรับเสียงเบา “ครับ”

ฟู่เฉินตั้งใจว่าจะไปรับลูกมาแล้วส่งให้หนิงหนานเสว่ จากนั้นค่อยไปบ้านของสวีจือหรู

และในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของฟู่เฉินก็ทำลายความเงียบ หน้าจอปรากฏชื่อ ‘สวีจือหรู’ ขึ้นอย่างชัดเจน

ฟู่เฉินกระพริบตาเบา ๆ ก่อนกดรับสาย

เสียงสั่นเครือของสวีจือหรูดังจากปลายสาย น้ำเสียงนั้นปนไปด้วยเสียงสะอื้น “ฟู่เฉิน หนั่วหมี่แย่แล้ว ตอนนี้มันมีฟองออกปาก หมอบอกว่ามันเป็นโรคชราหนักมาก คราวนี้มีโอกาสสูงมากที่จะไม่รอด...”

หนั่วหมี่เป็นสุนัขที่สวีจือหรูเลี้ยงไว้ เป็นของขวัญวันเกิดที่ฟู่เฉินเคยให้เธอ

ในช่วงเวลาที่ทั้งสองคนแยกจากกัน หนั่วหมี่อยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดเวลา ช่วยรักษาอาการซึมเศร้าของเธอ

สำหรับสวีจือหรู สุนัขตัวนี้ก็เหมือนลูกของพวกเขา

แววตาของฟู่เฉินหม่นหมองลงเล็กน้อย เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจเย็นว่า “ไม่ต้องกลัว อีกเดี๋ยวผมจะไป”

“ไม่... คุณต้องรีบมา” เสียงของสวีจือหรูเริ่มสั่น เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังร้องไห้ “ฉันกลัวมันจะไม่รอด...”

พูดถึงตรงนี้เธอก็เกือบจะพังทลาย

แววตาของฟู่เฉินจดจ่อเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของสวีจือหรู ในหัวของเขาก็ผุดภาพดวงตาที่คาดหวังคู่นั้นอย่างไม่รู้ตัว พร้อมกับเสียงที่เธอบอกว่าอยากให้เขามารับเธอ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ

สุดท้าย ความห่วงใยที่มีต่อสวีจือหรูก็มีมากกว่าฟู่สุยสุย

สวีจือหรูขาดเขาไม่ได้

“ได้ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากวางสาย ฟู่เฉินก็สั่งคนขับว่า “กลับรถ ไปโรงพยาบาลสัตว์ซาง”

คนขับชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบรับ “ได้ครับ ท่านประธานฟู่”

ฟู่เฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเลขาจาง บอกให้เขาไปรับฟู่สุยสุยแทน

จากนั้นวางโทรศัพท์ลง แล้วมองไปที่เค้กสตรอว์เบอร์รีชิ้นเล็กที่เลขาจางเตรียมไว้เป็นพิเศษด้วยสายตาที่หมองหม่นมาก เขาหลับตาลง ไม่อยากจะมองอีก

...

ฟู่สุยสุยมองดูท้องฟ้าที่เริ่มมีฝนตกปรอย ๆ ลมหนาวที่เย็นถึงกระดูกพัดเข้ามาหาเธอไม่หยุด ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอซีดขาวด้วยความหนาว เด็ก ๆ ในห้องเดียวกันกับเธอก็ถูกรับกลับไปหมดแล้ว

แม้แต่เด็กผู้หญิงคนสุดท้ายที่เดินออกไปก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัยว่า “สุยสุย เธอบอกว่าวันนี้พ่อเธอจะมารับไม่ใช่เหรอ...”

ในขณะนั้นเอง เด็กผู้ชายอีกคนก็หัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า “เธอมันคนโกหก พ่อที่ไหนกัน เธอหลอกก็เชื่อ!”

ดวงตาของฟู่สุยสุยเปลี่ยนเป็นไม่มั่นใจ หน้าอกเล็ก ๆ ก็รู้สึกแน่นขึ้นมา

แต่เธอพูดปฏิเสธไม่ได้ เพราะเธอไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเธอมีพ่อจริง ๆ...

เพราะพ่อคนอื่นจะมาร่วมงานเลี้ยงผู้ปกครอง มาร่วมงานประชุมผู้ปกครอง แต่พ่อของเธอไม่เคยปรากฏตัวเลยสักครั้ง

พูดประโยคนั้นจบ พ่อของเด็กผู้ชายก็ตบหัวเขาเบา ๆ “พูดอะไรไร้สาระ? ขอโทษนะครับคุณครู”

พูดจบ พ่อของเด็กผู้ชายก็ดึงเขาไป

ส่วนคุณครูโน้มตัวลงถามว่า “สุยสุย วันนี้พ่อหนูไม่มารับเหรอจ๊ะ?”

ฟู่สุยสุยอยากจะบอกว่าวันนี้พ่อจะมารับเธอ แต่บางทีเธออาจจะทำให้พ่อลำบากใจ เธอไม่ควรจะรบกวนพ่อ...

ฟู่สุยสุยยิ้มจาง ๆ “คุณครูคะ คุณแม่มารับค่ะ”

“งั้นก็ดี ครูจะลองโทรหาคุณแม่หนูนะ” คุณครูเอ่ยอย่างอ่อนโยน

ฟู่สุยสุยกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดหัวใจไว้ แล้วพูดว่า “รบกวนคุณครูด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ”

ตอนหนิงหนานเสว่ได้รับโทรศัพท์และรีบไปโรงเรียนอนุบาล ฝนก็กำลังตกหนักพอดี ลมหนาวจัด และฝนที่ตกกระหน่ำ ทำให้เธอแทบลืมตาไม่ขึ้น

เมื่อเธอมาถึงอย่างเหนื่อยหอบก็เห็นฟู่สุยสุยตัวเล็กจิ๋วหดตัวอยู่ในมุมหนึ่ง หนาวจนสั่นไปทั้งตัว

วินาทีนั้น หนิงหนานเสว่รู้สึกเหมือนหัวใจถูกกรีดด้วยมีดอย่างแรง จนเลือดไหลกระฉูด

น้ำเสียงที่สุยสุยพูดอย่างมีความสุขว่าวันนี้พ่อจะมารับดูเหมือนยังคงก้องอยู่ในหู

หนิงหนานเสว่รู้สึกเลือดลมขึ้นหน้าในชั่วพริบตา และรสคาวหวานก็พุ่งขึ้นมาถึงลำคอ

เธอเช็ดน้ำตาที่หางตาแล้วเชิดรอยยิ้มขึ้นมา “สุยสุย—”

ฟู่สุยสุยเงยหน้าเล็ก ๆ ขึ้น วินาทีที่เห็นหนิงหนานเสว่ ความน้อยใจ ความน่าสงสารทั้งหมดที่มีก็กลายเป็นเสียงเรียกอันแผ่วเบา “คุณแม่คะ”

เด็กน้อยตัวแค่นี้ เธอไม่พูดอะไรเลย และไม่บ่นสักคำ

เพียงเรียกแม่อย่างว่าง่าย

หนิงหนานเสว่รู้สึกเสียใจชั่วขณะหนึ่ง ถ้าตอนนั้นเธอไม่ยืนกรานที่จะอยู่กับฟู่เฉิน บางทีสุยสุยอาจจะเกิดมาในครอบครัวที่รักเธอ มีพ่อที่รักเธอ และแม่ที่ห่วงใยเธอ

เธอเดินเข้าไปกอดฟู่สุยสุย “แม่มาแล้วนะ แม่จะพาหนูกลับบ้าน ไม่ร้องนะลูกรัก”

ฟู่สุยสุยพยักหน้า น้ำตาไหลลงมาอย่างเงียบ ๆ

จากนั้นหนิงหนานเสว่ก็พาลูกกลับบ้าน

ร่างกายของฟู่สุยสุยอ่อนแอมาก พอถึงบ้านก็มีไข้สูงทันที

หนิงหนานเสว่สัมผัสใบหน้าเล็ก ๆ ที่ร้อนจัดของเธอ หัวใจเจ็บปวดจนชาไปหมด

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของหนิงหนานเสว่ก็ดังขึ้น

คนที่โทรมาคือเลขาจาง

หนิงหนานเสว่คลุมผ้าห่มให้ฟู่สุยสุยดีแล้วก็เดินออกจากห้อง

ทันทีที่รับสาย เสียงขอโทษของเลขาจางก็ดังมาจากปลายสาย “ขอโทษนะครับคุณหนิง วันนี้ท่านประธานฟู่มีธุระด่วนกะทันหัน เลยให้ผมไปรับคุณสุยสุย แต่ผมมัวยุ่งอยู่กับการจัดการเอกสาร เลยไม่ทันได้ดูข้อความ เมื่อกี้ผมเพิ่งมาถึงโรงเรียนอนุบาล ได้ยินว่าคุณรับคุณหนูกลับไปแล้ว...”

หนิงหนานเสว่ไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้ สายตาของเธอเย็นชาจนน่ากลัว “เขาไปไหน?”

น้ำเสียงที่สงบอย่างยิ่งนั้นแฝงด้วยความเย็นชาเล็กน้อย

ทางฝั่งเลขาจางชะงักไปชั่วขณะอย่างเห็นได้ชัด

หนิงหนานเสว่เอ่ยเสียงเรียบว่า “เลขาจาง ฉันคิดว่า ฉันในฐานะภรรยาของท่านประธานฟู่ซื่อกรุ๊ป ฉันมีสิทธิ์ที่จะถามว่าสามีของฉันไปไหน”

ในที่สุดเลขาจางก็เม้มปาก “สุนัขของคุณสวีป่วยครับ เธอร้องไห้ขอให้ท่านประธานไปดู ดังนั้นท่านประธานก็เลย...”

ดวงตาของหนิงหนานเสว่ไม่มีระลอกคลื่นใด ๆ

ลูกของเธอยังเทียบกับสุนัขของสวีจือหรูไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

น่าตลกอะไรขนาดนี้!

รสคาวหวานพุ่งขึ้นมาถึงลำคอของหนิงหนานเสว่

“คุณแม่คะ…”

เมื่อหนิงหนานเสว่หันกลับมาก็เห็นฟู่สุยสุยเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้อง ใบหน้าซีดเซียวเล็ก ๆ ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่คะ คุณแม่อย่าโกรธคุณพ่อเลยนะคะ...”

“หนูรู้ว่าคุณพ่อไม่ได้ตั้งใจ”

“คุณพ่อมีธุระต้องทำเยอะแยะ หนูรู้ค่ะ!”

วินาทีนั้น สำหรับหนิงหนานเสว่แล้ว มันไม่ต่างอะไรกับฟ้าถล่มแผ่นดินทลายเลย

ฟู่สุยสุยไอหนัก ๆ ครั้งหนึ่ง จากนั้นเดินเข้าไปกอดหนิงหนานเสว่ “คุณแม่คะ หนูอยากให้คุณแม่มีความสุขค่ะ”

ทันใดนั้น หนิงหนานเสว่พลันเจ็บจมูกอย่างมาก
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 100

    ทันที่เธอลงจากรถ เธอก็เอนตัวครึ่งหนึ่งไปพิงฟู่เฉิน ราวกับกลัวว่าใครจะไม่รู้ว่าพวกเขาสนิทกันมาก ฟู่เฉินก็โอบเอวเธอไว้ แล้วเดินเข้าไปข้างในทั้งอย่างนั้น จากนั้นพวกเขาก็เห็นหนิงหนานเสว่ที่กำลังจะเดินเข้าไปตรงหน้าประตูเมื่อสบตากับดวงตาที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็รู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่หัวใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ และถึงกับรู้สึกว่าการจับมือกับสวีจือหรูนั้นทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย“คุณหนิงคะ คุณอย่าโกรธเลยนะคะ เป็นเพราะฉันไม่เคยมางานเลี้ยงแบบนี้มาก่อน ก็เลยขอให้อาเฉินพามาน่ะค่ะ”“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลรู้สึกเบื่อมาก ก็เลยอยากออกมาผ่อนคลายบ้างค่ะ”“ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย”สวีจือหรูพูดไปพลาง น้ำตาก็เริ่มคลออยู่ในเบ้าตานี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนิงหนานเสว่คงจะอาละวาดไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ แต่ตอนนี้หนิงหนาเสว่เพียงแค่ยิ้มจาง ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณสวีพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลคงลำบากมาก ในเมื่อมาแล้ว งั้นเดี๋ยวเข้าไปแล้วก็สนุกให้เต็มที่เลยนะคะ”“อาเฉิน คุณต้องดูแลคุณสวีให้ดีนะ เดี๋ยวถ้าเธอชอบอะไร อย่าลืมซื้อมันให้เธอนะ” หนิงหนานเสว่พูดด้วยน้ำเสียง

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 99

    เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้ฟู่เฉินกลับไม่รีบร้อนขนาดนั้นแล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นพลางมองไปที่หนิงหนานเสว่ด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่โวยวายใส่เขาเมื่อรู้สึกได้ถึงความสงสัยของฟู่เฉิน หนิงหนานเสว่จึงมองกลับด้วยสายตาที่สงสัยเช่นเดียวกัน สุดท้ายเพียงแค่โบกมือ “ไปดีมาดี ไม่ส่ง”“รอผมกลับมา” ฟู่เฉินทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วหันหลังกลับเดินจากไปอย่างรวดเร็วหนิงหนานเสว่มองตามแผ่นหลังของเขาแล้วก็เปล่งเสียงออกจมูกอย่างดูแคลน ก่อนจะหันไปมองเลขาเฉินที่ยืนรออยู่ที่เดิม “มองอะไร รีบไปเตรียมรถสิ เราจะไปสายไม่ได้”“แต่ท่านประธานฟู่บอกให้คุณรอเขาไม่ใช่เหรอครับ?” เลขาเฉินมองหนิงหนานเสว่อย่างไม่เข้าใจคุณผู้หญิงของพวกเขาเริ่มมีความเห็นเป็นของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่?หนิงหนานเสว่เห็นเลขาเฉินมีท่าทางสงสัยแล้วก็รู้สึกขำ และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณเพิ่งรู้จักท่านประธานฟู่ของพวกคุณเป็นวันแรกเหรอ? เขายังจะกลับมาอีกเหรอ?”ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน เพียงแต่คนที่ได้รับคำสัญญาคือสุยสุย แต่พ่อคนนี้ไม่เคยรักษาสัญญาเลยแม้แต่ครั้งเดียวตอนแรกสุยสุยก็รอคอยอย่างโง่เ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 98

    หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างมั่นใจและสง่างามเมื่ออยู่ต่อหน้ากล้อง ไม่มีความกระอักกระอ่วนใจแม้แต่น้อย เนื่องจากถูกเปิดเผยเรื่องส่วนตัว ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเธอเลยเดิมที ฟู่เฉินหวังว่าจะได้เห็นหนิงหนานเสว่ที่มีความเข้าใจและเป็นมืออาชีพแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อสบตากับดวงตาที่นิ่งสงบเหมือนน้ำนิ่งของเธอแล้ว ฟู่เฉินกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา!เมื่อก่อน สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการที่เธอทุ่มเทความคิดทั้งหมดให้กับเขา แต่ตอนนี้เมื่อไม่มีความคิดอะไรเลย เขากลับรู้สึกว่ามันยิ่งยากที่จะยอมรับมากกว่าเดิม“คุณผู้หญิงฟู่ แล้วความสัมพันธ์ระหว่างคุณสวีและคุณฟู่ เป็นยังไงกันแน่ครับ?”“คุณสวีเป็นเพียงคุณสวีเท่านั้น แต่ฉันคือคุณผู้หญิงฟู่ และตอนนี้อาเฉินก็อยู่ข้างฉัน นี่ไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุดหรอกเหรอ?”หนิงหนานเสว่ยิ้มบาง ๆ พลางจับมือฟู่เฉินไว้ และจงใจประสานนิ้วมือกันต่อหน้าสื่อ แถมยังอวดแหวนแต่งงานของพวกเขาอย่างเปิดเผยอีกด้วยจริง ๆ แล้วแหวนของหนิงหนานเสว่หายไปในกลีบเมฆตั้งนานแล้ว นี่เป็นแค่แหวนแบบเดียวกันที่ซื้อจากแอปพินซีซีเท่านั้น ไม่มีค่าอะไรเลยฟู่เฉินจ้องมองไปท

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 97

    นี่คือผลลัพธ์ที่หนิงหนานเสว่ต้องการ ตอนนี้สวีจือหรูอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมันเป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อก่อนเธอเคยทำให้พวกเธอทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะได้ลิ้มรสชาติของการนอนไม่หลับบ้างแล้ว!เมื่อเผชิญกับคำถามจากนักข่าว หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างใจกว้างและเหมาะสม และได้รับคำชื่นชมมากมาย เธอไม่เพียงแต่ใช้โอกาสนี้ยอมรับตัวตนของเธอต่อโลกภายนอกอย่างเป็นทางการเท่านั้น แถมยังส่งสัญญาณว่าเธอนั้นยอดเยี่ยมมากอีกด้วยสำหรับหนิงหนานเสว่ นี่เป็นโอกาสทองที่หาได้ยากในพันปี เธอต้องการให้ทั้งโลกได้รู้จักชื่อของเธอ เธอคือหนิงหนานเสว่ ไม่ใช่คุณผู้หญิงฟู่ที่เป็นเหมือนนกขมิ้นในกรงทองบ้า ๆ นั่น!เมื่อเห็นสถานการณ์ถูกควบคุมและนำโดยหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็เริ่มมองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยมุมมองใหม่ เดิมทีเขาคิดว่าเธอรู้แค่ราคาผักผลไม้ในซูเปอร์มาร์เก็ตเท่านั้น แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมีด้านที่ชำนาญเช่นนี้ด้วยไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า แต่ฟู่เฉินรู้สึกอยู่เสมอว่าหนิงหนานเสว่ที่อยู่ตรงหน้านี้ดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง ในอดีตเธอไม่มีตัวตนและจืดชืดไม่มีชีวิตชีวา เป็นเพียงเ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 96

    “จริงเหรอ? นี่คือชุดแบบที่ซูเปอร์โมเดลระดับโลกเพิ่งใส่เดินแฟชั่นโชว์มานะ ทําไมถึงสําส่อนล่ะ?”“คนยุคราชวงศ์ชิงนี่ฆ่ายากจริง ๆ”หนิงหนานเสว่กลอกตามองบนใส่ทันที ปฏิเสธการใช้เทคนิคปั่นหัวของอีกฝ่าย แถมยังตอกกลับไปอีกหนึ่งประโยคนี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อก่อนฟู่เฉินพูดอะไรก็จะเป็นอย่างนั้น แม้ว่าเขาจะใช้มุมมองหลายมิติในการโจมตีหนิงหนานเสว่ เธอก็ไม่เคยต่อต้านเลย แม้กระทั่งจะคิดทบทวนตัวเองว่าเธอทำผิดจริง ๆ หรือไม่แต่หนิงหนานเสว่คนปัจจุบันไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะเธอรู้ว่าเธอไม่ผิดอะไร และเธอก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ถูกเลย เป็นเพราะคนผิดต่างหากจึงถูกเกลียดชังแม้แต่สไตลิสต์คนเมื่อกี้ก็ยังรุมชมว่าเธอสวย มีแต่ผู้ชายตรงหน้าคนนี้เท่านั้นที่ทำหน้าเคร่งขรึมและบอกว่าไม่สวย นี่มันไม่ใช่แค่ไร้รสนิยม แต่ยังทำให้เสียบรรยากาศอีกด้วยฟู่เฉินเองก็คิดไม่ถึงว่าแค่สองคำของเขา จะถูกตอกกลับมาเป็นชุดยาวขนาดนี้?คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น “หนิงหนานเสว่ นี่คือกลยุทธ์ใหม่ของคุณเหรอ? คุณต้องการดึงดูดความสนใจของผมด้วยวิธีแบบนี้เหรอ? ฝันไปเถอะ”“ก็ไม่รู้ว่าใครที่กำลังฝันอยู่กันแน่ จะไปห

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 95

    หลังจากแต่งงานแบบเรียบง่ายแล้ว ก็ยิ่งดูสวยสมบูรณ์แบบ ลี่หัวมองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจอย่างมากแม้ว่าสไตลิสต์อย่างพวกเขามีทักษะการแต่งหน้าที่ยอดเยี่ยมมาก แต่พวกเขาก็ยังชอบคนที่มีพื้นฐานดีอยู่แล้ว เพราะการเพิ่มความสวยงามให้กับสิ่งที่มีอยู่แล้วนั้นย่อมง่ายกว่าการทำศัลยกรรมมาก ที่สำคัญคือมันไม่เพียงแค่ประหยัดเวลาและยังได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอีกด้วยดูเหมือนไม่ได้แต่ง แต่จริง ๆ แล้วแต่งนั่นคือระดับสุดยอดหนิงหนานเสว่มองดูตัวเองในกระจกแล้วก็รู้สึกขำอย่างสุดขีด ความจริงแล้วเมื่อก่อนเธอก็ชอบสีสันที่โดดเด่นแบบนี้ แต่เพราะหลังจากที่คบกับฟู่เฉินแล้ว ฟู่เฉินบอกว่ารสนิยมของเธอต่ำทรามเกินไป เธอจึงค่อย ๆ คล้อยตามเขา ปรับตัวเข้าหาเขา และเริ่มใส่เสื้อผ้าสีเก่า ๆ และจืดชืด ตอนนี้คิดดูแล้วก็รู้สึกว่าเธอได้ลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไปโดยไม่รู้ตัวจริง ๆ“ชุดนี้สวยมาก ฉันชอบมันมาก คุณไปหาฟู่เฉินเพื่อให้เขาจ่ายเงินเถอะ”หนิงหนานเสว่พูดอย่างมั่นใจเงินแค่นี้ สำหรับฟู่เฉินแล้วไม่ถือว่ามากมายอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้น เธออาจจะแลกกลับคืนมาได้มากกว่านั้น แล้วฟู่เฉินจะทำธุรกิจที่ขาดทุนได้ยังไงกัน?หนิงหนาน

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status