共有

บทที่ 4

作者: มู่เหลียนชิง
เห็นได้ชัดว่าโพสต์นี้ลืมบล็อคเธอ

แววตาของเธอลึกซึ้ง ไม่มีแม้แต่ระลอกคลื่น

สร้อยคอเพชรที่ส่งไปเมื่อวาน วันนี้ก็มือของสวีจือหรูแล้ว ประสิทธิภาพสูงจนน่าทึ่งจริง ๆ

แต่ก็จริง เพราะสวีจือหรูคือคนที่ฟู่เฉินให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

หนิงหนานเสว่หัวเราะเบา ๆ ขณะที่เธอกำลังจะปิดโทรศัพท์

ก็มีข้อความหนึ่งเด้งขึ้นว่า

[หนานเสว่ อีกสิบวันผมจะกลับประเทศแล้วนะ]

รูปโปรไฟล์สีดำ

ตัวย่อคือ jyc

บุคคลนี้ติดอยู่ในรายชื่อติดต่อของเธอมาเป็นเวลานานแล้ว

นับ ๆ ดูแล้วทั้งสองคนก็ไม่ได้ติดต่อกันมาหกปีแล้ว

ลมหายใจของหนิงหนานเสว่หนักอึ้ง แต่ไม่พูดอะไรสักคำ

ตอนเวลาสี่โมงยี่สิบ ฟู่เฉินเพิ่งจะปลีกตัวจากการประชุมที่หนักหน่วง จนกระทั่งเลขาจางเตือน เขาถึงจำเรื่องที่จะไปรับฟู่สุยสุยได้

ครั้นแล้วก็เขาจึงนั่งรถตู้ธุรกิจแล้วรีบมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนอนุบาล

ฟู่เฉินนวดขมับที่เหนื่อยล้าพลางเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำเล็กน้อย “เร็วหน่อย”

คนขับได้ยินดังนั้นก็ตอบรับเสียงเบา “ครับ”

ฟู่เฉินตั้งใจว่าจะไปรับลูกมาแล้วส่งให้หนิงหนานเสว่ จากนั้นค่อยไปบ้านของสวีจือหรู

และในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของฟู่เฉินก็ทำลายความเงียบ หน้าจอปรากฏชื่อ ‘สวีจือหรู’ ขึ้นอย่างชัดเจน

ฟู่เฉินกระพริบตาเบา ๆ ก่อนกดรับสาย

เสียงสั่นเครือของสวีจือหรูดังจากปลายสาย น้ำเสียงนั้นปนไปด้วยเสียงสะอื้น “ฟู่เฉิน หนั่วหมี่แย่แล้ว ตอนนี้มันมีฟองออกปาก หมอบอกว่ามันเป็นโรคชราหนักมาก คราวนี้มีโอกาสสูงมากที่จะไม่รอด...”

หนั่วหมี่เป็นสุนัขที่สวีจือหรูเลี้ยงไว้ เป็นของขวัญวันเกิดที่ฟู่เฉินเคยให้เธอ

ในช่วงเวลาที่ทั้งสองคนแยกจากกัน หนั่วหมี่อยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดเวลา ช่วยรักษาอาการซึมเศร้าของเธอ

สำหรับสวีจือหรู สุนัขตัวนี้ก็เหมือนลูกของพวกเขา

แววตาของฟู่เฉินหม่นหมองลงเล็กน้อย เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจเย็นว่า “ไม่ต้องกลัว อีกเดี๋ยวผมจะไป”

“ไม่... คุณต้องรีบมา” เสียงของสวีจือหรูเริ่มสั่น เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังร้องไห้ “ฉันกลัวมันจะไม่รอด...”

พูดถึงตรงนี้เธอก็เกือบจะพังทลาย

แววตาของฟู่เฉินจดจ่อเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของสวีจือหรู ในหัวของเขาก็ผุดภาพดวงตาที่คาดหวังคู่นั้นอย่างไม่รู้ตัว พร้อมกับเสียงที่เธอบอกว่าอยากให้เขามารับเธอ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ

สุดท้าย ความห่วงใยที่มีต่อสวีจือหรูก็มีมากกว่าฟู่สุยสุย

สวีจือหรูขาดเขาไม่ได้

“ได้ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากวางสาย ฟู่เฉินก็สั่งคนขับว่า “กลับรถ ไปโรงพยาบาลสัตว์ซาง”

คนขับชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบรับ “ได้ครับ ท่านประธานฟู่”

ฟู่เฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเลขาจาง บอกให้เขาไปรับฟู่สุยสุยแทน

จากนั้นวางโทรศัพท์ลง แล้วมองไปที่เค้กสตรอว์เบอร์รีชิ้นเล็กที่เลขาจางเตรียมไว้เป็นพิเศษด้วยสายตาที่หมองหม่นมาก เขาหลับตาลง ไม่อยากจะมองอีก

...

ฟู่สุยสุยมองดูท้องฟ้าที่เริ่มมีฝนตกปรอย ๆ ลมหนาวที่เย็นถึงกระดูกพัดเข้ามาหาเธอไม่หยุด ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอซีดขาวด้วยความหนาว เด็ก ๆ ในห้องเดียวกันกับเธอก็ถูกรับกลับไปหมดแล้ว

แม้แต่เด็กผู้หญิงคนสุดท้ายที่เดินออกไปก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัยว่า “สุยสุย เธอบอกว่าวันนี้พ่อเธอจะมารับไม่ใช่เหรอ...”

ในขณะนั้นเอง เด็กผู้ชายอีกคนก็หัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า “เธอมันคนโกหก พ่อที่ไหนกัน เธอหลอกก็เชื่อ!”

ดวงตาของฟู่สุยสุยเปลี่ยนเป็นไม่มั่นใจ หน้าอกเล็ก ๆ ก็รู้สึกแน่นขึ้นมา

แต่เธอพูดปฏิเสธไม่ได้ เพราะเธอไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเธอมีพ่อจริง ๆ...

เพราะพ่อคนอื่นจะมาร่วมงานเลี้ยงผู้ปกครอง มาร่วมงานประชุมผู้ปกครอง แต่พ่อของเธอไม่เคยปรากฏตัวเลยสักครั้ง

พูดประโยคนั้นจบ พ่อของเด็กผู้ชายก็ตบหัวเขาเบา ๆ “พูดอะไรไร้สาระ? ขอโทษนะครับคุณครู”

พูดจบ พ่อของเด็กผู้ชายก็ดึงเขาไป

ส่วนคุณครูโน้มตัวลงถามว่า “สุยสุย วันนี้พ่อหนูไม่มารับเหรอจ๊ะ?”

ฟู่สุยสุยอยากจะบอกว่าวันนี้พ่อจะมารับเธอ แต่บางทีเธออาจจะทำให้พ่อลำบากใจ เธอไม่ควรจะรบกวนพ่อ...

ฟู่สุยสุยยิ้มจาง ๆ “คุณครูคะ คุณแม่มารับค่ะ”

“งั้นก็ดี ครูจะลองโทรหาคุณแม่หนูนะ” คุณครูเอ่ยอย่างอ่อนโยน

ฟู่สุยสุยกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดหัวใจไว้ แล้วพูดว่า “รบกวนคุณครูด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ”

ตอนหนิงหนานเสว่ได้รับโทรศัพท์และรีบไปโรงเรียนอนุบาล ฝนก็กำลังตกหนักพอดี ลมหนาวจัด และฝนที่ตกกระหน่ำ ทำให้เธอแทบลืมตาไม่ขึ้น

เมื่อเธอมาถึงอย่างเหนื่อยหอบก็เห็นฟู่สุยสุยตัวเล็กจิ๋วหดตัวอยู่ในมุมหนึ่ง หนาวจนสั่นไปทั้งตัว

วินาทีนั้น หนิงหนานเสว่รู้สึกเหมือนหัวใจถูกกรีดด้วยมีดอย่างแรง จนเลือดไหลกระฉูด

น้ำเสียงที่สุยสุยพูดอย่างมีความสุขว่าวันนี้พ่อจะมารับดูเหมือนยังคงก้องอยู่ในหู

หนิงหนานเสว่รู้สึกเลือดลมขึ้นหน้าในชั่วพริบตา และรสคาวหวานก็พุ่งขึ้นมาถึงลำคอ

เธอเช็ดน้ำตาที่หางตาแล้วเชิดรอยยิ้มขึ้นมา “สุยสุย—”

ฟู่สุยสุยเงยหน้าเล็ก ๆ ขึ้น วินาทีที่เห็นหนิงหนานเสว่ ความน้อยใจ ความน่าสงสารทั้งหมดที่มีก็กลายเป็นเสียงเรียกอันแผ่วเบา “คุณแม่คะ”

เด็กน้อยตัวแค่นี้ เธอไม่พูดอะไรเลย และไม่บ่นสักคำ

เพียงเรียกแม่อย่างว่าง่าย

หนิงหนานเสว่รู้สึกเสียใจชั่วขณะหนึ่ง ถ้าตอนนั้นเธอไม่ยืนกรานที่จะอยู่กับฟู่เฉิน บางทีสุยสุยอาจจะเกิดมาในครอบครัวที่รักเธอ มีพ่อที่รักเธอ และแม่ที่ห่วงใยเธอ

เธอเดินเข้าไปกอดฟู่สุยสุย “แม่มาแล้วนะ แม่จะพาหนูกลับบ้าน ไม่ร้องนะลูกรัก”

ฟู่สุยสุยพยักหน้า น้ำตาไหลลงมาอย่างเงียบ ๆ

จากนั้นหนิงหนานเสว่ก็พาลูกกลับบ้าน

ร่างกายของฟู่สุยสุยอ่อนแอมาก พอถึงบ้านก็มีไข้สูงทันที

หนิงหนานเสว่สัมผัสใบหน้าเล็ก ๆ ที่ร้อนจัดของเธอ หัวใจเจ็บปวดจนชาไปหมด

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของหนิงหนานเสว่ก็ดังขึ้น

คนที่โทรมาคือเลขาจาง

หนิงหนานเสว่คลุมผ้าห่มให้ฟู่สุยสุยดีแล้วก็เดินออกจากห้อง

ทันทีที่รับสาย เสียงขอโทษของเลขาจางก็ดังมาจากปลายสาย “ขอโทษนะครับคุณหนิง วันนี้ท่านประธานฟู่มีธุระด่วนกะทันหัน เลยให้ผมไปรับคุณสุยสุย แต่ผมมัวยุ่งอยู่กับการจัดการเอกสาร เลยไม่ทันได้ดูข้อความ เมื่อกี้ผมเพิ่งมาถึงโรงเรียนอนุบาล ได้ยินว่าคุณรับคุณหนูกลับไปแล้ว...”

หนิงหนานเสว่ไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้ สายตาของเธอเย็นชาจนน่ากลัว “เขาไปไหน?”

น้ำเสียงที่สงบอย่างยิ่งนั้นแฝงด้วยความเย็นชาเล็กน้อย

ทางฝั่งเลขาจางชะงักไปชั่วขณะอย่างเห็นได้ชัด

หนิงหนานเสว่เอ่ยเสียงเรียบว่า “เลขาจาง ฉันคิดว่า ฉันในฐานะภรรยาของท่านประธานฟู่ซื่อกรุ๊ป ฉันมีสิทธิ์ที่จะถามว่าสามีของฉันไปไหน”

ในที่สุดเลขาจางก็เม้มปาก “สุนัขของคุณสวีป่วยครับ เธอร้องไห้ขอให้ท่านประธานไปดู ดังนั้นท่านประธานก็เลย...”

ดวงตาของหนิงหนานเสว่ไม่มีระลอกคลื่นใด ๆ

ลูกของเธอยังเทียบกับสุนัขของสวีจือหรูไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

น่าตลกอะไรขนาดนี้!

รสคาวหวานพุ่งขึ้นมาถึงลำคอของหนิงหนานเสว่

“คุณแม่คะ…”

เมื่อหนิงหนานเสว่หันกลับมาก็เห็นฟู่สุยสุยเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้อง ใบหน้าซีดเซียวเล็ก ๆ ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณแม่คะ คุณแม่อย่าโกรธคุณพ่อเลยนะคะ...”

“หนูรู้ว่าคุณพ่อไม่ได้ตั้งใจ”

“คุณพ่อมีธุระต้องทำเยอะแยะ หนูรู้ค่ะ!”

วินาทีนั้น สำหรับหนิงหนานเสว่แล้ว มันไม่ต่างอะไรกับฟ้าถล่มแผ่นดินทลายเลย

ฟู่สุยสุยไอหนัก ๆ ครั้งหนึ่ง จากนั้นเดินเข้าไปกอดหนิงหนานเสว่ “คุณแม่คะ หนูอยากให้คุณแม่มีความสุขค่ะ”

ทันใดนั้น หนิงหนานเสว่พลันเจ็บจมูกอย่างมาก
この本を無料で読み続ける
コードをスキャンしてアプリをダウンロード

最新チャプター

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 100

    ทันที่เธอลงจากรถ เธอก็เอนตัวครึ่งหนึ่งไปพิงฟู่เฉิน ราวกับกลัวว่าใครจะไม่รู้ว่าพวกเขาสนิทกันมาก ฟู่เฉินก็โอบเอวเธอไว้ แล้วเดินเข้าไปข้างในทั้งอย่างนั้น จากนั้นพวกเขาก็เห็นหนิงหนานเสว่ที่กำลังจะเดินเข้าไปตรงหน้าประตูเมื่อสบตากับดวงตาที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็รู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่หัวใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ และถึงกับรู้สึกว่าการจับมือกับสวีจือหรูนั้นทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย“คุณหนิงคะ คุณอย่าโกรธเลยนะคะ เป็นเพราะฉันไม่เคยมางานเลี้ยงแบบนี้มาก่อน ก็เลยขอให้อาเฉินพามาน่ะค่ะ”“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลรู้สึกเบื่อมาก ก็เลยอยากออกมาผ่อนคลายบ้างค่ะ”“ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย”สวีจือหรูพูดไปพลาง น้ำตาก็เริ่มคลออยู่ในเบ้าตานี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนิงหนานเสว่คงจะอาละวาดไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ แต่ตอนนี้หนิงหนาเสว่เพียงแค่ยิ้มจาง ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณสวีพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลคงลำบากมาก ในเมื่อมาแล้ว งั้นเดี๋ยวเข้าไปแล้วก็สนุกให้เต็มที่เลยนะคะ”“อาเฉิน คุณต้องดูแลคุณสวีให้ดีนะ เดี๋ยวถ้าเธอชอบอะไร อย่าลืมซื้อมันให้เธอนะ” หนิงหนานเสว่พูดด้วยน้ำเสียง

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 99

    เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้ฟู่เฉินกลับไม่รีบร้อนขนาดนั้นแล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นพลางมองไปที่หนิงหนานเสว่ด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่โวยวายใส่เขาเมื่อรู้สึกได้ถึงความสงสัยของฟู่เฉิน หนิงหนานเสว่จึงมองกลับด้วยสายตาที่สงสัยเช่นเดียวกัน สุดท้ายเพียงแค่โบกมือ “ไปดีมาดี ไม่ส่ง”“รอผมกลับมา” ฟู่เฉินทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วหันหลังกลับเดินจากไปอย่างรวดเร็วหนิงหนานเสว่มองตามแผ่นหลังของเขาแล้วก็เปล่งเสียงออกจมูกอย่างดูแคลน ก่อนจะหันไปมองเลขาเฉินที่ยืนรออยู่ที่เดิม “มองอะไร รีบไปเตรียมรถสิ เราจะไปสายไม่ได้”“แต่ท่านประธานฟู่บอกให้คุณรอเขาไม่ใช่เหรอครับ?” เลขาเฉินมองหนิงหนานเสว่อย่างไม่เข้าใจคุณผู้หญิงของพวกเขาเริ่มมีความเห็นเป็นของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่?หนิงหนานเสว่เห็นเลขาเฉินมีท่าทางสงสัยแล้วก็รู้สึกขำ และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณเพิ่งรู้จักท่านประธานฟู่ของพวกคุณเป็นวันแรกเหรอ? เขายังจะกลับมาอีกเหรอ?”ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน เพียงแต่คนที่ได้รับคำสัญญาคือสุยสุย แต่พ่อคนนี้ไม่เคยรักษาสัญญาเลยแม้แต่ครั้งเดียวตอนแรกสุยสุยก็รอคอยอย่างโง่เ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 98

    หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างมั่นใจและสง่างามเมื่ออยู่ต่อหน้ากล้อง ไม่มีความกระอักกระอ่วนใจแม้แต่น้อย เนื่องจากถูกเปิดเผยเรื่องส่วนตัว ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเธอเลยเดิมที ฟู่เฉินหวังว่าจะได้เห็นหนิงหนานเสว่ที่มีความเข้าใจและเป็นมืออาชีพแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อสบตากับดวงตาที่นิ่งสงบเหมือนน้ำนิ่งของเธอแล้ว ฟู่เฉินกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา!เมื่อก่อน สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการที่เธอทุ่มเทความคิดทั้งหมดให้กับเขา แต่ตอนนี้เมื่อไม่มีความคิดอะไรเลย เขากลับรู้สึกว่ามันยิ่งยากที่จะยอมรับมากกว่าเดิม“คุณผู้หญิงฟู่ แล้วความสัมพันธ์ระหว่างคุณสวีและคุณฟู่ เป็นยังไงกันแน่ครับ?”“คุณสวีเป็นเพียงคุณสวีเท่านั้น แต่ฉันคือคุณผู้หญิงฟู่ และตอนนี้อาเฉินก็อยู่ข้างฉัน นี่ไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุดหรอกเหรอ?”หนิงหนานเสว่ยิ้มบาง ๆ พลางจับมือฟู่เฉินไว้ และจงใจประสานนิ้วมือกันต่อหน้าสื่อ แถมยังอวดแหวนแต่งงานของพวกเขาอย่างเปิดเผยอีกด้วยจริง ๆ แล้วแหวนของหนิงหนานเสว่หายไปในกลีบเมฆตั้งนานแล้ว นี่เป็นแค่แหวนแบบเดียวกันที่ซื้อจากแอปพินซีซีเท่านั้น ไม่มีค่าอะไรเลยฟู่เฉินจ้องมองไปท

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 97

    นี่คือผลลัพธ์ที่หนิงหนานเสว่ต้องการ ตอนนี้สวีจือหรูอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมันเป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อก่อนเธอเคยทำให้พวกเธอทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะได้ลิ้มรสชาติของการนอนไม่หลับบ้างแล้ว!เมื่อเผชิญกับคำถามจากนักข่าว หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างใจกว้างและเหมาะสม และได้รับคำชื่นชมมากมาย เธอไม่เพียงแต่ใช้โอกาสนี้ยอมรับตัวตนของเธอต่อโลกภายนอกอย่างเป็นทางการเท่านั้น แถมยังส่งสัญญาณว่าเธอนั้นยอดเยี่ยมมากอีกด้วยสำหรับหนิงหนานเสว่ นี่เป็นโอกาสทองที่หาได้ยากในพันปี เธอต้องการให้ทั้งโลกได้รู้จักชื่อของเธอ เธอคือหนิงหนานเสว่ ไม่ใช่คุณผู้หญิงฟู่ที่เป็นเหมือนนกขมิ้นในกรงทองบ้า ๆ นั่น!เมื่อเห็นสถานการณ์ถูกควบคุมและนำโดยหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็เริ่มมองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยมุมมองใหม่ เดิมทีเขาคิดว่าเธอรู้แค่ราคาผักผลไม้ในซูเปอร์มาร์เก็ตเท่านั้น แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมีด้านที่ชำนาญเช่นนี้ด้วยไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า แต่ฟู่เฉินรู้สึกอยู่เสมอว่าหนิงหนานเสว่ที่อยู่ตรงหน้านี้ดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง ในอดีตเธอไม่มีตัวตนและจืดชืดไม่มีชีวิตชีวา เป็นเพียงเ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 96

    “จริงเหรอ? นี่คือชุดแบบที่ซูเปอร์โมเดลระดับโลกเพิ่งใส่เดินแฟชั่นโชว์มานะ ทําไมถึงสําส่อนล่ะ?”“คนยุคราชวงศ์ชิงนี่ฆ่ายากจริง ๆ”หนิงหนานเสว่กลอกตามองบนใส่ทันที ปฏิเสธการใช้เทคนิคปั่นหัวของอีกฝ่าย แถมยังตอกกลับไปอีกหนึ่งประโยคนี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อก่อนฟู่เฉินพูดอะไรก็จะเป็นอย่างนั้น แม้ว่าเขาจะใช้มุมมองหลายมิติในการโจมตีหนิงหนานเสว่ เธอก็ไม่เคยต่อต้านเลย แม้กระทั่งจะคิดทบทวนตัวเองว่าเธอทำผิดจริง ๆ หรือไม่แต่หนิงหนานเสว่คนปัจจุบันไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะเธอรู้ว่าเธอไม่ผิดอะไร และเธอก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ถูกเลย เป็นเพราะคนผิดต่างหากจึงถูกเกลียดชังแม้แต่สไตลิสต์คนเมื่อกี้ก็ยังรุมชมว่าเธอสวย มีแต่ผู้ชายตรงหน้าคนนี้เท่านั้นที่ทำหน้าเคร่งขรึมและบอกว่าไม่สวย นี่มันไม่ใช่แค่ไร้รสนิยม แต่ยังทำให้เสียบรรยากาศอีกด้วยฟู่เฉินเองก็คิดไม่ถึงว่าแค่สองคำของเขา จะถูกตอกกลับมาเป็นชุดยาวขนาดนี้?คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น “หนิงหนานเสว่ นี่คือกลยุทธ์ใหม่ของคุณเหรอ? คุณต้องการดึงดูดความสนใจของผมด้วยวิธีแบบนี้เหรอ? ฝันไปเถอะ”“ก็ไม่รู้ว่าใครที่กำลังฝันอยู่กันแน่ จะไปห

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 95

    หลังจากแต่งงานแบบเรียบง่ายแล้ว ก็ยิ่งดูสวยสมบูรณ์แบบ ลี่หัวมองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจอย่างมากแม้ว่าสไตลิสต์อย่างพวกเขามีทักษะการแต่งหน้าที่ยอดเยี่ยมมาก แต่พวกเขาก็ยังชอบคนที่มีพื้นฐานดีอยู่แล้ว เพราะการเพิ่มความสวยงามให้กับสิ่งที่มีอยู่แล้วนั้นย่อมง่ายกว่าการทำศัลยกรรมมาก ที่สำคัญคือมันไม่เพียงแค่ประหยัดเวลาและยังได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอีกด้วยดูเหมือนไม่ได้แต่ง แต่จริง ๆ แล้วแต่งนั่นคือระดับสุดยอดหนิงหนานเสว่มองดูตัวเองในกระจกแล้วก็รู้สึกขำอย่างสุดขีด ความจริงแล้วเมื่อก่อนเธอก็ชอบสีสันที่โดดเด่นแบบนี้ แต่เพราะหลังจากที่คบกับฟู่เฉินแล้ว ฟู่เฉินบอกว่ารสนิยมของเธอต่ำทรามเกินไป เธอจึงค่อย ๆ คล้อยตามเขา ปรับตัวเข้าหาเขา และเริ่มใส่เสื้อผ้าสีเก่า ๆ และจืดชืด ตอนนี้คิดดูแล้วก็รู้สึกว่าเธอได้ลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไปโดยไม่รู้ตัวจริง ๆ“ชุดนี้สวยมาก ฉันชอบมันมาก คุณไปหาฟู่เฉินเพื่อให้เขาจ่ายเงินเถอะ”หนิงหนานเสว่พูดอย่างมั่นใจเงินแค่นี้ สำหรับฟู่เฉินแล้วไม่ถือว่ามากมายอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้น เธออาจจะแลกกลับคืนมาได้มากกว่านั้น แล้วฟู่เฉินจะทำธุรกิจที่ขาดทุนได้ยังไงกัน?หนิงหนาน

続きを読む
無料で面白い小説を探して読んでみましょう
GoodNovel アプリで人気小説に無料で!お好きな本をダウンロードして、いつでもどこでも読みましょう!
アプリで無料で本を読む
コードをスキャンしてアプリで読む
DMCA.com Protection Status