Share

บทที่ 3

Author: มู่เหลียนชิง
ทันใดนั้น สุยสุยพลันพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เพราะคุณแม่ชอบคุณพ่อมากยังไงล่ะคะ คุณพ่อไม่ชอบสุยสุยไม่เป็นไร แต่ชอบคุณแม่มากกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ?”

“ต่อไปนี้คุณพ่อดีกับคุณแม่ให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ...”

เสียงของเธอเบามาก ๆ ดวงตากลมโตคมเข้มมองไปยังฟู่เฉิน

แววตาของฟู่เฉินสั่นไหวเล็กน้อย

เป็นไปตามคาด

เขารู้อยู่แล้วว่าจุดประสงค์ของหนิงหนานเสว่ไม่ได้บริสุทธิ์ เพื่อลูกอย่างเดียว

“แม่เป็นคนสอนให้หนูพูดแบบนี้เหรอ?” ฟู่เฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา และแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน

“เปล่าค่ะ” ฟู่สุยสุยรีบส่ายหน้า

ฟู่เฉินย่อมไม่เชื่อแน่นอน ดวงตาของเขาเย็นชาลงเล็กน้อย

ฟู่สุยสุยรู้สึกว่าดูเหมือนคำพูดของเธอจะทำให้พ่อไม่พอใจ แต่เธอรู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอก็เหมือนกับเจ้าหญิงเงือกที่มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว ถึงแม้ว่าแม่จะบอกว่าอาการป่วยของเธอหายดีแล้ว แต่ความเป็นจริงเธอสามารถรับรู้ได้ว่าอาการป่วยของเธอร้ายแรงมาก ๆ

แต่เธอก็หวังว่าถ้าวันหนึ่งเธอกลายเป็นฟองแล้วกลับคืนสู่ท้องทะเล

ถ้าอย่างนั้น เธอก็หวังจะมีใครสักคนรักแม่ของเธอ

ฟู่สุยสุยลุกขึ้นยืน ย่ำเท้าบนพรมที่นุ่มสบายไปยังชั้นหนังสือเล็ก ๆ แล้วหยิบสมุดบันทึกเล่มหนึ่งออกมา “คุณพ่อคะ คุณแม่ชอบคุณพ่อมากจริง ๆ ค่ะ คุณพ่อลองดูข้างในได้นะ~”

ฟู่เฉินอึ้งไปชั่วขณะ จ้องมองดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวังของฟู่สุยสุย

เขารับสมุดบันทึกที่ห่อด้วยหนังวัวมา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเก่ามากแล้ว

“คุณพ่อต้องดูให้ได้นะคะ” ฟู่สุยสุยยิ้มหวาน

แน่นอนว่าฟู่เฉินรู้ว่าหนิงหนานเสว่ชอบเขา ไม่ต้องให้คนอื่นบอก เขาก็เข้าใจ ดังนั้นเขาจึงไม่อยากเปิดสมุดบันทึกเล่มนั้นดูเลย แต่ก็ตอบว่า “อืม” คำหนึ่งอย่างขอไปที

เมื่อหนิงหนานเสว่ชงนมเสร็จกลับมา ฟู่สุยสุยก็เข้านอนอย่างว่าง่าย

หนิงหนานเสว่พาฟู่เฉินออกจากห้องนอนอย่างระมัดระวัง

พอปิดประตูและเดินห่างออกไปไกล หนิงหนานเสว่ถึงพูดว่า “พรุ่งนี้เช้าคุณไปส่งสุยสุยที่โรงเรียนด้วยตัวเอง คุณไม่ต้องนอนที่ห้องรับแขกหรอก ฉันจะนอนเอง”

เมื่อฟู่เฉินได้ยินดังนั้นก็เผลอแสยะยิ้มโดยไม่รู้ตัว “ทำไมเหรอ อยากจะฉวยโอกาสแอบปีนขึ้นเตียงผมตอนกลางคืนอีกแล้วเหรอ?”

คำดูถูกเหยียดหยามที่บาดหูนั้น ทำให้หนิงหนานเสว่หน้าซีดเผือดในทันที

หนิงหนานเสว่นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

ตอนที่เธอเพิ่งแต่งงานกับเขาใหม่ ๆ

เธอก็เคยทำเรื่องโง่ ๆ แบบนั้นจริง ๆ

แม้ว่าคุณปู่จะสั่งให้เธอทำเช่นนั้น แต่เธอเองก็มีส่วนรู้เห็น

หลายปีมานี้เธอก็ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้แล้ว

หนิงหนานเสว่เม้มปาก “สบายใจได้ มันจะไม่เกิดขึ้นอีก”

สายตาของฟู่เฉินเย็นชาลง “ขอให้เป็นอย่างนั้น”

หนิงหนานเสว่รู้ว่าเขาไม่เชื่อ และเธอก็ไม่มีหน้าที่ต้องอธิบายอะไร ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาได้จางหายไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เธอไม่รักเขาแล้ว

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของฟู่เฉินก็ดังขึ้น เมื่อหนิงหนานเสว่เห็นชื่อ ‘จือหรู’ ปรากฏบนหน้าจอ

จึงเบือนหน้าหนีอย่างรู้ความ และได้ยินเสียงที่ทั้งทุ้มต่ำ ดึงดูด และนุ่มนวลของฟู่เฉินดังขึ้นด้านหลัง “หรูหรู...”

“อืม คืนนี้ไม่ไปแล้ว”

“พักผ่อนเยอะ ๆ นะ”

หัวใจของหนิงหนานเสว่สงบราวกับน้ำนิ่ง

....

เช้าวันรุ่งขึ้น หนิงหนานเสว่ทำหน้าที่จัดเสื้อผ้าให้สุยสุย

ส่วนฟู่เฉินยืนมองอยู่ข้าง ๆ

หนิงหนานเสว่ลุกขึ้นแล้วยื่นกระติกน้ำและกระเป๋านักเรียนให้ฟู่เฉินอย่างเป็นธรรมชาติ

ฟู่เฉินมองกระติกน้ำและกระเป๋านักเรียนสีชมพูแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เลขาจางที่อยู่ข้าง ๆ กำลังจะรับเอา แต่หนิงหนานเสว่ขัดจังหวะเสียก่อน “ฟู่เฉิน ถือไว้”

ฟู่เฉินมีแววตาซับซ้อนมากขึ้นเล็กน้อย แต่แล้วก็รับไว้

เลขาจางมองท่านประธานฟู่ผู้เย็นชาและเคร่งขรึมมาแต่ไหนแต่ไรถือของสีชมพูสดใสสองอย่างนี้ รู้สึกช่างเหมือนคุณพ่อมือใหม่อย่างไงอย่างงั้น และอดหัวเราะไม่ได้ชั่วขณะหนึ่ง

ส่วนสุยสุยเห็นภาพนี้แล้วก็รู้สึกมีความสุขมาก

เมื่อก่อนเธอได้เห็นพ่อแค่ในทีวี

วันนี้แม่อยู่ พ่อก็อยู่ด้วย...

เธอมีความสุขจริง ๆ

หนิงหนานเสว่จูบหน้าผากของสุยสุย “ตั้งใจกินข้าว ตั้งใจเรียนนะ” จากนั้นหันไปพูดกับฟู่เฉินว่า “ฝากคุณดูแลสุยสุยด้วย”

ฟู่เฉินพยักหน้า “เลขาจาง ติดต่อผู้ถือหุ้นใหญ่ อีกครึ่งชั่วโมงมาประชุมที่ฟู่ซื่อกรุ๊ป”

เลขาจางกลับมารับบทบาทในหน้าที่อีกครั้ง “ได้ครับ” เขาพูดไปพลางวิ่งเหยาะ ๆ ไปเปิดประตูรถให้ฟู่สุยสุย

จากนั้นสองพ่อลูกก็เดินตามกันขึ้นรถ

หนิงหนานเสว่มองตามทั้งสองคนจากไป

ภายในรถตกอยู่ความเงียบงันไปชั่วขณะ สองพ่อลูกไม่เคยได้อยู่ด้วยกันมาก่อน แม้แต่เลขาจางที่อยู่ข้าง ๆ ก็ยังรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

แต่สิ่งที่ฟู่เฉินไม่รู้ก็คือ สำหรับสุยสุยในตอนนี้ การได้อยู่กับพ่อของตัวเองก็เป็นเรื่องที่มีความสุขอย่างยิ่ง

เธอเริ่มตั้งตารอคอยวันพรุ่งนี้ วันมะรืน

และอีกมากมาย...

เธอรู้สึกว่าตัวเองโลภไปหน่อยแล้ว

จู่ ๆ สายตาที่คาดหวังของฟู่สุยสุยก็หันไปมองฟู่เฉิน

ฟู่เฉินเงยหน้ามองเธอ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเป็นธรรมชาติว่า “มีอะไรเหรอ?”

ฟู่สุยสุยไอเบา ๆ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาที่แฝงด้วยความคาดหวังว่า “คุณพ่อคะ วันนี้เลิกเรียน คุณพ่อจะมารับหนูได้ไหมคะ? ถ้าคุณพ่อยุ่งก็ไม่เป็นไรค่ะ...”

พูดไปเสียงของฟู่สุยสุยก็ยิ่งเบาลงเรื่อย ๆ

เพราะเธอไม่มั่นใจ

แววตาของฟู่เฉินลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย หลังจากที่อยู่ด้วยกันเมื่อวาน เขาก็พบว่าเขาไม่ถึงกับเกลียดเด็กคนนี้ ยิ่งไปกว่านั้น เขาสัญญากับหนิงหนานเสว่แล้วว่าจะใช้เวลาอยู่เธอในฐานะพ่อ

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ไปรับเธอสักหน่อยก็ไม่เสียหายอะไร

“หนูเลิกเรียนกี่โมง?”

น้ำเสียงของฟู่สุยสุยเปลี่ยนเป็นร่าเริงทันที เอ่ยด้วยดวงตาเป็นประกายว่า “สี่โมงครึ่งค่ะ”

“อืม” ฟู่เฉินตอบ

ฟู่สุยสุยรู้สึกเหมือนตัวเองนอนอยู่ในกองนุ่นนุ่ม ๆ ถ้าช่วงเวลานี้เป็นความฝัน งั้นเธอก็ไม่อยากตื่น

เธอยิ้มหวานทันที

ดวงตาของฟู่เฉินผุดรอยยิ้มจาง ๆ แต่แววตากลับซับซ้อนขึ้นมาก เด็กใสซื่อ ถ้าไม่ใช่ลูกของหนิงหนานเสว่ บางทีเขาอาจจะชอบเธอมากก็ได้

ฟู่สุยสุยถูกส่งมาถึงโรงเรียนอนุบาล พอถึงห้องเรียนก็อดไม่ได้ที่จะส่งข้อความเสียงไปหาแม่ผ่านสมาร์ทวอทช์

“คุณแม่คะ หนูจะบอกว่าวันนี้คุณพ่อบอกว่าจะมารับหนูด้วยค่ะ!” น้ำเสียงที่น่ารักเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ และจงใจพูดเสียงดังจนเด็กคนอื่นที่อยู่ข้าง ๆ ต่างหันมามองเธอ

“ฟู่สุยสุย วันนี้พ่อเธอจะมารับเธอเหรอ?” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้

ฟู่สุยสุยทำเสียงฮึฮึสองครั้ง “แน่นอน”

“ดีจังเลย~” เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ดีใจกับเธอด้วย เพราะคนในห้องเรียนบอกว่าฟู่สุยสุยไม่มีพ่อ เป็นเด็กนอกคอก

ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีใครกล้าพูดว่าเธอไม่มีพ่ออีกแล้ว

และในใจของฟู่สุยสุยเองก็กำลังตั้งตารอเวลาเลิกเรียนอย่างใจจดใจจ่อ

...

ในขณะเดียวกัน ทางฝั่งของหนิงหนานเสว่เพิ่งเปิดฟังข้อความเสียง “คุณแม่คะ หนูจะบอกว่าวันนี้คุณพ่อบอกว่าจะมารับหนูด้วยค่ะ!”

แววตาของเธออ่อนโยนลงในทันทีอย่างอดไม่ได้ มุมปากก็เผลอยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่หัวใจกลับเจ็บปวดลึก ๆ

ในช่วงเวลาสุดท้าย เธอต้องพยายามทำให้สุยสุยมีความสุขให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ตราบใดที่สุยสุยมีความสุข เธอก็พร้อมที่จะทำทุกสิ่งอย่าง

เธอส่งข้อความเสียงกลับไปเช่นกัน “ถ้าอย่างนั้นวันนี้แม่ก็จะไม่ไปรับหนูนะ สุยสุยสู้ ๆ”

หนิงหนานเสว่เปิดดูหน้าไทม์ไลน์ และโพสต์แรกที่เด้งขึ้นมาคือโพสต์ของเลขาจาง ภาพประกอบเป็นรูปต่างหูเพชรสีชมพูคู่หนึ่ง พร้อมข้อความบรรยายว่า ของประมูลที่ท่านประธานกำชับไว้เป็นพิเศษ! วันนี้เป็นอีกวันที่อิจฉาคุณสวี! เศรษฐีบนโลกนี้มีตั้งมากมาย ทำไมถึงไม่เป็นฉันบ้างล่ะ! T_T
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 100

    ทันที่เธอลงจากรถ เธอก็เอนตัวครึ่งหนึ่งไปพิงฟู่เฉิน ราวกับกลัวว่าใครจะไม่รู้ว่าพวกเขาสนิทกันมาก ฟู่เฉินก็โอบเอวเธอไว้ แล้วเดินเข้าไปข้างในทั้งอย่างนั้น จากนั้นพวกเขาก็เห็นหนิงหนานเสว่ที่กำลังจะเดินเข้าไปตรงหน้าประตูเมื่อสบตากับดวงตาที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มของหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็รู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่หัวใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ และถึงกับรู้สึกว่าการจับมือกับสวีจือหรูนั้นทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย“คุณหนิงคะ คุณอย่าโกรธเลยนะคะ เป็นเพราะฉันไม่เคยมางานเลี้ยงแบบนี้มาก่อน ก็เลยขอให้อาเฉินพามาน่ะค่ะ”“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลรู้สึกเบื่อมาก ก็เลยอยากออกมาผ่อนคลายบ้างค่ะ”“ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย”สวีจือหรูพูดไปพลาง น้ำตาก็เริ่มคลออยู่ในเบ้าตานี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนิงหนานเสว่คงจะอาละวาดไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ แต่ตอนนี้หนิงหนาเสว่เพียงแค่ยิ้มจาง ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณสวีพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลคงลำบากมาก ในเมื่อมาแล้ว งั้นเดี๋ยวเข้าไปแล้วก็สนุกให้เต็มที่เลยนะคะ”“อาเฉิน คุณต้องดูแลคุณสวีให้ดีนะ เดี๋ยวถ้าเธอชอบอะไร อย่าลืมซื้อมันให้เธอนะ” หนิงหนานเสว่พูดด้วยน้ำเสียง

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 99

    เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้ฟู่เฉินกลับไม่รีบร้อนขนาดนั้นแล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นพลางมองไปที่หนิงหนานเสว่ด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่โวยวายใส่เขาเมื่อรู้สึกได้ถึงความสงสัยของฟู่เฉิน หนิงหนานเสว่จึงมองกลับด้วยสายตาที่สงสัยเช่นเดียวกัน สุดท้ายเพียงแค่โบกมือ “ไปดีมาดี ไม่ส่ง”“รอผมกลับมา” ฟู่เฉินทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วหันหลังกลับเดินจากไปอย่างรวดเร็วหนิงหนานเสว่มองตามแผ่นหลังของเขาแล้วก็เปล่งเสียงออกจมูกอย่างดูแคลน ก่อนจะหันไปมองเลขาเฉินที่ยืนรออยู่ที่เดิม “มองอะไร รีบไปเตรียมรถสิ เราจะไปสายไม่ได้”“แต่ท่านประธานฟู่บอกให้คุณรอเขาไม่ใช่เหรอครับ?” เลขาเฉินมองหนิงหนานเสว่อย่างไม่เข้าใจคุณผู้หญิงของพวกเขาเริ่มมีความเห็นเป็นของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่?หนิงหนานเสว่เห็นเลขาเฉินมีท่าทางสงสัยแล้วก็รู้สึกขำ และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “คุณเพิ่งรู้จักท่านประธานฟู่ของพวกคุณเป็นวันแรกเหรอ? เขายังจะกลับมาอีกเหรอ?”ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน เพียงแต่คนที่ได้รับคำสัญญาคือสุยสุย แต่พ่อคนนี้ไม่เคยรักษาสัญญาเลยแม้แต่ครั้งเดียวตอนแรกสุยสุยก็รอคอยอย่างโง่เ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 98

    หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างมั่นใจและสง่างามเมื่ออยู่ต่อหน้ากล้อง ไม่มีความกระอักกระอ่วนใจแม้แต่น้อย เนื่องจากถูกเปิดเผยเรื่องส่วนตัว ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเธอเลยเดิมที ฟู่เฉินหวังว่าจะได้เห็นหนิงหนานเสว่ที่มีความเข้าใจและเป็นมืออาชีพแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อสบตากับดวงตาที่นิ่งสงบเหมือนน้ำนิ่งของเธอแล้ว ฟู่เฉินกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา!เมื่อก่อน สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการที่เธอทุ่มเทความคิดทั้งหมดให้กับเขา แต่ตอนนี้เมื่อไม่มีความคิดอะไรเลย เขากลับรู้สึกว่ามันยิ่งยากที่จะยอมรับมากกว่าเดิม“คุณผู้หญิงฟู่ แล้วความสัมพันธ์ระหว่างคุณสวีและคุณฟู่ เป็นยังไงกันแน่ครับ?”“คุณสวีเป็นเพียงคุณสวีเท่านั้น แต่ฉันคือคุณผู้หญิงฟู่ และตอนนี้อาเฉินก็อยู่ข้างฉัน นี่ไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุดหรอกเหรอ?”หนิงหนานเสว่ยิ้มบาง ๆ พลางจับมือฟู่เฉินไว้ และจงใจประสานนิ้วมือกันต่อหน้าสื่อ แถมยังอวดแหวนแต่งงานของพวกเขาอย่างเปิดเผยอีกด้วยจริง ๆ แล้วแหวนของหนิงหนานเสว่หายไปในกลีบเมฆตั้งนานแล้ว นี่เป็นแค่แหวนแบบเดียวกันที่ซื้อจากแอปพินซีซีเท่านั้น ไม่มีค่าอะไรเลยฟู่เฉินจ้องมองไปท

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 97

    นี่คือผลลัพธ์ที่หนิงหนานเสว่ต้องการ ตอนนี้สวีจือหรูอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมันเป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อก่อนเธอเคยทำให้พวกเธอทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะได้ลิ้มรสชาติของการนอนไม่หลับบ้างแล้ว!เมื่อเผชิญกับคำถามจากนักข่าว หนิงหนานเสว่แสดงออกอย่างใจกว้างและเหมาะสม และได้รับคำชื่นชมมากมาย เธอไม่เพียงแต่ใช้โอกาสนี้ยอมรับตัวตนของเธอต่อโลกภายนอกอย่างเป็นทางการเท่านั้น แถมยังส่งสัญญาณว่าเธอนั้นยอดเยี่ยมมากอีกด้วยสำหรับหนิงหนานเสว่ นี่เป็นโอกาสทองที่หาได้ยากในพันปี เธอต้องการให้ทั้งโลกได้รู้จักชื่อของเธอ เธอคือหนิงหนานเสว่ ไม่ใช่คุณผู้หญิงฟู่ที่เป็นเหมือนนกขมิ้นในกรงทองบ้า ๆ นั่น!เมื่อเห็นสถานการณ์ถูกควบคุมและนำโดยหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็เริ่มมองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยมุมมองใหม่ เดิมทีเขาคิดว่าเธอรู้แค่ราคาผักผลไม้ในซูเปอร์มาร์เก็ตเท่านั้น แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะมีด้านที่ชำนาญเช่นนี้ด้วยไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า แต่ฟู่เฉินรู้สึกอยู่เสมอว่าหนิงหนานเสว่ที่อยู่ตรงหน้านี้ดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง ในอดีตเธอไม่มีตัวตนและจืดชืดไม่มีชีวิตชีวา เป็นเพียงเ

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 96

    “จริงเหรอ? นี่คือชุดแบบที่ซูเปอร์โมเดลระดับโลกเพิ่งใส่เดินแฟชั่นโชว์มานะ ทําไมถึงสําส่อนล่ะ?”“คนยุคราชวงศ์ชิงนี่ฆ่ายากจริง ๆ”หนิงหนานเสว่กลอกตามองบนใส่ทันที ปฏิเสธการใช้เทคนิคปั่นหัวของอีกฝ่าย แถมยังตอกกลับไปอีกหนึ่งประโยคนี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อก่อนฟู่เฉินพูดอะไรก็จะเป็นอย่างนั้น แม้ว่าเขาจะใช้มุมมองหลายมิติในการโจมตีหนิงหนานเสว่ เธอก็ไม่เคยต่อต้านเลย แม้กระทั่งจะคิดทบทวนตัวเองว่าเธอทำผิดจริง ๆ หรือไม่แต่หนิงหนานเสว่คนปัจจุบันไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะเธอรู้ว่าเธอไม่ผิดอะไร และเธอก็ไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ถูกเลย เป็นเพราะคนผิดต่างหากจึงถูกเกลียดชังแม้แต่สไตลิสต์คนเมื่อกี้ก็ยังรุมชมว่าเธอสวย มีแต่ผู้ชายตรงหน้าคนนี้เท่านั้นที่ทำหน้าเคร่งขรึมและบอกว่าไม่สวย นี่มันไม่ใช่แค่ไร้รสนิยม แต่ยังทำให้เสียบรรยากาศอีกด้วยฟู่เฉินเองก็คิดไม่ถึงว่าแค่สองคำของเขา จะถูกตอกกลับมาเป็นชุดยาวขนาดนี้?คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น “หนิงหนานเสว่ นี่คือกลยุทธ์ใหม่ของคุณเหรอ? คุณต้องการดึงดูดความสนใจของผมด้วยวิธีแบบนี้เหรอ? ฝันไปเถอะ”“ก็ไม่รู้ว่าใครที่กำลังฝันอยู่กันแน่ จะไปห

  • ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว   บทที่ 95

    หลังจากแต่งงานแบบเรียบง่ายแล้ว ก็ยิ่งดูสวยสมบูรณ์แบบ ลี่หัวมองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจอย่างมากแม้ว่าสไตลิสต์อย่างพวกเขามีทักษะการแต่งหน้าที่ยอดเยี่ยมมาก แต่พวกเขาก็ยังชอบคนที่มีพื้นฐานดีอยู่แล้ว เพราะการเพิ่มความสวยงามให้กับสิ่งที่มีอยู่แล้วนั้นย่อมง่ายกว่าการทำศัลยกรรมมาก ที่สำคัญคือมันไม่เพียงแค่ประหยัดเวลาและยังได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอีกด้วยดูเหมือนไม่ได้แต่ง แต่จริง ๆ แล้วแต่งนั่นคือระดับสุดยอดหนิงหนานเสว่มองดูตัวเองในกระจกแล้วก็รู้สึกขำอย่างสุดขีด ความจริงแล้วเมื่อก่อนเธอก็ชอบสีสันที่โดดเด่นแบบนี้ แต่เพราะหลังจากที่คบกับฟู่เฉินแล้ว ฟู่เฉินบอกว่ารสนิยมของเธอต่ำทรามเกินไป เธอจึงค่อย ๆ คล้อยตามเขา ปรับตัวเข้าหาเขา และเริ่มใส่เสื้อผ้าสีเก่า ๆ และจืดชืด ตอนนี้คิดดูแล้วก็รู้สึกว่าเธอได้ลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไปโดยไม่รู้ตัวจริง ๆ“ชุดนี้สวยมาก ฉันชอบมันมาก คุณไปหาฟู่เฉินเพื่อให้เขาจ่ายเงินเถอะ”หนิงหนานเสว่พูดอย่างมั่นใจเงินแค่นี้ สำหรับฟู่เฉินแล้วไม่ถือว่ามากมายอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้น เธออาจจะแลกกลับคืนมาได้มากกว่านั้น แล้วฟู่เฉินจะทำธุรกิจที่ขาดทุนได้ยังไงกัน?หนิงหนาน

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status