บทที่ 8

หน้าที่ทำการคอมมูนในตอนนี้ได้มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งมายืนออกันเพื่อรับงานที่หัวหน้าหน่วยจะทำการแจกจ่าย

เสียงพูดคุยดังขึ้นราวนกกระจอกแตกรังจนกระทั่งดวงตาของพวกเขาเห็นหญิงวัยกลางคนที่เดินอุ้มห่ออะไรบางอย่างในอ้อมแขนตามติดมาด้วยเด็กชายตัวเล็กรูปร่างผอมบางไม่แตกต่างจากเด็กในหมู่บ้านคนอื่น

“อัยโย่! ฉันก็นึกว่าใครที่แท้ก็คนป่วยใกล้ตายนี่เอง” ผู้พูดเป็นหญิงวัยเดียวกันกับเมิ่งหลิง

(ป้าคนนี้ปากไม่ดีเลยแหะ) หรูฟู่ซิงคิดอย่างไม่สบอารมณ์

‘เจ้านาย ให้ผมสั่งสอนหล่อนดีไหม’ เป๋าเอ๋อร์ผู้สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงคนตัวเล็กถามขึ้นเพราะเจ้าตัวเองก็ไม่ชอบคนแบบนี้เหมือนกัน

‘รอก่อน’

เมิ่งหลิงทำเพียงปรายตามองหล่อน ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากออกมาลอย ๆ “กลิ่นอะไรเน่า ๆ ลอยมาก็ไม่รู้เหม็นจะตายอยู่แล้ว”

“แก! หมายความว่ายังไง” ผู้หญิงคนนั้นเต้นผ่างถามออกมาเสียงดัง

“หืม? เธอเดือดร้อนอะไรไม่ทราบแม่โก่วซุน”

ในขณะที่หญิงคนนี้กำลังจะตอบโต้ออกมาอีก เสียงของหัวหน้าหน่วยก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน

“เอาละ ทุกคนฟังผมจะจ่ายงานให้แล้วนะ” หัวหน้าหน่วยคอมมูนได้แจกงานตามความเหมาะสมให้กับคนที่มาลงชื่อจนครบและเมื่อเขาเห็นนางเมิ่งกับหลานชายเจ้าตัวก็เกิดความสงสัย

“สหายเมิ่ง คุณเองก็มารับงานเหรอ แต่ผมได้ข่าวมาว่าคุณป่วยหนักถ้าอย่างนั้นพักให้หายก่อนดีกว่าไหม” การถามเช่นนี้ไม่ใช่ว่าเขาเป็นห่วงแต่ทว่างานในช่วงนี้มีไม่มาก

“เปล่าค่ะ ฉันจะมาแจ้งผู้ใหญ่บ้านเรื่องขอเพิ่มชื่อสมาชิกใหม่” คำพูดของเธอยิ่งนำพาความงุนงงมาให้ทั้งหัวหน้าหน่วยและผู้ใหญ่บ้านเป็นอย่างมาก

“หมายความว่ายังไง” เซี่ยฉางอันถามด้วยความสงสัย

“คือว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ” เมิ่งหลิงได้พูดถึงความเป็นมาของหรูฟู่ซิงจากที่คิดเอาไว้ออกมา

“ในเมื่อเธอกับเสี่ยวจื่อไม่มีปัญหา ถ้าอย่างนั้นผมจะเพิ่มชื่อของอ้ายอ้ายเข้าในทะเบียนบ้านให้ก็แล้วกัน จะว่าไปเด็กคนนี้ก็ช่างอาภัพเหลือเกิน”

เมิ่งหลิงทำเพียงส่งยิ้มบางออกมาโดยไม่พูดอะไรเพิ่มและเมื่อเธอได้รับสมุดกระดาษที่ทำการเพิ่มชื่อของหลานสาวหล่อนก็แค่กล่าวออกมาสั้น ๆ

“ขอบคุณผู้ใหญ่เซี่ยมากค่ะ”

หลังจากจัดการเรื่องเรียบร้อยหล่อนก็พาหลานทั้งสองเดินกลับบ้านทว่าในระหว่างทางเธอก็โดนขวางเอาไว้

“นางหวัง หล่อนมาขวางฉันทำไม”

“ถุย! ฉันได้ยินมาว่าเมื่อวานลูกของแกไม่ไปทำงานก็เลยทำให้อาซุนของฉันได้รับความลำบากดังนั้นแกเป็นแม่จึงต้องชดใช้” ผู้พูดแสดงท่าทางคุกคามอย่างหาเรื่อง

“งานที่ลูกชายของหล่อนทำเกี่ยวอะไรกับฉัน อีกอย่างหากเขาไม่อยากทำก็สามารถบอกหัวหน้าหม่าก็ได้นี่” เมิ่งหลิงโต้

“แกก็รู้ว่าอาซุนเป็นคนดีเขาไม่ทำแบบนั้นหรอก”

เมิ่งหลิงฟังแล้วอยากกลอกตามองบน “เป็นคนดี เหอะ! หล่อนใช้ตาข้างไหนมองหากว่าเขาเป็นคนดีเมื่อวานคงไม่ไปหาเรื่องอาจื่อถึงบ้านหรอก”

เมื่อนางหวังได้ยินเมิ่งหลิงพูดออกมาแบบนี้ใบหน้าของหล่อนก็ไม่น่าชม

“พูดถึงเรื่องนี้ เมื่อวานไอ้หลานตัวแสบของหล่อนทำอะไร” น้ำเสียงของเธอตะคอกจนเด็กทั้งสองต่างตกใจ

“แกกำลังทำให้หลานของฉันตกใจนะ อีกอย่างเสี่ยวเฉินตัวแค่นี้จะไปทำอะไรลูกแกที่ตัวโตอย่างกับวัวกับควายได้ล่ะ”

หวังซิงปรี่เข้ามาหมายจะทำร้ายคนตรงหน้าทว่าเท้าของเธอเหมือนมีอะไรขวางไว้จึงทำให้หล่อนสะดุด ร่างของเธอซวนเซเมิ่งหลิงเห็นท่าไม่ดีกลัวผู้หญิงคนนี้จะล้มมาทางตนและหลานชาย

“เสี่ยวเฉินหลบ!”

จบคำพูดของเธอร่างของนางหวังก็หน้าคะมำลงกับพื้นดินประจวบเหมาะว่าอาจจะเป็นคราวเคราะห์ของคนปากเสีย

“นางหวังฉันว่าแกรีบไปล้างหน้าเถอะนั่นขี้วัวเลยนะ แถมยังสดใหม่อีกด้วย” เมิ่งหลิงพูดขึ้นอย่างรังเกียจก่อนที่นางจะรีบพาหลาน ๆ กลับบ้าน

‘พี่ชาย คุณรีบเอามืออุดหู’ เสี่ยวเฉินรีบทำตามที่น้องสาวบอกทันที หากว่าเขาช้าอีกนิดเด็กชายจะต้องได้ยินเสียงกรีดร้องอันโหยหวนกอปรกับสารพัดคำหยาบที่พ่นออกมาจากปากของนางหวังอย่างแน่นอน

เมื่อสามคนย่าหลานกลับถึงบ้านพวกเขาก็พบว่าบ้านของตนมีร่องรอยของการถูกรื้อค้น

‘เจ้านาย บ้านเรามีโจรขึ้น’ เป๋าเอ๋อร์รีบสื่อสารบอกคนตัวเล็กในห่อผ้า

‘โจร! ใครมันกล้า ว่าแต่มันได้อะไรไปไหม’ หรูฟู่ซิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ

‘ที่นอนหมอนมุ้งที่ผมเพิ่งเอาออกมา นอกนั้นไม่มีอะไรหายโชคดีที่พ่อของเจ้านายรอบคอบซ่อนของกินของใช้อย่างอื่นไว้ไม่งั้นเห็นทีคงจะไม่มีอะไรเหลือ’

‘มันเป็นใคร เธอรู้ไหม’

ในระหว่างที่ระบบสมบัติกับเด็กหญิงสนทนากันเท้าของนางเมิ่งก็วิ่งเข้าไปภายในตัวบ้านอย่างรีบร้อน

“หมดกัน หลานรัก ย่าขอโทษย่าผิดเองที่ทำให้หลานไร้ที่นอน” นางพูดขึ้นด้วยความเศร้าระคนเจ็บใจ

‘ย่าไม่ต้องร้อง หนูรู้ว่าใครเอาไปพวกเราสามารถไปบอกหัวหน้าหมู่บ้านได้ หลักฐานพวกนั้นยังอยู่ที่บ้านของเขา’

เมื่อนางเมิ่งได้ยินเช่นนี้ดังนั้นเจ้าตัวจึงได้พาหลานทั้งสองออกจากบ้านเพื่อกลับมายังคอมมูนอีกครั้ง

“ผู้ใหญ่บ้านเซี่ย! หัวหน้าหม่า! พวกคุณต้องช่วยฉันนะคะ” เธอพูดพลางหลั่งน้ำตา

“สหายเมิ่งใจเย็นลงก่อน มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมคุณต้องร้องไห้หรือว่าอาจื่อเป็นอะไร”

“ลูกของฉันสบายดี แต่บ้านของฉันต่างหากที่เป็น” เมิ่งหลิงคิ้วกระตุกที่ผู้ใหญ่บ้านแช่งลูกของตนก่อนที่จะรีบพูดออกมา

“โจร!! สหายเรื่องนี้คุณเอามาพูดมั่วซั่วไม่ได้นะครับ” หัวหน้าหม่าพูดออกมาอย่างกังวลระคนไม่พอใจเพราะหากมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นในหมู่บ้านที่เขาดูแลจะให้เขาตอบกับผู้ว่าประจำมณฑลได้อย่างไร

“คุณคิดว่าฉันจะกล้าเอาเรื่องใหญ่เช่นนี้มาล้อเล่นหรือคะ หากไม่เชื่อพวกคุณก็ไปตรวจดูที่บ้านฉันได้เลย” เมื่อนางเมิ่งพูดออกมาแบบนี้พวกเขาจะนิ่งเฉยได้อย่างไร

ดังนั้นชายวัยกลางคนทั้งสามจึงได้พากันมาดูที่บ้านของนางเมิ่งซึ่งเป็นผู้เสียหายทันที

“รอยเท้านี้เป็นของผู้ชายไม่ผิดแน่” ผู้ใหญ่เซี่ยพูดเมื่อเห็นรอยเท้าขนาดใหญ่ที่เป็นเพียงเท้าเปล่า

“ผู้ใหญ่ จะใช่ของหรูจื่อหรือเปล่า” หัวหน้าหม่าถาม

“ไม่ใช่หรอกครับ อาจื่อมีปัญหาการเดินแต่รอยเท้าพวกนี้ล้วนเป็นคนปกติ”

“ถ้าอย่างนั้นมีแค่รอยเท้าแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าใครเป็นขโมย” ผู้ช่วยของหม่าหาวหมิงพูดออกมาอย่างหนักใจ

“ฉันรู้” เมิ่งหลิงโพล่งออกมาทันที

“ใคร” คนทั้งสามต่างถามออกมาพร้อมกัน

และในตอนนี้พวกเขาทั้งหกรวมเด็กอีกสองจึงได้มายืนอยู่หน้าบ้านแบบเดียวกันกับนางเมิ่งและคนทั้งหมดในหมู่บ้านเพียงแต่ด้านหน้าจะมีเลขที่บ้านติดเอาไว้

“โก่วซุน! นายออกมาเดี๋ยวนี้” เสียงของเซี่ยฉางอันดังขึ้นอย่างดุดันจึงทำให้เจ้าของชื่อเกิดความหวาดระแวง

(ไม่มีอะไร ผู้ใหญ่บ้านอาจจะมาตามไปทำงาน แกจะตื่นเต้นทำไม) เจ้าตัวพยายามคิดเข้าข้างตนหลังจากไปทำผิดมา ชายหนุ่มร่างผอมใบหน้าตอบคางเหล็กแหลมราวกับจิ้งจอกเดินออกมาจากด้านใน

“ผู้ใหญ่ มาหาผมทำไม” เขาถามแต่พอเห็นว่ามีใครมากับชายวัยกลางคนด้วยสีหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยน

“ช่วงสายของวันนี้แกอยู่ที่ไหน” ผู้ใหญ่บ้านยิงคำถามทันที

“ผมก็อยู่บ้านสิครับ ผมไม่สบายจะไปที่ไหนได้” เขาแสร้งไอตอบโดยก้มหน้าหลบตา

“สหายโก่วซุน หากนายอยู่แต่ในบ้านแล้วทำไมเท้าของคุณถึงได้เต็มไปด้วยดินโคลนกันล่ะ” เมื่อหัวหน้าหม่าถามออกมาแบบนี้ใบหน้าของชายหนุ่มก็เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดพรายในสมองกำลังคิดหาข้อแก้ตัวอย่างเร็วจี๋