ฉันเป็นลูกสาวของนางร้าย บทที่ 6

แค่หมั้นกัน เขาก็สุดจะทน ไม่มีทางที่เขาจะแต่งงานกับคนอย่างลูกพีช ตอนเด็กน่ารักมากมาย เป็นน้องสาวที่เขารักและหลงมาก เขาไม่เคยลืม แต่พอโตเป็นสาวขึ้นมา ความแสบของเธอมากขึ้นทุกวัน มากจนทำให้เขามองเธอเป็นนางมารร้าย ร้ายจนเขาไม่อาจจินตนาการได้อีกแล้ว จากเหตุการณ์ที่เขาโดนวางยานอนหลับแล้วคนที่กอดก่ายทั้งคืนคือลูกพีช

         อะไรคงไม่เลวร้ายมาถึงขั้นหมั้นหมายถ้าเธอยอมเปิดปากพูดกับพ่อแม่ของเขา แต่เธอเลือกไม่พูดและเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น

         สุดท้ายเพื่อไม่ให้ทั้งสองครอบครัวบาดหมางกันหรือมองหน้ากันไม่ติด เขาจึงต้องหมั้นทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรเธอ แค่หมั้นกันมาสามปีนี่ก็เกินพอแล้ว

         นี่อะไร เธอจะแต่งงานกับเขาเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ ถ้าต้องแต่งงานกับผู้หญิงอย่างลูกพีช เขายอมตายดีกว่า

สี่เดือนผ่านไป

         งานแต่งงานที่ไม่เต็มใจของเจ้าบ่าวถูกจัดขึ้นภายในบ้านของอดีตนางร้ายคนดังอย่างพิซซี่ ลูกพีชคือลูกสาวคนโตของนางร้ายสายฝอกับเชฟไนท์ ซึ่งพ่วงตำแหน่งหมอฟันที่เคยน่าฟันสุดมาด้วย

         พิซซี่มองภาพลูกพีชในชุดไทยสวยงามจนคนเป็นแม่ต้องร้องไห้ออกมาหลายต่อหลายครั้งเพราะความดีใจ

         คงมีแต่เจ้าบ่าวเท่านั้นที่หน้าตาถึงจะยิ้ม แต่ในใจกำลังร้อนรุ่ม นี่เขายอมแต่งงานได้อย่างไรกัน จำได้ว่าก่อนหน้านั้นเขายังบอกว่าจะถอนหมั้นกับเธอ จากที่จะถอนหมั้นก็ไม่ได้ถอน จนตอนนี้กลับกลายเป็นงานแต่งงานระหว่างเขากับยายลูกพีชไปเสียแล้ว

         เรื่องมันผิดพลาดตั้งแต่ตอนไหนกัน ทำไมอยู่ดี ๆ เขากับเธอมาอยู่ในงานแต่งงานได้ล่ะ 

         เขาไม่มีทางยอมแต่งงานกับนางมารร้ายอย่างลูกพีชแน่

         “สวมแหวนให้น้องสิภูมิ”

         คำพูดของคุณย่าทำให้ภูมิสะดุ้ง นี่ไม่ใช่ความฝัน มือของลูกพีชเย็นเฉียบในตอนที่เขาจับมือเธอเพื่อสวมแหวน ความเย็นของมือคงมาจากความตื่นเต้น ไม่ใช่แค่เธอที่ตื่นเต้น เขาเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน

         ถึงจะไม่เต็มใจแต่งงาน แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าวันนี้เจ้าสาวของเขาสวยมาก สวยจนเขาไม่อาจละสายตา

         แต่ความสวยของเธอเหมือนดอกกุหลาบสีแดงที่เต็มไปด้วยหนามอาบยาพิษ นางมารร้ายอย่างเธอไม่คู่ควรกับพระเอกอย่างเขา

         เรื่องราวในนิยายทั่วไปต้องจบลงที่นางเอกกับพระเอกแต่งงานกัน แต่เขากับเธอ นี่มันเป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น เขาไม่มีทางอยู่กับเธอตลอดไป ทันทีที่เธอคลอด ทุกคนจะได้รู้ความจริง

         ‘ความจริงที่ว่าเด็กในท้องเธอไม่ใช่ลูกเขา’

         จะเป็นลูกเขาไปได้อย่างไรกัน เขากับเธอไม่เคยมีอะไรกัน แล้วนางมารร้ายอย่างเธอไปท้องกับใครมา แล้วทำไมต้องให้ผู้ชายอย่างเขามารับผิดชอบในสิ่งที่เขาไม่ได้ก่อ

         นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่า ‘เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง เอากระดูกไปแขวนคอ’

         “ลูกพีช สวมแหวนให้พี่สิ” พิซซี่กระซิบบอกลูกสาว ลูกพีชจับมืออุ่น ๆ ของผู้ชายที่เธอรักมาตลอดตั้งแต่จำความได้ ผู้ชายที่กางแขนปกป้องเธอตั้งแต่เธอตัวเท่าลูกหมา

         เขาคือผู้ชายคนเดียวที่เธออยากอยู่ด้วยตลอดชีวิต

         แหวนทองคำขาวบนนิ้วนางข้างซ้ายของภูมิให้ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกในตอนนี้ มันเหมือนปลอกรัดคอจนเขาหายใจไม่ออก เป็นดั่งคีมเหล็กที่กำลังบีบหัวใจเขา

         เธอก้มลงกราบตักเขาอย่างที่เจ้าสาวทำกับเจ้าบ่าว มือเขาวางบนศีรษะเธอและลูบอย่างเบามือ เขาสาบานได้เลยว่าเขาไม่อยากทำอย่างนี้เลยสักนิด ไม่เลยสักนิด แต่เขาก็ทำ ทำไปเพราะร่างกายโง่ ๆ ของเขาที่มักควบคุมไม่ได้เมื่ออยู่กับลูกพีช

         อยู่กับเธอเขามักจะทำอะไรโดยไม่คิด ยิ่งน้ำตาของเธอเขายิ่งแพ้ แพ้ราบคาบตั้งแต่จำความได้

         “ฝากน้องด้วยนะภูมิ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กัน” นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่ประตูห้องหอจะปิดลง

         ใครก็ได้บอกเขาทีว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน เขากำลังฝันไป มันคือความฝันใช่ไหม ความฝัน ถ้าเขาหลับตาลงและลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ทุกอย่างที่เป็นอยู่จะหายไปใช่ไหม

         ในเมื่อพระเอกกับนางเอกแต่งงานกันแล้ว เรื่องก็ต้องจบลงเพียงเท่านี้ใช่ไหม ไม่ได้สิ เขาเป็นพระเอกของเรื่องไม่ผิด แต่ยายลูกพีชต้องไม่ใช่นางเอก เธอมันตัวร้ายชัด ๆ ตัวร้ายระดับลาสต์บอสเลยแหละ ฆ่ากี่ครั้งก็ยังไม่ตาย

         “พี่ภูมิ อาบน้ำไหมคะ เดี๋ยวลูกพีชอาบให้”

         “ไม่ต้องยุ่งกับพี่ ลูกพีช ขอร้องละ ต่างคนต่างอยู่ พี่ไม่มีทางสงสารเธออีกแล้ว” ภูมิกัดฟันพูด เพราะน้ำตาของเธอไง เพราะความสงสารที่เขามีให้ไม่จบไม่สิ้นไง ทำให้เขาต้องมานั่งอยู่ตรงนี้

         ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะยอมใจอ่อนกับผู้หญิงอย่างลูกพีช