ฉันเป็นลูกสาวของนางร้าย บทที่ 7

“ไหน ๆ เราก็แต่งงานกันแล้ว อยู่กันอย่างมีความสุขเถอะนะคะพี่ภูมิ”

         “ลูกพีช แล้วเธอจะรู้ว่าการแต่งงานกับพี่คือความคิดที่ผิดมหันต์” น้ำเสียงของเขาดุดันอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน อย่าคิดว่าได้แต่งงานกับเขาแล้วเธอจะได้อย่างอื่นจากเขาอีก ไม่มีทาง แค่นี้เรื่องทุกอย่างมันก็ผิดพลาดมากพอแล้ว

         แค่ให้เด็กเกิดมาเท่านั้น ทั้งหมดที่เขาทำเพราะเด็กในท้องเธอเท่านั้น แค่สงสารหลานที่ไม่มีพ่อ แค่นั้นจริง ๆ ส่วนคนเป็นแม่อย่างลูกพีช เขาไม่เคยสงสารเลยสักนิด ไม่เคยสงสารเลยจริง ๆ   

ภูมิเดินเข้าห้องไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ใครจะคิดว่าเขาจะยอมแต่งงานกับยายเด็กแสบนี่ เข้าหออย่างนั้นเหรอ อย่าได้หวัง แม้แต่ขาอ่อนเขา ยายเด็กใจแตกนี่ก็ไม่มีทางได้เห็น

         ทำแต่ละเรื่อง มีแต่เรื่องปวดหัว

         แล้วแม่งทำไมชุดมันถอดยากขนาดนี้วะ ชุดเจ้าบ่าวไทยประยุกต์ ทำไมมันถึงได้ถอดยากถอดเย็นนักหนาวะ 

         “ลูกพีช มานี่หน่อย” เสียงเรียกของภูมิดังขึ้นในห้องน้ำ

         “อะไรคะ” เจ้าสาวที่ยังอยู่ในชุดจัดเต็มถามอย่างแปลกใจ จู่ ๆ เขาก็เรียกหาเธอ ไหนบอกว่าไม่อยากให้เข้าใกล้ไง

         “ถอดให้พี่หน่อยสิ ชุดนี่มันถอดยังไงเนี่ย” คนที่ไม่เคยใส่ชุดไทยมาก่อนถึงกับไม่รู้ว่าต้องถอดอะไรก่อนบ้าง ลูกพีชเห็นแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม คุณชายภูมิโมโหจนพาลแล้วเนี่ย แต่ก็น่ารักแหละ 

         “ย่อตัวลงหน่อย เดี๋ยวพีชถอดให้” ว่าแล้วเขาก็ย่อตัวลง เธอค่อย ๆ ปลดกระดุมชิดคอให้เขา กระดุมแต่ละเม็ดถูกปลดออกจากกัน เผยให้เห็นผิวกายขาว แต่แน่นไปทุกส่วน

         เลือดลมของลูกพีชสูบฉีดไปทั้งร่าง ใบหน้างามขึ้นสีระเรื่อเพราะความอาย มือบางจับที่หัวเข็มขัด เป้าหมายต่อไปคือกางเกง

         ข้างบนยังขนาดนี้ แล้วข้างล่างจะขนาดไหน

         “ถอดแต่เสื้อ กางเกงไม่ต้อง!” ภูมิจับมือเธอไว้ ก่อนที่ยายเด็กแสบจะจับเขาถอดกางเกง แล้วสายตาที่เธอมองเขา มันช่าง...

         น่าเกลียด เป็นสาวเป็นนาง ทำสายตาแบบนั้นได้ยังไง ภูมิได้แต่ก่นด่าเธอในใจ ใบหน้าเขาเองก็ขึ้นสีระเรื่อ แต่เขาคิดว่าเกิดจากความร้อน ไม่ได้เกิดจากความใกล้ชิด

         “ขอโทษค่ะ” ลูกพีชก้มหน้างุด ต้องอดใจไว้ก่อน อย่างไรเสียภูมิไม่มีทางหนีเธอพ้นแน่นอน

         “ออกไปได้แล้ว เห็นหน้าเธอทีไร โคตรรำคาญ!” ว่าน้องแล้วก็หันไปมองอีกทาง เขาไม่อยากให้น้องได้ใจและไม่อยากเห็นหน้า เดี๋ยวแม่งกูใจอ่อนอีก

         “ค่ะ!” ลูกพีชกระแทกเสียงใส่บ้าง ทำไมต้องว่าด้วย อยากจะผลักคนปากดีตกอ่างอาบน้ำให้จมน้ำตาย แอบบึนปากใส่ตอนเดินหันหลังให้เขา ทุกอย่างที่เขาพูด เธอจะทดไว้ในใจ คอยดูนะ รู้ใจตัวเองเมื่อไร เธอจะเอาคืนให้สาสม

         ออกมาจากห้องน้ำ เจ้าสาวก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปห้องหอต่อ เวลานี้เธอต้องอัปเดตให้โลกรู้ว่าเขาแต่งงานกับเธอแล้ว ไม่ใช่คนโสดหรือเป็นแค่คู่หมั้นอีกต่อไป

         “โคตรน่ารำคาญเหรอ รักก็ไม่รู้ว่ารัก เมื่อไหร่จะหายโง่” ลูกพีชว่าแล้วก็ลุกเดินไปที่วอล์กอินคลอเซ็ต เปลี่ยนชุดออกแล้วใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ จากนั้นก็มานั่งหน้ากระจก มองดูผมตัวเอง ตอนที่ช่างทำผมทำให้เธอตอนเช้ามืดต้องเรียกว่าปักกิ๊บดำหมดไปสองแผงเห็นจะได้

         อืม...ถ้าเธอจะเอาออกตอนนี้ เวลาบ่ายสองโมงก่อนมืดคงน่าจะแกะหมดหัวแหละเนอะ

         เบื้องหลังความสวยของเจ้าสาว คือการตื่นตีสองเพื่อแต่งหน้าทำผม กับชุดไทยที่โคตรใส่ยากและหนัก ผมที่แข็งและหนักไปทั้งหัว แต่จะยากลำบากแค่ไหน ผู้หญิงหลายคนก็ฝันอยากแต่งงานกับคนที่เรารักและรักเรา

         เธอเองก็คือหนึ่งในนั้น คนที่อยากแต่งงานกับผู้ชายที่เธอรักและรักเธอ

         ลูกพีชค่อย ๆ คลำหากิ๊บดำที่ติดอยู่บนผม ค่อย ๆ ดึงออกทีละอัน แต่บางอันกลับติดผมแน่นจนผมของเธอหลุดติดกิ๊บออกมา เจ็บจนต้องร้อง

         “ซี้ดดด” เสียงของเจ้าสาวทำให้เจ้าบ่าวที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำถึงกับชะงัก ก็รู้อยู่หรอกว่าเธอค่อนข้างปล่อยเนื้อปล่อยตัว แต่มันใช่เหรอที่จะมาครางน่าเกลียดแบบนี้ในห้องเขา

         “ทำอะไร!” คนเสียงดุเดินเข้ามาพร้อมทั้งหน้าดุไม่ต่างจากเสียง แล้วทำไมต้องดุขนาดนี้ เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ดึงกิ๊บออกจากผมเอง 

         “พีชแกะกิ๊บค่ะ แต่มันติดผม โคตรเจ็บเลย เขาติดเยอะมาก ทั่วหัวพีชเลยเนี่ย น้ำตาเล็ดแล้วอะ”

ภูมิมองภาพคนน้ำตาคลอผ่านกระจก จะมีสักครั้งไหมที่ยายนี่ทำอะไรแล้วตัวเองไม่เจ็บตัวน่ะ

         “นั่งนิ่ง ๆ เดี๋ยวทำให้” คนในชุดคลุมสีดำสนิทยืนซ้อนเธออยู่ด้านหลัง สองสายตาสบกันแค่แว่บเดียว ก่อนจะหลบด้วยกันทั้งคู่

         ลูกพีชเองก็อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีเดียวกับเขา ไม่รู้ว่าเขาเตรียมไว้ให้เธอ หรือว่ามันมีอยู่แล้ว เธอก็ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าใส่ชุดอย่างนี้ เขากับเธอดูเป็นคู่สามีภรรยากันจริง ๆ