ฉันเป็นลูกสาวของนางร้าย

นิยายเรื่องนี้ จัดอยู่ในซีรีส์โชติภิวรรธ นะคะ

************************************************************************

ใบหน้าหล่อเหลาของภูมิเวลานี้ซีดจนไม่มีสี ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ร่างกายแทบขยับไม่ได้ เพราะความรัดแน่นของเจ้างูยักษ์ตัวใหญ่

         งูเผือกสีขาวขนาดใหญ่ ดวงตาของมันสีแดงตัดกับเกล็ดสีขาว ปลายลิ้นสีแดงของมันแตะลงข้างแก้มเขา นอกจากนั้นมันยังลากลิ้นสากกระด้างไปทั่วใบหน้า 

         “ปล่อยกูนะไอ้งูบ้า ปล่อย” ชายหนุ่มพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดจากเจ้างูเผือกตัวนี้ แต่ยิ่งดิ้นมันยิ่งรัดเขาแน่น

         “ยอมให้ข้ากินเสียดี ๆ” มันพูดได้ นี่คืองูผีชัด ๆ ปากของเจ้างูยักษ์อ้าปากกว้าง

         “อย่ากัด!”

         ทันทีที่เจ้างูตัวนั้นกัดเข้าที่คอของชายหนุ่ม ตัวเขาชาไปทั้งร่าง ไร้ซึ่งความเจ็บปวด รู้สึกเพียงความรัดแน่นจนดิ้นไม่หลุด รัดแน่นจนหายใจไม่ออก

         “เฮ้ย!” ร่างหนาตกใจตื่น เขานอนหอบหายใจอยู่บนเตียงใหญ่ แสงแดดยามเช้าของเมืองหลวงในประเทศบ่งบอกได้ดีว่าตอนนี้อากาศข้างนอกร้อนเพียงไร

         “ฝันเหรอวะ” โชคดีสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน ดีที่เขาไม่ต้องตกเป็นอาหารของเจ้างูเผือกตัวยักษ์นั่น ยิ่งคิดยิ่งน่ากลัว ในชีวิตเขากลัวสัตว์เลื้อยคลานอย่างงูเป็นที่สุด

         ดวงตาของมันสีแดงน่ากลัว ภาพนั้นยังติดตาและทำให้เขาขนลุกไปทั้งร่าง

         “อ๊ะ!” เสียงบางอย่างที่บ่งบอกว่าเขาไม่ได้นอนตามลำพัง

         “ลูกพีช!”

         “พี่ภูมิ”

         ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังตกใจกันและกันอยู่นั้น ประตูห้องนอนก็เปิดออกพร้อมกับคนที่ไม่ควรมาเห็นภาพที่เขากับลูกพีชนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน 

         “แฮปปี้...ปี้...ปี้” เพลงอวยพรวันเกิดจากภาส[1] เบญญา และลูกสาวอีกสองคนกลายเป็นเครื่องเสียงตกร่องในทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ภาพชายหนุ่มหญิงสาวนอนร่วมเตียงกัน

         “เด็ก ๆ กับพ่อออกไปก่อน เดี๋ยวขอแม่คุยกับภูมิกับลูกพีชก่อน” เบญญาผู้เป็นแม่และอาบน้ำร้อนมาก่อนมองภาพตรงหน้า ต่อให้ทั้งสองคนจะบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอก็คงเชื่อยาก

         “แม่ครับ ภูมิไม่ได้ทำอะไรน้องนะครับ”

         ภูมิเองก็รู้เท่าทันความคิดของผู้เป็นแม่ เขาไม่มีทางทำอะไรลูกพีชแน่นอน จำได้ว่าเมื่อคืนเขาฉลองวันเกิดกับเพื่อน ๆ กันที่นี่ และหลังจากเพื่อน ๆ ขอตัวกลับ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองง่วงมากและได้ลูกพีชช่วยพยุงเข้าห้อง

         เท่านั้นที่เขาจำได้

         “ลูกพีชมีอะไรจะบอกป้าไหมคะ” เบญญาหันไปถามกับลูกพีชลูกสาวของเพื่อนสนิทอย่างพิชาญา

         เด็กสาววัยเพิ่งจบมหาวิทยาลัยไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ การกระทำของลูกพีชยิ่งทำให้ภูมิโมโหหนักกว่าเดิม

         “ลูกพีช เธอจะร้องไห้ทำไม บอกแม่พี่ไปสิว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรเธอ” ภูมิมองเด็กสาวตรงหน้าที่สวมเพียงเสื้อยืดตัวโคร่งของเขา ปลายยอดอกยังดันเนื้อผ้า...ยอดแหลมนั่น! ฉิบหาย!

         ยายเด็กนี่โนบรา! กรรมของเวรและเวรของกรรม ส่วนเขาตอนนี้มีเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว ไม่ใส่เสื้อแสงห่าอะไรสักอย่าง ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้ภูมิ เลิกได้เลิกนะ ไอ้เรื่องแก้ผ้านอนเนี่ย

         “อย่าดุน้อง ให้น้องพูดเอง” เบญญาหันไปดุลูกชาย ลูกพีชก็ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่ยอมพูดจาอะไรทั้งนั้น นอกจากร้องไห้อย่างหนัก

         “โธ่โว้ย! จะร้องไห้ทำไมนักหนาวะ” ภูมิสบถออกมาอย่างหัวเสีย นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย

         “ภูมิ ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้ แม่ว่าเราต้องหาทางออก” เบญญาเห็นเด็กสาวยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด ถามไปคงไม่ได้คำตอบ และลูกชายของเธอเองก็หัวร้อนจนทำให้น้องกลัว

         “ทางออกอะไรแม่ ภูมิไม่ได้ทำอะไรยายเด็กนี่เลย”

         จากที่เขาเคยเรียกเธอว่า ‘น้อง’ ‘ลูกพีช’ ตอนนี้เขากลับเปลี่ยนสรรพนามเรียกเธอว่า ‘ยายเด็กนี่’ ยิ่งฟังคำนี้ เธอยิ่งเสียใจร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม

         “เดี๋ยวแม่ขอคุยกับพ่อก่อน ภูมิกับลูกพีชแต่งตัวให้เรียบร้อย” ทันทีที่ประตูห้องนอนของภูมิปิดลง เขาก็หันมาหายายตัวดีบนเตียงทันที

         “ลูกพีช ทำไมเธอไม่พูดว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรเธอ”

         คำพูดของเขาทำให้เธอสะอื้นหนักกว่าเดิม เขาทำ ทำไมจะไม่ทำ แต่เขาแค่จำไม่ได้ เธออายเกินกว่าจะพูดออกมา

         “อะไรวะ แม่งเอาแต่ร้องไห้ ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย” เขาทั้งโมโหทั้งตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น นี่มันเรื่องห่าอะไรกัน ใบหน้าแฟนสาวของภูมิผุดขึ้นมาในความคิด ถ้าน้ำขิงรู้เรื่องนี้ เขาต้องแย่แน่

         น้ำขิงคือแฟนสาวรุ่นพี่ที่อายุมากกว่าภูมิห้าปี เธอคือแฟนคนปัจจุบันที่ภูมิคิดจะจริงจังด้วย ยิ่งคิดหัวของภูมิก็ปวดมากขึ้นกว่าเดิม นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

สิบห้านาทีผ่านไป ทั้งภูมิและลูกพีชอยู่ในชุดเรียบร้อยขึ้น ทั้งสองนั่งบนพื้นกลางห้องนั่งเล่นในคอนโดของภูมิ

[1] ภาส พ่อของภูมิ และเป็นพระเอกเรื่อง เมียลับหมอมาเฟีย