ฉันเป็นลูกสาวของนางร้าย บทที่ 5

สามปีต่อมา

         ภูมิตื่นจากความคิดในอดีต เมื่อผู้จัดการฝ่ายการตลาดเริ่มนำเสนอแผนการตลาดสำหรับผลิตภัณฑ์ตัวใหม่สำหรับน้องแมวน้องหมา แบรนด์ผลิตภัณฑ์อาหารสัตว์เลี้ยง ‘ของน้อน’ เติบโตงดงามตั้งแต่เปิดเมื่อเกือบสามสิบปีที่แล้ว

         ภูมิทำหน้าที่รองประธานบริษัท โดยที่ภาส บิดาเขายังคงเป็นประธานบริษัทที่ไร้ความรับผิดชอบ

         ทำไมเขาถึงว่าอย่างนั้น ก็มันเรื่องจริง ทุกวันนี้พ่อเขาตามติดเมียรักหรือแม่ของเขายิ่งกว่าอะไร ไม่รู้ว่าบริษัทอยู่รอดมาถึงมือเขาได้อย่างไรกัน ภูมิเองก็ยังงงจนถึงทุกวันนี้

         ตำแหน่งรองประธานของเขาได้มาเพราะเป็นลูกที่พ่อไม่รักนั่นแหละ งานหลักมีแต่เขาที่เป็นคนต้องทำ ส่วนน้องอีกสองคนได้ทำตามความฝันที่อยากทำ ชีวิตเขาเคยได้ทำอะไรตามที่ตัวเองต้องการบ้างไหม

         ไม่เว้นแม้แต่ความรัก...

         สถานะคู่หมั้นที่คิดว่าจะหมั้นกันชั่วคราว แต่ตอนนี้กลับหมั้นกันมาถึงสามปี สามปีที่ภูมิแทบไม่ได้คุยกับคู่หมั้นเลยสักครั้ง เธอกลับมาแล้ว และยังมาฝึกงานกับเขาอีกต่างหาก เด็กฝากวีไอพีอย่างยายลูกพีชทำเขาวุ่นวายไปหมด

         “ท่านรองคะ คุณลูกพีชต้องการพบค่ะ” เลขานุการสาวใหญ่แต่หัวใจบอบบาง นามว่านุชน้อย เดินเข้ามาแจ้งด้วยตนเอง

         “เข้ามาได้” ภูมิพูดเสียงเรียบ 

         ลูกพีชเดินเข้ามานั่งในห้องของท่านรองประธานด้วยหน้าตาหงิกงอ รู้ว่าถูกเขาแกล้ง เธอจบปริญญาโทในวัยยี่สิบห้าปี ชุดทำงานแบรนด์เนมทั้งชุด แต่เขากลับให้เธอไปคุยกับน้องหมาที่คลินิกของพ่อเขา เธอได้แต่กลอกตามองบนกับการกระทำตามอำเภอใจของเขา นี่มันแกล้งกันชัดๆ

         เธอรู้ว่าใครหลายคนหลงรักน้องหมา แต่คนที่เคยโดนหมาวิ่งไล่กัดและโดนกัดจมเขี้ยวมาแล้ว เขาต้องรู้สิว่าเธอกลัวที่จะอยู่ใกล้หมาแค่ไหน

         “แค่นี้ก็ต้องฟ้องแม่พี่ ถ้าทนไม่ได้ก็ออกไปสิ จะทนอยู่ทำไม” เสียงภูมิเสียงดังขึ้นทันทีเมื่อเลขาคนสนิทเดินพ้นประตู ภูมิคงรู้แล้วกระมังว่าเธอไปเล่าเรื่องที่เขาให้เธอไปดูแลหมา แล้วแม่เขาคงตำหนิว่าแกล้งเธอ

         “ไม่ออก พีชมาฝึกงานตำแหน่งผู้ช่วยพี่ ยังไงพีชก็ไม่ออก” ลูกพีชเองก็ใช่ว่าจะยอมเขาง่าย ๆ เพราะอดีตเคยตามใจกันมาแค่ไหน โตขึ้นลูกพีชยิ่งเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้นทุกวัน 

         ย้ำอีกครั้งว่าทุกวัน! 

         “นี่ห้องทำงานท่านรองนะ เธอจะมาวี้ด ๆ เป็นนางร้ายละครหลังข่าวอีกนานไหม” ภูมิเองก็สุดจะทนกับเสียงแสบแก้วหูของเธอ

         “พีชพูดดีด้วย พี่ภูมิก็แกล้ง ไม่ว่าจะทำอะไร พีชก็ไม่เคยดีในสายตาพี่ภูมิหรอก” หญิงสาวตัดพ้อ เดี๋ยวนี้เขาไม่ได้เอ็นดูเธอเหมือนเดิมแล้วนี่ ทำอะไรก็ผิดไปหมด

         “ทำตัวเองทั้งนั้น” ภูมิถอนหายใจอย่างเอือมระอา

         “ทำไมใจร้ายกับพีชจัง เกลียดพีชขนาดนั้นเลยเหรอ”

         น้ำตาของลูกพีชคลอหน่วยตาสวย หญิงสาวเป็นลูกเสี้ยว ทำให้ใบหน้าและดวงตาหวานหยดเหมือนสาวแขกขาวตามเชื้อสายของผู้เป็นตา ผิวพรรณได้ความเนียนละเอียดมาจากทางฝั่งเอเชีย ถอดแบบมาจากผู้เป็นพ่ออย่างณัฐดนัยหรือเชฟไนท์

         เธอสวยน่ารักตั้งแต่ภูมิจำความได้ ในสายตาเขา เธอน่ารักมาตลอด แต่ความน่ารักของเธอจางหายไปกับกาลเวลา ทุกวันนี้มีแต่ความร้ายกาจ เขาไม่มีทางหลงกลผู้หญิงตรงหน้านี้อีกแล้ว

         เขาไม่เคยลืมความร้ายกาจของเธอเลย ที่ต้องหมั้นกันถึงสามปีก็เพราะความร้ายกาจของเธอไม่ใช่หรอกหรือ

         “พี่ไม่เคยรักเธอ พี่เกลียดเธอ ไม่ว่าตอนนั้นหรือตอนนี้ พี่ก็ยังเกลียดเธอ” พูดแล้วภูมิหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง ไม่อยากเห็นหน้าคนที่เขาเกลียด

         “พีชก็บอกแล้วไงว่าพีชไม่ได้ทำ ทำไมพี่ภูมิไม่เชื่อพีชบ้าง” ลูกพีชปาดน้ำตาของตัวเองให้พ้นหน้า เรื่องอื่นเธอไม่เคยร้องไห้ แต่พอเป็นเรื่องของเขา ผู้ชายที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเธอ ทำไมกันนะ ถ้าเป็นเรื่องของภูมิ ทำไมน้ำตาเธอถึงได้ไหลไม่หยุดเลย 

         “คนอื่นอาจมองเธอไม่ออก แต่พี่มองเธอออกลูกพีช” เขามองเธอออกอย่างนั้นเหรอ เขาไม่เคยตั้งใจมองและถามเธอจริง ๆ สักครั้ง ทุกอย่างที่เขาคิด เขาตัดสินเธอไปแล้ว 

         “แล้วพี่ภูมิจะให้พีชทำยังไงถึงหายโกรธ” 

         “ก็ถอนหมั้นสิ ยังไงพี่ก็ไม่แต่งกับเธอ” ในความคิดของภูมิ การแต่งงานของคนสองคนต้องมาจากความรักเท่านั้น และเขาไม่มีทางรักเด็กเอาแต่ใจตรงหน้าแน่

         “ไม่ พีชจะแต่งงานกับพี่ ยังไงพีชก็จะแต่งกับพี่”

         “พี่ไม่มีทางแต่งงานกับเธอ”