บทที่ 143

เธอก็รู้สึกเจ็บปวด รู้สึกทรมาน สามารถบอบช้ำได้ไม่ต่างจากคนอื่น

ถ้อยคำมากมายจุกอยู่ที่คอ ไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้ สุดท้ายก็จบลงด้วยการกล่าวสองคำสั้น ๆ ว่า “ขอโทษ”

สีเลือดจางหายไปจากใบหน้าเล็ก ๆ ของเจียงซู่ “ทุกครั้งที่เวิงอี๋มีเรื่อง คุณก็พร้อมจะเข้าไปอยู่เคียงข้างเธอได้ทันที คุณอ้างว่าดูแลเธอเพียงเพราะคำฝากฝังของเพื่อน แต่ในสายตาฉัน ความสำคัญที่คุณมอบให้เธอ มันเกินขอบเขตคำว่าฝากฝังไปไกลแล้ว”

โจวซือเหย่อธิบาย “เวิงอี๋ไม่ได้มีปัญหาแค่ทางกาย สภาพจิตใจของเธอก็ไม่มั่นคง หมอสั่งห้ามไม่ให้เธอได้รับการกระทบกระเทือนทางอารมณ์โดยเด็ดขาด”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เจียงซู่ก็กล่าวขึ้นมาว่า “โจวซือเหย่ คุณไม่ใช่หมอ และไม่ใช่พ่อแม่ของเธอด้วย”

โจวซือเหย่ตอบกลับ “ในชีวิตนี้ของเธอเหลือเพียงแค่เธอคนเดียว”

เจียงซู่ถาม “แล้วยังไง? คุณจะไปเป็นผู้ปกครองให้เธอเหรอ?”

โจวซือเหย่พูดต่อ “ตอนนี้เธอไม่มีครอบครัว”

เจียงซู่กระตุกมุมปากอย่างอ่อนแรง “คุณอยากจะกลายเป็นคนในครอบครัว โดยมีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้านเดียวกันกับเธอสินะ?”

โจวซือเหย่ “ผมแค่ถือว่าเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น”

เจียงซู่กล่าว “แต่เธอชอบคุณ”

โจว