จำปา (2)

‘สองฝั่งคลอง’… ‘มาลัยสามชาย’ … ‘ทวิภพ’ 

‘กรงกรรม’ … ‘ฤกษ์สังหาร’ … ‘บ้านทรายทอง’ 

รายนามบนสันหนังสือที่นรีเลื่อนสายตาผ่านนั้น มีแต่ชื่อโด่งดังคุ้นหู ที่บางเรื่องก็เคยดูเป็นละครโทรทัศน์รีรันซ้ำซากจนคุ้นตาแทบทั้งหมด หล่อนเถียงในประเด็นที่ว่า นี่คือหนังสือหายากทรงคุณค่า และหล่อนก็ไม่เกี่ยงนักหรอกที่ต้องอ่านนิยายละครโทรทัศน์ แต่ก็ต้องยอมรับว่า เรื่องเล่าในเล่มเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องราวแปลกใหม่ น่าสนใจเพียงพอจะดึงความสนใจของหล่อนได้

 ‘สาปภูษา’ … ‘กำไลมาศ’ … ‘กาหลมหรทึก’

‘เกิดแต่ตม’ … ‘หลงเงาจันทร์’ … ‘รากนครา’

หากต้องเลือกเล่มใดไปอ่านเฉพาะชั้นวางนี้ นรีก็ไม่ติดขัดใจ เพราะอย่างน้อยการได้มีอะไรให้อ่านเล่นฆ่าเวลาย่อมดีกว่านั่งชมนกชมไม้จนแทบจะเริ่มเสวนาธรรมกับผีเสื้อในสวนอยู่หลายขุม แต่ควรจะเริ่มหยิบเล่มไหนไปก่อน ในส่วนนี้นรีก็ยังคิดไม่ตก กระทั่งไล่สายตามาจนสุดชั้นวางและพบเข้ากับช่วงกลางลำตัวของคุณเจ้านายที่มายืนพิงไหล่กับชั้นวางนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ หล่อนก็สะดุ้งไปหนึ่งรอบก่อนยืดตัวกลับยืนตรงเดี๋ยวนั้น

“ถ้ายังไม่รู้จะอ่านอะไร… ลองเล่มนี้มั้ยคะ” คุณเจ้านายว่าเช่นนั้น ก่อนยื่นหนังสือเล่มหนึ่งมาให้หล่อน ประมาณด้วยสายตาเห็นว่าความยาวราวๆ สองร้อยกว่าหน้า ระบุบนปกภาพวาดดอกจำปีเคียงดอกจำปาว่า ‘หอมลมกลิ่นรัก’ พร้อมปรากฎลายเซ็นใต้ชื่อนั้นเป็นนามปากกาแสนคุ้นใจ

‘คุณข้าหลวงนิรนาม’

นรีรับหนังสือเล่มนั้นมาด้วยใจเริ่มระริก ลึกๆ ทั้งนึกรู้และคาดหวัง ว่าจะได้ละเลียดเรื่องราวในเล่มที่หอมหวานไม่ยิ่งหย่อนไปกว่า ‘กลิ่นรัญจวนในครัวใจ’ ดูท่า หล่อนจะปักใจเป็นแฟนวรรณกรรมของนามประพันธ์นี้แบบไม่คิดจะถอนตัวไปเสียแล้ว

รอยยิ้มพึงใจของนรีฉายชัดจนดารัณเผยยิ้มเอ็นดูออกมาแทบจะพร้อมเพรียงกัน ก่อนจะหันหลังไปด้วยท่าทีว่ากำลังกลับไปที่โต๊ะเขียนงานสักทีแล้ว แต่ก็ชะงักเล็กน้อยอย่างคนที่เพิ่งนึกอะไรได้และหันกลับมาบอกนรีว่า

“ตืนที่โต๊ะนะคะ”

“ค่ะ”

นรีรับคำอย่างว่าง่ายเช่นเคย ก่อนยกหนังสือเล่มใหม่แนบอก เดินออกมาจากห้องคุณเจ้านาย ทรุกลงนั่งเก้าอี้ไม้สักประจำตำแหน่ง แน่นอนว่าหล่อนห้ามใจให้ตนเองไม่เปิดอ่านเรื่องราวที่เรียบเรียงไว้อย่างประณีตนั่นแทบไม่ได้ หล่อนสำรวจทุกตัวอักษรจากปกหน้า พลิกไปปกหลัง แง้มอ่านคำนิยม ตลอดจนบทนำ อุ่นเครื่องให้ใจฟูฟ่องพร้อมพาตนเองเปิดประตูเข้าสู่มิติแห่งบทประพันธ์

‘ว่ากันว่า ในรั้ววังหลวงสมัยกรุงเก่า มีสตรีสองนางผู้ต่างเป็นดังเงาของดอกไม้แห่งฤดูร้อน ถูกเล่าขานไม่รู้เสื่อมคลาย

นางหนึ่งมีนามว่า จำปี งามละมุนดั่งกลีบขาวหอมกรุ่นของดอกจำปี นางอ่อนหวาน อ่อนโยน เป็นที่ชื่นใจของผู้พบเห็น อีกนางมีนามว่า จำปา งามคมเข้ม ร้อนแรงไม่ต่างจากกลีบดอกจำปาสีทอง นางเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์เร้นลึกที่ยากห้ามใจ’ …

แล้วค่ำคืนนั้นก็จบลงที่นรีอ่านเนื้อความในเล่ม หอมลมกลิ่นรัก ไปมากหนึ่งส่วนสี่ของทั้งหมด ภายในชั่วโมงเดียว หลังได้รับหนังสือเล่มนั้นมา และตอกตรึงไว้กับหน้ากระดาษไปอีกกว่าครึ่งชั่วโมงหลังกลับเข้าห้องตนเองในช่วงตีสองเกือบตีสาม

…‘กลีบจำปีขาวถูกโปรยลงบนแผ่นหลังนวลเนียน กลีบจำปาทองโปรยทับบนอกอิ่มที่สะท้านสะเทือน ทุกสัมผัสเป็นดังเพลิงที่ทั้งลุกโชนและอ่อนหวาน แฝงไว้ด้วยความเสน่หาที่ไม่มีวันบรรยายได้จนสิ้น

ทุกค่ำคืนที่ได้พบกันนั้น คือบทกวีแห่งสวาทที่จารึกด้วยกลิ่นไม้หอมและเสียงครางสั่นเครือ ทุกครั้งที่ร่างทั้งสองแนบชิดจนกลายเป็นหนึ่ง คือทุกครั้งที่ดอกจำปี–จำปา เบ่งบานพร้อมกันในสวนต้องห้าม’

นรียกหนังสือขึ้นแนบอก เม้มริมฝีปากเล็กน้อย รู้สึกร้อนนิดหน่อย โชคดีที่คุณทิพย์กำลังงีบหลับท่ามกลางบรรยากาศสวนดอกไม้ที่ครึ้มชื้นอย่างทุกวัน นรีจึงมั่นใจได้ว่าไม่มีใครได้เห็นสีหน้าของหล่อนที่นึกจินตนาการตามคำเขียนแล้วขวยเขินขึ้นมาฉับพลัน นี่เป็นอีกหนึ่งพลังของตัวอักษรที่จู่โจมจิตใจนักอ่าน นอกเหนือไปจากการตรึงสติให้ติดพันจนวางเล่มไม่ลงแทบตลอดทั้งคืน

“เข้าบ้านกันเถอะ” เสียงคุณทิพย์เอ่ยขึ้น พาให้นรีรู้สึกตัวจากภวังค์บทประพันธ์ได้อย่างเต็มสติ หล่อนประคองคุณทิพย์เข้าบ้านอย่างระมัดระวัง และย้อนกลับมาเก็บหนังสือและถอดกาน้ำชาโดยจงใจเลี่ยง ไม่มองขึ้นไปที่หน้าต่างตึกฝั่งตะวันตก หล่อนรังสรรค์เมนูแสนธรรมดาในเย็นวันนั้น โดยจิตใจยังคำนึงถึงบทรักในเล่ม หอมลมกลิ่นรัก

‘ทุกสัมผัสเหมือนกลีบจำปีร่วง ทุกจูบเหมือนกลีบจำปาแนบลงบนผิวเนื้อ ละเมียดละไมแต่แฝงเพลิงร้อนซ่อนอยู่ไม่สิ้น ร่างสองร่างเกยทับกลมกลืน ลมหายใจผสานดั่งควันหอมกำยานที่หมุนวนในห้องมนต์ ม่านรักโปรยคลุมจนโลกภายนอกเลือนหายไป มีเพียงความวาบหวามรัญจวนที่ร้อยรัดหัวใจให้เต้นระรัว’

หล่อนสะบัดศีรษะเบาๆ คล้ายว่าเป็นการช่วยสลัดความคิดรุ่มร้อนให้พ้นไปจากใจได้ พยายามลงสติไปกับส่วนผสมของน้ำพริกกะปิให้อยู่ในครกหินครบเครื่องดีแล้ว ณ ขณะนั้น ใจหล่อนเริ่มผุดความสงสัย ว่าเหตุใดคุณเจ้านายจึงเลือกแนะเล่มนี้ให้หล่อนได้อ่าน จะเป็นเพราะต้องการให้หล่อนได้ลิ้มลองวัจนอันลึกร้อนแสนรัญจวน ที่บรรยายการลงรักแนบแน่นยิ่งกว่าเล่มก่อน หรือจะเป็นเพียงเพราะหล่อนเอ่ยปากว่าชอบงานเขียนของนักประพันธ์นามปากกานี้จึงหยิบเอาเล่มอื่นมาให้อ่านก็เท่านั้น

ความฟุ้งซ่านพาให้นรีกังวลในจุดประสงค์ของคุณเจ้านายก็จริง แต่มนตราแห่งงานประพันธ์ก็ยังคงตรึงหล่อนไว้กับคำพรรณนามากมายระหว่างจำปากับจำปี แม้กระทั่งตอนดึกที่หล่อนมานั่งประจำที่ตรงเก้าอี้ไม้สัก หล่อนก็สามารถก้มหน้าก้มตาอ่านจนหลุดเข้าไปในโลกคำประพันธ์ และหลงลืมความประหวั่นเพียงเล็กน้อยที่มีต่อคุณเจ้านาย ผู้นั่งหันหลังต่อหน้าหล่อนอยู่ที่โต๊ะเขียนงานเช่นทุกคืน

‘ในรั้วในวัง การส่งสารลับนั้นมากหลายพิธีการ ครั้งหนึ่งจำปารู้มาว่า องค์สตรีสูงศักดิ์ทรงให้ข้าหลวงคนสนิทลองส่งดอกจำปาแก่พราหมณ์หนุ่ม เพื่อแทนใจ หมายว่า ต้องการใกล้ชิดกับพราหมณ์ผู้นั้น จำปาจึ่งทราบความหมายอีกนัยของนามตน ว่า งดงามร้อนแรงไร้ต้านทานได้’

นรีอ่านทวนความตรงนี้อยู่สามสี่หน จนแอบคิดขึ้นมาว่า การเลือกหนังสือเพื่อสื่อความนัย จะคล้ายกันกับ ดอกไม้แทนใจ สื่อความต้องการใกล้ชิด ดังที่บทประพันธ์ว่าไว้หรือไม่

หล่อนละสายตาจากหน้ากระดาษ พับหนังสือปิดไว้ชั่วครู่ พักสายตาด้วยการมองผ่านหน้าต่างบานที่ใกล้ที่สุดออกไปนอกเรือน ลมเอื่อยพัดลอดเข้าช่องหน้าต่างมาพอให้รู้สึกสบายตัว หล่อนผละสายตากลับมา ลอบมองคุณเจ้านายเล็กน้อย ก่อนทิ้งสายตาลงจับที่ปกหนังสือในมือ เพ่งพิศภาพดอกจำปีและจำปาอีกครั้ง

‘ดอกจำปา’

‘ให้ดอกจำปา… สื่อว่าต้องการใกล้ชิด’

ความคิดนั้นพุ่งปะทะจิตใจนรีในชั่ววูบหนึ่ง ก่อนหล่อนจะขับไล่ข้อความนั้นออกจากสมอง ด้วยการพึมพำบอกตนเองว่า

“เพ้อเจ้อนรี”

หล่อนอ่าน หอมลมกลิ่นรัก จบเล่มตั้งแต่คืนนั้นเสียด้วยซ้ำ แต่กลับไม่กล้าเอ่ยคำใดออกไป จึงเก็บเอาหนังสือเล่มนั้นไปนอนกอดอีกหนึ่งคืน พลางครุ่นคิดหนักหน่วงว่าจะคืนหนังสือเล่มนี้อย่างไรให้เป็นปกติ