All Chapters of ชตรีญา: Chapter 1 - Chapter 10

บ้านไม้สไตล์โคโลเนียลสีงาช้างตั้งสงัดอยู่ริมน้ำ โอบล้อมด้วยสวนกว้างที่ซุกตัวอย่างดีในท้ายซอยลึกชานเมืองกรุงเทพมหานคร คือสถานที่ซึ่งปรากฏต่อสายตาของ นรี เมื่อใกล้พลบค่ำวันหนึ่งก่อนสิ้นเดือนตุลาคม ความคิดแรกผุดขึ้นในใจว่า ‘งานนี้คงไม่ใช่ถูกหลอกมาเฝ้าบ้านผีหรอกนะ’ แต่ขาสองข้างก็ก้าวตาม กานต์สิรี คนคุ้นเคยที่ไม่ค่อยสนิทสนมผ่านรั้วสูงลอดซุ้มประตูไม้เข้าสู่บริเวณบ้านอย่างว่าง่าย แม้จะเริ่มมืดแล้วแต่นรีก็ยังเห็นเค้าลางของสวนสวยและได้กลิ่นดอกไม้หอมเย็นฟุ้ง ละมุนกรุ่นอยู่ทุกย่างก้าวที่สืบเท้าเข้าใกล้ตัวบ้านมากขึ้นทุกที ชวนให้วาดคิดว่า ตอนเช้าๆ สายๆ สวนดอกไม้บ้านนี้จะงามปานใด‘กานต์บอกว่าบ้านเพื่อนอยากได้คนดูแล งานไม่หนักแต่อาจได้พักผ่อนไม่เป็นเวลานัก’ประโยคของ หมอธนา ยังก้องอยู่ในหูตอนที่นรีถอดรองเท้าผ้าใบสีซีดวางไว้ตรงพื้นปูนหยาบและก้าวขึ้นเหยียบสัมผัสบันไดไม้เย็นๆ ไม่กี่ขั้น ซึ่งพาเธอเข้าสู่ตัวบ้านอันต้องเป็นที่อาศัยของเธอตั้งแต่บัดนี้ไปกานต์สิรีบอกให้นรีนั่งรออยู่ที่ส่วนรับแขกแล้วเดินหายเงียบไปส่วนอื่นของเรือนนานพอให้นรีมองสำรวจรอบกายซึ่งดูเหมือนว่าจะถูกดัดแปลงมาจากโถงทางเดินที่เชื่อมระหว

แปลกดีที่ข้อความแรกจากคุณเจ้านายนั้นทำให้รู้สึกดีกว่าปกติ แม้จะชวนให้นรีคาใจนิดๆ ว่า คุณเจ้านายรู้หรือไม่ว่า กะเพราหมูสับไข่ดาวจานนั้นเป็นฝีมือหล่อนไม่ใช่อาหารจากร้านตามสั่งที่ไหน แต่การที่เห็นว่าเธอทานจนหมดทั้งจานก็น่าภูมิใจอยู่ไม่น้อยเลยแหละ นรีเก็บเอาจานและแก้วน้ำจากโต๊ะไม้สนไปวางรวมกับกาน้ำชาในอ่างล้างจานก่อนจะเดินเลยเข้าห้องนอนตัวเองเพื่อเอากระดาษโน้ตจากคุณเจ้านายไปหาที่เก็บ หล่อนยืนพิจารณาที่ใกล้ๆ เตียงอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจจะนำกระดาษแผ่นนั้นไปเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง แต่เมื่อเลื่อนเปิดลิ้นชักออกมานรีก็พบหนังสือเล่มหนึ่งวางสงบนิ่งอยู่ในนั้น เหมือนจะถูกลืมไว้มากกว่าถูกซ่อน หน้าปกเป็นภาพเบาะที่นั่งของรถโดยสาร ขสมก. พร้อมตัวอักษรระบุชื่อเล่ม ‘เหตุเกิดบนรถเมล์’ และมีตัวอักษรขนาดเล็กกว่าเยื้องลงมาด้านขวาล่าง แจ้งเป็นนามปากกาผู้แต่งไว้ว่า ‘คุณนนท์’ นรีหยิบเอาหนังสือเล่มนั้นออกมาและวางแผ่นกระดาษโน้ตลงไปแท

ไม่ถึงสามนาทีหลังจากก้าวพ้นขั้นล่างสุดของบันไดวน นรีที่สวมรองเท้าลำลองคู่สำรองของคุณเจ้านายก็ออกมาเดินย่ำสนามหญ้าตามหลังคุณเจ้านายเสียแล้ว ทางที่บุกฝ่ากันไปนั้น บางช่วงที่ไร้แสงไฟสวนก็เกือบมืดสนิท เธอก้าวเดินรวดเร็ว ไม่เร่งรีบแต่คล่องตัวกว่าหล่อนหลายขุม เพียงครู่เดียวเธอก็ได้หยุดยืนมองกลุ่มต้นสเลเตที่ปลูกเป็นแนวยาวเคียงรั้วบ้านวงศ์ทิมทองฝั่งตะวันตก ดอกสีขาว ก้านยาว หอมเย็น บานสะพรั่งชุ่มฝน ละลานตา เธอลงมือเก็บดอกสเลเตทีละดอกจนได้เป็นกำเป็นช่อแล้วหันมาฝากนรีถือไว้ ก่อนหันกลับไปเก็บดอกไม้ตรงหน้าต่ออีกหลายดอก ท่าทางแสนสุขของเธอนั้น บ่งบอกชัดเจนว่าเธอหลงใหลเหล่าไม้หอมมากมายเอาการ แต่ที่ชัดกว่าสิ่งใดสำหรับนรี คือหล่อนนั้น ไม่พ้นจะหลงเสน่ห์คุณเจ้านายเข้าเต็มขั้นเช่นกัน หล่อนปล่อยใจ ให้เผลอไผลเพ่งพิศคนตรงหน้า ทั้งเสื้อเชิ้ตสีแดงเข้มตัดกับกางเกงขาวตัวยาว ที่ให้ความรู้สึกติดหรูนิดๆ ทั้งกลิ่นหอมจางๆ คล้ายน้ำหอมน้ำปรุงมีราคาที่ยังคลุ้งอยู่บนตัวเธอแม้จะฉีดพรมตั้งแต่เมื่อเย็นก่อนออกจากบ้านไป และอีกทั้งรอยยิ้มของเธอ ที่นรีเพิ่งจะเคยได้เห็นเป็นครั้งที่สอง

มื้อเย็นวันนั้น ไม่มีอะไรเด่นแซ่บไปกว่าลาบหมูฝีมือดารัณที่ทำแยกมาสองรส สำหรับคุณทิพย์และสำหรับทุกคน รสเค็มเผ็ดนัวตัดเปรี้ยวด้วยน้ำมะนาวแป้นสดจากสวนหลังเรือน คละเคล้าผักหอมแล้วยังฟุ้งไปด้วยข้าวคั่วสมุนไพรที่ทำพิเศษเฉพาะวันนี้ ทำให้ทุกคำที่บดเคี้ยว สติของนรีหวนคืนมวลอารมณ์คิดถึงบ้าน คิดถึงยาย บาดลึกไปทุกทีการเก็บกลืนรส แม้จะทำตัวนิ่ง ดูสงบ แต่น้ำตากลับคลอรื้นออกมาอยู่ดี “นรี… นรีคะ” เสียงคุณเจ้านายทักขึ้นเบาๆ พร้อมสายตาอุ่นๆ ที่ส่งมาจากอีกฝั่งโต๊ะอาหาร ก่อนเอ่ยถาม“เป็นอะไรรึเปล่า” “แค่… คิดถึงบ้านค่ะ” นรีตอบสั้นๆ ตามตรง พร้อมรอยยิ้มบางๆ พลางเอื้อมหยิบกระดาษทิชชู่มาซับน้ำตา “ เพราะลาบหมูเนี่ยเหรอ” คุณทิพย์ถามขึ้น นรีพยักหน้ารับและตอบว่า 

‘สองฝั่งคลอง’… ‘มาลัยสามชาย’ … ‘ทวิภพ’ ‘กรงกรรม’ … ‘ฤกษ์สังหาร’ … ‘บ้านทรายทอง’  รายนามบนสันหนังสือที่นรีเลื่อนสายตาผ่านนั้น มีแต่ชื่อโด่งดังคุ้นหู ที่บางเรื่องก็เคยดูเป็นละครโทรทัศน์รีรันซ้ำซากจนคุ้นตาแทบทั้งหมด หล่อนเถียงในประเด็นที่ว่า นี่คือหนังสือหายากทรงคุณค่า และหล่อนก็ไม่เกี่ยงนักหรอกที่ต้องอ่านนิยายละครโทรทัศน์ แต่ก็ต้องยอมรับว่า เรื่องเล่าในเล่มเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องราวแปลกใหม่ น่าสนใจเพียงพอจะดึงความสนใจของหล่อนได้  ‘สาปภูษา’ … ‘กำไลมาศ’ … ‘กาหลมหรทึก’ ‘เกิดแต่ตม’ … ‘หลงเงาจันทร์’ … ‘รากนครา’ หากต้องเลือกเล่มใดไปอ่านเฉพาะชั้นวางนี้ นรีก็ไม่ติดขัดใจ เพราะอย่างน้อยการได้มีอะไรให้อ่า