2.หากอยากแก้แค้นก็ไปกับข้า (1)

เขาได้ยินเสียงคนร้องไห้...

ขณะกำลังเดินพลังภายในหลอมรวมปราณเซียนฝึกวิชาใหม่ที่ตนลองริเริ่มในการใช้สองพลังผสานให้มีประสิทธิสูงสุดอยู่นั้น ประสาทสัมผัสของเขาก็เปิดรับรอบทิศ และได้ยินในระยะห่างไกลราวหูทิพย์ เป็นครั้งแรกที่รับรู้ได้เช่นนี้ ทำให้จ้าวชุนเทียนตัวปลอมลืมตาขึ้น ลุกจากเตียงที่นั่งขัดสมาธิก้าวเพียงสองก้าวร่างสูงโปร่งก็กลายเป็นกลุ่มควันหายวับไป

อึดใจต่อมาร่างของชุนเทียนก็ปรากฏกลางป่าใกล้กับผู้ที่นั่งร้องไห้ข้างร่างซึ่งนอนนิ่งร่างหนึ่ง

“พี่ลู่ฟาง ท่านตื่นสิ ตื่นได้แล้ว ข้ากลัว”

เด็กสาวพยายามเขย่าร่างแน่นิ่งเบาๆ เอ่ยพลางสะอึกสะอื้นไปด้วย

เพียงมองก็รู้ว่าคนที่นอนเฉยนั้นจากไปแล้ว ชุนเทียนตัวปลอมถอนหายใจยาวแล้วหันหลังกลับ ในชีวิตตนนั้นไม่เคยยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือผู้ใดด้วยต้องยืนหยัดให้ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย ทว่าเสียงเล็กทำให้ต้องหยุดชะงัก

“เราต้องรีบหนีพวกคนที่ซื้อเรามานะพี่ลู่ฟาง”

ซื้ออย่างนั้นหรือ? อย่าบอกนะว่า...

ผู้ปลอมเป็นชุนเทียนหันขวับกลับทั้งยังก้าวเข้าไปหาร่างเล็ก เสียงเหยียบหญ้าและกิ่งไม้ใบไม้บนพื้นทำให้เด็กสาวรู้ตัว เงยหน้ามองเขาด้วยท่าทางหวาดผวา

“พี่ลู่ฟางตื่นเร็ว”

“พี่เจ้าไม่ตื่นขึ้นมาแล้วล่ะ”

เขาเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับนั่งลงตรงหน้าอีกฝ่าย โดยมีร่างแน่นิ่งอยู่ตรงกลาง เหลือบตามองก็เห็นว่าหน้าผากเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน

“เห็นเลือดนี่ไหม นางไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”

“ไม่จริง พี่ข้าแค่หลับไปเท่านั้น”

สวีเสี่ยวเม่ยเถียงพร้อมน้ำตาไหลพราก นี่คือสิ่งที่นางกลัวจับใจ นางเห็นเลือดก็ยิ่งพยายามเรียกพี่สาว คิดว่าอีกฝ่ายต้องได้สติหากได้ยินเสียงนาง แต่พี่กลับเอาแต่นอนเฉยไม่ไหวติง และเด็กสาวไม่อาจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้

“เจ้านั่งเรียกนางจนเช้า นางก็ไม่ฟื้น หรือนั่งต่ออีกสามสี่วันนางก็จะมีกลิ่น และสัตว์ป่าก็จะตามกลิ่นมากัดกินนาง รวมทั้งเจ้าด้วย เพราะเจ้าเองก็คงไม่อาจอยู่รอดได้เกินสองวัน หากยังอยู่ตรงนี้”

ยิ่งฟังผู้พูดเสี่ยวเม่ยยิ่งสะอื้นหนักน้ำตาไหลพราก

“ฮือ...พี่ลู่ฟาง ข้ากลัว ฮือออ”

“หากกลัว เจ้าก็ต้องปล่อยนางไว้ที่นี่”

เด็กสาวส่ายหน้าก้มลงกอดร่างพี่สาวตนและร้องไห้ไม่หยุด

ผู้เห็นถอนหายใจระอา ในโลกนี้ผู้ที่ทำให้เขาใจอ่อนได้ด้วยน้ำตาเพียงผู้เดียวคือมารดา และนางจากไปหลายพันปีแล้ว

“เห็นที เจ้าคงอยากตายตามพี่ของเจ้า งั้นข้าไม่กวนเจ้าแล้ว”

เขาเอ่ยอย่างเย็นชา ตั้งใจจะลุกขึ้นยืนแต่กลับนึกบางอย่างขึ้นมาได้

“เจ้าไม่อยากแก้แค้นให้พี่เจ้าหรือ”

ดวงหน้าเล็กเงยขึ้น ดูไปแล้วน่าจะอายุราวไม่เกินสองสิบปี พี่สาวของนางเองก็น่าจะประมาณสิบหกสิบเจ็ด ชายหนุ่มขบกรามเข้าหากัน เขาให้คนพวกนั้นไปหาหญิงที่เต็มใจติดตามไปปรนเปรอเขา แต่พวกมันกลับบังคับฝืนใจผู้หญิงมา ช่างน่าละอายนัก

แม้ฆ่าคนได้อย่างไม่รู้สึกผิด ทว่าเรื่องหนึ่งที่เขาจะไม่ทำเด็ดขาดคือบังคับฝืนใจคนมาบำเรอกาม และเมื่อได้รู้ว่าทหารพวกนั้นทำเรื่องน่าละอายเช่นนี้เขาย่อมไม่คิดปล่อยเอาไว้

“แก้แค้นหรือ”

“ใช่ หากไปกับข้า ข้าจะช่วยเจ้าแก้แค้นให้พี่สาวเจ้า เจ้าจำหน้าคนที่บังคับซื้อพวกเจ้ามาได้หรือไม่”

เด็กสาวพยักหน้าขึ้นลง นัยน์ตาจากดวงตาคู่กลมโตราวกวางน้อยดูหวาดหวั่น ก่อนก้มลงมองพี่สาวตนอย่างอาลัยอาวรณ์ ยิ่งเห็นชายหนุ่มก็ยิ่งกำมือแน่นนึกอยากทำลายทหารเลวทรามพวกนั้นให้แหลกคามือทั้งหมดเสียเดี๋ยวนี้

“ข้าจะช่วยเจ้าฝังนาง ให้นางได้ไปยังดินแดนนิรันดร์ที่สงบสุข”

เขาเอ่ยเสียงเรียบ คิดว่าทำเช่นนี้แล้วแม่หนูน้อยอาจยอมแยกจากพี่สาวของนาง

“เจ้าจะได้วางใจ ว่านางจะไม่ถูกสัตว์กัดแทะ”

พูดไปแล้วอีกฝ่ายก็แบะปากร้องอีกครั้ง แต่ทว่าเขาพูดขึ้นเสียงเข้ม

“หากไม่ต้องการให้พี่เจ้าห่วงกังวลก็ควรหยุดร้องเสีย”

เด็กสาวพยายามขบริมฝีปากกลั้นเสียงตัวเองหากยังสะอึกสะอื้นอยู่บ้าง

จ้าวชุนเทียนตัวปลอมลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือไปหาอีกฝ่าย

“เจ้ามายืนข้างข้า”

ร่างเล็กลุกขึ้นช้าๆ ดูไม่มั่นใจนัก แต่ก็ยอมเดินมาพร้อมยื่นมือมาจับมือเขา

“หลับตาเสีย”

“ท่านจะทำอะไร”

“หากอยากให้พี่เจ้าจากไปอย่างสงบ ก็ไม่ต้องซักถามให้มากความ”

เสี่ยวเม่ยกลัวผู้ชายตัวโตคนนี้ไม่น้อย ทว่านางไม่มีทางเลือก อีกอย่างเขาบอกว่าจะช่วยฝังพี่สาวให้ ลำพังนางเองไม่มีทางทำได้ อย่างไรก็ต้องพึ่งพาอีกฝ่ายนางจึงยอมหลับตาลงทั้งที่หวาดหวั่นจนมือสั่นตัวสั่น

ชายหนุ่มใช้พลังของตนจัดการกับศพของพี่สาวแม่หนูน้อย เพียงไม่กี่อึดใจร่างบอบบางก็นอนในหลุมและกลบดินฟังเรียบร้อย

“ลืมตาได้”

เมื่อลืมตาก็ขึ้นมาและไม่พบพี่สาวตนแล้ว ทว่ามีเนินดินปกปิดบริเวณที่พี่สาวตนเคยนอน เสี่ยวเม่ยก็หันมองผู้ชายตัวสูง ทว่าสายตาที่มองมาย้ำว่า ‘ห้ามถาม’ นางก็หุบปากฉับแล้วปล่อยมือเขาเข้าไปคุกเข่าลงข้างหลุมศพพร้อมน้ำตารินไหล มือน้อยจับดินด้านบนลูบไปมาอย่างเศร้าเสียใจ

“พี่ลู่ฟาง ข้าคิดถึงท่าน อยากอยู่กับท่าน แต่ท่านจากไปไกล ไปอยู่กับท่านพ่อท่านแม่แล้วทิ้งข้าไว้ที่นี่คนเดียว ข้าไม่โทษท่าน ข้ารู้ว่าท่านพยายามปกป้องข้า”

เด็กสาวรู้ว่าพี่สาวได้รับบาดเจ็บหนักเพราะไม่ต้องการให้ร่างกายส่วนใดของนางต้องถูกหินหรือต้นไม้ในตอนที่ตกลงมา พวกนางร่วงลงมาไม่สูงนัก แต่กลิ้งลงเนินเขามาค่อนข้างไกล นางรู้สึกได้ว่าร่างพี่สาวกระแทกทั้งหินแล้วต้นไม้หลายครั้ง

“ขอบคุณท่านที่เลี้ยงดูข้าแทนท่านพ่อท่านแม่จนโต”

นางคำนับลงข้างกองดิน ขณะที่กลั้นสะอื้นจนตัวสั่น

“ข้าสัญญา ข้าจะแก้แค้นให้ท่าน”

เอ่ยแล้วก็ลุกขึ้นยืนสูดน้ำมูกพลางปาดคราบน้ำตาบนแก้มตนลวกๆ ให้หมดไป พยายามข่มใจตัวเองให้ไม่กลัวแม้ในใจไม่ได้เข้มแข็งแต่อย่างใด

“เรียบร้อยแล้วเราก็ไปกันได้แล้ว”

ผู้อยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ เสี่ยวเม่ยมองหลุมศพที่สาวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนหันหลังให้แล้วเงยขึ้นมองผู้ที่สูงกว่าตนมากเพราะอีกฝ่ายวางมือลงบนศีรษะของนางพร้อมบอก

“หลับตา”

เสี่ยวเม่ยทำตามโดยง่าย ไม่รู้ว่าตนต้องเผชิญกับสิ่งใด แต่ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะแก้แค้นให้พี่สาว ไม่ว่าจะต้องพบเจอสิ่งใดนางก็พร้อมเดินหน้า

‘พี่ลู่ฟาง ข้าไม่รู้ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นต่อจากนี้ ไม่รู้ว่าชายผู้น่ากลัวนี้จะเชื่อถือได้หรือไม่ แต่ท่านทำทุกอย่างเพื่อปกป้องข้า ข้าอยากแก้แค้นให้ท่าน’

นางคิดขณะที่รู้สึกราวตนกำลังล่องลอย ทว่าไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้น

=====

เด็กสาวยอมรับความช่วยเหลือจากคนที่น่ากลัวซะแล้ว ^^"