4.ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่ภาระ (1)

เยี่ยนเฉินก้มลงมองดวงหน้าเล็กมอมแมม สบตากับดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์อย่างขุ่นเคือง รู้สึกเหมือนกำลังถูกกดดันด้วยแววตาแสนซื่อ

“ข้าช่วยเจ้า ไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาเป็นภาระข้า”

เขากัดฟันเข่นเขี้ยวเสียงเข้ม มั่นใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายกลัวจนถอดใจไม่อยากเกาะติดตนได้

“แต่ข้าได้ยินว่าท่านต้องการผู้ติดตาม ท่านบอกให้คนไปหาผู้ที่เต็มใจไปกับท่าน”

ร่างเล็กสั่นนิดๆ หากก็ยังเชิดหน้าขึ้นพูดกับเขาอย่างฉะฉาน ทว่ากลับทำให้เยี่ยนเฉินฉุนจัด มือหนาจับคางเล็กบีบเบาๆ ขณะก้มหน้าลงไปกระซิบเครียด

“ข้าต้องการหญิงงาม ไม่ใช่เด็กที่เป็นภาระ ใช้งานไม่ได้เช่นเจ้า”

“ข้าทำอาหารได้ดีมาก พี่ลู่ฟางชมเสมอว่าข้าทำอร่อย ข้าทำให้ท่านกินได้”

มุมปากได้รูปอย่างชายชาตรีกระตุกยิ้มหยันพร้อมส่งเสียงในลำคอ

“ใครอยากได้เจ้าไปทำอาหารกัน”

“แล้วท่านอยากได้ผู้ติดตามหญิงไปทำสิ่งใด ข้าทำได้ทั้งนั้น”

เป็นครั้งแรกที่เยี่ยนเฉินต้องหลับตาลงราวหลบดวงตาคู่วาววามใสซื่อ ทว่าความจริงแล้วพยายามระงับอารมณ์ขัดอกขัดใจกับความดื้อด้านของเด็กสาวตรงหน้า เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งเขาก็ยืดตัวขึ้น ปล่อยมือจากคางเล็กแล้วมองเมินไปทางอื่นอย่างไม่คิดจะอธิบาย

“นะพี่ชาย ได้โปรดให้ข้าติดตามท่าน ข้าเต็มใจทำทุกอย่างให้ท่าน”

‘สิ่งเดียวที่ข้าต้องการเจ้าก็ไม่อาจทำได้แล้วแม่หนูน้อย’

เยี่ยนเฉินคิดในใจพลางส่ายหน้า ยิ่งเมื่อรู้สึกได้ถึงมือตนที่ถูกกุมเอาไว้แล้วเขย่าเบาๆ ก็เหล่มองด้วยสายตาไม่พอใจ ทว่าเจ้าของร่างเล็กกลับยังส่งสายตาร้องขอโดยไม่ยอมปล่อยและไม่ยอมแพ้ แม้จะเห็นชัดว่าเกรงกลัวเขาก็ตาม

“เจ้ากลัวข้าไม่ใช่หรือ”

เด็กสาวพยักหน้าอย่างยอมรับ

“ฉะนั้นจะตามข้าไปทำไม”

“ท่านน่ากลัว แต่ใจดี”

อีกฝ่ายเอ่ยด้วยความมั่นอกมั่นใจ

“และข้าต้องทดแทนคุณท่าน”

คนที่ถูกบอกว่าใจดีถึงกับตีสีหน้าไม่ถูกทั้งที่เคืองใจอยู่แต่กลับนึกอยากยิ้มอย่างเห็นขัน ในชีวิตนี้ไม่เคยมีผู้ใดบอกว่าตนใจดีมาก่อน

“เจ้าเข้าใจผิดแล้วล่ะ การช่วยเจ้าไม่ใช่เพราะข้าใจดี แต่เพราะ...”

เมื่อรู้ตัวว่าเกือบจะเอ่ยเรื่องส่วนตัวที่เห็นว่านางถูกขายเหมือนกับตนออกไปเยี่ยนเฉินก็เปลี่ยนคำพูดใหม่

“เพราะมนุษยธรรม”

พูดไปแล้วก็อดหยันตัวเองในใจไม่ได้ เขาเป็นคนมีมนุษยธรรมตั้งแต่เมื่อไรกัน

“จะเพราะสิ่งใด ท่านก็ช่วยข้าไว้ ข้าจะไม่ไปไหน นอกจากขอติดตามท่านชั่วชีวิต”

ติดตามเขาอย่างนั้นหรือ หากได้รู้ว่าใกล้ตัวเขาไม่มีทางอยู่อย่างสงบสุขและปลอดภัยไปชั่วชีวิตนางจะอยากอยู่หรือไม่

“ติดตามข้า เจ้าอาจหาชีวิตไม่ก่อนวัยอันควร”

ทุกคำเต็มไปด้วยการปฏิเสธอย่างไม่ไยดี ทว่าเสี่ยวเม่ยก็ไม่ยอมเปลี่ยนความคิดของตน

“ข้าเคยผ่านมันมาแล้ว ข้าไม่กลัว หากจากโลกนี้ไปเร็ว ข้าก็จะได้ไปอยู่พี่ลู่ฟาง ท่านพ่อท่านแม่”

เจ้าตัวบอกด้วยสีหน้าเต็มอกเต็มใจไม่มีหวาดหวั่นทำให้เยี่ยนเฉินขบกรามแน่น ขู่ให้กลัวอย่างไรก็ดูจะไร้ความหมาย ยังต้องเดินทางอีกหลายวันกว่าจะไปถึงสำนักชิงเฉิง ใช้เวลาอยู่ใกล้เขาหลายวัน เด็กสาวอาจรู้ซึ้งจนไม่อยากติดตามเขาก็เป็นได้

“ถึงเจ้าจะอยากติดตามข้า แต่ข้าก็ต้องพิสูจน์เสียก่อนว่าเจ้าเหมาะสมที่จะไปกับข้าหรือไม่”

“พี่ชายต้องการให้ข้าทำสิ่งใด บอกมาได้เลย”

“ข้าพูดออกไป ยังไงเจ้าก็ไม่มีทางทำได้แน่”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยัน

“ข้าทำได้”

“ช่างเถิด”

เยี่ยนเฉินเสียงเข้ม เขาไม่สนใจเด็ก เขาสนใจหญิงงามที่มีสัดส่วนโค้งเว้าเร้าอารมณ์

“เวลานี้ไม่ได้ต้องการให้เจ้าทำสิ่งใด และพวกข้าก็ต้องออกเดินทางแล้ว เจ้าติดตามขบวนของพวกข้าไปก่อนก็แล้วกัน เส้นทางบนเขาลำบาก นานไปเจ้าอาจเปลี่ยนใจ”

“ข้าไม่เปลี่ยนใจแน่”

“ข้าจะคอยดู”

เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยคำอย่างไม่เชื่อนักเสี่ยวเม่ยก็เม้มปาก พร้อมจ้องใบหน้าคมเข้มด้วยสายตามุ่งมั่น

หลังเช้าวันนั้นขบวนของจ้าวชุนเทียนก็ออกเดินทาง เมื่อองค์ชายรองสั่งความกับหัวหน้าองครักษ์เหลียงในเรื่องของเด็กสาวตามที่ตนคิดเอาไว้ แต่เจ้าตัวขอติดตามเขาจึงปล่อยไปก่อน กว่าจะถึงสำนักชิงเฉิงความลำบากในการเดินทางก็คงทำให้เหนื่อยท้อและเปลี่ยนใจไปเอง

แม้จะราวรับฟังรับสั่งขององค์ชายรอง ทว่าหัวหน้าองครักษ์เหลียงกลับมีความเคลือบแคลงสงสัยในใจกับการเปลี่ยนไปชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ แม้แต่กินผักผลไม้มาทั้งชีวิตก็ให้ทำอาหารที่มีเนื้อเป็นส่วนผสมทั้งหมด ไม่ต้องพูดถึงอุปนิสัยแตกต่างไปราวคนละคน ในใจเกินครึ่งขององครักษ์เหลียงมั่นใจว่าองค์ชายของตนในเวลานี้คือผู้อื่น

ทว่าแล้วองค์ชายรองของตนอยู่ที่ใด

เขาค่อนข้างเคร่งเคียดแต่ก็พยายามเก็บสีหน้าตนไว้เมื่อต้องฟังรับสั่งจากองค์ชาย

“คืนนี้เราจะตั้งค่ายใกล้น้ำตกพ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์เหลียงมารายงานยังรถม้าขององค์ชายเมื่อส่งทหารไปสำรวจล่วงหน้าแล้วพบพื้นเหมาะสมไม่ไกลจากจุดพักชั่วคราวนัก

“เดินทางอีกไม่เกินครึ่งชั่วยามก็ถึงพ่ะย่ะค่ะ”

เยี่ยนเฉินพยักหน้ารับรู้แล้วอีกฝ่ายก็ผละไป ผู้ปลอมเป็นองค์ชายเหลือบมองผู้ที่นั่งพื้นด้านล่างในรถม้าใกล้กับทางออกแล้วเอ่ย

“ข้าว่าเจ้าควรอาบน้ำนะ”

เสี่ยวเม่ยนั่งตัวเกร็งและเงียบมาตลอดทางมองผู้พูดด้วยแววตาสงสัย

“เจ้ามอมแมมมาก ทำเตียงข้าสกปรกไปหมด”

สีหน้าเรียบเฉยแม้ไม่ได้แสดงออกว่ารังเกียจ หากคำพูดก็บอกความหมายชัดเจนทำเอาเด็กสาวแอบดมเนื้อตัวตนเอง

“แต่ข้ามีเพียงชุดนี้”

“แล้วเจ้าก็จะอยู่ในชุดนี้ไปตลอด ไม่อาบน้ำหรือไง”

นางหน้าซีด ในขบวนเดินทางมีแต่ผู้ชาย ไม่อาจขอหยิบยืมผู้ใดได้ แต่ที่น่ากังวลคือ นางไม่เคยอาบน้ำข้างนอก แม้จะเป็นกระท่อมเล็กๆ อยู่กันเพียงสองคนกับพี่สาว แต่พี่สาวก็บอกให้ระมัดระวังเสมอ สองพี่น้องจะช่วยกันตักน้ำจากแหล่งน้ำใกล้หมู่บ้านมาไว้ใช้และอาบน้ำทุกวัน

เห็นสีหน้าที่ดูลำบากใจของเด็กสาวแล้วเยี่ยนเฉินก็ถอนหายใจ

“แค่อาบน้ำมันยากนักหรือ”

“ก็...ข้าเป็นหญิง”

เสียงอุบอิบพร้อมดวงหน้าเล็กก้มลงทำให้ผู้มองขยับคิ้วสูง

“อ้อ เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลไป คนของข้าจะจัดพื้นที่อาบน้ำไว้ให้ข้าโดยเฉพาะ ด้านหลังกระโจม เจ้าใช้ที่นั่นได้เลย”

เขาบอกอย่างใจกว้าง ใช้เวลาเดินทางกับขบวนขององค์ชายแคว้นจ้าวมานาน เยี่ยนเฉินจึงรู้แล้วว่าหากใกล้แหล่งน้ำ ทหารจะเตรียมน้ำให้ตนได้ชำระร่างกายด้วย

“จริงหรือ”

“อืม”

ดวงตาคู่เรียวงามสดใสวาววามแต่แล้วกลับมีความลังเล

“เอ่อ แต่ว่า...”

“เรื่องเสื้อผ้า ข้าจะสั่งคนจัดเตรียมให้”

เขาบอกไปง่ายๆ ไม่รู้หรอกว่าคนของตนจะจัดการอย่างไร แต่ในเมื่อองค์ชายสั่งพวกนั้นก็ต้องทำให้ได้

เสี่ยวเม่ยยิ้มกว้างในทันใด ดวงหน้ามอมแมมดูสดใสขึ้นตามดวงตาที่เป็นประกายทำให้เยี่ยนเฉินพอใจ อย่างน้อยครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เด็กสาวยิ้ม

=====

เสี่ยวเม่ยน้อยต้องปรับตัว ถ้าจะติดตามพี่ชาย สู้ๆ น้า^^