บทที่ 9 ออกรบอีกครา

บทที่ 9 ออกรบอีกครา

สามวันผ่านมาท่านอ๋องได้พาหลิ่งฟู่เดินเล่นแถวตลาดก็ได้ผ่านหน้าบ้านของใต้เท้าท่านหนึ่งและได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของสตรีสองนางที่แย่งชิงดีชิงเด่นจนทำให้ใต้เท้าผู้นั้นปวดหัวกับสตรีทั้งสองนางทำให้เขารีบเดินออกจากบ้านไปอย่างหัวเสีย ท่านอ๋องเห็นภาพตรงหน้าและตระหนักว่าตนเองจะไม่มีทางรับสตรีใดมาเป็นอนุเขาจะมีเพียงหลิ่งฟู่พระชายาเพียงผู้เดียว

"ใยเจ้าต้องทำหน้าเช่นนั้นด้วย" ท่านอ๋องสังเกตุสีหน้าวิตกกังวลของหลิ่งฟู่ที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน

"ในภายภาคหน้าข้าคงต้องตบตีชิงดีชิงเด่นเช่นนี้กับพระชายารองไหนจะอนุของท่านพี่สินะ แค่ข้าเห็นภาพเมื่อครู่ข้ายังรู้สึกเหนื่อยใจ หากวันนั้นเกิดขึ้นจริงข้าเองก็ไม่รู้จะเป็นเช่นไร"

"เจ้าคิดไปไกลแล้วชายา ข้าจวิ้นอ๋องไม่คิดจะมีพระชายารอง และจะไม่รับผู้ใดเป็นอนุเพิ่ม ข้าจะมีเพียงชายาเท่านั้นสบายใจได้เลย ดูสิเจ้าคิดมากเสียจนคิ้วจะชนกันอยู่แล้วไปที่ตลาดหาขนมที่เจ้าชอบกินกันเถอะ ข้าจะซื้อทุกอย่างที่ชอบให้ทั้งหมดเลย"

"ท่านพูดเองนะเะคะ ข้าจะพลานเงินท่านพี่ให้หมดเลย" หลิ่งฟู่มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อนางถูกตามใจและท่านอ๋องเองก็ช่างรู้ใจว่านางชอบของหวานเพียงใด

เมื่อความสุขเพียงไม่นานก็ได้มีสารมาจากฝ่าบาทให้จวิ้นอ๋องนำทัพไปช่วยรบกับแม่ทัพหยวนเป่าอีกรอบ

"ข้าไม่อยากให้ท่านพี่ไปเลย ท่านพี่ตอบกลับสารไปว่าท่านยังบาดเจ็บไม่ได้หรือเพคะ ข้าไม่อยากเห็นท่านบาดเจ็บอีกใจของข้าเจ็บปวดไปหมดเมื่อเห็นท่านพี่นอนบาดเจ็บไม่ฟื้นอยู่เช่นนั้น" หลิ่งฟู่รีบเดินเข้ามาเมื่อทราบข่าวว่าท่านอ๋องต้องออกไปรบอีกครา

"ชายาข้าทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก เจ้าเองก็รู้หากข้าโกหกต่อฝ่าบาทจะเกิดเรื่องอันใดขึ้นอีกอย่างข้าต้องทำเพื่อความสงบสุขของบ้านเมือง ข้าไปรอบนี้ข้าสัญญาว่าจะรักษาตนเองให้ดีจะไม่ให้รับบาดเจ็บกลับมาอีกเจ้าวางใจได้"

"แต่รอบก่อนท่านก็พูดเช่นนี้กับข้านี่เพคะ แต่ท่านก็ยังได้รับบาดเจ็บกลับมาเช่นเดิม"

"แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายเพราะตอนนี้หากเราชนะศึกทุกอย่างจะยุติลง ข้ารับปากจะกลับมาหาชายาของข้าโดยเร็วที่สุด"

จวิ้นอ๋องกอดปลอบเมียรักของเขาเพื่อให้นางสบายใจ

"เช่นนั้นข้าจักทำเช่นไรได้ แต่ท่านรับปากข้าแล้วต้องกลับมาห้ามได้รับบาดเจ็บนะเพคะ"

"ได้ ข้ารับปาก"

วันรุ่งขึ้นจวิ้นอ๋องก็ได้นำทหารออกไปรบอีกครา หลิ่งฟู่ได้มาส่งจวิ้นอ๋องที่ขบวนเดินทางอย่างเป็นห่วงสุดหัวใจ นางมองจนขบวนทหารลับสายตาไป ก่อนจะเดินเข้ามาที่จวนด้วยใจหดเหี่ยว ในความครั้งนี้แม้นางจะเชื่อมั่นในคำสัญญาแต่ทว่าความรู้สึกของนางไม่เหมือนครั้งก่อนนางรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า

"พระชายาเราเข้าไปพักที่ห้องกันเถิดเพคะ หากท่านไม่สบายใจเราไปทำขนมกันดีมั้ยเพคะ หรือท่านอยากจะไปเยี่ยมท่านใต้เท้ากับท่านแม่ของท่านหรือไม่"ซูฮวาเปฺ็นห่วงความรู้สึกของพราะชายาเป็นอย่างมากนางไม่อยากให้หลิ่งฟู่คิดมากเป็นกังวลจนเกินไป

"ดีเหมือนกันตั้งแต่ข้ามาอยู่ที่นี่ข้าไม่เคยได้ไปเยี่ยมท่านแม่เลย งั้นเราไปทำขนมไปฝากท่านแม่กันดีกว่า" แม้ในใจยังหว้าวุ่นเป็นห่วงท่านอ๋องแต่ตอนนี้ทางต้องทำหน้าที่เป็นเสาหลักดูแลจวนนางต้องทำจิตใจนิ่งให้มากขึ้น

บ้านของใต้เท้าโจ

ฮูหยินใหญ่กำลังเดินดูสาวใช้ภายในบ้านทำงานก็มีข้ารับใช้เดินกึ่งวิ่งเข้ามาบอกกล่าว

"ฮูหยินขอรับตอนนี้ พระชายาหลิ่งฟู่ได้กลับมาที่นี่ขอรับตอนนี้กำลังรอท่านอยู่ที่ห้อง"

"ว่าอย่างไรนะ หลิ่งฟู่กลับมาหรือ รอช้าอยู่ทำไมรีบไปหาลูกสาวของข้ากันดีกว่า" ฮูหยินรีบเดินไปที่ห้องของตนเมื่อได้ยินว่าบุตรสาสของเขากลับมาเยี่ยม

"ท่านแม่ท่านสบายดีหรือเจ้าคะ ข้าคิดถึงท่านเลยทำขนมฝากเจ้าค่ะ" หลิ่งฟู่รีบลุกขึ้นเดินไปจับแขนของท่านแม่มานั่งที่เก้าอี้ก่อนจะยกขนมที่ใส่จานไว้แล้วให้ท่านแม่ของนาง

"แม่เองก็คิดถึงพระชายาเช่นกันไปอยู่ที่จวนท่านอ๋องเป็นเช่นไรบ้าง ท่านจวิ้นอ๋องรักและเอ็นดูพระชายาหรือไม่"

"ท่านแม่อย่าเป็นห่วงเลยท่านอ๋องรักและดูแลลูกดีมากเจ้าค่ะ " นางหันซ้ายหันขวาเพื่อมองดูท่านอ๋องแต่ทว่ามองเท่าไหร่ก็ไม่เจอ จนหลิ่งฟู่พูดออกมาอย่างรู้ใจ

"ท่านแม่มองหาท่านอ๋องหรือเจ้าคะ "

"ใช่แล้ว "

"ท่านอ๋องไม่ได้มากับข้าด้วยหรอกเจ้าค่ะ ตอนนี้ท่านอ๋องได้นำทหารไปข่วยแม่ทัพหยวนเป่า ลูกเลยมาเยี่ยมท่านแม่เพียงผู้เดียว"

"พระชายาคงเหงามากสินะที่สามีของตนเองต้องออกรบอยู่เรื่อย หากพระชายาไม่อยากอยู่เพียงลำพัง เมื่อไหร่ที่ท่านอ๋องนำทัพออกอีกพระชายาก็กลับมาอยู่กับแม่ก็ได้นะเพคะ"

"ข้าไม่เหงาหรอกเจ้าค่ะ ความรู้สึกเดียวที่ข้ามีตอนนี้คือเป็นห่วงท่านอ๋องมากกว่า ครั้งที่แล้วก็บาดเจ็บกลับมาไม่รู้ว่าครั้งนี้จะได้รับบาดเจ็บอีกหรือไม่ ลูกเฝ้าภาวนาขออย่าให้ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บเลย"

"งั้นดีเลย แม่จะพาไปสวดมนต์อ้อนวอนต่อพระเจ้าเพื่อให้คุ้มครองท่านจวิ้นอ๋องพระชายาจะได้สบายใจ ซูฮวาเตรียมร่มไว้ให้ข้าทีข้าจะพาพระชายาไปที่วัด" ฮูหยินพูดจบก็พากันลุกขึ้นเดินทางไปที่วัดดังกล่าว

หลังกลับมาจากบ้านของท่านแม่หลิ่งฟู่รู้สึกสบายใจมากขึ้น

"พระชายาคืนนี้หม่อมฉันจะนอนที่นี่เป็นเพื่อนท่านนะเพชคะ"

ซูฮวาอุ้มผ้าห่มของนางเข้ามาที่ห้องของหลิ่งฟู่

"ข้านอนผู้เดียวได้ เจ้ากลับไปนอนที่ห้องเจ้าเถอะ"

"ไม่เจ้าคะ หม่อมฉันอุตส่าห์เอาผ้าห่มมาแล้วจะให้เอากลับหม่อมฉันก็อายผู้อื่นสิเพคะ"

"ก็ได้ งั้นก่อนเจ้าจะนอนก็อย่าลืมปิดหน้าต่างดับเทียนให้เรียบร้อย ข้าจะนอนก่อน" หลิ่งฟู่บอกซูฮวาแล้วก็โน้มตัวลงนอนบนที่นอนที่ไร้กายของจวิ้นอ๋องมีเพียงกลิ่นกายที่ทำให้นางเฝ้าถวินหา

ท่ามกลางหมอกควันที่หนาบังตาแทบมองไม่เห็นทางหลิ่งฟู่ลุกขึ้นเดินตามหมอกนั้นไปโดยไม่เห็นหนทางและไม่รู้ว่าตนเองจะไปที่ใด จู่ๆ นางก็พบกับด้านหลังของบุรุษท่านหนึ่งที่นางนั้นจำได้ขึ้นใจ แต่ทว่าต่อให้นางเรียกเท่าไหร่บุรุษผู้นั้นกลับไม่หันหลังมาหานางเลยแม้แต่น้อย

"ท่านพี่ ท่านจะไปที่ใดเพคะ รอข้าด้วยท่านพี่ข้ามองไม่เห็น" หลิ่งฟู่พยายามเดินตามเท่าไหร่ก็ตามไม่ทันเสียที จนนางเห็นแสงสว่างที่อยู่ต่อหน้า แต่ภาพเบื้องหน้าที่นางเห็นอยู่นั้นกลับเลือนลางและไม่พบท่านอ๋องอีก มีเพียงเลือดที่ไม่รู้มาจากที่ใดไหลนองเต็มพื้นไปหมดและกำลังไหลมาหานางอย่างช้าๆ จนนางขวัญผวาตื่นกลัว ร้องหาคนที่นางรัก

"ท่านพี่อยู่ที่ใดเพคะ ช่วยข้าด้วยข้ากลัวเหลือเกินทุกคนไปไหนกันหมด ซูฮวาเจ้าอยู่ไหน "

"คนอย่างเจ้าสมควรแล้วที่ต้องมาพบเจอเรื่องเช่นนี้ไม่มีผู้ใดช่วยเจ้าได้ สตรีน่ารังเกียจเช่นเจ้าแค่เดินผ่านก็ไม่มีผู้ใดเหลียวมอง" หลิ่งฟู่เงยหน้ามองไปหาต้นเสียงกลับพบว่าท่านอ๋องยืนยิ้มแสยะพร้อมหญิงอื่นที่กอดไว้แนบกาย

"ท่านพี่ช่วยข้าด้วย ท่านรักข้ามิใช่หรือทำไมท่านถึงจะทิ้งข้าไว้เช่นนี้"

"สตรีเลวทรามต่ำช้าเช่นเจ้าไม่มีค่าพอสำหรับความรักของข้า จากนี้ไปถือว่าเราขาดกันและข้าขอไม่รู้จักเจ้าอีกต่อไป"

"ท่านพี่ไปกันเถอะเพคะ หม่อมฉันเหม็นคาวกลิ่นเลือดน่าสะอิดสะเอียนเสียจริง"

"ได้สิจร๊ะ เมียรักของข้า" หลิ่งฟู่หมดแรงกำลังทรุดนั่งลงกับพื้นมองภาพที่ทิ่มแทงหัวใจท่านอ๋องที่เคยรักนางนักหนาตอนนี้กลับเดินกอดหญิงอื่นออกไปต่อหน้าต่อตา ปล่อยให้เลือดที่ไหลนองท่วมกายนางเรื่อยๆ